Burns Philp (South Seas) Company Lt

Burns Philp (South Seas) Company Ltd v Marine Pacific Ltd [1979] FJCA 4; Civil Appeal No 07 of 1979 (25 July 1979)

IN THE FIJI COURT OF APPEAL
Appellate Jurisdiction


Civil Appeal No. 7 of 1979


BETWEEN:


BURNS PHILP (SOUTH SEAS) COMPANY LIMITED
Appellant


AND:


MARINE PACIFIC LIMITED
Respondent


Mr. G.P. Shankar and Mr. A.K. Singh for the Appellant
Mr. H. Lateef and Mr. F.S. Lateef for the Respondent


Date of Hearing: 12 July 1975
Delivery of judgment: 25 July 1979


JUDGMENT OF HENRY J.A.


I have had the advantage of reading in advance the judgment of the learned Vice-President. I respectfully agree that each of grounds of appeal must fail and for the reasons given. I would dismiss the appeal with costs as proposed.


(SGD) T. Henry
JUDGE OF APPEAL


IN THE FIJI COURT OF APPEAL
APPELLATE JURISDICTION


Civil Appeal No. 7 of 1979


BETWEEN:


BURNS PHILP (SOUTH SEAS) COMPANY LIMITED
Appellant


AND:


MARINE PACIFIC LIMITED
Respondent


G.P. Shankar & A.K. Singh for the Appellant Company
H. Lateef & F.S. Lateef for the Respondent Company


Date of Hearing: 12th July, 1979
Delivery of Judgment: 25/7/79


JUDGMENT OF GOULD V.P.


This is an appeal from a judgment of the Supreme Court of Fiji - dated the 16th January, 1979, dismissing with costs the appellant's claim in an action against the respondent for goods lost at sea during a journey from Suva to Labasa. The appellant is a dealer in merchandise and the respondent an inter-island carrier of goods.


In his judgment the learned judge gave the following short summary of the facts:-


"The goods in question were leaded on the defendant's barge 'G.M. 10' at Suva between 14th and 15th June 1977. Other goods belonging to other shippers were also on it. Among the goods were several 44 gallon drums of fuel.


Inside the barge is a built-in tank into which some oil had been pumped to be pumped out at Labasa. The rest of the cargo was carried on deck. The barge left Suva at 5 p.m. towed by the vessel 'Mooea'. They stamed all night. At 2.30 a.m near Levuka light house Emosi, the Captain, handed over to one Lepper and went down to his cabin. Leper sent for him at 5 a.m. He examined the barge with the help of his binoculars. It seemed to be tilting one side, its stern being almost level with the water. He stamed about three miles off his course and went inside the reef near Rukuruku in order to inspect the barge closely. There they went to the barge and found that part of the bulwark surrounding the deck had been broken and some of the goods were missing. Fuel drums had come loose from ropes and some were gone. Two holes in the barge were open and a great deal of water had gone inside. Pins which keep the lids in place had come off and were hanging near lids.


Water was pumping out of the barge and the remaining deck cargo properly secured. The 'Mooea' and the barge left Ovalau the next day at 7 a.m. for Labasa with the remaining cargo.


Defendant admits that plaintiff's goods listed in the statement of claim were lost at sea."


The amount of the loss was not in dispute and the issue at the trial was confined to liability. The Statement of Claim pleaded negligence and alternatively breach of statutory duty or contractual duty, giving particulars. It was claimed that there was an implied term for delivery in good condition at Labasa wharf. The Statement of Defence denied negligence and breach of duty, denied that there was any such implied term as that claimed by the appellant, and pleaded that it was clearly endorsed on all the Bills of Lading that the goods were being carried on deck at shipper's risk without any responsibility for loss or damage howsoever caused.


Two witnesses were called by the appellant. The first, an employee of the appellant, prepared the Bills of Lading and stated that he had dealt with the respondent for a long time and that the respondent always put on the stamp "carried on deck at shipper's risk without responsibility for loss or damage howsoever caused". The second was Emosi Tabuasuka, the captain of the 'Mooea', who said that the barge G.M. 10 belonged to the respondent and the Mooea was under charter to it at the relevant date. He gave his account of the voyage in question.


This evidence supports the following further findings of the learned judge:


"The exclusion clause is additional to the General Conditions printed at the back of the bill of lading and was incorporated into the contract before the parties signed it with full notice of it. This was done before the goods were taken to the wharf. According to Drala, plaintiff's shipping clerk, the two parties have dealt with each other for a considerable time and the plaintiff was fully aware of the exclusion clause. Unlike most ticket cases where the weaker party has little choice or say in the matter, the parties here are both large business firms and were dealing on equal terms. Both knew that the goods would be carried on the deck of an open barge towed by a steamer."


and:


"The evidence before me, on which both the parties rely, shows that, when the barge left Suva, the drums and other goods were tied down by ropes and covered with tarpaulin. I accept that it was in the rough seas near Nasilai that drums came loose and caused damage to the bulwark. They also dislodged the pins that kept the lids to the two holes in place. Coming loose of the drums in rough weather was the main cause of the loss of and damage to goods."


