3. How Dorothy Saved the ScarecrowW

3. How Dorothy Saved the Scarecrow
When Dorothy was left alone she began to feel hungry. So she went to the cupboard and cut herself some bread, which she spread with butter. She gave some to Toto, and taking a pail from the shelf she carried it down to the little brook and filled it with clear, sparkling water. Toto ran over to the trees and began to bark at the birds sitting there. Dorothy went to get him, and saw such delicious fruit hanging from the branches that she gathered some of it, finding it just what she wanted to help out her breakfast.
Then she went back to the house, and having helped herself and Toto to a good drink of the cool, clear water, she set about making ready for the journey to the City of Emeralds.
Dorothy had only one other dress, but that happened to be clean and was hanging on a peg beside her bed. It was gingham, with checks of white and blue; and although the blue was somewhat faded with many washings, it was still a pretty frock. The girl washed herself carefully, dressed herself in the clean gingham, and tied her pink sunbonnet on her head. She took a little basket and filled it with bread from the cupboard, laying a white cloth over the top. Then she looked down at her feet and noticed how old and worn her shoes were.
"They surely will never do for a long journey, Toto," she said. And Toto looked up into her face with his little black eyes and wagged his tail to show he knew what she meant.
At that moment Dorothy saw lying on the table the silver shoes that had belonged to the Witch of the East.
"I wonder if they will fit me," she said to Toto. "They would be just the thing to take a long walk in, for they could not wear out."
She took off her old leather shoes and tried on the silver ones, which fitted her as well as if they had been made for her.
Finally she picked up her basket.
"Come along, Toto," she said. "We will go to the Emerald City and ask the Great Oz how to get back to Kansas again."
She closed the door, locked it, and put the key carefully in the pocket of her dress. And so, with Toto trotting along soberly behind her, she started on her journey.
There were several roads nearby, but it did not take her long to find the one paved with yellow bricks. Within a short time she was walking briskly toward the Emerald City, her silver shoes tinkling merrily on the hard, yellow road-bed. The sun shone bright and the birds sang sweetly, and Dorothy did not feel nearly so bad as you might think a little girl would who had been suddenly whisked away from her own country and set down in the midst of a strange land.
She was surprised, as she walked along, to see how pretty the country was about her. There were neat fences at the sides of the road, painted a dainty blue color, and beyond them were fields of grain and vegetables in abundance. Evidently the Munchkins were good farmers and able to raise large crops. Once in a while she would pass a house, and the people came out to look at her and bow low as she went by; for everyone knew she had been the means of destroying the Wicked Witch and setting them free from bondage. The houses of the Munchkins were odd-looking dwellings, for each was round, with a big dome for a roof. All were painted blue, for in this country of the East blue was the favorite color.
Toward evening, when Dorothy was tired with her long walk and began to wonder where she should pass the night, she came to a house rather larger than the rest. On the green lawn before it many men and women were dancing. Five little fiddlers played as loudly as possible, and the people were laughing and singing, while a big table near by was loaded with delicious fruits and nuts, pies and cakes, and many other good things to eat.
The people greeted Dorothy kindly, and invited her to supper and to pass the night with them; for this was the home of one of the richest Munchkins in the land, and his friends were gathered with him to celebrate their freedom from the bondage of the Wicked Witch.
Dorothy ate a hearty supper and was waited upon by the rich Munchkin himself, whose name was Boq. Then she sat upon a settee and watched the people dance.
When Boq saw her silver shoes he said, "You must be a great sorceress."
"Why?" asked the girl.
"Because you wear silver shoes and have killed the Wicked Witch. Besides, you have white in your frock, and only witches and sorceresses wear white."
"My dress is blue and white checked," said Dorothy, smoothing out the wrinkles in it.
"It is kind of you to wear that," said Boq. "Blue is the color of the Munchkins, and white is the witch color. So we know you are a friendly witch."
Dorothy did not know what to say to this, for all the people seemed to think her a witch, and she knew very well she was only an ordinary little girl who had come by the chance of a cyclone into a strange land.
When she had tired watching the dancing, Boq led her into the house, where he gave her a room with a pretty bed in it. The sheets were made of blue cloth, and Dorothy slept soundly in them till morning, with Toto curled up on the blue rug beside her.
She ate a hearty breakfast, and watched a wee Munchkin baby, who played with Toto and pulled his tail and crowed and laughed in a way that greatly amused Dorothy. Toto was a fine curiosity to all the people, for they had never seen a dog before.
"How far is it to the Emerald City?" the girl asked.
"I do not know," answered Boq gravely, "for I have never been there. It is better for people to keep away from Oz, unless they have business with him. But it is a long way to the Emerald City, and it will take you many days. The country here is rich and pleasant, but you must pass through rough and dangerous places before you reach the end of your journey."
This worried Dorothy a little, but she knew that only the Great Oz could help her get to Kansas again, so she bravely resolved not to turn back.
She bade her friends good-bye, and again started along the road of yellow brick. When she had gone several miles she thought she would stop to rest, and so climbed to the top of the fence beside the road and sat down. There was a great cornfield beyond the fence, and not far away she saw a Scarecrow, placed high on a pole to keep the birds from the ripe corn.
