He was shaking his head. “Whether o

He was shaking his head. “Whether or not he pulls it off won’t make a difference. The danger isn’t the aliens up there. The danger is the humans down here. I need to find Ringer and Cup before the 5th Wave does.”


He pulled my hand into his, and a little voice rose up from deep inside: Ben. That little voice belonged to the frizzy-haired middle-schooler who refused to die, the freckly-nosed, introverted know-it-all, self-conscious and awkward despite dance lessons and karate lessons and pep talks from her parents, toting around a bulging bag of secrets, the silly, mundane, melodramatic secrets of adolescence that would shock the popular, pretty kids, if only they knew.

What was up with her? Why wouldn’t she just go away already? Not only was I carrying around too many Bens, there were also too many Cassies. Three Bens, two Cassies, a couple of Sams, and, of course, the literal duality of Evan Walker. Nobody was integrated anymore. Our true selves shimmered like a desert mirage forever receding into the distance.

Ben touched my face, fingertips brushing my cheek, feather-light. And that little voice in my head, that fading cry: Ben.

Then my voice: “You’re going to die.”

“You bet I am,” he said with a smile. “And it’s gonna happen the way it should. Not their way. My way.”

The front door creaked on its rusty hinges and a voice said, “She’s right, Ben. You should wait.”

Ben pulled away from me. Evan was leaning in the doorway.

“Nobody asked you,” Ben said.

“The ship is central to the next phase,” Evan said slowly and distinctly, like he was talking to a crazy person or a moron. “Blowing it up is the only way we can end this.”

“I don’t care what you blow up,” Ben said. He turned away like he couldn’t stand to look at Evan. “I don’t even give a shit about ending it. Maybe it’s hard for somebody with a savior complex to understand, but I don’t want to save the world. Just two people.”

He stood up, stepped over my legs, and walked toward the hallway. Evan called after him, and what he said stopped Ben cold.

“The spring equinox is in four days. If I don’t get to that ship and blow it up, every city on Earth will be destroyed.”

Holy shit. I looked at Ben, he looked back at me, and then we both looked at Evan.

“When you say ‘destroyed’ . . . ?” I started.

“Blown up,” Evan said. “It’s the last step before the launch of the 5th Wave.”

Ben was slowly shaking his head at him, horrified, disgusted, enraged. “Why?”

“To make it easier to finish the cleansing. And to wipe out anything human that remains.”

“But why now?” Ben asked.

“The Silencers will be back on board the ship—it’s safe. For us, I mean. Safe for us.”

I looked away. I was going to be sick. I should know better by now. Just when I thought it couldn’t get any worse, it gets worse.





8


ZOMBIE

I MOTION DUMBO out of the room. Let Sullivan say what she wants—he’ll always be Nugget to me. The kid starts to follow me and Dumbo into the hall and I order him to fall back. I close the door and turn to Dumbo. “Grab your gear. We’re moving out.”

Dumbo’s eyes go wide. “When?”

“Right now.”

He swallows hard and glances down the hallway toward the family room. “Just me and you, Sarge?”

I know what he’s worried about. “I’m good, Bo.” Touching the spot where Ringer placed the bullet. “Not 100 percent, more like 86.5, but good enough.”

Pain knifes into my side when I reached up to pull my rucksack from the closet shelf. Okay, take off a point and a half, make it 85, still closer to 100 than to zero. Anyway, who’s 100 percent this late in the game? Even the good evil alien broke his ankle.

I rummage through the sack, though there’s not a hell of a lot to rummage through. I’ll need to grab some fresh water and rations from the kitchen, and a knife might come in handy. I dig into the outer pocket. Empty. What the hell? I know I put it there. What happened to it?

I’m kneeling on the bedroom floor, tearing through my stuff for the third time, when Dumbo comes in.

“Sarge?”

“It was here. It was right here.” I look up at him and something about my expression makes him flinch. “Somebody must have taken it. Jesus Christ, who the hell would have taken it, Dumbo?”

“Taken what?”

I rock back onto my heels and pat my pockets. Shit. There it is, right where I put it. My sister’s necklace, the one that tore off in my hand on the night I left her to die.

“Okay, we’re good.” I push myself to my feet, grab the rucksack from the floor and the rifle from the bed. Dumbo’s watching me carefully, but I hardly notice. The kid’s been mother-henning me for months now.

“I thought we were leaving tomorrow night,” he says.