The observation by the learned judge that both parties relied upon the captain's evidence may not be without relevance as counsel for the appellant has raised a question of onus. The captain was on obvious witness and the impression that I received from counsel was that if the appellant had not called him the respondent would have done so. Any party who wished to rely upon his evidence could of course do so.


I proceed now to the findings of the learned judge in the Supreme Court. He considered first the question whether the Sea Carriage of Goods Ordinance applied to the goods in question. The Bills of Lading were declared to take effect subject to the provisions of the rules in the Schedule to that Ordinance, "as applied by the said Ordinance". But the definition of "goods" in the Rules excepted cargo which "by the contract of carriage is stated as being carried on deck and is so carried". These conditions being fulfilled in the present case the learned judge held that the exclusion clause stamped on the Bills of Lading was not made void by rule 8 of Article 3. This finding has not been challenged on appeal.


The learned judge next considered the question of construction of the exclusion clause. He found–


1. That the respondent was a common carrier but has excluded the direct liability of a common carrier "under the Sea Carriage of Goods Ordinance".


2. If there was such a misperformance as to destroy the whole core of the contract – amounting to a fundamental breach – the exclusion clause would not avail the respondent.


3. Failure to deliver, there being no deviation from the contract, did not amount to a fundamental breach so as to deprive the respondent of the benefit of the exclusion clause.


4. On the question whether the exclusion clause should be construed as being wide enough tom include negligence, the respondent for the purposes of the particular goods must be treated as "a carrier being only under an obligation to take reasonable care" and not as an insurer, and therefore the words "howsoever caused" included the negligence of the respondent's servants.


The learned judge accepted that the coming loose of drums in rough weather was the main cause of the loss of and damage to goods and said that the evidence disclosed no fundamental breach of contract; that to hold the respondent responsible for such loss to deck cargo would be to impose on him the liability of an "insurer" and deprive the exclusion clause of all its content.


Before this Court the following grounds were listed in the Notice of Appeal:-


"1. That the learned trial Judge erred in holding that the Respondent/Defendant was exempted from liability by reason of the exclusion clause inserted in the Bill of lading on the grounds:-


(a) the conditions endorsed were vague, ambiguous, and therefore the learned trial Judge ought to have applied the contra proferetem rule;


(b) The Respondent/Defendant failed to prove that it was not guilty of any fundamental breach, as the onus was on the Respondent/Defendant to prove that it was not guilty of fundamental breach.


2. The learned trial Judge erred in law in not holding that the Respondent/Defendant was guilty of fundamental breach on the grounds:


(a) that Respondent failed to adduce any evidence to prove that it was not guilty of fundamental breach;


(b) that the evidence adduced by and on behalf of the Appellant/Plaintiff, in the absence of any evidence to rebut it, is capable of establishing at least a prima facie case of fundamental breach on the part of the Respondent/Defendant, and also failure to exercise duty of care.


3. The learned trial Judge erred in law and in fact holding that "the evidence disclose no fundamental breach" as the Respondent adduced no evidence on whom legal burden of proof was to establish that it was not guilty of fundamental breach, and therefore the learned trial Judge has erred because the Respondent failed to discharge that onus.


4. That the learned trial Judge ought to have strictly construed the exclusion clause."


Counsel for the appellant first put forward argument on the question of onus relating to the question of fundamental breach. It was contended that is was for the respondent to establish what happened to the goods; that it was on the respondent to establish that there was no fundamental breach; that failure to deliver was itself enough to shift the burden. As counsel for the respondent pointed out, on the pleadings the matter had been left the other way. In J.Sp