Dorothy leaned her chin upon her hand and gazed thoughtfully at the Scarecrow. Its head was a small sack stuffed with straw, with eyes, nose, and mouth painted on it to represent a face. An old, pointed blue hat, that had belonged to some Munchkin, was perched on his head, and the rest of the figure was a blue suit of clothes, worn and faded, which had also been stuffed with straw. On the feet were some old boots with blue tops, such as every man wore in this country, and the figure was raised above the stalks of corn by means of the pole stuck up its back.
While Dorothy was looking earnestly into the queer, painted face of the Scarecrow, she was surprised to see one of the eyes slowly wink at her. She thought she must have been mistaken at first, for none of the scarecrows in Kansas ever wink; but presently the figure nodded its head to her in a friendly way. Then she climbed down from the fence and walked up to it, while Toto ran around the pole and barked.
"Good day," said the Scarecrow, in a rather husky voice.
"Did you speak?" asked the girl, in wonder.
"Certainly," answered the Scarecrow. "How do you do?"
"I'm pretty well, thank you," replied Dorothy politely. "How do you do?"
"I'm not feeling well," said the Scarecrow, with a smile, "for it is very tedious being perched up here night and day to scare away crows."
"Can't you get down?" asked Dorothy.
"No, for this pole is stuck up my back. If you will please take away the pole I shall be greatly obliged to you."
Dorothy reached up both arms and lifted the figure off the pole, for, being stuffed with straw, it was quite light.
"Thank you very much," said the Scarecrow, when he had been set down on the ground. "I feel like a new man."
Dorothy was puzzled at this, for it sounded queer to hear a stuffed man speak, and to see him bow and walk along beside her.
"Who are you?" asked the Scarecrow when he had stretched himself and yawned. "And where are you going?"
"My name is Dorothy," said the girl, "and I am going to the Emerald City, to ask the Great Oz to send me back to Kansas."
"Where is the Emerald City?" he inquired. "And who is Oz?"
"Why, don't you know?" she returned, in surprise.
"No, indeed. I don't know anything. You see, I am stuffed, so I have no brains at all," he answered sadly.
"Oh," said Dorothy, "I'm awfully sorry for you."
"Do you think," he asked, "if I go to the Emerald City with you, that Oz would give me some brains?"
"I cannot tell," she returned, "but you may come with me, if you like. If Oz will not give you any brains you will be no worse off than you are now."
"That is true," said the Scarecrow. "You see," he continued confidentially, "I don't mind my legs and arms and body being stuffed, because I cannot get hurt. If anyone treads on my toes or sticks a pin into me, it doesn't matter, for I can't feel it. But I do not want people to call me a fool, and if my head stays stuffed with straw instead of with brains, as yours is, how am I ever to know anything?"
"I understand how you feel," said the little girl, who was truly sorry for him. "If you will come with me I'll ask Oz to do all he can for you."
"Thank you," he answered gratefully.
They walked back to the road. Dorothy helped him over the fence, and they started along the path of yellow brick for the Emerald City.
Toto did not like this addition to the party at first. He smelled around the stuffed man as if he suspected there might be a nest of rats in the straw, and he often growled in an unfriendly way at the Scarecrow.
"Don't mind Toto," said Dorothy to her new friend. "He never bites."
"Oh, I'm not afraid," replied the Scarecrow. "He can't hurt the straw. Do let me carry that basket for you. I shall not mind it, for I can't get tir

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.โดโรธีบันทึกหุ่นไล่กา
เมื่อโดโรธีถูก คนเดียวเธอก็เริ่มรู้สึกหิว ดังนั้นเธอไปธรรมดา และตัดตัวเองขนมปังบาง ซึ่งเธอแพร่กระจาย ด้วยเนย เธอให้บาง Toto ก/ถังจากชั้นเธอทำมันลงไปที่ลำธารเล็ก ๆ และเต็มไป ด้วยน้ำประกายใส Toto วิ่งผ่านไปต้นไม้ และเริ่มเปลือกที่นั่งมีนก โดโรธีไปเขา และเห็นเช่นผลไม้อร่อยที่แขวนจากสาขาที่เธอรวบรวมบางส่วนของ ค้นหาได้เพียงว่าเธออยากช่วยออกเช้าเธอ.
แล้วเธอก็กลับไปบ้าน และได้ช่วยตัวเองและ Toto ดื่มดีน้ำเย็น ล้าง เธอตั้งค่าเกี่ยวกับการทำให้พร้อมสำหรับการเดินทางไปเมืองของฟไฟร์มรกต.
