The first that Ted Bilborough knew

The first that Ted Bilborough knew of his wife’s good fortune was when one of his friends , an elderly wag, shook his hand with mock gravity and murmured a few words of manly but inappropriate sympathy. Ted didn’t know what to make of it. He had just stepped from the stairway on to the upper deck of the 6:15 P.M. ferry from town. Fred Lewis seemed to have been waiting for him, and as he looked about he got the impression of newspapers and grins and a little flutter of half derisive excitement, all focused on himself. Everything seemed to bulge towards him. It must be some sort of leg pull. He felt his assurance threatened, and the corner of his mouth twitched uncomfortably in his fat cheek, as he tried to assume a hard boiled manner.
“Keep the change, laddie,” he said.
“He doesn’t know, actually he doesn’t know.”
“Your wife’s won the lottery!”
“He won’t believe you. Show him the paper. There it is as plain as my nose. Mrs.Grace Biborough, 52 Cuthbert Street.” A thick, stained forefinger pointed to the words.
”First prize, five thousand pounds, Last Hope Syndicate.”
“He’s taking it very hard,” said Fred Lewis, shaking his head.
They began thumping him on the back. He had traveled on the ferry every week-day for the last ten years, barring a fortnight’s holiday in January, and he knewnearly everyone. Even those he didn’t know entered into the spirit of it. Ted filled his pipe nonchalantly but with unsteady fingers. He was keeping that odd unsteadiness, that seemed to begin somewhere deep in his chest, to himself. It was a wonder that fellows in the office hadn’t got hold of this, but they had been busy today in the hot loft under the chromium pipes of the pneumatic system, sending down change and checking up on credit accounts. Sale time. Grace might have let him know. She could have rung up from Thompson’s. Bill was always borrows the lawn mower and the step ladder, so it would hardly be asking a favour in the circumstances. But that was Grace all over.
“If I can’t have it myself, you’re the man I like to see get it.”
They meant it too. Everyone liked Ted in a kind sort of way. He was a good fellow in both senses of the word. Not namby pamby, always ready for a joke but a good citizen too, a
-2-
good husband and father. He wasn’t the sort that refused to wheel the perambulator. He flourished the perambulator. His wife could hold up her head, they paid their bills weekly and he even put something away, not much but something, and that was a triumph the way things were, the ten per cent knocked off his salary in the depression not restored yet, and one thing and another. And always cheerful, with a joke for everyone. All this was vaguely present in Ted’s mind. He’d always expected in a trusting sort of way to be rewarded, but not through Grace.
“What are you going to do with it, Ted?
“You won’t see him for a week, he’s going on a jag.” This was very funny because Ted
never did, not even on Anzac Day.
A voice with a grievance said, not for the first time, “I’ve had shares in a ticket every week since it started, and I’ve never won a cent.” No one was interested.
“You’ ll be going off on a trip somewhere?”
“They’ ll make you president of the Tennis Club and you’ll have to donate a silver cup.”
They were flattering him underneath the jokes.
“I expect Mrs. Bilborough will want to put some of it away for the children’s future,” he said. It was almost as if he was giving an interview to the press, and he was pleased with himself for saying the right thing. He always referred to Grace in public as Mrs. Bilborough. He had too nice a social sense to say “the Missus.”
Ted let them talk, and looked out of the window. He wasn’t interested in the news in the paper tonight. The little boat vibrated fussily, and left a long wake like moulding glass in the quiet river. The evening was drawing in. The sun was sinking into a bank of grey cloud, soft and formless as mist. The air was dusky, so that its light was closed into itself and it was easy to look at, a thick golden disc more like a moon rising through the smoke than the sun. It threw a single column of orange light on the river, the ripples from the ferry fanned out into it, and their tiny shadows truncated it. The bank, rising steeply from the river and closing it in till it looked like a lake, was already bloomed with shadows.
“Five thousand pounds,” he thought. “Five thousand pounds.” Five thousand pounds stewing gently in its interest, making old age safe. He could do almost anything he could think of with five thousand pounds. It gave his mind a stretched sort of feeling, just to think of it. It was hard to connect five thousand pounds with Grace. She might have let him know. And where had the five and threepence to buy the ticket come from? He
-3-
couldn’t help wondering about that. When you budgeted as carefully as they did there wasn’t five and threepence over. If there had been, well, it wouldn’t have been over at all, he would have put it in the bank. He hadn’t noticed any difference in the housekeeping, and he prided himself he noticed everything. Surely she hadn’t been running up bills to buy lottery tickets. His mind darted here and there suspiciously. There was something secretive in Grace, and he’d thought she told him everything. He’d taken it for granted, only, of course, in the ordinary run there was nothing to tell. He consciously relaxed the knot in his mind. After all, Grace had won the five thousand pounds. He remembered charitably that she had always been a good wife to him. As he thought that he had a vision of the patch on his shirt, his newly washed cream trousers laid out for tennis, the children’s neatness, the tidy house. That was being a good wife. And he had been a good husband, always brought his money home and never looked at another woman. Theirs was a model home, everyone acknowledged it, but—well—somehow he found it easier to be cheerful in other people’s homes than in his own. It was Grace’s fault. She wasn’t cheery and easy going. Something moody about her now. Woody. He’d worn better than Grace, anyone could see that, and yet it was he who had had the hard time. All she had to do was to stay at home and look after the house and the children. Nothing much in that. She always seemed to be working, but he couldn’t see what that was to do that could take her so long. Just a touch of woman’s perversity. It wasn’t that Grace had aged. Ten years married and with two children, there was still something girlish about her—raw, hard girlishness that had never mellowed. Maybe she’d be a bit brighter now. He could not help wondering how she had managed the five and three. If she could shower five and three about like that, he’d been giving her too much for the housekeeping. And why did she want to give it that damnfool name, “Last Hope.” That meant there had been others, didn’t it? It probably didn’t mean a thing, just a lucky tag.