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Burns Philp (South Seas) Company Ltd v Marine Pacific Ltd [1979] FJCA 4; Civil Appeal No 07 of 1979 (25 July 1979)IN THE FIJI COURT OF APPEALAppellate JurisdictionCivil Appeal No. 7 of 1979BETWEEN:BURNS PHILP (SOUTH SEAS) COMPANY LIMITEDAppellantAND:MARINE PACIFIC LIMITEDRespondentMr. G.P. Shankar and Mr. A.K. Singh for the AppellantMr. H. Lateef and Mr. F.S. Lateef for the RespondentDate of Hearing: 12 July 1975Delivery of judgment: 25 July 1979JUDGMENT OF HENRY J.A.I have had the advantage of reading in advance the judgment of the learned Vice-President. I respectfully agree that each of grounds of appeal must fail and for the reasons given. I would dismiss the appeal with costs as proposed.(SGD) T. HenryJUDGE OF APPEALIN THE FIJI COURT OF APPEALAPPELLATE JURISDICTIONCivil Appeal No. 7 of 1979BETWEEN:BURNS PHILP (SOUTH SEAS) COMPANY LIMITEDAppellantAND:MARINE PACIFIC LIMITEDRespondentG.P. Shankar & A.K. Singh for the Appellant CompanyH. Lateef & F.S. Lateef for the Respondent CompanyDate of Hearing: 12th July, 1979Delivery of Judgment: 25/7/79JUDGMENT OF GOULD V.P.This is an appeal from a judgment of the Supreme Court of Fiji - dated the 16th January, 1979, dismissing with costs the appellant's claim in an action against the respondent for goods lost at sea during a journey from Suva to Labasa. The appellant is a dealer in merchandise and the respondent an inter-island carrier of goods.ในการพิพากษาของพระองค์ เรียนรู้ผู้พิพากษาสรุปข้อเท็จจริงโดยย่อดังต่อไปนี้: -"สินค้าสอบถามได้ leaded บนเรือของจำเลย 'G.M. 10' ที่ Suva ระหว่าง 14 และ 15 2520 มิ.ย. สินค้าอื่น ๆ ของผู้ขนส่งอื่นได้นอกจากนี้บน ระหว่างสินค้าได้หลายกลอง 44 แกลลอนน้ำมันภายในเรือได้ภายในตัวถังที่ได้มีการสูบน้ำมันบางจะถูกสูบออกที่ Labasa ทำส่วนเหลือของสินค้าบนดาดฟ้า เรือซ้าย Suva ที่ 17.00 น.มักเรือ 'Mooea' พวกเขา stamed คืนทั้งหมด ที่ 14.00 ตั้งแต่เวลา 7.30 น.ใกล้ Levuka บ้านแสง Emosi กัปตัน มอบให้หนึ่ง Lepper และเดินลงไปที่กระท่อมของเขา Leper ที่ส่งให้เขาในน. 5 เขาตรวจสอบเรือ โดยใช้กล้องส่องทางไกลของเขา เหมือนจะเอียงด้านใดด้านหนึ่ง สเติร์นเป็นอยู่เกือบระดับน้ำ เขา stamed ประมาณ 3 ไมล์ปิดหลักสูตรของเขา และไปในแนวปะการังใกล้ Rukuruku เพื่อตรวจสอบเรืออย่างใกล้ชิด มีพวกเขาไปเรือ และพบว่า หนึ่งป้องกันอิสระภาพรอบสำรับได้แตก และบางส่วนของสินค้าขาดหายไป กลองน้ำมันมาหลวมจากเชือก และบางคนที่หายไป หลุมสองในจะถูกเปิด และมากน้ำก็หายไปภายใน หมุดที่เก็บฝาที่มาปิด และถูกแขวนใกล้ฝาน้ำถูกสูบออกจากเรือและขนส่งสำรับที่เหลือที่สาย 'Mooea' และเรือซ้าย Ovalau ถัดไป 7 นาฬิกาสำหรับ Labasa มีสินค้าคงเหลือจำเลยยอมรับว่า สินค้าของโจทก์ที่ระบุไว้ในคำสั่งการเรียกร้องหายไปที่ sea "ยอดสูญเสียไม่ได้อยู่ในข้อโต้แย้ง และปัญหาคดีถูกขังเพื่อความรับผิดชอบ รายงานอ้าง pleaded ละเลย และหรือ ละเมิดภาษีตามกฎหมายหรือหน้าที่ตามสัญญา การให้อย่าง มีอ้างว่า มีคำโดยนัยสำหรับการจัดส่งในสภาพที่เรือ Labasa งบกลาโหมปฏิเสธการละเลยและละเมิดภาษี ปฏิเสธว่า มีการกล่าวโดยนัยคำ ที่อ้าง โดย appellant, pleaded ว่า มันถูกชัดเจนรับรองในทั้งหมดในตราส่งว่า สินค้าได้ถูกดำเนินการบนดาดฟ้าที่มีความเสี่ยงของผู้จัดส่งสินค้าโดยไม่ต้องรับผิดชอบสำหรับการสูญเสียหรือความเสียหายที่เกิดจาก howsoeverจำเลยทั้งสองถูกเรียก โดย appellant ครั้งแรก พนักงานของ appellant เตรียมการตรา และระบุว่า เขามีแจกกับผู้ตอบเป็นเวลานาน และให้ ผู้ตอบที่ใส่ในการประทับ "ดำเนินบนดาดฟ้าที่มีความเสี่ยงของผู้จัดส่งสินค้าโดยไม่มีความรับผิดชอบสำหรับการสูญเสียหรือความเสียหายที่เกิดจาก howsoever" ที่สองคือ Emosi Tabuasuka กัปตัน 'Mooea' ที่กล่าวว่า เรือ G.M. 10 เป็นสมาชิกตอบ และ Mooea อยู่ใต้รถมันในวันเกี่ยวข้อง เขาให้เขาบัญชีเดินทางสอบถามหลักฐานนี้สนับสนุนลึกผู้พิพากษาเรียนรู้เพิ่มเติมต่อไปนี้:"The exclusion clause is additional to the General Conditions printed at the back of the bill of lading and was incorporated into the contract before the parties signed it with full notice of it. This was done before the goods were taken to the wharf. According to Drala, plaintiff's shipping clerk, the two parties have dealt with each other for a considerable time and the plaintiff was fully aware of the exclusion clause. Unlike most ticket cases where the weaker party has little choice or say in the matter, the parties here are both large business firms and were dealing on equal terms. Both knew that the goods would be carried on the deck of an open barge towed by a steamer."and:"The evidence before me, on which both the parties rely, shows that, when the barge left Suva, the drums and other goods were tied down by ropes and covered with tarpaulin. I accept that it was in the rough seas near Nasilai that drums came loose and caused damage to the bulwark. They also dislodged the pins that kept the lids to the two holes in place. Coming loose of the drums in rough weather was the main cause of the loss of and damage to goods."The observation by the learned judge that both parties relied upon the captain's evidence may not be without relevance as counsel for the appellant has raised a question of onus. The captain was on obvious witness and the impression that I received from counsel was that if the appellant had not called him the respondent would have done so. Any party who wished to rely upon his evidence could of course do so.I proceed now to the findings of the learned judge in the Supreme Court. He considered first the question whether the Sea Carriage of Goods Ordinance applied to the goods in question. The Bills of Lading were declared to take effect subject to the provisions of the rules in the Schedule to that Ordinance, "as applied by the said Ordinance". But the definition of "goods" in the Rules excepted cargo which "by the contract of carriage is stated as being carried on deck and is so carried". These conditions being fulfilled in the present case the learned judge held that the exclusion clause stamped on the Bills of Lading was not made void by rule 8 of Article 3. This finding has not been challenged on appeal.The learned judge next considered the question of construction of the exclusion clause. He found–1. That the respondent was a common carrier but has excluded the direct liability of a common carrier "under the Sea Carriage of Goods Ordinance".2. If there was such a misperformance as to destroy the whole core of the contract – amounting to a fundamental breach – the exclusion clause would not avail the respondent.3. Failure to deliver, there being no deviation from the contract, did not amount to a fundamental breach so as to deprive the respondent of the benefit of the exclusion clause.4. On the question whether the exclusion clause should be construed as being wide enough tom include negligence, the respondent for the purposes of the particular goods must be treated as "a carrier being only under an obligation to take reasonable care" and not as an insurer, and therefore the words "howsoever caused" included the negligence of the respondent's servants.