โดโรธีได้ชุดเดียวอื่น ๆ, แต่ที่เกิดขึ้นจะ ทำความสะอาด และถูกแขวนบนตรึงข้างเตียงของเธอ ก็ gingham กับเช็คสีขาวและสีฟ้า และถึงแม้ว่าสีฟ้าค่อนข้างซีด washings หลาย มันยังคง frock สวย สาวล้างตัวเองอย่างระมัดระวัง แต่งตัวใน gingham สะอาด กผูก sunbonnet สีชมพูของเธอบนหัวของเธอ เธอเอาตะกร้าเล็ก ๆ และเต็มไป ด้วยขนมปังจากตู้ วางผ้าสีขาวช่วงบน แล้วเธอมองลงไปที่เท้าของเธอ และพบวิธีเก่า และสวมใส่รองเท้าของเธอก็
"ย่อมจะไม่ทำสำหรับการเดินทางยาว Toto เธอกล่าว Toto มองขึ้นไปยังใบหน้าของเธอด้วยตาดำเล็กน้อย และ wagged หางของเขาแสดงว่าเขารู้ว่าสิ่งที่เธอตั้งใจ.
ขณะที่ โดโรธีเห็นนอนอยู่บนตัวรองเท้าสีเงินที่มีอยู่กับแม่มดตะวันออก.
"ฉันสงสัยว่า ถ้า พวกเขาจะพอดีกับ เธอกล่าว Toto "พวกเขาจะเพียงแค่สิ่งนำยาว สำหรับพวกเขาไม่สามารถสวมใส่ออก"
เธอออกหนังเก่าของเธอ และพยายามในคนเงิน ที่ห้องเธอด้วยว่าพวกเขาได้ถูกทำการ her.
ในที่สุด เธอเลือกตะกร้าของเธอ
"มาพร้อม Toto เธอกล่าว "เราจะไปเมืองแก้ว และขอ Oz ดีว่ากลับไปแคนซัสอีก"
เธอปิดประตู ล็อคมัน และใส่คีย์อย่างในกระเป๋าเสื้อของเธอ และดังนั้น มี Toto trotting ตาม soberly เธอ เธอเริ่มเดินทางเธอ
มีถนนหลายสายในบริเวณใกล้เคียง แต่ไม่ได้ใช้ลองของเธอเพื่อค้นหาปู ด้วยอิฐสีเหลือง ภายในระยะเวลาสั้น ๆ ที่เธอได้เดินทาง briskly เมืองแก้ว รองเท้าเงิน tinkling merrily บนฮาร์ดดิสก์ เหลืองถนนเตียง ดวงอาทิตย์สว่าง shone นกเพราะสัง และโดโรธีไม่รู้สึกเกือบดังนั้นด้อยตามที่คุณอาจคิดว่า เล็กน้อยจะสาวที่ได้รับก็ whisked ประเทศและตั้งตนเองลงท่ามกลางความแปลกที่ดิน
เธอประหลาดใจ ขณะที่เธอเดินตาม ดูวิธีสวยประเทศไม่เกี่ยวกับเธอ มีรั้วเรียบร้อยด้านข้างของถนน ทาสีสีฟ้าอร่อย และนอกเหนือจากนั้นมีเขตข้อมูลของเมล็ดข้าวและผักในความอุดมสมบูรณ์ กรีซ Munchkins มีเกษตรกรที่ดี และสามารถเพิ่มพืชขนาดใหญ่ นาน ๆ เธอจะผ่านบ้าน และคนที่ออกมาจะมองไปที่เธอ และโบว์ต่ำ ตามเธอไป ด้วย สำหรับทุกคนรู้ว่า เธอเคยหมายถึงทำลายแม่มดคนชั่ว และตั้งฟรีจากชาย บ้านของ Munchkins มีอยู่ odd-looking สำหรับแต่ละกลม มีโดมขนาดใหญ่สำหรับหลังคา ทั้งหมดถูกทาสีฟ้า สำหรับในประเทศตะวันออกสีฟ้าได้ชื่นชอบสี
ไปทางเย็น เมื่อโดโรธีถูกเหนื่อยกับเธอมาก และเริ่มที่จะสงสัยที่เธอผ่านคืนนี้ เธอมาถึงบ้านค่อนข้างใหญ่กว่าส่วนเหลือ บนสนามหญ้าสีเขียวก่อนมัน หลายชายและหญิงเต้นไปมา Fiddlers ห้าน้อยเล่นเป็นดังได้ คนหัวเราะ และร้องเพลง ในขณะที่ตารางใหญ่ใกล้โดยถูกโหลด ด้วยรสผลไม้ และถั่ว พาย และ เค้ก และอื่น ๆ สิ่งกิน
คนรับการต้อนรับโดโรธีกรุณา และเชิญเธอ ไปซุปเปอร์ และส่งคืน ด้วย สำหรับที่นี่คือบ้านของ Munchkins รวยที่สุดในแผ่นดิน และเพื่อนของเขาถูกรวบรวมไปฉลองอิสรภาพของพวกเขาจากชายของคนชั่วแม่มด
โดโรธีกินซุปเปอร์แสนอร่อย และรอตามจาก Munchkin อุดมไปด้วยตัวเอง ที่มีชื่อเป็น Boq แล้วเธอนั่งตามเก้าอี้นวม และดูเต้นคน.
Boq เมื่อเห็นรองเท้าเงินเขาว่า "คุณต้องเป็นหญิงที่ดี"
"Why " ถามสาว.