A girl on the seat opposite was sewing lace on silkies for her trousseau, working intently in the bad light.
“Another one starting out,” Ted thought.
“What about it?” said the man beside him.
Ted hadn’t been listening.
The ferry had tied up at his landing stage and Ted got off. He tried not to show in his walk that his wife had won five thousand pounds. He felt jaunty and tired at once. He walked up the hill with a bunch of other men, his neighbours. They were still teasing him about the money, they didn’t know how to stop. It was a very still, warm evening. As the sun
-4-
descended into the misty bank on the horizon it picked out the delicate shapes of clouds invisibly sunk in the mass, outlining them with a fine thread of gold.
One by one the men dropped out, turning into side streets or opening garden gates till Ted was alone with a single companion, a man who lived in a semi-detached cottage at the end of the street. They were suddenly very quiet and sober. Ted felt the ache around his mouth where he’d been smiling and smiling.
“I’m awfully glad you’ve had this bit of luck.”
“I’m sure you are, Eric,” Ted answered in a subdued voice.
“There’s nobody I’d sooner see have it.”
“That’s very decent of you.”
“I mean it.”
“Well, well, I wasn’t looking for it.”
“We could do with a bit of luck like that in our house.”
“I bet you could.”
“There’s an instalment on the house due next month, and Nellie’s got to come home again. Bob can’t get anything to do. Seems as if we’d hardly done paying for the wedding.”
“That’s bad.”
“She’s expecting, so I suppose Mum and Dad will be let in for all that too.”
“It seems only the other day Nellie was a kid getting round on a scooter.”
“They grow up,” Eric agreed. “It’s the instalment that’s the rub. First of next month. They expect it on the nail too. If we hadn’t that hanging over us it wouldn’t matter about Nellie coming home. She’s our girl, and it’ll be nice to have her about that place again.”
“You’ll be proud as a cow with two tails when you’re a grandpa.”
“I suppose so.”

-5-
They stood mutely by Eric’s gate. An idea began to flicker in Ted’s mind, and with it came a feeling of sweetness and happiness and power such as he had never expected to feel.
“I won’t see you stuck, old man,” he said.
“That’s awfully decent of you.”
“I mean it.”
They shook hands as they parted. Ted had only a few steps more and he took them slowly. Very warm and dry, he thought. The gar

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรกที่ Ted Bilborough รู้เรื่องโชคดีของภรรยาของเขา ได้เมื่อเพื่อนของเขา wag ผู้สูงอายุ จับมือกับแรงโน้มถ่วงจำลอง และ murmured กี่คำเห็นใจแมน แต่ไม่เหมาะสม เท็ดไม่รู้ว่าจะทำให้มัน นอกจากนี้เขาเพียงได้ก้าวจากบันไดไปด้านบนดาดฟ้าเรือ 18:15 น.จากตัวเมือง Fred Lewis ที่ดูเหมือนจะ ได้รับการรอคอยสำหรับเขา และเป็นเขาดูเกี่ยวกับ เขามีความประทับใจของหนังสือพิมพ์ และ grins และกระพือเล็กน้อยของครึ่งเชิงเยาะเย้ยความตื่นเต้น เน้นทั้งตนเอง ทุกอย่างดูเหมือนป่องไปทางเขา มันต้องมีบางจัดเรียงของดึงขา เขารู้สึกเขาประกันขู่ และมุมปากของเขา twitched ของเขาแก้มอ้วน uncomfortably ขณะที่เขาพยายามคิดอย่างหนักต้ม"ให้เปลี่ยน laddie, " เขากล่าวว่า"ไม่รู้ จริงเขาไม่รู้""ภรรยาของคุณของชนะลอตเตอรี่""เขาไม่เชื่อ เขาแสดงกระดาษ มีเป็นแบบธรรมดาที่จมูกของฉัน Mrs.Grace Biborough, 52 ถนนคัท" ชี้นิ้วชี้ที่ทิ้งคราบ หนากับคำว่า"แรกรางวัล ห้าพันปอนด์ ซินดิเคทหวังว่าสุดท้าย""เขากำลังมันยาก กล่าวว่า Fred Lewis สั่นศีรษะของเขาThey began thumping him on the back. He had traveled on the ferry every week-day for the last ten years, barring a fortnight’s holiday in January, and he knewnearly everyone. Even those he didn’t know entered into the spirit of it. Ted filled his pipe nonchalantly but with unsteady fingers. He was keeping that odd unsteadiness, that seemed to begin somewhere deep in his chest, to himself. It was a wonder that fellows in the office hadn’t got hold of this, but they had been busy today in the hot loft under the chromium pipes of the pneumatic system, sending down change and checking up on credit accounts. Sale time. Grace might have let him know. She could have rung up from Thompson’s. Bill was always borrows the lawn mower and the step ladder, so it would hardly be asking a favour in the circumstances. But that was Grace all over.“If I can’t have it myself, you’re the man I like to see get it.”They meant it too. Everyone liked Ted in a kind sort of way. He was a good fellow in both senses of the word. Not namby pamby, always ready for a joke but a good citizen too, a -2-สามีที่ดีและพ่อ ไม่เรียงลำดับที่ปฏิเสธที่จะล้อ perambulator ที่ เขาเจริญรุ่งเรืองที่ perambulator ภรรยาของเขาสามารถเก็บค่าหัวของเธอ พวกเขาจ่ายตั๋วของพวกเขาทุกสัปดาห์ และเขาแม้เก็บบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่มาก สิ่งที่ถูกเป็นชัยชนะทางได้ ร้อยละสิบที่โบว์ลิ่งออกจากเงินเดือนของเขาในภาวะซึมเศร้าที่เรียกคืนไม่ได้ สิ่งหนึ่ง และอีก และ ร่าเริงเสมอ มีตลกสำหรับทุกคน ทั้งหมดนี้เป็นคลับอยู่ในจิตใจของเท็ด เขาได้คาดว่าในการเรียงลำดับเชื่อถือ ของวิธีการได้รับรางวัล แต่ไม่ ถึงพระคุณเสมอ"จะทำกับมัน เท็ด"คุณจะไม่เห็นเขาในสัปดาห์ เขาเกิดขึ้น jag" นี้ไม่ตลกมากเนื่องจาก