In which type of whistleblowing sit

In which type of whistleblowing situation might it be appropriate to go outside the chain of command in reporting concerns about organizational ethics in practice?

Is it ever appropriate to blow the whistle externally before attempting to resolve the problem internally?

Although the public would argue that it wants organizational corruption and unethical behavior to be unveiled, why is the individual reporting such behavior often looked at with distrust or considered to be disloyal?

Why is speaking out (whistle blowing) often honored more in theory than in fact?

Can you think of a situation in which you have been involved in which utilitarianism (the greater good) would support not blowing the whistle on unethical behavior?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในชนิดของการแจ้งเบาะแสสถานการณ์อาจจะเหมาะสมที่อยู่ห่วงโซ่ของคำสั่งในการรายงานข้อกังวลเกี่ยวกับจริยธรรมขององค์กรในการปฏิบัติหรือไม่คือเคยเป่านกหวีดภายนอกก่อนที่จะแก้ไขปัญหาภายในแม้ว่าประชาชนจะเถียงว่า มันต้ององค์กรทุจริตและผิดจริยธรรมจะเปิดตัว ทำไมบุคคลรายงานพฤติกรรมดังกล่าวมักมอง ด้วยความหวาดระแวง หรือถือว่าทุจริตทำไมพูดออก (เป่านกหวีด) มักจะยกย่องมากในทางทฤษฎีมากกว่าในความเป็นจริงคิดว่า สถานการณ์ที่คุณได้มีส่วนร่วมในประโยชน์นิยมซึ่งสนับสนุน (ดี) ไม่เป่านกหวีดในจริยธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งในประเภทของสถานการณ์เบาะแสก็อาจจะมีความเหมาะสมที่จะออกไปข้างนอกห่วงโซ่ของคำสั่งในรายงานข้อกังวลเกี่ยวกับจริยธรรมขององค์กรในการปฏิบัติ? มันเคยเหมาะสมที่จะเป่านกหวีดภายนอกก่อนที่จะพยายามแก้ไขปัญหาภายใน? แม้ว่าประชาชนจะเถียงว่ามัน ต้องการการทุจริตขององค์กรและพฤติกรรมที่ผิดจรรยาบรรณที่จะเปิดตัวทำไมการรายงานแต่ละพฤติกรรมดังกล่าวมักจะมองที่มีความไม่ไว้วางใจหรือพิจารณาที่จะทรยศ? ทำไมพูดออกมา (นกหวีดเป่า) มักจะได้รับเกียรติมากขึ้นในทฤษฎีกว่าในความเป็นจริง? คุณสามารถคิดของ ในสถานการณ์ที่คุณได้มีส่วนร่วมในการที่วัตถุนิยม (ที่ดีกว่า) จะสนับสนุนไม่เป่านกหวีดเกี่ยวกับพฤติกรรมที่ผิดจรรยาบรรณหรือไม่?