2. Conceptual model and hypothesesI

2. Conceptual model and hypotheses
Ibeh and Young (2001) define EE as, “the process by which people, either by themselves or within organizations, take advantage of market opportunities–foreign–taking into account the resources available and the environmental factors which affect them.” This definition highlights EE's dependence on internal (e.g., resource) and external (e.g., environment) factors. However, Ibeh and Young's (2001) definition considers that entrepreneurial exporters are those firms that start exporting. The question is: Are there different levels of entrepreneurship between firms already exporting? Ibeh (2003) adds to Ibeh and Young's (2001) definition that export entrepreneurs are those who demonstrate to be proactive and aggressive in searching export opportunities regarding product–market innovations. This description raises a debate in the EE area on export proactivity definition. This debate leads to the incorporation of three new elements to EE literature: Speed, degree, and scope.

Speed refers to the time for firms to start exporting (Acedo & Jones, 2007). Therefore, firms exporting early are the most entrepreneurial, showing a clear international orientation (Gallego and Casillas, 2014 and Oviatt and McDougall, 2005b). The cut-off point in the speed of entry into foreign markets is the key to determine exporters' entrepreneurial orientation. Acedo and Jones (2007) consider 6 years as a good starting point to begin exporting. These factors differentiate International New Ventures—INVs—or Born Globals—BGs (who begin exporting in the first five years) from traditional exporters (who do so after five years). Traditional exporters have a lower entrepreneurial orientation than INVs or BGs, which are paramount in export firm's entrepreneurial behavior.

Scope is the number of foreign markets in which export firms generate income. This concept appears in literature as export extension or diversification (Ruzo, Losada, Navarro, & Díez, 2011). Scope measurement also raises the problem on where to put the cut-off point. Ruzo et al. (2011) consider that ten countries are necessary to distinguish between a firm tending to market concentration (firm exports to ≤ 10 countries) or to market diversification (firm exports to > 10 countries). Market diversification indicates a more entrepreneurial behavior.

Export degree or intensity determines export firm's orientation level toward foreign markets regarding domestic market (Kuivalainen, Sundqvist, & Servais, 2007), normally measuring through export sales/total sales ratio. Literature finds no agreement on what ratio to evaluate exporters' entrepreneurial orientation, although some authors point out a ratio around 20% (Pla-Barber & Alegre, 2007).

In this context, the EE conceptualization is the process in which a firm uses exports to exploit opportunities in foreign markets almost immediately after launch—first 6 years of life. Regardless of their size, firms tend to commercialize their products and/or services through a strategy of market diversification–they are usually present simultaneously in more than 10 countries–and have a high export degree or intensity—normally over 20%. The nature of EE is therefore tridimensional, according to speed, scope, and degree.

Literature review reveals two groups of EE determinants: internal and external. Internal determinants have to do with personal factors of export decision-makers–export managers–and organization's resources and capabilities. Among external factors influencing EE are contingency factors regarding organization's environment, either of the country–domestic or foreign–or the industry in which the export firm works.

In this study, internal factors include export managers' attitude toward exporting, which their export commitment reflects. Following RBV, this study chooses structural resources–an export department and learning resources–and general and international experience as organizational internal factors. Regarding contingency approach, the study uses two groups of external factors. The first comprises external factors of destination country—market distances. The second comprises industry factors—competitive intensity.

EP is essential for decision-making in international arena (Madsen, 1998). Cavusgil and Zou (1994) define EP as the extent to which firms achieve their objectives when exporting a product in a foreign market, whether economic (profits, sales, costs, etc.) or strategic (market expansion, market share increase abroad, etc.), through planning and executing their international marketing strategy.