Tedไม่ได้ ไม่ได้ในวันนแซควู้เสียงกับความไม่พอใจที่กล่าวว่า ไม่สำหรับครั้งแรก "ฉันเคยหุ้นในตั๋วทุกสัปดาห์ตั้งแต่เริ่มต้น และฉันไม่เคยชนะร้อยละการ" ไม่ได้สนใจ"คุณ ' จะได้ไปออกเที่ยวที่ใด? ""พวกเขา" จะทำให้ประธานชมรมเทนนิส และคุณจะได้บริจาคถ้วยเงิน "พวกเขาถูกวิธีเขาใต้ jokes"ผมคาดว่า นาง Bilborough จะต้องเก็บบางอย่างก็เพื่ออนาคตของเด็ก เขากล่าวว่า มันเป็นเกือบเป็นถ้าเขาได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชน และกำลังใจกับตัวเองว่า สิ่งถูก เขามักจะเรียกว่าพระคุณในที่สาธารณะนาง Bilborough เขาดีเกินไปความรู้สึกต่อสังคมว่า "Missus"Ted let them talk, and looked out of the window. He wasn’t interested in the news in the paper tonight. The little boat vibrated fussily, and left a long wake like moulding glass in the quiet river. The evening was drawing in. The sun was sinking into a bank of grey cloud, soft and formless as mist. The air was dusky, so that its light was closed into itself and it was easy to look at, a thick golden disc more like a moon rising through the smoke than the sun. It threw a single column of orange light on the river, the ripples from the ferry fanned out into it, and their tiny shadows truncated it. The bank, rising steeply from the river and closing it in till it looked like a lake, was already bloomed with shadows.“Five thousand pounds,” he thought. “Five thousand pounds.” Five thousand pounds stewing gently in its interest, making old age safe. He could do almost anything he could think of with five thousand pounds. It gave his mind a stretched sort of feeling, just to think of it. It was hard to connect five thousand pounds with Grace. She might have let him know. And where had the five and threepence to buy the ticket come from? He -3-couldn’t help wondering about that. When you budgeted as carefully as they did there wasn’t five and threepence over. If there had been, well, it wouldn’t have been over at all, he would have put it in the bank. He hadn’t noticed any difference in the housekeeping, and he prided himself he noticed everything. Surely she hadn’t been running up bills to buy lottery tickets. His mind darted here and there suspiciously. There was something secretive in Grace, and he’d thought she told him everything. He’d taken it for granted, only, of course, in the ordinary run there was nothing to tell. He consciously relaxed the knot in his mind. After all, Grace had won the five thousand pounds. He remembered charitably that she had always been a good wife to him. As he thought that he had a vision of the patch on his shirt, his newly washed cream trousers laid out for tennis, the children’s neatness, the tidy house. That was being a good wife. And he had been a good husband, always brought his money home and never looked at another woman. Theirs was a model home, everyone acknowledged it, but—well—somehow he found it easier to be cheerful in other people’s homes than in his own. It was Grace’s fault. She wasn’t cheery and easy going. Something moody about her now. Woody. He’d worn better than Grace, anyone could see that, and yet it was he who had had the hard time. All she had to do was to stay at home and look after the house and the children. Nothing much in that. She always seemed to be working, but he couldn’t see what that was to do that could take her so long. Just a touch of woman’s perversity. It wasn’t that Grace had aged. Ten years married and with two children, there was still something girlish about her—raw, hard girlishness that had never mellowed. Maybe she’d be a bit brighter now. He could not help wondering how she had managed the five and three. If she could shower five and three about like that, he’d been giving her too much for the housekeeping. And why did she want to give it that damnfool name, “Last Hope.” That meant there had been others, didn’t it? It probably didn’t mean a thing, just a lucky tag.สาวบนนั่งตรงกันข้ามถูกเย็บลูกไม้บน silkies สำหรับเธออย่างไร trousseau, intently งานแสงไม่ดีTed คิดว่า "อีกหนึ่งเริ่มต้น"อะไรเกี่ยวกับมันบ้าง" กล่าวว่า คนอยู่ข้างเขาเท็ดไม่ได้รับฟังเรือมีติดในขั้นตอนของเขาลงจอด และ Ted ได้ปิด เขาพยายามไม่ให้แสดงในเดินเขาว่า ภรรยาของเขาชนะห้าพันปอนด์ เขารู้สึกเหนื่อย และร่าเริงในครั้งนั้น เขาเดินขึ้นเขา มีพวงของคนอื่น เพื่อนบ้านของเขา พวกเขาก็ยังล้อเล่นเขาเกี่ยวกับเงิน พวกเขาไม่ทราบวิธีการหยุด มันเย็นมากยังคง อบอุ่น เป็นดวงอาทิตย์ -4-เสด็จไปยังธนาคารตนบนขอบฟ้ามันเบิกออกทรงเมฆ invisibly จมหายไปในมวล จัดเค้าร่าง ด้วยด้ายดีทองอ่อนหนึ่งคนลดลง เปลี่ยนเป็นข้างถนน หรือเปิดประตูสวนจนถึงเท็ดเป็นคนเดียวกับเพื่อนร่วมทางเดียว คนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมแฝดที่สิ้นสุดของถนน พวกก็มากเงียบสงบ และเงียบขรึม Ted รู้สึกปวดที่รอบปากของเขาที่เขาได้ยิ้ม และยิ้ม"ฉันดีใจชะมัดได้นี้บิตของโชคชะตา""ผมมั่นใจว่า คุณมี Eric เท็ดตอบในปราบเสียง"ไม่มีใครเห็นจะเร็วอยู่ไม่""ก็ดีมากของคุณ""ทำร้าย""ดี ดี ฉันไม่ได้หา""เราไม่ มีความโชคดีเช่นนั้นในบ้านเรา""ฉันเดิมพันคุณสามารถทำ"“There’s an instalment on the house due next month, and Nellie’s got to come home again. Bob can’t get anything to do. Seems as if we’d hardly done paying for the wedding.”“That’s bad.”