The learned judge accepted that the coming loose of drums in rough weather was the main cause of the loss of and damage to goods and said that the evidence disclosed no fundamental breach of contract; that to hold the respondent responsible for such loss to deck cargo would be to impose on him the liability of an "insurer" and deprive the exclusion clause of all its content.


Before this Court the following grounds were listed in the Notice of Appeal:-


"1. That the learned trial Judge erred in holding that the Respondent/Defendant was exempted from liability by reason of the exclusion clause inserted in the Bill of lading on the grounds:-


(a) the conditions endorsed were vague, ambiguous, and therefore the learned trial Judge ought to have applied the contra proferetem rule;


(b) The Respondent/Defendant failed to prove that it was not guilty of any fundamental breach, as the onus was on the Respondent/Defendant to prove that it was not guilty of fundamental breach.


2. The learned trial Judge erred in law in not holding that the Respondent/Defendant was guilty of fundamental breach on the grounds:


(a) that Respondent failed to adduce any evidence to prove that it was not guilty of fundamental breach;


(b) that the evidence adduced by and on behalf of the Appellant/Plaintiff, in the absence of any evidence to rebut it, is capable of establishing at least a prima facie case of fundamental breach on the part of the Respondent/Defendant, and also failure to exercise duty of care.


3. The learned trial Judge erred in law and in fact holding that "the evidence disclose no fundamental breach" as the Respondent adduced no evidence on whom legal burden of proof was to establish that it was not guilty of fundamental breach, and therefore the learned trial Judge has erred because the Respondent failed to discharge that onus.


4. That the learned trial Judge ought to have strictly construed the exclusion clause."


Counsel for the appellant first put forward argument on the question of onus relating to the question of fundamental breach. It was contended that is was for the respondent to establish what happened to the goods; that it was on the respondent to establish that there was no fundamental breach; that failure to deliver was itself enough to shift the burden. As counsel for the respondent pointed out, on the pleadings the matter had been left the other way. In J.Sp

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Burns Philp (ใต้ท้องทะเล) จำกัด บริษัท วีทะเลแปซิฟิก จำกัด [1979] FJCA 4; โยธาอุทธรณ์ไม่มี 07 ของปี 1979 (25 กรกฎาคม 1979) ในฟิจิศาลอุทธรณ์วินิจฉัยอุทธรณ์ศาลพลเรือนอุทธรณ์ฉบับที่7 ปี 1979 ระหว่าง: Burns Philp (SOUTH SEAS) จำกัด บริษัทอุทธรณ์และ: ทะเลแปซิฟิก จำกัดจำเลยนาย GP การ์และนายซิงห์ AK สำหรับอุทธรณ์นาย Lateef เอชและนาย FS Lateef สำหรับจำเลยวันที่ของการได้ยิน: 12 กรกฎาคม 1975 จัดส่งของการตัดสิน: 25 กรกฎาคม 1979 คำพิพากษาของ HENRY JA ฉันมีความได้เปรียบในการอ่านล่วงหน้าคำพิพากษาของเรียนรู้รองกรรมการผู้จัดการใหญ่ ผมกราบยอมรับว่าแต่ละพื้นที่ของการอุทธรณ์จะต้องล้มเหลวและด้วยเหตุผลที่ได้รับ ฉันจะยกอุทธรณ์ที่มีค่าใช้จ่ายตามที่เสนอ. (SGD) ตเฮนรี่ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์ในฟิจิศาลอุทธรณ์วินิจฉัยอุทธรณ์สังกัดโยธาอุทธรณ์ฉบับที่7 ปี 1979 ระหว่าง: Burns Philp (SOUTH SEAS) จำกัด บริษัทอุทธรณ์และ: ทะเลแปซิฟิก จำกัดตอบGP การ์ซิงห์และอลาสกาของ บริษัท อุทธรณ์เอช Lateef & FS Lateef ของ บริษัท จำเลยวันที่ของการได้ยิน: 12 กรกฎาคม 1979 จัดส่งพิพากษา: 25/7/79 ตัดสินของ GOULD VP นี้เป็นอุทธรณ์จากคำพิพากษาของศาลฎีกาของประเทศฟิจิหนึ่ง - ลงวัน 16 มกราคม 1979, ไล่อุทธรณ์กับค่าใช้จ่ายของการเรียกร้องในการดำเนินการกับผู้ถูกกล่าวหาสำหรับสินค้าที่หายไปในทะเลในระหว่างการเดินทางจากการซูวาลาบาซ่า ผู้อุทธรณ์เป็นตัวแทนจำหน่ายในสินค้าและผู้ถูกกล่าวหาผู้ให้บริการระหว่างเกาะของสินค้า. ในการตัดสินใจของเขาผู้พิพากษาเรียนรู้ให้สรุปสั้น ๆ ดังต่อไปนี้ข้อเท็จจริง: - "สินค้าในคำถามที่ถูกนำบนเรือของจำเลย 'จีเอ็ม 10' ที่ ซูวาระหว่างวันที่ 14 และวันที่ 15 มิถุนายน 1977 สินค้าอื่น ๆ ที่เป็นของคนอื่น ๆ ส่งสินค้าทางเรือยังบน. ในบรรดาสินค้าหลายกลอง 44 แกลลอนน้ำมันเชื้อเพลิง. ภายในเรือเป็นในตัวถังเป็นที่น้ำมันบางอย่างได้รับการสูบที่จะสูบออก ที่ลาบาซ่า. ส่วนที่เหลือของสินค้าที่ได้รับการดำเนินการบนดาดฟ้า. เรือออกจากซูวาที่ 05:00 ลากเรือ 'Mooea'. พวกเขา stamed ตลอดทั้งคืน. ที่ 02:30 ใกล้ Levuka แสงบ้าน Emosi, กัปตันส่งมอบให้กับหนึ่ง Lepper และเดินลงไปที่กระท่อมของเขา. โรคเรื้อนส่งเขาที่ 05:00 เขาตรวจสอบเรือด้วยความช่วยเหลือของกล้องสองตาของเขา. มันดูเหมือนจะเอียงด้านหนึ่งท้ายของการเป็นระดับเกือบด้วยน้ำ. เขา stamed ประมาณสามไมล์นอกหลักสูตรของเขา และเดินเข้าไปในแนวปะการังที่อยู่ใกล้ Rukuruku เพื่อที่จะตรวจสอบเรืออย่างใกล้ชิด ที่นั่นพวกเขาเดินไปที่เรือและพบว่าส่วนหนึ่งของป้อมปราการรอบดาดฟ้าที่ได้รับการหักและบางส่วนของสินค้าที่หายไป กลองเชื้อเพลิงมาหลุดออกมาจากเชือกและบางส่วนก็หายไป สองหลุมในเรือเปิดและการจัดการที่ดีของน้ำได้หายไปภายใน หมุดที่ฝาเก็บในสถานที่ได้หลุดออกมาและได้รับการแขวนฝาใกล้. น้ำสูบน้ำออกจากเรือและดาดฟ้าสินค้าที่เหลืออยู่อย่างถูกต้องปลอดภัย 'การ Mooea และเรือซ้าย Ovalau ในวันรุ่งขึ้นที่ 7:00 สำหรับลาบาซ่ากับการขนส่งสินค้าที่เหลืออยู่. จำเลยยอมรับว่าสินค้าของโจทก์ระบุไว้ในคำสั่งของการเรียกร้องถูกกลืนหายไปในทะเล. "ปริมาณการสูญเสียที่ไม่ได้อยู่ในข้อพิพาทและปัญหาในการพิจารณาคดีที่ถูกกักขังอยู่ในความรับผิด. งบการเรียกร้องอ้อนวอนประมาทและหรือละเมิดจากการปฏิบัติหน้าที่ตามกฎหมายหรือการปฏิบัติหน้าที่ตามสัญญาที่ให้รายละเอียด. มันก็อ้างว่ามีความยาวโดยนัยสำหรับการจัดส่งในสภาพที่ดีที่ท่าเรือลาบาซ่า. งบกลาโหม