Jonathan Swift (1667-1745) was Dean

Jonathan Swift (1667-1745) was Dean of St Patrick’s Cathedral, Dublin, but he is better remembered today as one of the finest satirists in the English language. His works include A Tale of a Tub (1704) and A Modest Proposal (1729), but Gulliver’s Travels (1726) is Swift’s masterpiece. In this satire, Swift makes fun of politics and some of the important people of his time. In each of its four parts the hero, Lemuel Gulliver, goes on a strange island. In part One, Gulliver is thrown into the sea during a storm. He reaches dry land in Lilliput where he meets the tiny Lilliputians.
On 5th November, which was the beginning of summer in those parts, the seamen suddenly saw a rock close to the ship; but the wind was so strong that we were pushed onto it. Six of the crew, including myself, let down the boat into the sea and tried to get away from the ship and the rock. 1. As for me, I swam, and was forward by the wind and pushed tide. In about half an hour the boat was overturned by a sudden strong wind from the north. What happened to the men in the boat, as well as those who escaped on the rock, or were left in the ship, I cannot say; but I imagine they were all lost. 2. We rowed about nine miles, till we were able to row no more. I often let my legs drop, and could not feel the bottom; but when I was able to struggle no more, I found myself in shallow waters; and by this time the storm was much calmer. I walked for nearly a mile before I got to the shore, which I guessed was at about eight o’clock in the evening. I then walked on far another half a mile, but could not find any sign of houses or people. I was extremely tried, and with the heat of the weather I needed to sleep. 3. I lay down on the grass, which was very short and soft. I slept better than I remembered ever having done in my life, and when I awoke, it was just daylight. I tried to get up, but was not able to for, as I was laid on my back, I found my arms and legs were strongly fastened on each side to the ground; and my hair, which was long and thick, tied down in the same way. I could only look upward; the sun began to grow hot, and the light hurt my eyes. 4. Puzzled, I tried to discover what this strange sound might be. In a little time I left something alive moving on my left leg, Which, moving gently forward over my chest, came almost up to my chin; looking downwards as much as I could, I realized it was a human creature not six inches high, with a bow and arrow in his hands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Jonathan Swift (1667-1745) เป็นมหาวิหารของเซนต์ Patrick จากคณบดี ดับลิน แต่เขาจะดีกว่าจดจำวันนี้เป็น satirists ที่ดีที่สุดในภาษาอังกฤษอย่างใดอย่างหนึ่ง ผลงานของเขารวมถึงเรื่อง A ของอ่าง (1704) และ A เสนอเจียม (1729), แต่การเดินทางของกัลลิเวอร์ (1726) เป็นผลงานชิ้นเอกของสวิฟท์ ในนี้เสียดสี Swift ทำให้สนุกการเมืองและผู้คนสำคัญเวลาของเขา ในแต่ละส่วนของสี่ พระเอก เลอมูเอลกัลลิเวอร์ ไปบนเกาะแปลก ในส่วนที่หนึ่ง กัลลิเวอร์จะโยนลงทะเลในช่วงมีพายุ เขามาถึงแผ่นดินแห้งใน Lilliput ซึ่งเขากับ Lilliputians เล็ก ๆOn 5th November, which was the beginning of summer in those parts, the seamen suddenly saw a rock close to the ship; but the wind was so strong that we were pushed onto it. Six of the crew, including myself, let down the boat into the sea and tried to get away from the ship and the rock. 1. As for me, I swam, and was forward by the wind and pushed tide. In about half an hour the boat was overturned by a sudden strong wind from the north. What happened to the men in the boat, as well as those who escaped on the rock, or were left in the ship, I cannot say; but I imagine they were all lost. 2. We rowed about nine miles, till we were able to row no more. I often let my legs drop, and could not feel the bottom; but when I was able to struggle no more, I found myself in shallow waters; and by this time the storm was much calmer. I walked for nearly a mile before I got to the shore, which I guessed was at about eight o’clock in the evening. I then walked on far another half a mile, but could not find any sign of houses or people. I was extremely tried, and with the heat of the weather I needed to sleep. 3. I lay down on the grass, which was very short and soft. I slept better than I remembered ever having done in my life, and when I awoke, it was just daylight. I tried to get up, but was not able to for, as I was laid on my back, I found my arms and legs were strongly fastened on each side to the ground; and my hair, which was long and thick, tied down in the same way. I could only look upward; the sun began to grow hot, and the light hurt my eyes. 4. Puzzled, I tried to discover what this strange sound might be. In a little time I left something alive moving on my left leg, Which, moving gently forward over my chest, came almost up to my chin; looking downwards as much as I could, I realized it was a human creature not six inches high, with a bow and arrow in his hands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โจนาธานสวิฟท์ (1667-1745) เป็นคณบดีเซนต์แพทริควิหารดับลิน แต่เขาจะจำได้ดีขึ้นในวันนี้เป็นหนึ่งในริสท์ที่ดีที่สุดในการใช้ภาษาอังกฤษ ผลงานของเขารวมถึงเรื่องของอ่างน้ำ (1704) และข้อเสนอเจียมเนื้อเจียมตัว (1729) แต่การเดินทางของกัลลิเวอร์ (1726) เป็นผลงานชิ้นเอกของสวิฟท์ ในถ้อยคำนี้สวิฟท์ทำให้สนุกของการเมืองและบางส่วนของคนที่สำคัญของเวลาของเขา ในแต่ละสี่ส่วนของพระเอก Lemuel Gulliver ไปบนเกาะที่แปลก ในส่วนหนึ่ง Gulliver ถูกโยนลงไปในทะเลระหว่างพายุ เขามาถึงดินแห้งคนเล็ก ๆ ที่เขามีคุณสมบัติตรงตาม Lilliputians เล็ก ๆ .