"เพราะคุณสวมรองเท้าเงิน และได้ฆ่าแม่มดคนชั่ว สำรอง มีสีขาวใน frock ของคุณ และเฉพาะทวิทช์สและ sorceresses สวมชุดสีขาว"
"ชุดของฉันเป็นสีน้ำเงินและสีขาวถูก กล่าวว่า โดโรธี ราบเรียบออกริ้วรอยไป
"มันเป็นชนิดของคุณสวมใส่ที่ กล่าวว่า Boq "สีน้ำเงินเป็นสีของการ Munchkins และสีขาวเป็นสีที่แม่มด เพื่อให้เรารู้ว่า คุณจะเป็นแม่มดเป็นมิตร"
โดโรธีไม่ทราบพูดนี้ สำหรับทุกคนที่ดูเหมือนจะ คิดว่า เธอเป็นแม่มด และเธอรู้ดีเธอเท่านั้นเป็นสามัญสาวน้อยที่มาตามโอกาสของพายุเข้าไปในดินแดนแปลก
เมื่อเธอได้เหนื่อยชมการเต้นรำ Boq นำเธอเข้าบ้าน ที่เขาให้เธอนอนสวยในห้อง ทำแผ่นงานผ้าสีฟ้า และโดโรธีนอนสนิทได้จนถึงเช้า มี Toto โค้งขึ้นบนพรมสีน้ำเงินข้าง her.
เธอกินอาหารเช้าแสนอร่อย และดูเด็ก Munchkin วี ที่เล่นกับ Toto ดึงหางของเขา และ crowed และหัวเราะที่มาก amused โดโรธี Toto ได้เห็นดีกับทุกคน สำหรับพวกเขาไม่เคยเห็นสุนัขก่อน
"ไหนเป็นเมืองแก้ว" หญิงสาวถาม
"ฉันไม่รู้ ตอบ Boq ใกล้ "สำหรับฉันเคยมี มันจะดีกว่าสำหรับคนจาก Oz เว้นแต่จะมีธุรกิจกับเขา แต่มันเป็นทางไปเมืองแก้ว และมันจะใช้หลายวัน ประเทศนี่จะรวย และดี แต่คุณต้องผ่านสถานอันตราย และหยาบก่อนถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทาง"
นี้ห่วงโดโรธีเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่า เฉพาะ Oz ที่ดีสามารถช่วยเธอไปแคนซัสอีก เพื่อเธออย่างกล้าหาญได้ไม่เปิดหลัง
เธอคนลาเพื่อนของเธอ และเริ่มต้นอีกครั้งไปตามถนนด้วยอิฐสีเหลือง เมื่อเธอได้ไปหลายไมล์ เธอคิดว่า เธอจะหยุดพักผ่อน เพื่อปีนขึ้นไปด้านบนของรั้วข้างถนน และนั่งลง มีจักรยานมากเกินรั้ว และไม่ห่างเธอเห็นหุ่นไล่กา ไว้สูงบนเสาเพื่อให้นกจากข้าวโพดสุก
โดโรธีเองคางของเธอเมื่อมือของเธอ และจ้องที่หุ่นไล่กาห้าง ใหญ่มีกระสอบเล็กที่ทำด้วยฟาง ตา จมูก และปากบนจะแสดงใบหน้า ตัวเก่า ชี้ฟ้าหาดใหญ่ ที่มีอยู่เป็นบาง Munchkin ตั้งอยู่บนศีรษะของเขา และส่วนเหลือของตัวเลขชุดสีของเสื้อผ้า สวมใส่ และสีจาง ลง ซึ่งยังมีการยัดไส้ฟาง ที่เท้าถูกรองเท้าบางเก่ากับท็อปส์ซูสีฟ้า เช่นสวมทุกคนในประเทศนี้ และตัวเลขขึ้นเหนือ stalks ของข้าวโพดโดยใช้เสาที่ติดค่าย้อนกลับของการ
โดโรธีในขณะถูกมองจริงจังเป็นหุ่นไล่กาหน้าแปลก ๆ ทาสี เธอแปลกใจที่เห็นตาหนึ่งช้าเล่นหูเล่นตาเธอ เธอคิดว่า เธอต้องได้รับดาวตามปกติครั้งแรก สำหรับ scarecrows ในแคนซัสไม่เคยขยิบ แต่ปัจจุบันตัวเลข nodded ใหญ่เธอเป็นมิตร แล้วเธอปีนลงจากรั้ว และเดินขึ้นไป Toto วิ่งรอบเสา และปลอกเปลือก
"วันดี กล่าวว่า หุ่นไล่กา ในการเป็น husky เสียง
"ได้คุณพูด "ถามผู้หญิง ในใจ
ตอบ"แน่นอน หุ่นไล่กา "ไง"
"ฉันสวยดี ขอขอบคุณคุณ ตอบกลับโดโรธีสุภาพ "ไง"
"ฉันไม่รู้สึกดี กล่าวว่า หุ่นไล่กา ดี "สำหรับได้น่าเบื่อมากจะตั้งอยู่ที่นี่กลางวันและกลางคืนหลอกไปตรง"
"ไม่คุณได้รับลง" ถามโดโรธี.