ปฏิเสธความประมาทและการละเมิดหน้าที่ปฏิเสธว่ามีการใด ๆ ระยะโดยนัยเช่นว่าโดยอ้างว่าผู้อุทธรณ์และสารภาพว่าได้รับการรับรองอย่างชัดเจนในตั๋วเงินทุกใบตราส่งสินค้าว่าสินค้าที่ได้รับการดำเนินการบนดาดฟ้าที่มีความเสี่ยงของผู้ส่งโดยไม่ต้องรับผิดชอบใด ๆ การสูญเสียหรือความเสียหายอย่างไรก็ตามที่เกิด. พยานทั้งสองถูกเรียกโดยผู้อุทธรณ์. ครั้งแรกที่พนักงานของผู้อุทธรณ์เตรียมค่าของน้ำหนักบรรทุกและระบุว่าเขาได้กระทำกับผู้ถูกกล่าวหาเป็นเวลานานและผู้ถูกใส่เสมอในแสตมป์ "ดำเนินการบนดาดฟ้าที่มีความเสี่ยงของผู้ส่งโดยไม่ต้องรับผิดชอบต่อการสูญเสียหรือเสียหายที่เกิดอย่างไรก็ตาม" ข้อที่สองคือ Emosi Tabuasuka กัปตันของ 'Mooea' ที่บอกว่าเรือของจีเอ็ม 10 เป็นของผู้ถูกกล่าวหาและ Mooea อยู่ภายใต้กฎบัตรไป ณ วันที่ที่เกี่ยวข้อง เขาให้บัญชีของเขาของการเดินทางในคำถาม. หลักฐานนี้สนับสนุนผลการวิจัยต่อไปดังต่อไปนี้ผู้พิพากษาได้เรียนรู้: "มาตราการยกเว้นคือเพิ่มเติมในเงื่อนไขทั่วไปพิมพ์ที่ด้านหลังของใบเบิกและถูกรวมอยู่ในสัญญาก่อนที่ทั้งสองฝ่าย ลงนามกับแจ้งให้ทราบล่วงหน้าเต็มของมัน. นี้ทำก่อนที่สินค้าถูกนำไปยังท่าเทียบเรือ. ตาม Drala เสมียนจัดส่งของโจทก์ทั้งสองฝ่ายได้กระทำกับแต่ละอื่น ๆ เป็นเวลานานและโจทก์ได้ตระหนักอย่างเต็มที่ข้อยกเว้น . ซึ่งแตกต่างจากส่วนใหญ่กรณีตั๋วที่บุคคลที่ปรับตัวลดลงมีทางเลือกน้อยหรือพูดในเรื่องที่ทั้งสองฝ่ายที่นี่มีทั้ง บริษัท ธุรกิจขนาดใหญ่และได้รับการจัดการที่เท่าเทียมกัน. ทั้งสองรู้ว่าสินค้าที่จะได้รับการดำเนินการบนดาดฟ้าของเรือเปิดลากโดย เรือกลไฟ ". และ:". หลักฐานก่อนที่ฉันซึ่งทั้งสองฝ่ายที่ต้องพึ่งพาการแสดงให้เห็นว่าเมื่อเรือซ้ายซูวากลองและสินค้าอื่น ๆ ที่ถูกผูกด้วยเชือกและปกคลุมด้วยผ้าใบกันน้ำฉันยอมรับว่ามันเป็นใน ทะเลใกล้ Nasilai ว่ากลองก็หลุดออกมาและก่อให้เกิดความเสียหายให้กับป้อมปราการ พวกเขายังหลุดออกหมุดที่เก็บฝาทั้งสองหลุมในสถานที่ มาหลวมของกลองในสภาพอากาศที่หยาบเป็นสาเหตุหลักของการสูญเสียและความเสียหายของสินค้า. "การสังเกตโดยผู้พิพากษาได้เรียนรู้ว่าทั้งสองฝ่ายเชื่อมั่นในหลักฐานของกัปตันอาจจะไม่ได้โดยไม่ต้องเกี่ยวข้องเป็นที่ปรึกษาสำหรับผู้อุทธรณ์ได้ยกคำถามของความรับผิดชอบ. กัปตันอยู่ในพยานที่เห็นได้ชัดและความประทับใจที่ผมได้รับจากการให้คำปรึกษาได้ว่าถ้าผู้อุทธรณ์ไม่ได้เรียกเขาว่าผู้ถูกกล่าวหาจะต้องทำอย่างนั้น. ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่อยากจะขึ้นอยู่กับหลักฐานของเขาอาจแน่นอนทำเช่นนั้น. ผมดำเนินการต่อไป ตอนนี้ผลการวิจัยของผู้พิพากษาได้เรียนรู้ในศาลฎีกา. เขาคิดว่าครั้งแรกที่ถามว่าทะเลขนของกฎหมายนำไปใช้กับสินค้าในคำถาม. ตั๋วเงินใบตราส่งสินค้าถูกประกาศที่จะใช้เรื่องผลกระทบต่อบทบัญญัติของกฎใน ตารางเวลาที่จะสั่งว่า "ที่นำมาใช้โดยกฎหมายกล่าวว่า". แต่คำนิยามของ "สินค้า" ในกฎยกเว้นบรรทุกสินค้าที่ "โดยสัญญาของการขนส่งที่มีการระบุไว้ถูกดำเนินการบนดาดฟ้าและจะดำเนินการเพื่อให้". เงื่อนไขเหล่านี้เป็นจริง ในกรณีที่ปัจจุบันผู้พิพากษาได้เรียนรู้ที่จัดขึ้นที่ข้อยกเว้นประทับบนค่าของน้ำหนักบรรทุกไม่ได้ทำโมฆะโดยกฎ 8 ข้อที่ 3. การค้นพบนี้ยังไม่ได้รับการท้าทายอุทธรณ์. ผู้พิพากษาได้เรียนรู้ต่อไปถือว่าเป็นคำถามของการก่อสร้างของการยกเว้นที่ ประโยค เขา found- 1 ที่ผู้ถูกกล่าวหาเป็นผู้ให้บริการทั่วไป แต่ได้รับการยกเว้นความรับผิดโดยตรงของผู้ให้บริการทั่วไป "ภายใต้ทะเลขนของคำสั่ง". 