The speaker opens the poem with a q

The speaker opens the poem with a question addressed to the beloved: “Shall I compare thee to a summer’s day?” The next eleven lines are devoted to such a comparison. In line 2, the speaker stipulates what mainly differentiates the young man from the summer’s day: he is “more lovely and more temperate.” Summer’s days tend toward extremes: they are shaken by “rough winds”; in them, the sun (“the eye of heaven”) often shines “too hot,” or too dim. And summer is fleeting: its date is too short, and it leads to the withering of autumn, as “every fair from fair sometime declines.” The final quatrain of the sonnet tells how the beloved differs from the summer in that respect: his beauty will last forever (“Thy eternal summer shall not fade...”) and never die. In the couplet, the speaker explains how the beloved’s beauty will accomplish this feat, and not perish because it is preserved in the poem, which will last forever; it will live “as long as men can breathe or eyes can see.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลำโพงเปิดบทกวีกับคำถามที่ส่งไปยังรัก: "จะเปรียบเทียบเจ้าวันของฤดูร้อน" บรรทัดสิบเอ็ดถัดไปจะอุทิศให้กับการเปรียบเทียบ ในบรรทัดที่ 2 ลำโพงกำหนดอะไรแตกต่างส่วนใหญ่เป็นชายหนุ่มจากวันของฤดูร้อน: เขาเป็น "สวย และหนาวมาก" วันของฤดูร้อนมีแนวโน้มไปทางสุดขั้ว: พวกเขากำลังเขย่า โดย "ลมหยาบ" ในพวกเขา ดวงอาทิตย์ ("ตาของสวรรค์") มักจะส่อง "ร้อน" หรือสลัวเกินไป และฤดูร้อนจะหายวับไป: วันเป็นสั้นเกินไป และจะนำไปสู่การกวาดเรียบของฤดูใบไม้ร่วง เป็น "ทุกงานจากภาวะครั้งที่ยุติธรรม" Quatrain สุดท้ายของซอนเน็ตบอกวิธีรักแตกต่างจากฤดูร้อนในทุกพฤติกรรม: ความงามของเขาจะสุดท้ายตลอดไป ("ฤดูร้อนนิรันดร์ของพระองค์จะไม่จางหายไป...") และไม่ตาย ใน couplet ลำโพงอธิบายว่า ความงามของรักจะบรรลุนี้ และไม่พินาศ เพราะมันยังคงอยู่ในบทกวี ซึ่งจะสุดท้ายตลอดไป จะมีชีวิตอยู่ "ตราบเท่าที่ผู้ชายสามารถหายใจ หรือลมหายใจ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลำโพงเปิดบทกวีกับคำถามที่ส่งไปยังที่รัก "ผมจะเปรียบท่านทั้งหลายในวันฤดูร้อน?" ถัดไปสิบเอ็ดสายจะอุทิศให้กับการเปรียบเทียบดังกล่าว ในบรรทัดที่ 2 ลำโพงกำหนดสิ่งที่แตกต่างส่วนใหญ่เป็นชายหนุ่มจากวันในฤดูร้อนของเขาเป็นช่วงฤดูร้อนของวันที่มีแนวโน้มไปสุดขั้ว: ถูกเขย่าด้วย "ลมหยาบ"; "น่ารักมากขึ้นและอบอุ่นมากขึ้น." ในพวกเขาดวงอาทิตย์ ( "สายตาของสวรรค์") มักจะส่อง "ร้อนเกินไป" หรือมืดเกินไป และฤดูร้อนเป็นประเดี๋ยวเดียว: วันที่สั้นเกินไปและจะนำไปสู่ความรุนแรงของฤดูใบไม้ร่วงเป็นบรรทัดสุดท้ายของโคลงบอกว่าแตกต่างอันเป็นที่รักจากฤดูร้อนในแง่ที่ว่า "ทุกที่เป็นธรรมจากการลดลงบางครั้งยุติธรรม." ความงามของเขา จะมีอายุตลอดไป ( "ฤดูร้อนนิรันดร์ของเจ้าจะไม่จางหายไป ... ") และไม่เคยตาย ในคู่ลำโพงอธิบายถึงวิธีการเสริมความงามที่รักจะบรรลุความสำเร็จนี้ และไม่พินาศเพราะมันจะถูกเก็บรักษาไว้ในบทกวีซึ่งจะมีอายุตลอดไป มันจะมีชีวิตอยู่ "ตราบใดที่คนสามารถหายใจหรือตาสามารถมองเห็น."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลำโพงเปิดกลอน กับคำถาม ถึงรัก : " ผมจะเปรียบเทียบให้ท่านในวันของฤดูร้อน " สายสิบเอ็ดต่อไปเพื่อรองรับ เช่น การเปรียบเทียบ ในบรรทัดที่ 2 ผู้พูดส่วนใหญ่ระบุว่าเป็นหนุ่มจากวันของฤดูร้อน : เขาคือ " น่ารักมากและหนาวมาก " วันของฤดูร้อนมีแนวโน้มไปทางขั้ว : ถูกเขย่าโดย " ลมหยาบ ในพวกเขา ดวงอาทิตย์ ( " ดวงตาแห่งสวรรค์ " ) มักจะส่อง " ร้อนเกินไป " หรือไม่ก็ มัว และฤดูร้อนเป็นอารมณ์ชั่ววูบ : วันที่สั้นเกินไป และมันนำไปสู่ร่วงโรยของฤดูใบไม้ร่วงเป็น " ทุกงานจากงานบ้าง ปฏิเสธ " เหลอหลาสุดท้ายของโคลงบอกวิธีรักที่แตกต่างจากฤดูร้อนในที่เคารพ : ความงามของเขาจะคงอยู่ตลอดไป ( " เจ้านิรันดร์ฤดูร้อนจะไม่เหี่ยว . . . . . . . " ) และไม่เคยตาย ในโคลง ผู้พูดอธิบายวิธีที่รักความงามจะบรรลุเพลงนี้ และไม่พินาศเพราะมันถูกเก็บรักษาไว้ในกลอน ซึ่งจะคงอยู่ตลอดไป มันจะอยู่ " ตราบใดที่มนุษย์หายใจหรือตาเห็น”