“She’s expecting, so I suppose Mum and Dad will be let in for all that too.”
“It seems only the other day Nellie was a kid getting round on a scooter.”
“They grow up,” Eric agreed. “It’s the instalment that’s the rub. First of next month. They expect it on the nail too. If we hadn’t that hanging over us it wouldn’t matter about Nellie coming home. She’s our girl, and it’ll be nice to have her about that place again.”
“You’ll be proud as a cow with two tails when you’re a grandpa.”
“I suppose so.”

-5-
They stood mutely by Eric’s gate. An idea began to flicker in Ted’s mind, and with it came a feeling of sweetness and happiness and power such as he had never expected to feel.
“I won’t see you stuck, old man,” he said.
“That’s awfully decent of you.”
“I mean it.”
They shook hands as they parted. Ted had only a few steps more and he took them slowly. Very warm and dry, he thought. The gar

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรกที่เท็ด Bilborough รู้ของความโชคดีของภรรยาของเขาก็คือตอนที่เพื่อนคนหนึ่งของเขากระดิกสูงอายุจับมือของเขากับแรงโน้มถ่วงจำลองและบ่นคำไม่กี่คำของความเห็นอกเห็นใจ แต่ลูกผู้ชายที่ไม่เหมาะสม เท็ดไม่ทราบว่าสิ่งที่จะทำให้มัน เขาเพิ่งก้าวจากบันไดไปยังชั้นบนของเรือข้ามฟากที่ 06:15 จากตัวเมือง เฟร็ดลูอิสดูเหมือนจะได้รับการรอเขาและขณะที่เขามองเกี่ยวกับการที่เขาได้รับการแสดงผลของหนังสือพิมพ์และยิ้มและกระพือเล็ก ๆ น้อย ๆ ของครึ่งปีที่ดูถูกความตื่นเต้นทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่ตัวเอง ทุกอย่างดูเหมือนจะกระพุ้งต่อเขา จะต้องมีการจัดเรียงของบางอย่างดึงขา เขารู้สึกว่าความเชื่อมั่นของเขาถูกคุกคามและมุมปากของเขากระตุกอึดอัดในไขมันแก้มของเขาขณะที่เขาพยายามที่จะสรุปลักษณะต้มแข็ง.
"Keep เปลี่ยนแปลงหนุ่ม" เขากล่าว.
"เขาไม่ได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วเขา doesn 'ทราบ. "
"ภรรยาของคุณได้รับรางวัลจับสลาก!"
"เขาจะไม่เชื่อว่าคุณ แสดงให้เขาเห็นกระดาษ มีมันเป็นธรรมดาจมูกของฉัน Mrs.Grace Biborough 52 คั ธ เบิร์ถนน. "หนาสีนิ้วชี้ชี้ไปที่คำว่า.
"ได้รับรางวัลแรก£ 5,000, ความหวังสุดท้ายซินดิเค."
"เขาก็นำมันยากมาก" เฟร็ดลูอิสกล่าวว่าสั่นศีรษะของเขา.
พวกเขา เริ่มเต้นเขาที่ด้านหลัง เขาได้เดินทางบนเรือข้ามฟากทุกสัปดาห์วันสำหรับสิบปีที่ผ่านมายกเว้นวันหยุดของสัปดาห์ในเดือนมกราคมและเขา knewnearly ทุกคน แม้แต่คนที่เขาไม่ทราบว่าเข้ามาในจิตวิญญาณของมัน เท็ดเต็มท่อของเขาเมินเฉย แต่ด้วยมือสั่นคลอน เขาได้รับการรักษาที่ไม่แน่นอนแปลกที่ดูเหมือนจะเริ่มต้นที่ไหนสักแห่งลึกลงไปในหน้าอกของเขาให้กับตัวเอง มันก็น่าแปลกใจที่เพื่อนในที่ทำงานไม่เคยได้ถือของนี้ แต่พวกเขาได้รับการว่างวันนี้ในห้องใต้หลังคาร้อนภายใต้ท่อโครเมี่ยมของระบบนิวเมติกส่งลงการเปลี่ยนแปลงและการตรวจสอบขึ้นในบัญชีเครดิต เวลาการขาย เกรซอาจจะต้องให้เขารู้ว่า เธอจะได้รุ่งขึ้นมาจาก ธ อมป์สัน บิลก็มักจะยืมเครื่องตัดหญ้าและบันไดขั้นตอนดังนั้นจึงแทบจะขอความกรุณาในสถานการณ์ แต่นั่นก็เป็นเกรซทั่ว.