2 ถ้ามีเช่น misperformance เป็นที่จะทำลายทั้งหลักของสัญญา - จำนวนการละเมิดพื้นฐาน -. ข้อยกเว้นจะไม่ประโยชน์ตอบ3 ล้มเหลวในการส่งมอบมีการเบี่ยงเบนจากสัญญาที่ไม่มีไม่ได้เป็นจำนวนเงินการละเมิดพื้นฐานเพื่อที่จะกีดกันตอบของผลประโยชน์ของข้อยกเว้นที่. 4 เกี่ยวกับคำถามไม่ว่าจะเป็นข้อยกเว้นที่ควรจะตีความว่าเป็นกว้างทอมพอรวมถึงประมาทตอบสำหรับวัตถุประสงค์ของสินค้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะต้องได้รับการปฏิบัติในฐานะ "ผู้ให้บริการที่เป็นเพียงภายใต้ภาระในการดูแลที่เหมาะสม" และไม่เป็นผู้ประกันตน, และดังนั้นจึงคำว่า "อย่างไรก็ตามที่เกิดจากการ" รวมถึงความประมาทของข้าราชการของผู้ถูกกล่าวหา. the ผู้พิพากษาได้เรียนรู้ได้รับการยอมรับว่ามาหลวมของกลองในสภาพอากาศที่หยาบกร้านเป็นสาเหตุหลักของการสูญเสียและความเสียหายต่อสินค้าและกล่าวว่าหลักฐานที่เปิดเผยไม่มีการละเมิดพื้นฐาน สัญญา; ที่จะถือตอบรับผิดชอบต่อการสูญหายดังกล่าวไปยังดาดฟ้าสินค้าที่จะกำหนดให้กับเขารับผิดของ "ผู้ประกันตน" และกีดกันข้อยกเว้นของเนื้อหาทั้งหมดของตน. ก่อนที่ศาลนี้พื้นที่ดังต่อไปนี้ถูกระบุไว้ในหนังสือเชิญอุทธรณ์ไปนี้: - "1. ผู้พิพากษาพิจารณาคดีผิดพลาดในการเรียนรู้ที่ถือได้ว่าจำเลย / จำเลยได้รับการยกเว้นจากความรับผิดด้วยเหตุผลของข้อยกเว้นแทรกอยู่ในใบเบิกในบริเวณนี้: - (ก) เงื่อนไขที่ได้รับการรับรองเป็นที่คลุมเครือไม่ชัดเจนและดังนั้นจึง ผู้พิพากษาพิจารณาคดีได้เรียนรู้ที่ควรจะได้นำมาใช้กฎ proferetem ตรงกันข้าม; (ข) ตอบ / จำเลยล้มเหลวที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่ามันไม่ได้เป็นความผิดของการละเมิดพื้นฐานใด ๆ ตามความรับผิดชอบได้ในการตอบสนอง / จำเลยที่จะพิสูจน์ว่ามันไม่ใช่ความผิดของ . การละเมิดพื้นฐาน2. ผู้พิพากษาพิจารณาคดีผิดพลาดในการเรียนรู้ในกฎหมายไม่ได้ถือได้ว่าผู้ถูกร้อง / จำเลยเป็นความผิดของการละเมิดพื้นฐานในบริเวณ: (ก) ที่ล้มเหลวในการตอบแบบสอบถามอ้างหลักฐานใด ๆ ที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่ามันไม่ได้มีความผิดในการละเมิดขั้นพื้นฐาน(ข) ว่าหลักฐานที่อ้างถึงโดยในนามของผู้อุทธรณ์ / โจทก์ในกรณีที่ไม่มีหลักฐานใด ๆ ที่จะโต้แย้งมันมีความสามารถในการสร้างอย่างน้อยกรณีเบื้องต้นของการละเมิดพื้นฐานในส่วนของจำเลย / จำเลยและ นอกจากนี้ยังมีความล้มเหลวในการออกกำลังกายหน้าที่ในการดูแล. 3 ผู้พิพากษาพิจารณาคดีได้เรียนรู้ผิดพลาดในการใช้กฎหมายและในความเป็นจริงถือได้ว่า "หลักฐานที่เปิดเผยไม่มีการละเมิดพื้นฐาน" เป็นจำเลยอ้างไม่มีหลักฐานผู้ที่ภาระทางกฎหมายของการพิสูจน์คือการสร้างว่ามันไม่ใช่ความผิดของการละเมิดพื้นฐานและดังนั้นผู้พิพากษาพิจารณาคดีได้เรียนรู้ ผิดพลาดได้เพราะจำเลยล้มเหลวในการปล่อยความรับผิดชอบที่. 4 ว่าผู้พิพากษาพิจารณาคดีได้เรียนรู้ควรจะตีความอย่างเคร่งครัดข้อยกเว้น. "ที่ปรึกษาสำหรับใส่ครั้งแรกที่ผู้อุทธรณ์โต้แย้งไปข้างหน้ากับคำถามของความรับผิดชอบที่เกี่ยวข้องกับคำถามของการละเมิดพื้นฐาน. มันได้เกี่ยงว่ามีที่เป็นผู้ถูกร้องที่จะสร้างสิ่งที่เกิดขึ้น สินค้าที่นั่นมันเป็นผู้ตอบในการสร้างที่ไม่มีการละเมิดขั้นพื้นฐานความล้มเหลวที่จะส่งมอบเป็นของตัวเองพอที่จะเปลี่ยนภาระในฐานะที่เป็นที่ปรึกษาสำหรับผู้ถูกชี้ให้เห็นในคำคู่ความเรื่องที่ได้รับการออกจากวิธีอื่น ๆ . ใน J.Sp