"ไม่มี สำหรับติดอยู่เสานี้ขึ้นหลังได้ ถ้าคุณจะกรุณาชักเสา ฉันจะมากหน้าที่คุณ"
โดโรธีถึงขึ้นแขนทั้งสอง และยกออกเสา ตัวเลข ถูกยัด ด้วยฟาง แสงมากด้วย
"ขอบคุณมาก กล่าวว่า หุ่นไล่กา เมื่อเขามีการตั้งลงบนพื้นดิน "ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนใหม่"
โดโรธีถูกพิศวงที่นี้ สำหรับมันแต่เพียงแห่งแปลก ๆ ฟังพูดชายยัดไส้ และโบว์ และเดินไปข้าง her.
"คุณคือใคร"ถามหุ่นไล่กาเมื่อเขาได้ท้าทายตัวเอง และปากกว้างหรือไม่"และคุณจะไปไหน"
"ชื่อของฉันคือ โดโรธี กล่าวว่า หญิงสาว "และฉันจะไปเมืองแก้ว ถาม Oz ดีจะส่งกลับไปยังแคนซัส"
"ซึ่งคือเมืองแก้วเขาทูล "และใครคือ Oz หรือไม่"
"ทำไม อย่าคุณรู้หรือไม่" ก็กลับมา ในความประหลาดใจ
"ไม่ แน่นอน ฉันไม่รู้อะไร คุณเห็น ผมยัดไส้ ดังนั้นฉันจะไม่มีสมองเลย เขาตอบเศร้า.
"โอ้ กล่าวว่า โดโรธี, "ชะมัดขอโทษสำหรับคุณ"
"คุณคิดว่า เขาถาม "ถ้า ไปเมืองแก้วกับคุณ ว่า ออนซ์จะให้ฉันสมองบางหรือไม่"
"ฉันไม่บอก เธอกลับมา "แต่คุณอาจมา ด้วย ถ้าคุณต้องการ ออนซ์จะไม่ทำให้คุณสมองใด ๆ คุณจะไม่แย่ลงปิดมากกว่าคุณก็"
"ที่เป็นจริง กล่าวว่า หุ่นไล่กา "คุณดู"เขายังคงถือเป็นความลับ "ฉันไม่สนใจฉันขา และแขน และร่างกายที่ถูกยัดไส้ เนื่องจากไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าใคร treads บนเท้าของฉัน หรือแท่ง pin เป็นฉัน ไม่สำคัญ สำหรับฉันไม่รู้สึก แต่ฉันไม่ต้องการคนโทรหาผมคนโง่ และถ้าหัวของฉันยังคงยัดไส้ ด้วยฟางแทนด้วยสมอง เป็นของคุณ วิธีฉันเคยต้องรู้อะไร"
"ผมเข้าใจว่าคุณรู้สึก"กล่าวว่า ลูกสาว เจ้าเสียใจแท้จริงสำหรับเขา"ถ้าคุณจะไปกับผมผมจะถาม Oz ทำทั้งหมดที่เขาสามารถให้คุณ"
"ขอบคุณ เขาตอบควระ
เดินไปถนน โดโรธีช่วยเขารั้ว และพวกเขาเริ่มต้นตามเส้นทางของอิฐสีเหลืองสำหรับโรงแรมเอ็มเมอรัลซิตี้
Toto ไม่ชอบนอกจากนี้บุคคลที่ เขากลิ่นรอบ ๆ คนยัดไส้เป็นถ้าเขาสงสัยอาจมีรังไข่ของหนูในเศษฟาง และเขามัก growled ในทางโรงแรมที่หุ่นไล่กา
"ไม่ใจ Toto โดโรธีกับเพื่อนใหม่ของเธอว่า "เขาไม่กัด"
"โอ้ ผมไม่กลัว ตอบกลับหุ่นไล่กา "เขาไม่เจ็บฟาง ให้ฉันถือตะกร้าที่คุณ ผมไม่จะรังเกียจมัน สำหรับฉันไม่ได้รับเทิร์นานอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . โดโรธีช่วยหุ่นไล่กา
ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เธอรู้สึกหิว ดังนั้นเธอจึงไปที่ตู้แล้วตัดขนมปังให้ตนเอง ซึ่งเธอแพร่กระจายกับเนย เธอให้โตโต้บ้าง และถ่ายถังจากหิ้งถือไปที่ลำธาร น้อย มันเต็มไปด้วยน้ำ ใส เป็นประกาย โตโต้วิ่งไปตามต้นไม้ และเริ่มเห่านกนั่งอยู่ตรงนั้นโดโรธีไปให้เขา และได้เห็นผลไม้น่าอร่อยห้อยอยู่ตามกิ่งก้านที่เธอรวบรวมบางส่วนของมัน มันแค่สิ่งที่เธอต้องการที่จะช่วยออกอาหารเช้าของเธอ .