Literature review reveals three basic EP aspects that this study takes into account (Rose and Shoham, 2002, Sousa, 2004 and Zou et al., 1998). First, EP is a multidimensional concept, whose assessment must take place through quantitative measures (sales, profitability, growth, etc.) and qualitative measures (perceived success, satisfaction, objectives achievement, etc.). Second, EP e

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. รูปแบบแนวคิดและสมมติฐาน
Ibeh และหนุ่มสาว (2001) กำหนด EE เป็น "กระบวนการที่คนทั้งโดยตนเองหรือภายในองค์กรสามารถใช้ประโยชน์จากโอกาสตลาดต่างประเทศโดยคำนึงถึงทรัพยากรที่มีอยู่และปัจจัยแวดล้อมที่มีผลต่อ พวกเขา. "คำนิยามนี้ไฮไลท์การพึ่งพา EE ในภายใน (เช่นทรัพยากร) และภายนอก (เช่นสภาพแวดล้อม) ปัจจัย อย่างไรก็ตาม Ibeh และหนุ่มสาว (2001) นิยามเห็นว่าการส่งออกของผู้ประกอบการที่มี บริษัท ผู้ส่งออกที่เริ่มต้น คำถามคือมีระดับที่แตกต่างกันของผู้ประกอบการระหว่าง บริษัท ส่งออกอยู่แล้ว? Ibeh (2003) เพื่อเพิ่ม Ibeh และหนุ่มสาว (2001) ความหมายที่ผู้ประกอบการส่งออกเป็นผู้ที่แสดงให้เป็นเชิงรุกและเชิงรุกในการค้นหาโอกาสการส่งออกเกี่ยวกับนวัตกรรมผลิตภัณฑ์ในตลาด คำอธิบายนี้ทำให้เกิดการถกเถียงกันในพื้นที่ EE ในความหมายการส่งออก proactivity การอภิปรายครั้งนี้นำไปสู่การรวมตัวกันของสามองค์ประกอบใหม่วรรณกรรม EE:. ความเร็วระดับและขอบเขตความเร็วหมายถึงเวลาสำหรับ บริษัท ที่จะเริ่มต้นการส่งออก (Acedo & Jones, 2007) ดังนั้น บริษัท ส่งออกในช่วงต้นเป็นผู้ประกอบการส่วนใหญ่แสดงให้เห็นทิศทางที่ชัดเจนระหว่างประเทศ (Gallego และ Casillas 2014 และ Oviatt และ McDougall, 2005b) จุดตัดในความเร็วของการเข้าสู่ตลาดต่างประเทศเป็นกุญแจสำคัญในการวางแนวทางในการกำหนดผู้ประกอบการส่งออก Acedo และโจนส์ (2007) พิจารณา 6 ปีที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่จะเริ่มต้นการส่งออก ปัจจัยเหล่านี้แยกความแตกต่างระหว่างประเทศใหม่ Ventures-INVs หรือเกิด Globals-BGs (ผู้เริ่มต้นการส่งออกในห้าปีแรก) จากผู้ส่งออกดั้งเดิม (ใครทำเช่นนั้นหลังจากห้าปี) ผู้ส่งออกดั้งเดิมมีการปฐมนิเทศผู้ประกอบการต่ำกว่า INVs หรือ BGs ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในการทำงานของผู้ประกอบการส่งออกของ บริษัท . ขอบเขตคือจำนวนของตลาดต่างประเทศที่ บริษัท ส่งออกสร้างรายได้ แนวคิดนี้จะปรากฏในวรรณคดีเป็นส่วนขยายการส่งออกหรือการกระจายการลงทุน (Ruzo, Losada วาร์และDíez 2011) วัดขอบเขตยังเพิ่มปัญหาในการที่จะวางจุดตัดที่ Ruzo et al, (2011) พิจารณาว่าสิบประเทศที่มีความจำเป็นที่จะแยกแยะระหว่าง บริษัท พุ่งไปความเข้มข้นของตลาด (การส่งออกของ บริษัท ที่จะ≤ 10 ประเทศ) หรือการกระจายการลงทุนในตลาด (การส่งออกของ บริษัท ที่> 10 ประเทศ) การกระจายการลงทุนในตลาดบ่งชี้ว่าพฤติกรรมของผู้ประกอบการมากขึ้น. ระดับส่งออกหรือความเข้มกำหนดระดับการวางแนวทางการส่งออกของ บริษัท ที่มีต่อตลาดต่างประเทศเกี่ยวกับการตลาดในประเทศ (Kuivalainen, Sundqvist และเวส์, 2007) โดยปกติการวัดผ่านการขาย / ส่งออกต่อยอดขายรวม วรรณกรรมพบว่าไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับสิ่งที่อัตราส่วนในการประเมินการปฐมนิเทศผู้ประกอบการส่งออกถึงแม้ว่าบางคนเขียนชี้ให้เห็นอัตราส่วนประมาณ 20% (Pla-ตัดผมและอาเลเกร, 2007) ได้. ในบริบทนี้แนวความคิด EE เป็นกระบวนการที่ บริษัท ใช้การส่งออก เพื่อใช้ประโยชน์จากโอกาสในตลาดต่างประเทศเกือบจะทันทีหลังจากการเปิดตัวครั้งแรก 6 ปีของชีวิต โดยไม่คำนึงถึงขนาดของพวกเขา บริษัท มีแนวโน้มที่จะค้าสินค้าและ / หรือบริการของพวกเขาผ่านกลยุทธ์ของการตลาดการกระจายความเสี่ยงที่พวกเขามักจะนำเสนอพร้อมกันในกว่า 10 ประเทศและมีระดับการส่งออกที่สูงหรือความเข้มปกติกว่า 20% ธรรมชาติของ EE จึง tridimensional ตามความเร็วขอบเขตและระดับ. ทบทวนวรรณกรรมที่แสดงให้เห็นว่าทั้งสองกลุ่มของปัจจัย EE: ภายในและภายนอก ปัจจัยภายในต้องทำกับปัจจัยส่วนบุคคลของทรัพยากรการส่งออกมีอำนาจตัดสินใจเข้าส่งออกและผู้จัดการขององค์กรและความสามารถ ท่ามกลางปัจจัยภายนอกที่มีอิทธิพลต่อ EE เป็นปัจจัยฉุกเฉินเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมขององค์กรอย่างใดอย่างหนึ่งของประเทศในประเทศหรือต่างประเทศหรืออุตสาหกรรมที่ บริษัท ส่งออกทำงาน. ในการศึกษานี้ปัจจัยภายใน ได้แก่ ทัศนคติผู้จัดการการส่งออกที่มีต่อการส่งออกซึ่งความมุ่งมั่นของการส่งออกของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึง . ต่อไปนี้ RBV การศึกษาครั้งนี้เลือกทรัพยากร-An โครงสร้างภาคการส่งออกและการเรียนรู้ทรัพยากรและประสบการณ์ทั่วไปและต่างประเทศเป็นปัจจัยภายในองค์กร เกี่ยวกับวิธีการฉุกเฉินการศึกษาใช้สองกลุ่มของปัจจัยภายนอก ครั้งแรกที่ประกอบด้วยปัจจัยภายนอกของปลายทางระยะทางประเทศตลาด ที่สองประกอบด้วยอุตสาหกรรมปัจจัยการแข่งขันรุนแรง. อีเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการตัดสินใจในเวทีระหว่างประเทศ (เซน, 1998) Cavusgil และ Zou (1994) กำหนด EP เป็นขอบเขตที่ บริษัท ให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขาเมื่อการส่งออกสินค้าในตลาดต่างประเทศไม่ว่าจะเป็นทางเศรษฐกิจ (กำไร, การขาย, ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ) หรือเชิงกลยุทธ์ (การขยายตลาดเพิ่มส่วนแบ่งการตลาดในต่างประเทศ ฯลฯ .) ผ่านการวางแผนและการดำเนินกลยุทธ์การตลาดระหว่างประเทศของตน. ทบทวนวรรณกรรมเผยสามด้านอีพื้นฐานที่การศึกษาครั้งนี้จะนำเข้าบัญชี (โรสและ Shoham 2002 Sousa, ปี 2004 และ Zou et al., 1998) แรก EP เป็นแนวคิดที่หลายมิติซึ่งการประเมินจะต้องเกิดขึ้นผ่านมาตรการเชิงปริมาณ (ขายทำกำไร, การเจริญเติบโต, ฯลฯ ) และมาตรการเชิงคุณภาพ (ความสำเร็จของการรับรู้และความพึงพอใจความสำเร็จวัตถุประสงค์อื่น ๆ ) ประการที่สองสอีอี