The Literature of Exhaustion is an

The Literature of Exhaustion is an influential 1967 essay by the American novelist John Barth sometimes considered to be the manifesto of postmodernism.

The essay was highly influential,[1] and for some controversial.[2] It depicted literary realism as a "used up" tradition; Barth's description of his own work, which many thought nailed a core trait of postmodernism, is "novels which imitate the form of a novel, by an author who imitates the role of Author".

Barth argued that a particular stage in history was passing, and pointed to possible directions from there. In 1980, he wrote a follow-up essay, "The Literature of Replenishment."

Gore Vidal criticized "The Literature of Exhaustion" and Barth's novels for making an analysis of only the plots of novels and myths, while refusing to engage with the style of either, resulting in reductionist and disinterested understandings of novels' contents.[3] Vidal instead advocated increased stylistic innovation and appreciation as better venues for further progression of the novel as a form, pointing particularly to the work of Italo Calvino as a model.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เอกสารประกอบการผ่านการเรียง 1967 มีอิทธิพล โดยคนเขียนอเมริกันที่จอห์น Barth บางครั้งถือว่าเป็นแถลงการณ์ของ postmodernism ได้เรียงความได้มีอิทธิพลสูง, [1] และ สำหรับบางคนแย้ง [2] ได้แสดงวรรณกรรมแบบสัจนิยมเป็นประเพณี "ใช้ค่า" คำอธิบายของ Barth ผลงานของเขาเอง ซึ่งหลายคนคิดว่า ติดหลักของ postmodernism nailed เป็น "นวนิยายที่เลียนแบบรูปแบบของนวนิยาย โดยผู้เขียนที่ imitates บทบาทของผู้เขียน"Barth โต้เถียงว่า ขั้นหนึ่ง ๆ ในประวัติศาสตร์ผ่าน และชี้ไปยังทิศทางที่ได้จาก ในปี 1980 เขาเขียนเรียงความการติดตามผล "วรรณคดีของเติม"Gore Vidal วิพากษ์วิจารณ์นวนิยาย "วรรณคดีที่มา" และของ Barth ทำการวิเคราะห์เฉพาะผืนของนิยายและตำนาน ในขณะที่ปฏิเสธการมีส่วนร่วม มีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่ง ใน reductionist และสถาปัตยกรรมเปลี่ยนความเข้าใจของเนื้อหาของนวนิยาย [3] Vidal แทน advocated นวัตกรรมเพิ่มขึ้นเป็นสำนวนและซาบซึ้งเป็นสถานที่ที่ดีสำหรับความก้าวหน้าเพิ่มเติมจากนวนิยายเป็นฟอร์ม ชี้โดยเฉพาะเพื่อให้การทำงานของ Calvino บิสซิเนียครั้งที่เป็นแบบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วรรณคดีของอ่อนเพลียเป็นผู้มีอิทธิพล 1967 การเขียนเรียงความโดยนักประพันธ์ชาวอเมริกันจอห์นบาร์ทบางครั้งถือเป็นแถลงการณ์ของลัทธิหลังสมัยใหม่ได้. เรียงความเป็นผู้มีอิทธิพลสูง [1] และความขัดแย้งบางอย่าง. [2] มันภาพสมจริงวรรณกรรมเป็น "ใช้ขึ้น "ประเพณี; คำอธิบายรธ์ของการทำงานของเขาเองซึ่งหลายคนคิดตอกลักษณะหลักของลัทธิหลังสมัยใหม่ก็คือ "นวนิยายที่เลียนแบบรูปแบบของนวนิยายโดยผู้เขียนที่เลียนแบบบทบาทของผู้เขียน". รธ์ถกเถียงกันอยู่ว่าขั้นตอนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประวัติศาสตร์ได้ผ่าน และชี้ไปที่ทิศทางที่เป็นไปจากที่นั่น ในปี 1980 เขาเขียนเรียงความติดตาม "วรรณคดีของการเติมเต็ม." กอร์วิดัวิพากษ์วิจารณ์ "วรรณคดีของอ่อนเพลีย" และนวนิยายรธ์สำหรับการวิเคราะห์เพียงแปลงนิยายและตำนานในขณะที่ปฏิเสธที่จะมีส่วนร่วมกับรูปแบบ ทั้งที่เกิดในความเข้าใจ reductionist และนำพาของเนื้อหานิยาย '. [3] วิดัลที่เพิ่มขึ้นแทนที่จะสนับสนุนนวัตกรรมโวหารและการแข็งค่าเป็นสถานที่ที่ดีกว่าสำหรับความคืบหน้าต่อไปของนวนิยายเรื่องนี้เป็นรูปแบบชี้เฉพาะอย่างยิ่งกับการทำงานของอิตาโลคาลเป็นรูปแบบที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วรรณกรรมของความเหนื่อยเป็นผู้มีอิทธิพล 1967 เรียงความโดยนักเขียนชาวอเมริกันจอห์นบาร์ทบางครั้งถือว่าเป็นแถลงการณ์ของแนวคิดหลังสมัยใหม่ .

เรียงความมีอิทธิพลสูง [ 1 ] และ [ 2 ] บางคนแย้ง มันปรากฎพรรคคอนท์วนคนตันตระเป็น " ใช้ " ประเพณี ; บาร์ทคือรายละเอียดของงานของเขาเองซึ่ง คิดว่าหลายคนตอกหลักลักษณะของแนวคิดหลังสมัยใหม่ ," นวนิยายที่เลียนแบบรูปแบบของนวนิยาย โดยผู้เขียนที่เลียนแบบบทบาทของผู้เขียน "

บาร์ทแย้งว่าเฉพาะขั้นตอนในประวัติศาสตร์ผ่านและชี้ไปทิศทางที่เป็นไปได้จากที่นั่น ในปี 1980 เขาเขียนติดตามเรียงความ " วรรณคดี )

"กอร์วิดัล วิจารณ์ " วรรณกรรมของความเหนื่อยและบาร์ทนวนิยายทำให้การวิเคราะห์เฉพาะโครงเรื่องของนวนิยายและตำนานในขณะที่ปฏิเสธที่จะเข้าร่วมกับ ลักษณะของผล reductionist และไม่สนใจข้อมูลนวนิยาย ' เนื้อหา[ 3 ] Vidal แทนสนับสนุนนวัตกรรมและการเพิ่มรูปแบบสถานที่ที่ดีสำหรับความก้าวหน้าต่อไปของนวนิยายเป็นรูปแบบ ชี้ โดยเฉพาะงานของทาโล่ Calvino เป็นนางแบบ