แล้วเธอกลับมาที่บ้าน ช่วยตนเองและโตโต้เครื่องดื่มที่ดีของน้ำที่ใสเย็น เธอเตรียมตัวพร้อมที่จะเดินทางไปเมืองมรกต
โดโรธีมีเพียงหนึ่งอื่น ๆแต่งตัวแต่มันเกิดขึ้นซักไว้สะอาดแขวนอยู่ที่ขอข้างเตียง มันเป็นผ้าฝ้ายลายตารางหมากรุก มีการตรวจสอบ สีขาว และ สีฟ้า และสีน้ำเงิน ซึ่งค่อนข้างจางกับหลาย washings มันก็ยังน่ารักอยู่ สาวล้างตัวเองให้ดี แต่งตัวเองในการทำความสะอาดผ้าฝ้ายลายตารางหมากรุก และคาดหมวกสีชมพูไว้บนหัวของเธอ เธอหยิบตะกร้าเล็ก ๆน้อย ๆและมันเต็มไปด้วยขนมปังจากตู้ผ้าขาวคลุมด้านบน เธอมองดูที่เท้าของเธอก็เห็นว่ารองเท้าเก่าและขาดรุ่งริ่งของเธอ .
" แน่นอนพวกเขาจะไม่เดินทางไกล โตโต้ ' ' เธอพูด และโตโต้ก็จ้องหน้าเธอด้วยดวงตาสีดำ และแกว่งหางของเขาเพื่อแสดงให้เขารู้ว่าเธอหมายถึง
ตอนนั้นโดโรธี เห็นรอง เท้า เงินที่โกหกของแม่มดแห่งทิศตะวันออก
บนโต๊ะ" ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะพอดีกับฉัน " เธอพูดกับโตโต้ . พวกเขาจะเป็นเพียงสิ่งที่ใช้ เดินทาง ไกล พวกเขาไม่อาจสวมออก "
เธอออกไปเธอเก่าหนังรองเท้าลองใส่เงินอยู่ ซึ่งเข็มขัดของเธอเช่นเดียวกับถ้าพวกเขาได้ทำให้เธอ เธอก็หันไปหยิบตะกร้าขึ้น
.
" ตามมา , โตโต้ " เธอกล่าว" เราจะไปเมืองมรกตและขอให้ออซผู้ยิ่งใหญ่ ว่า จะ กลับ ไปแคนซัสอีกแล้ว "
เธอปิดประตู ลั่นกุญแจเอากุญแจใส่กระเป๋าเสื้ออย่างระมัดระวัง . ดังนั้น กับโตโต้ trotting ตาม soberly ข้างหลังเธอ ก็ออก เดินทาง .
มีถนนหลายที่ แต่เพียงไม่นานนักเธอก็หาที่ปูด้วยอิฐสีเหลืองภายในเวลาอันสั้น เธอก็มุ่งหน้าไปสู่เมืองมรกต รองเท้าเงินของเธออย่างสนุกสนานบนเตียงเสียงหนัก ถนนสีเหลือง ดวงอาทิตย์ส่องแสงจ้า นกร้องเพลงแสนหวาน และโดโรธี ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเกือบจะไม่ดีเท่าที่คุณอาจคิดว่าเด็กจะใครได้ก็อุ้มตัวไปจากประเทศของตนเอง และตั้งลงในท่ามกลางดินแดนประหลาด
เธอแปลกใจขณะที่เธอเดินตาม เพื่อดูว่าสวยประเทศเกี่ยวกับเธอ มีรั้วเรียบร้อยที่ด้านข้างของถนน ทาสีสวยงาม สีฟ้า และถัดไปเป็นทุ่งนาข้าวและผักเป็นจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าพวกมันชกินส์เป็นเกษตรกรที่ดีและปลูกพืชผลได้มากมายเช่นนั้น บางครั้งบางคราวเธอผ่านบ้านเรือน ผู้คนก็ออกมามองเธอและโค้งให้เธอผ่านไปทุกคนรู้ว่าเธอเป็นผู้ทำลายแม่มดชั่วร้ายและการพ้นจากความเป็นทาส บ้านคนแคระก็แปลกดู ที่อยู่อาศัยแต่ละหลังกลม มีหลังคาเป็นโดมใหญ่ ทั้งหมดถูกทาสีฟ้าในประเทศนี้ของฟ้าด้านตะวันออกคือสีโปรด .
ตกเย็นเมื่อโดโรธีเหนื่อยกับการเดินทางไกล และเริ่มสงสัยว่าเธอควรจะผ่านตอนกลางคืน เธอก็มาถึงบ้านหลังค่อนข้างมีขนาดใหญ่กว่าส่วนที่เหลือ ที่สนามหญ้าหน้าบ้านมีหลายชายและหญิงกำลังเต้นรำ ห้าขลุ่ยเล็กเล่นเป็นเสียงดังที่สุด และผู้คน หัวเราะ และร้องเพลง ในขณะที่โต๊ะตัวใหญ่ใกล้ก็เต็มไปด้วยผลไม้แสนอร่อย และ ถั่ว พาย และเค้กและหลายอื่น ๆสิ่งที่ดีที่จะกิน
คนต้อนรับโดโรธีใจดีเชื้อเชิญให้เธอกิน และพักกับพวกเขา นี่เป็นบ้านมันชกินส์ที่รวยที่สุดในแผ่นดิน และเพื่อนๆของเขาต่างมาชุมนุมเพื่อฉลองอิสรภาพจากพันธนาการของแม่มด ชั่วร้าย
โดโรธี กินมื้อเย็นแสนอร่อย และคอยตามของคนรวยที่ตัวเองชื่อบ๊อก .เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวและดูคนเต้น
เมื่อบ๊อกเห็นรองเท้าเงินของเธอ เขากล่าวว่า " คุณต้องเป็นแม่มดที่ยิ่งใหญ่ "
" ทำไม ? " เด็กหญิงถาม .