"ถ้าฉันไม่สามารถมีมันเองคุณคนที่ฉันต้องการจะดูได้รับมัน."
พวกเขาหมายความว่ามันเกินไป ทุกคนชอบเทดในการจัดเรียงชนิดของวิธีการ เขาเป็นเพื่อนที่ดีทั้งในความรู้สึกของคำว่า ไม่โหรงเหรงเหมือนน้ำแกงพร้อมเสมอสำหรับเรื่องตลก แต่พลเมืองที่ดีเกินไป
-2-
สามีที่ดีและพ่อ เขาไม่ได้เรียงลำดับที่ปฏิเสธที่จะล้อรถเข็น เขาเจริญรุ่งเรืองรถเข็น ภรรยาของเขาสามารถถือขึ้นหัวของเธอที่พวกเขาจ่ายค่าของพวกเขาทุกสัปดาห์และเขาจะนำสิ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่มาก แต่บางสิ่งบางอย่างและนั่นก็คือชัยชนะสิ่งที่ได้ร้อยละสิบเคาะเงินเดือนของเขาในภาวะซึมเศร้าไม่ได้คืนยัง และสิ่งหนึ่งและอีกส่วนหนึ่ง และร่าเริงมักจะมีเรื่องตลกสำหรับทุกคน ทั้งหมดนี้ถูกนำเสนอรางในใจของเท็ด คาดว่าเขาต้องการเสมอในการจัดเรียงไว้วางใจของวิธีการที่จะได้รับรางวัล แต่ไม่ผ่านเกรซ.
"สิ่งที่คุณจะทำอย่างไรกับมันเท็ด?
"คุณจะไม่ได้เห็นเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เขาที่เกิดขึ้น Jag." นี้เป็นเรื่องตลกมากเพราะเท็ด
ไม่เคยทำไม่ได้ในวัน Anzac.
เสียงที่มีความคับข้องใจกล่าวว่าไม่เป็นครั้งแรก "ฉันเคยถือหุ้นในตั๋วทุกสัปดาห์ตั้งแต่เริ่มต้นและผมไม่เคยได้รับรางวัล ร้อย. "ไม่มีใครสนใจ.
"คุณจะได้รับการออกไปในการเดินทางที่ใดที่หนึ่งหรือไม่?"
"พวกเขาจะทำให้คุณประธานของสโมสรเทนนิสและคุณจะมีที่จะบริจาคถ้วยเงิน."
พวกเขาถูกยกยอเขาอยู่ภายใต้ เรื่องตลก.
"ผมคาดหวังว่านาง Bilborough จะต้องการที่จะนำบางส่วนของมันออกไปเพื่ออนาคตของเด็ก ๆ " เขากล่าว มันก็เกือบจะเป็นถ้าเขาได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชนและเขาก็พอใจกับตัวเองบอกว่าสิ่งที่ถูกต้อง เขามักจะเรียกว่าเกรซในที่สาธารณะขณะที่นาง Bilborough เขามีความสุขมากเกินไปความรู้สึกทางสังคมที่จะพูดว่า "Missus."
เท็ดปล่อยให้พวกเขาพูดคุยและมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาก็ไม่ได้สนใจในข่าวในคืนนี้กระดาษ เรือเล็กสั่นสะเทือน fussily และซ้ายยาวเช่นการปลุกปั้นแก้วในแม่น้ำที่เงียบสงบ ตอนเย็นก็วาดภาพใน. ดวงอาทิตย์ถูกจมลงไปในธนาคารของเมฆสีเทาอ่อนนุ่มและรูปร่างเป็นหมอก อากาศเป็นคล้ำเพื่อให้แสงถูกปิดลงไปในตัวของมันเองและมันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะมองไปที่แผ่นทองหนามากขึ้นเช่นการเพิ่มขึ้นของดวงจันทร์ผ่านควันกว่าดวงอาทิตย์ มันโยนคอลัมน์เดียวของแสงสีส้มบนแม่น้ำคลื่นจากเรือข้ามฟากที่พัดออกไปมันและเงาเล็ก ๆ ของพวกเขาตัดมัน ธนาคารที่เพิ่มขึ้นสูงลิ่วจากแม่น้ำและปิดไว้จนมันดูเหมือนทะเลสาบเป็นดอกแล้วกับเงา.
