In classical music, a motet is a hi

In classical music, a motet is a highly varied choral musical composition. The motet was one of the pre-eminent polyphonic forms of Renaissance music.

According to Margaret Bent, "a piece of music in several parts with words" is as precise a definition of the motet as will serve from the 13th to the late 16th century and beyond.[1] The late 13th-century theorist Johannes de Grocheo believed that the motet was "not to be celebrated in the presence of common people, because they do not notice its subtlety, nor are they delighted in hearing it, but in the presence of the educated and of those who are seeking out subtleties in the arts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในดนตรีคลาสสิก โมเต็ตเป็นบทประพันธ์ดนตรีประสานเสียงแตกต่างกันสูง โมเต็ตเป็นแบบโพลีโฟนิตำของเรอเนสซองซ์เพลงอย่างใดอย่างหนึ่งตามโค้งมาร์กาเร็ต "ชิ้นส่วนของเพลงในหลาย ๆ ส่วนคำ" เป็นแม่นยำเป็นคำนิยามของโมเต็ตจะให้บริการจากวันที่ 13 ถึงปลายคริสต์ ศตวรรษที่ 16 และที่อื่น ๆ [1]ช่วงปลายศตวรรษที่ 13 ทฤษฎีโจฮันเนสเดอ Grocheo เชื่อว่า การโมเต็ต "ไม่ได้จะเฉลิมฉลองในที่ที่คนทั่วไป เนื่องจากพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นความละเอียดอ่อน หรือพวกเขามีความภูมิใจ ในการได้ยิน แต่ ในการศึกษา และผู้ที่กำลังหาความละเอียดอ่อนในศิลปะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในดนตรีคลาสสิกเป็นเต็ตที่แตกต่างกันเป็นอย่างมากในการร้องเพลงประกอบดนตรี เต็ตเป็นหนึ่งในรูปแบบโพลีโฟนิ pre- เด่นของเพลงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา.

ตามที่มาร์กาเร็ก้ม "ชิ้นส่วนของเพลงในหลายส่วนด้วยคำพูดที่ว่า" เป็นที่แม่นยำนิยามของเต็ตเป็นจะให้บริการวันที่ 13 ถึงปลายศตวรรษที่ 16 และเกิน. [1] ในช่วงปลายศตวรรษที่ 13 ทฤษฎีฮันเนสเดอ Grocheo เชื่อว่าเต็ตคือ "ไม่ได้ที่จะมีการเฉลิมฉลองในการปรากฏตัวของคนทั่วไปเพราะพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นความสวยงามของมันหรือพวกเขามีความยินดีในการได้ยินมัน แต่ในการปรากฏตัวของการศึกษาและ ของผู้ที่กำลังมองหารายละเอียดปลีกย่อยในศิลปะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดนตรีคลาสสิก , เล่งโฉเป็นคอรัส ดนตรีประกอบที่แตกต่างกันอย่างมาก . ที่เล่งโฉเป็นหนึ่งในรูปแบบของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยามีก่อนสำหรับเพลงตามมากางอ " ชิ้นส่วนของเพลงในส่วนต่าง ๆ กับคำพูด " มีความแม่นยำเป็นคำนิยามของเล่งโฉเป็นบริการจาก 13 ในศตวรรษที่ 16 และเกิน . [ 1 ] ปลายศตวรรษที่ 13 ทฤษฎี Johannes de grocheo เชื่อว่าเล่งโฉ " ไม่ได้เป็นกระเดื่องในการแสดงตนของคน ทั่วไป เพราะพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นมีความละเอียดอ่อน และจะยินดีที่ได้ยินมัน แต่ในสถานะของการศึกษา และของบรรดาผู้ที่แสวงหารายละเอียดปลีกย่อยในศิลปะ