" เพราะเธอสวมรองเท้าเงินและฆ่าแม่มดชั่วร้าย นอกจากนี้ เธอยังสวมชุดสีขาวด้วย มีแม่มดกับนางฟ้าเท่านั้นที่สวมชุดสีขาว "
" ชุดของฉันเป็นสีฟ้าและสีขาวตรวจสอบ”โดโรธีพูด , การปรับให้เรียบออกรอยยับที่ .
" มันเป็นชนิดที่เธอสวม " บ๊อก " สีน้ำเงินคือสีของมันชกินส์ สีขาวเป็นสีของแม่มด ดังนั้นเราจึงรู้ว่าเธอเป็นแม่มดใจดี "
โดโรธี ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะผู้คนดูจะคิดว่าเธอ เป็นแม่มด และเธอรู้ดีว่าเธอเป็นเพียงเด็กหญิงธรรมดาๆ ที่ได้มาโดยบังเอิญจากพายุไซโคลนในดินแดนประหลาด
เมื่อเธอเบื่อดูเต้นรำ บ๊อก พาเธอเข้าไปในบ้าน ซึ่งเขาให้ห้องที่มีเตียงสวยใน ผ้าปูเตียงสีน้ำเงินและโดโรธีก็หลับสนิทไปจนรุ่งเช้ากับโตโต้นอนขดอยู่บนพรมสีฟ้าข้างๆเธอ
เธอกินอาหารเช้าแสนอร่อย และดูเด็ก Munchkin วี๊ใครเล่นกับโตโต้ ดึงหาง และความแออัดและหัวเราะในลักษณะที่ช่วยโดโรธีขบขันยิ่ง โตโต้ความอยากรู้ได้ทุกคน เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นหมามาก่อน .
" ไกลเท่าไรจึงจะถึงเมืองมรกต ' ' หญิงสาวถาม .
" ไม่รู้ ' ' บ๊อกตอบอย่างเคร่งขรึม ` ` ฉัน ไม่เคยมี มันจะดีกว่าสำหรับคนที่อยู่ไกลๆออซถ้าพวกเขามีธุรกิจกับเขาแต่มันไกล ไปเมือง มรกต และจะใช้เวลาหลายวัน ประเทศนี้อุดมสมบูรณ์และสวยงาม แต่คุณจะต้องผ่านที่ขรุขระ และสถานที่อันตราย ก่อนที่จะถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางของคุณ . "
นี้ทำให้โดโรธีกังวลเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่าออซผู้ยิ่งใหญ่ผู้เดียวเท่านั้นที่จะช่วยให้เธอกลับไปยังแคนซัส ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจอย่างกล้าหาญที่จะไม่หันหลังกลับไป เธอกล่าว
เพื่อนๆของเธอ ลาก่อนและอีกครั้งเริ่มออกเดินทางไปตามถนนอิฐสีเหลือง เมื่อเธอได้ไปหลายไมล์เธอ คิดว่าเธอจะหยุดพักเสียที เธอปีนขึ้นไปบนรั้วข้างถนนและนั่งลง มีมากเกินกว่ารั้วไร่ข้าวโพด และไม่ไกล เธอเห็นหุ่นไล่กาที่วางไว้อยู่บนเสาสูงเพื่อให้นกไปจากข้าวโพดสุก
โดโรธีเอามือคางบนมือของเธอ และจ้องมองอย่างที่หุ่นไล่กา หัวของมันเป็นกระสอบใบน้อยยัดฟาง กับ ตา จมูก ปาก ทาสีบนมันเพื่อแสดงหน้า หมวกยอดแหลมสีน้ำเงินใบเก่าๆ ที่เคยเป็นของพวกมันชกินส์ , perched บนศีรษะของเขาและส่วนที่เหลือของรูปเป็นชุดสีฟ้าของเสื้อผ้า สีจาง และขาดวิ่น ซึ่งก็ถูกยัดด้วยฟางที่เท้ามีรองเท้ากับเสื้อสีฟ้าเก่า เช่น ทุกคนใส่ ในประเทศนี้ และรูปที่ถูกยกขึ้นเหนือต้นข้าวโพด โดยเสาที่ติดอยู่ข้างหลังของมัน
ขณะที่โดโรธีก็มองประหลาดอย่างพินิจพิเคราะห์ วาดใบหน้าของหุ่น ไล่กา เธอแปลกใจที่เห็นหนึ่งใน ดวงตากะพริบให้เธอช้าๆ เธอ คิดว่าเธอคงเข้าใจผิดในตอนแรกเพราะไม่มีหุ่นไล่กาในแคนซัสเคยขยิบตา แต่ปัจจุบันตัวเลขผงก หัว ให้เธออย่างเป็นมิตร เธอจึงปีนลงจากรั้ว และเดินขึ้นไป ในขณะที่โตโต้วิ่งเห่าไปรอบๆเสา .