"ห้าพันปอนด์" เขาคิดว่า "ห้าพันปอนด์." ห้าพันปอนด์ stewing เบา ๆ อยู่ในความสนใจของมันทำให้ปลอดภัยวัยชรา เขาสามารถทำเกือบทุกอย่างที่เขาจะคิดกับ£ 5,000 มันทำให้ใจของเขาจัดเรียงยืดของความรู้สึกเพียงแค่คิดว่ามัน มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อมต่อ£ 5000 กับเกรซ เธออาจจะต้องให้เขารู้ว่า และสถานที่ที่ได้ห้าเพนนีจะซื้อตั๋วมาจากไหน? เขา
-3-
ไม่สามารถช่วยสงสัยเกี่ยวกับว่า เมื่อคุณงบประมาณเป็นอย่างที่พวกเขาทำมีไม่ห้าเพนนีมากกว่า หากมีการดีก็จะไม่ได้รับมากกว่าที่ทุกคนเขาจะได้ใส่ไว้ในธนาคาร เขาไม่ได้สังเกตเห็นความแตกต่างในการดูแลห้องพักใด ๆ และเขาภูมิใจในตัวเองว่าเขาสังเกตเห็นทุกอย่าง แน่นอนเธอไม่ได้รับการทำงานขึ้นค่าใช้จ่ายในการซื้อหวย จิตใจของเขาพุ่งที่นี่และมีพิรุธ มีบางอย่างที่ลึกลับในเกรซและเขาจะคิดว่าเธอบอกเขาทุกอย่าง เขาต้องการนำมันเพื่อรับเฉพาะของหลักสูตรในระยะสามัญมีอะไรที่จะบอก เขามีสติผ่อนคลายปมในใจของเขา หลังจากที่ทุกเกรซได้รับรางวัล£ 5,000 เขาจำ charitably ว่าเธอเคยเป็นภรรยาที่ดีกับเขา ในขณะที่เขาคิดว่าเขามีวิสัยทัศน์ของแพทช์บนเสื้อของเขากางเกงครีมล้างของเขาที่เพิ่งวางสำหรับเทนนิส, ความเรียบร้อยของเด็ก ๆ บ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย นั่นคือการเป็นภรรยาที่ดี และเขาได้รับการเป็นสามีที่ดีเสมอนำเงินกลับบ้านของเขาและไม่เคยมองที่ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง พวกเขาเป็นแบบบ้านทุกคนได้รับการยอมรับมัน แต่-ดีอย่างใดเขาพบว่ามันง่ายที่จะร่าเริงในบ้านของคนอื่นมากกว่าของตัวเอง มันเป็นความผิดของเกรซ เธอไม่ได้ชื่นบานและง่ายไป บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับอารมณ์ของเธอในขณะนี้ ทำด้วยไม้ เขาต้องการสวมใส่ดีกว่าเกรซทุกคนจะได้เห็นว่าและยังเป็นผู้ที่ได้มีเวลาที่ยากลำบาก ทั้งหมดที่เธอต้องทำคือไปอยู่ที่บ้านและดูแลบ้านและเด็ก ไม่มีอะไรมากในการที่ เธอมักจะดูเหมือนจะทำงาน แต่เขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่กำลังจะทำเช่นนั้นอาจจะใช้เวลาของเธอมานาน เพียงแค่สัมผัสของความวิปริตของผู้หญิง มันไม่ได้ว่าเกรซมีวัย สิบปีที่แต่งงานและมีลูกสองคนยังคงมีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเธอวัยรุ่น-ดิบ girlishness ยากที่ไม่เคยมึน บางทีเธออาจจะเป็นบิตที่สดใสในขณะนี้ เขาไม่สามารถช่วยเธอสงสัยว่ามีการจัดการห้าสาม ถ้าเธอจะอาบน้ำห้าสามเกี่ยวกับการเช่นเดียวกับที่เขาต้องการได้รับให้เธอมากเกินไปสำหรับการดูแล และทำไมเธอไม่ต้องการที่จะให้มันว่าชื่อ damnfool "ความหวังสุดท้าย." นั่นหมายความว่ามีการได้รับคนอื่น ๆ ไม่ได้มันได้หรือไม่ มันอาจจะไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เพียงแค่แท็กโชคดี.
หญิงสาวบนที่นั่งตรงข้ามได้รับการปักเย็บบน Silkies สำหรับเครื่องแต่งกายเจ้าสาวของเธอตั้งใจทำงานในที่มีแสงไม่ดี.
"อีกคนหนึ่งเริ่มออก" เท็ดคิดว่า.
"สิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ? "ชายคนดังกล่าวข้างเขา.
เท็ดไม่ได้รับฟัง.
เรือข้ามฟากได้ผูกขึ้นในขั้นตอนการเชื่อมโยงไปถึงของเขาและเท็ดได้ออก เขาพยายามที่จะไม่แสดงในการเดินของเขาว่าภรรยาของเขาได้รับรางวัล£ 5,000 เขารู้สึกร่าเริงและเหนื่อยในครั้งเดียว เขาเดินขึ้นเขากับพวงของคนอื่น ๆ เพื่อนบ้านของเขา พวกเขายังคงล้อเล่นเขาเกี่ยวกับเงินที่พวกเขาไม่ทราบวิธีที่จะหยุด มันก็ยังคงเป็นอย่างเย็นที่อบอุ่น ขณะที่ดวงอาทิตย์
-4-
ลงไปธนาคารหมอกบนขอบฟ้าก็หยิบออกมารูปทรงที่ละเอียดอ่อนของเมฆจมลูกหูลูกตาในมวลสรุปพวกเขาด้วยด้ายทองดี.
ทีละคนหลุดออกไปกลายเป็นถนนด้านข้างหรือ เปิดประตูสวนจนได้รับการเทดคนเดียวกับสหายเดียวเป็นคนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมแฝดในตอนท้ายของถนน พวกเขาก็มากเงียบสงบและมีสติ เท็ดรู้สึกปวดที่อยู่รอบ ๆ ปากของเขาที่เขาต้องการได้รับรอยยิ้มและยิ้ม.
"ฉันดีใจชะมัดคุณมีบิตของโชคนี้."
"ผมมั่นใจว่าคุณเป็นเอริค" เท็ดตอบด้วยเสียงที่เงียบ
"มีใครฉันต้องการเร็วเห็นมีมัน."