เมื่อวันที่ 5 พฤศจิกายนซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของฤดูร้อนในส่วนเหล่านั้นลูกเรือก็เห็นก้อนหินใกล้กับเรือ แต่ลมแรงมากว่าเราถูกผลักลงบนมัน หกของลูกเรือรวมทั้งตัวเองให้ลงเรือไปในทะเลและพยายามที่จะได้รับจากเรือและหิน 1. สำหรับฉันฉันว่ายน้ำและเป็นไปข้างหน้าโดยลมและผลักดันน้ำ ในประมาณครึ่งชั่วโมงเรือพลิกคว่ำโดยลมแรงอย่างฉับพลันจากทิศเหนือ เกิดอะไรขึ้นกับคนที่อยู่ในเรือเช่นเดียวกับผู้ที่หลบหนีอยู่บนโขดหินหรือถูกทิ้งอยู่ในเรือที่ฉันไม่สามารถพูด; แต่ผมคิดว่าพวกเขาถูกกลืนหายไปทั้งหมด 2. เราพายเรือประมาณเก้าไมล์จนกว่าเราก็สามารถที่จะแถวไม่มาก ฉันมักจะปล่อยให้ขาของฉันลดลงและไม่สามารถรู้สึกด้านล่าง; แต่เมื่อฉันก็สามารถที่จะต่อสู้ไม่มากผมพบว่าตัวเองอยู่ในน้ำตื้น; และเมื่อถึงเวลานี้พายุสงบมาก ผมเดินมาเกือบหนึ่งไมล์ก่อนที่ผมจะได้ไปฝั่งซึ่งผมเดาได้อยู่ที่ประมาณแปดโมงเย็น จากนั้นผมก็เดินไกลอีกครึ่งไมล์ แต่ไม่พบสัญญาณของบ้านหรือบุคคลใด ๆ ฉันก็พยายามอย่างมากและมีความร้อนของอากาศที่ฉันต้องการที่จะนอนหลับ 3. ผมล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าซึ่งเป็นสั้นมากและอ่อนนุ่ม ฉันนอนดีกว่าที่ผมจำได้เคยทำในชีวิตของฉันและเมื่อฉันตื่นขึ้นมามันเป็นเพียงแค่ในเวลากลางวัน ฉันพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ก็ไม่สามารถที่จะหาขณะที่ผมกำลังวางอยู่บนหลังของฉันผมพบว่าแขนและขาของฉันถูกยึดมั่นในแต่ละด้านที่พื้นดิน และผมซึ่งเป็นความยาวและหนาผูกลงในทางเดียวกัน ฉันเท่านั้นที่สามารถมองขึ้นข้างบน ดวงอาทิตย์เริ่มที่จะเติบโตร้อนและแสงเจ็บตาของฉัน 4. Puzzled ผมพยายามที่จะค้นพบสิ่งที่ฟังดูแปลก ๆ นี้อาจจะมี ในเวลาน้อยผมออกจากสิ่งที่มีชีวิตอยู่จะย้ายที่ขาซ้ายของฉันซึ่งย้ายเบา ๆ ไปข้างหน้ามากกว่าหน้าอกของฉันมาเกือบถึงคางของฉัน มองลงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ผมรู้ว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์ไม่หกนิ้วสูงกับคันธนูและลูกศรในมือของเขา