" ดีวัน " หุ่นไล่กาพูดด้วยเสียงห้าว .
" เธอพูด " ? เด็กหญิงถามอย่างสงสัย
" แน่นอน ' ' หุ่น ไล่กา ' ' คุณจะทำอย่างไร ? "
" ผมสวยดีขอบใจ ' ' โดโรธีตอบอย่างสุภาพ " คุณจะทำอย่างไร ? "
" ผมไม่สบาย”หุ่นไล่กาพูด ขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า " น่าเบื่อที่ ถูกแขวนอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืนไม่ต้องกลัวกา "
" คุณลงมาได้มั้ย ? " โดโรธีถาม .
" ไม่ มีเสาติดหลังฉันอยู่ ถ้าคุณจะกรุณาเอาเสาออก ฉันจะเป็นหนี้บุญคุณอย่างยิ่งทีเดียว "
.โดโรธี ขึ้นแขนทั้งสองข้างและยกร่างออกมาจากเสาที่ถูกยัดด้วยฟาง มันค่อนข้างเบา .
" ขอบคุณมาก " หุ่นไล่กาพูด เมื่อถูกจับวางลงบนพื้นดิน " ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนใหม่ "
โดโรธีงุนงงกับมันประหลาดที่ได้ยินหุ่นพูดได้และเห็นมันโค้งและเดินมาข้างๆเธอ .
" นายเป็นใคร ?' ' หุ่นไล่กาถามหลังจากที่ยืดแข้งยืดขาหาวนอน " . แล้วคุณจะไปที่ไหน ?
" ฉันชื่อโดโรธี ' ' เด็กหญิง " และฉัน ไปเมือง มรกต จะขอให้ออซผู้ยิ่งใหญ่จะส่งฉัน กลับแคนซัส ' '
" เมืองมรกตอยู่ที่ไหน " " เขาถาม และใครคือออซ”
" ทำไม คุณไม่รู้เหรอ ? " เธอถามกลับด้วยความประหลาดใจ .
" ไม่มีแน่นอน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณเห็นฉันเป็นตุ๊กตา ,ผมไม่มีสมองเลย " เขาตอบอย่างเศร้าสร้อย
" โอ้ " โดโรธีพูด " ฉันขอโทษสำหรับคุณ . "
" คุณคิดว่า " เขาถามว่า " ถ้าฉันไปเมืองมรกตกับเธอ ออซ จะให้มันสมองแก่ฉัน ? "
" ฉันบอกไม่ได้ " เธอตอบ " แต่เธอจะไปกับฉันก็ได้ถ้าคุณต้องการ ถ้าออซ จะ ไม่ ให้มันสมอง คุณคงไม่แย่ไปกว่าตอนนี้ "
" เป็นจริง " หุ่นไล่กา " . คุณเห็นไหม" เขากล่าวอย่างมั่นใจ " ผมไม่สนใจ แขนขา และร่างกายถูกยัด เพราะผมไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าใครเหยียบย่ำบนเท้าของฉันหรือเอาเข็มมาแทงฉัน มันไม่สำคัญ เพราะฉันไม่รู้สึกเลย แต่ฉันไม่อยากให้ใครเรียกว่าไอ้โง่ ถ้าหัวของฉันมี แต่ฟางยัด แทนด้วยสมองอย่างของเธอ แล้วผมเคยรู้อะไรบ้างมั้ย ? "
" ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง' ' เด็กน้อยพูดและรู้สึกเสียใจกับมันจริงๆ " ถ้าคุณจะมาอยู่กับฉัน ฉันจะขอร้อง ออซ ให้ทำทั้งหมดที่เขาสามารถให้คุณ "
" ขอบคุณ " เขาตอบอย่างสำนึกบุญคุณ
เดินกลับไปที่ถนน โดโรธี ช่วยมันข้ามรั้ว และเริ่มออกเดินไปตามทางอิฐสีเหลืองมุ่งไปสู่เมืองมรกต
โตโต้ไม่ชอบนี้นอกเหนือไปจากพรรคก่อนเขาได้กลิ่นรอบตัวหุ่นราวกับสงสัยว่าน่าจะมีรังหนูในฟาง และเขามักจะคำรามในวิธีที่เป็นมิตรที่หุ่นไล่กา .
" คงไม่ว่าโตโต้”โดโรธีพูดกับเพื่อนใหม่ของเธอ " . เขาไม่เคยกัด "
" ผมไม่กลัว " ตอบหุ่น ไล่กา ' ' เขาไม่สามารถทำร้ายฟาง ให้ฉันช่วยถือตะกร้า สำหรับคุณ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เพราะผมไม่ได้ตีร์