"นั่นคือที่ดีมากของคุณ."
"ฉันหมายถึงมัน."
"ดีดีผมไม่ได้มองหามัน."
"เราจะทำอย่างไรกับบิตของโชคเช่น ที่อยู่ในบ้านของเรา. "
"ฉันเดิมพันที่คุณจะทำได้."
"มีการติดตั้งอยู่ที่บ้านเนื่องจากในเดือนถัดไปและวิตกกังวลก็มีมาที่บ้านอีกครั้ง บ๊อบไม่สามารถได้รับสิ่งที่จะทำ ดูเหมือนว่าเราจะทำแทบจะไม่จ่ายเงินสำหรับการจัดงานแต่งงาน. "
"นั่นคือไม่ดี."
"เธอคาดหวังดังนั้นฉันคิดว่าแม่และพ่อจะให้ในสิ่งที่มากเกินไป."
"มันดูเหมือนว่าเพียงวันอื่น ๆ ที่เนลลียังเป็นเด็ก ได้รับรอบสกู๊ตเตอร์. "
"พวกเขาเติบโตขึ้น" เอริคที่ตกลงกันไว้ "มันเป็นงวดที่ถู แรกของเดือนถัดไป พวกเขาคาดหวังว่ามันบนเล็บเกินไป ถ้าเราไม่ได้แขวนอยู่เหนือเราว่ามันจะไม่เกี่ยวกับเรื่องวิตกกังวลมาที่บ้าน เธอเป็นสาวของเราและมันจะดีที่มีเธอเกี่ยวกับสถานที่ที่อีกครั้ง ".
"คุณจะเป็นความภาคภูมิใจเป็นวัวที่มีสองหางเมื่อคุณปู่."
"ผมคิดว่าดังนั้น." -5- พวกเขายืนอยู่ ใบ้จากประตูของเอริค ความคิดเริ่มที่จะสั่นไหวในใจของเท็ดและมันมาความรู้สึกของความหวานและความสุขและอำนาจเช่นเขาไม่เคยคาดว่าจะรู้สึก. "ผมจะไม่เห็นคุณติดคนเก่า" เขากล่าว. "นั่นคือดีชะมัด ของคุณ. " "ฉันหมายถึงมัน." พวกเขาจับมือขณะที่พวกเขาแยก เท็ดมีเพียงไม่กี่ขั้นตอนมากขึ้นและเขาเอาพวกเขาไปอย่างช้าๆ อบอุ่นมากและแห้งที่เขาคิดว่า การ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่อย่างไรก็ตาม เขาพบว่ามันง่ายที่จะเบ่งบานในบ้านของคนอื่นมากกว่าของตัวเอง มันคือเกรซเป็นคนผิด เธอไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส และง่ายไป อย่างหงุดหงิดกับเธอตอนนี้ วู้ดดี้ เขาต้องการสวมใส่ดีกว่าเกรซ ใครดูก็รู้ และยังเป็นผู้ที่เคยมีเวลาที่ลำบาก ทั้งหมดที่เธอต้องทำคือ อยู่บ้านดูแลบ้าน และลูกๆ ไม่มีอะไรมากหรอกครั้งแรกที่เท็ด bilborough รู้ว่าโชคดีที่ภรรยาของเขาเมื่อเพื่อนเขาคนหนึ่ง เป็นตลก ผู้สูงอายุ จับมือกับแรงโน้มถ่วง เยาะเย้ย และพึมพำสองสามคำที่ไม่เหมาะสมของลูกผู้ชาย แต่เห็นใจ เท็ด ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี เขาเพิ่งเดินจากบันไดไปชั้นบนของ 18.15 น. เรือข้ามฟากจากเมือง เฟร็ดลูอิสดูจะได้รอเขาเมื่อเขามองเรื่องที่เขามีความประทับใจของหนังสือพิมพ์และ grins และกระพือปีกน้อยครึ่งหนึ่งของการหัวเราะเยาะความตื่นเต้นทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่ตัวเอง ทุกอย่างดูเหมือนจะนูนที่มีต่อเขา มันต้องเป็นบางอย่างที่ขา ดึง เขารู้สึกว่าประกันของเขาข่มขู่ และมุมปากของเขากระตุกอย่างอึดอัดในแก้มไขมันของเขาในขณะที่เขาพยายามที่จะถือว่าเป็นไข่ต้มลักษณะ .
" ไม่ต้องทอนนะ เจ้าโง่" เขากล่าวว่า .
" เขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่รู้ "
" ภรรยาคุณถูกล็อตเตอรี่ ! "
" เขาก็จะไม่เชื่อ แสดงให้เขาเห็น กระดาษ มันก็ธรรมดา เหมือนจมูกของฉัน นางเกรซ biborough , 52 ถนนคัธเบิร์ต " หนาเปื้อนนิ้วชี้ชี้ไปที่คำ .
" รางวัลแรก ห้าพันปอนด์ สุดท้ายหวังว่าสมาคม "
" เขาถ่ายยากมาก " เฟร็ดลูอิส สั่นศีรษะของเขา .
