In English, there are twenty-four d

In English, there are twenty-four different consonantal sounds altogether whereas Thai covers
only twenty-one sounds. These do not include clusters.
While most English consonants belong to fricative, Thai consonants are mostly grouped in
plosive. As for the sound [r] or "ร" in Thai, it is classified as voiced retroflex approximant, but Thai
regards its "ร" as voiced alveolar flap. And it is the nature of Thai not to use "dental" as a place of
articulation, so [P] and [D] do not exist in Thai, either.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในอังกฤษ มี ๒๔ เสียง consonantal อื่น โดยครอบคลุมไทยเสียงเมืองทองธานีเท่านั้น ไม่รวมถึงคลัสเตอร์ในขณะที่พยัญชนะภาษาอังกฤษมากที่สุดเป็นของเสียดแทรก พยัญชนะไทยเป็นส่วนใหญ่กลุ่มplosive ส่วนเสียง [r] หรือ "ร" ในภาษาไทย มันถูกจัดเป็นเสียง retroflex เสียงเปิด แต่ไทยพิจารณาเป็น "ร" เป็นเสียงเสียงปรบ และธรรมชาติของไทยไม่ควรใช้ "กรรม" เป็นสถานที่วิคิวลาร์ อื่น ๆ [P] และ [D] ไม่มีอยู่ในไทย อย่างใดอย่างหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในภาษาอังกฤษมียี่สิบสี่เสียงพยัญชนะแตกต่างกันทั้งหมดในขณะที่ไทยครอบคลุมเพียงยี่สิบเอ็ดเสียง
เหล่านี้ยังไม่รวมกลุ่ม.
ขณะที่ส่วนใหญ่พยัญชนะภาษาอังกฤษเป็นเสียงเสียดแทรกพยัญชนะไทยจะถูกจัดกลุ่มส่วนใหญ่อยู่ในตัวตน
ในฐานะที่เป็นเสียง [r] หรือ "ร" ในภาษาไทยก็จะเปล่งออกมาจัดเป็น retroflex approximant
แต่ไทยนับถือ"ร" ในฐานะที่เปล่งออกมาพนังถุง และมันก็เป็นธรรมชาติของไทยที่จะไม่ใช้ "ฟัน"
เป็นสถานที่ของเสียงที่เปล่งออกดังนั้น[P] และ [D] ไม่ได้มีอยู่ในภาษาไทยทั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในภาษาอังกฤษมีพยัญชนะเสียงทั้งหมด ขณะที่ไทย 24 ที่แตกต่างกันครอบคลุม
เพียง 21 เสียง เหล่านี้ไม่รวมกลุ่ม ขณะที่ส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษ
พยัญชนะเสียงเสียดแทรกไทยพยัญชนะส่วนใหญ่จะแบ่ง
เสียงกัก . สำหรับเสียง [ R ] หรือ " บุหรี่ " ในไทย ก็จัดเป็นเสียงก้องเสียงเปิดลิ้นม้วน แต่ไทย
นับถือ " บุหรี่ " เป็นเสียงก้องเบ้ากระดกและมันคือธรรมชาติของภาษาไทยไม่ใช้ " ฟัน " เป็นสถานที่ของ
เสียง ดังนั้น [ P ] และ [ D ] ไม่มีอยู่ในไทยด้วย
.