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบิร์นฟิลิป ( ทะเลใต้ ) บริษัท วี มารีน แปซิฟิค จำกัด [ 1979 ] fjca 4 แพ่งอุทธรณ์ไม่ 07 1979 ( 25 กรกฎาคม 1979 )

ในฟิจิศาลอุทธรณ์อุทธรณ์ภาคสังกัด



ขอหมายเลข 7 ของ 1979





ระหว่างเบิร์นฟิลิป ( ทะเลใต้ ) บริษัท จำกัด



: ผู้อุทธรณ์และ

ทะเลแปซิฟิกจำกัดเลย



คุณจีพี การ์และนาย เอ. เคซิงห์สำหรับผู้อุทธรณ์
คุณเอช ลาทีฟ และ นาย f.s.ลาทีฟ สำหรับผู้ตอบ


วันที่ : 12 กรกฎาคม 2518
ฟังการพิพากษา : 25 กรกฎาคม 2522


พิพากษาของเฮนรี่ j.a.


ผมได้ประโยชน์จากการอ่านล่วงหน้าการตัดสินของเรียนประธาน แต่ผมเห็นด้วยว่า แต่ละสนามของการอุทธรณ์จะต้องล้มเหลว และเหตุผลที่ได้รับ ผมจะเลิกอุทธรณ์ ด้วยต้นทุนที่เสนอ


( SGD ) ต. เฮนรี่



ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์ในฟิจิศาลอุทธรณ์อุทธรณ์ภาคสังกัด



ขอหมายเลข 7 ของ 1979





ระหว่างเบิร์นฟิลิป ( ทะเลใต้ ) จำกัด
ผู้อุทธรณ์





และทะเลแปซิฟิกจำกัดเลย



เอ. เค ซิงห์ จีพี การ์&สำหรับผู้อุทธรณ์
H . ลาทีฟ บริษัท & f.s. ลาทีฟ สำหร