พวกเขาเริ่มเล่น เขาอยู่ข้างหลัง เขาได้เดินทางบนเรือทุกสัปดาห์วันตลอด 10 ปี นอกจากจะเก็บวันหยุดในเดือนมกราคม และเขา knewnearly ทุกคน แม้แต่พวกเขาไม่รู้เข้าไปในจิตวิญญาณของมัน เท็ดเต็มท่อของเขาหน้าตาเฉย แต่นิ้วที่มั่นคง เขาเก็บคี่ unsteadiness ดูเหมือนจะเริ่มต้นที่ไหนสักแห่งลึกเข้าไปในหน้าอกของเขาเองมันเป็นความสงสัยว่าเพื่อนในยังสำนักงานไม่ได้นี้ แต่พวกเขาได้รับการว่างวันนี้ในห้องใต้หลังคาร้อนใต้โครเมียมท่อของระบบนิวแมติก , ส่งเปลี่ยนและตรวจเช็คบัญชีเครดิต เวลาขาย เกรซอาจจะบอกให้เขารู้ เธออาจจะรุ่งจาก ทอมสัน . บิลมักจะยืมเครื่องตัดหญ้าและบันไดขั้นที่ดังนั้น มันแทบจะถามอะไรในสถานการณ์แบบนี้ แต่เกรซทั่ว .
" ถ้าผมไม่สามารถมีเองได้ คุณเป็นผู้ชายที่ฉันชอบที่จะเห็นมัน "
มันมีความหมายเหมือนกัน ทุกคนชอบเท็ดในชนิดที่แบบว่า . เขาเป็นเพื่อนที่ดีทั้งในความหมายของคำ ไม่ namby pamby พร้อมเสมอสำหรับเรื่องตลก แต่พลเมืองดี ,
-
ดี สามีและพ่อเขาไม่ใช่พวกที่ปฏิเสธที่จะล้อผมออกไป เขาเจริญรุ่งเรืองผมออกไป ภรรยาของเขา จะยกหัวของเธอ พวกเขาจ่ายตั๋วรายสัปดาห์ของพวกเขาและเขาจะใส่อะไรไปไม่ได้มาก แต่บางอย่าง และมันก็เป็นชัยชนะแบบ , สิบเปอร์เซ็นต์เคาะปิด เงินเดือนของเขาในภาวะซึมเศร้าไม่เรียกคืนเลย และสิ่งหนึ่งและอีก และร่าเริงเสมอกับเรื่องตลกสำหรับทุกคน ทั้งหมดนี้คือคลับปัจจุบันในเท็ดของจิตใจ เขามักจะคาดหวังในการจัดเรียงไว้วางใจของวิธีการที่จะได้รับรางวัล แต่ไม่ใช่โดยพระคุณ .
" คุณจะทำอะไรกับมัน เท็ด
" คุณจะไม่เห็นเขาเป็นอาทิตย์ เขาไปในที่ นี้เป็นตลกมาก เพราะเท็ด
ไม่เคย แม้แต่ในวัน Anzac .
เสียงด้วยความไม่พอใจ กล่าวว่า ไม่ใช่ครั้งแรก" ผมมีหุ้นในตั๋วทุกสัปดาห์ ตั้งแต่เริ่มต้น และผมไม่เคยชนะร้อย ไม่มีใครสนใจ
" คุณจะต้องไปเที่ยวที่ไหน ? "
" พวกเขาจะทำให้คุณประธานชมรมเทนนิสและคุณจะต้องบริจาคเงินถ้วย "
พวกสอพลอเขาภายใต้เรื่องตลก .
" ผมคาดว่าคุณ bilborough จะต้องเอาของไปให้เด็กในอนาคต " เขากล่าวมันเกือบจะเป็นถ้าเขาได้ให้สัมภาษณ์สื่อมวลชน และเขาก็พอใจกับตัวเองที่พูดสิ่งที่ถูกต้อง เขามักจะเรียกว่าเกรซในที่สาธารณะเป็นคุณนาย bilborough . เขามีคนดีสังคมรู้สึกว่า " คุณนาย "
เท็ด ปล่อยให้พวกเขาพูดคุย และมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาไม่ได้สนใจในข่าวในคืนนี้ กระดาษ เรือน้อย fussily สั่นสะเทือน ,แล้วตื่นยาวเหมือนกระจกในแม่น้ำที่เงียบสงบในการปั้น ตอนเย็นก็วาดใน ดวงอาทิตย์จมเข้าไปในธนาคารของเมฆสีเทาอ่อน และ หมายถึง เป็นหมอก อากาศก็ขมุกขมัว เพื่อให้แสงอยู่ในตัวเอง และมันง่ายที่จะมองเป็นแผ่นหนาสีทองเหมือนดวงจันทร์ที่เพิ่มขึ้นผ่านควันกว่าดวงอาทิตย์ มันขว้างคอลัมน์เดียวของแสงสีส้มบนแม่น้ำเขาสามารถทำเกือบทุกอย่างที่เขาคิดกับห้าพันปอนด์ มันทำให้จิตใจของเขาก็รู้สึกอะไร แค่คิดว่ามัน มันก็ยากที่จะเชื่อมต่อห้าพันปอนด์กับเกรซ เธอต้องบอกให้เขารู้ ที่ไหนมีห้าเหรียญ 3 เพนนีของอังกฤษที่จะซื้อตั๋วมาได้ยังไง ? เขา
- 3 -
ไม่สามารถช่วยสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นระลอกจากท่าเรือ กระจายออกไปเป็นเงาและขนาดเล็กของพวกเขาตัดมัน ธนาคาร , เพิ่มขึ้นอย่างสูงลิ่ว จากแม่น้ำ และปิดมัน จนมันเหมือนทะเลสาบที่กำลังเบ่งบานกับเงา
" ห้าพันปอนด์ " เขาคิด " ห้าพันปอนด์ ห้าพันปอนด์เมื่อเบา ๆในความสนใจของการแก่ชรา ปลอดภัย