“If they aren’t between here and the hotel, or where the hotel used to be, we’ll have to cut through Urbana—twice,” I tell him. “And I don’t want to be anywhere near Urbana when the bastards go all Dubuque on it.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

He was shaking his head. “Whether or not he pulls it off won’t make a difference. The danger isn’t the aliens up there. The danger is the humans down here. I need to find Ringer and Cup before the 5th Wave does.”He pulled my hand into his, and a little voice rose up from deep inside: Ben. That little voice belonged to the frizzy-haired middle-schooler who refused to die, the freckly-nosed, introverted know-it-all, self-conscious and awkward despite dance lessons and karate lessons and pep talks from her parents, toting around a bulging bag of secrets, the silly, mundane, melodramatic secrets of adolescence that would shock the popular, pretty kids, if only they knew. What was up with her? Why wouldn’t she just go away already? Not only was I carrying around too many Bens, there were also too many Cassies. Three Bens, two Cassies, a couple of Sams, and, of course, the literal duality of Evan Walker. Nobody was integrated anymore. Our true selves shimmered like a desert mirage forever receding into the distance. Ben touched my face, fingertips brushing my cheek, feather-light. And that little voice in my head, that fading cry: Ben. Then my voice: “You’re going to die.” “You bet I am,” he said with a smile. “And it’s gonna happen the way it should. Not their way. My way.”The front door creaked on its rusty hinges and a voice said, “She’s right, Ben. You should wait.”Ben pulled away from me. Evan was leaning in the doorway.“Nobody asked you,” Ben said.“The ship is central to the next phase,” Evan said slowly and distinctly, like he was talking to a crazy person or a moron. “Blowing it up is the only way we can end this.” “I don’t care what you blow up,” Ben said. He turned away like he couldn’t stand to look at Evan. “I don’t even give a shit about ending it. Maybe it’s hard for somebody with a savior complex to understand, but I don’t want to save the world. Just two people.”He stood up, stepped over my legs, and walked toward the hallway. Evan called after him, and what he said stopped Ben cold.“The spring equinox is in four days. If I don’t get to that ship and blow it up, every city on Earth will be destroyed.”Holy shit. I looked at Ben, he looked back at me, and then we both looked at Evan.“When you say ‘destroyed’ . . . ?” I started.“Blown up,” Evan said. “It’s the last step before the launch of the 5th Wave.”Ben was slowly shaking his head at him, horrified, disgusted, enraged. “Why?” “To make it easier to finish the cleansing. And to wipe out anything human that remains.” “But why now?” Ben asked.“The Silencers will be back on board the ship—it’s safe. For us, I mean. Safe for us.”I looked away. I was going to be sick. I should know better by now. Just when I thought it couldn’t get any worse, it gets worse. 8 ZOMBIE I MOTION DUMBO out of the room. Let Sullivan say what she wants—he’ll always be Nugget to me. The kid starts to follow me and Dumbo into the hall and I order him to fall back. I close the door and turn to Dumbo. “Grab your gear. We’re moving out.”Dumbo’s eyes go wide. “When?” “Right now.”He swallows hard and glances down the hallway toward the family room. “Just me and you, Sarge?”I know what he’s worried about. “I’m good, Bo.” Touching the spot where Ringer placed the bullet. “Not 100 percent, more like 86.5, but good enough.”Pain knifes into my side when I reached up to pull my rucksack from the closet shelf. Okay, take off a point and a half, make it 85, still closer to 100 than to zero. Anyway, who’s 100 percent this late in the game? Even the good evil alien broke his ankle. I rummage through the sack, though there’s not a hell of a lot to rummage through. I’ll need to grab some fresh water and rations from the kitchen, and a knife might come in handy. I dig into the outer pocket. Empty. What the hell? I know I put it there. What happened to it? I’m kneeling on the bedroom floor, tearing through my stuff for the third time, when Dumbo comes in.“Sarge?” “It was here. It was right here.” I look up at him and something about my expression makes him flinch. “Somebody must have taken it. Jesus Christ, who the hell would have taken it, Dumbo?” "ถ่ายอะไร"ผมร็อคกลับลงบนส้นเท้าของฉัน และตบเบา ๆ กระเป๋าของฉัน อึ มี ที่ฉันวางมันขวา สร้อยคอน้องสาวของฉัน ฉีกปิดมือฉันในคืนฉันซ้ายเธอตาย"โอเค เราทำดี" ผมดันตัวเองไปที่เท้าของฉัน คว้าเป้จากชั้นและปืนไรเฟิลจากเตียงนอน บัลเลต์ของดูฉันอย่างระมัดระวัง แต่ไม่ทันสังเกต เด็กได้หมู่แม่ฉันสำหรับเดือนนี้เขากล่าวว่า "ฉันคิดว่า เราถูกทิ้งคืนพรุ่งนี้"ถ้าพวกเขาไม่ได้และนี่ หรือโรงแรมใช้ได้ เราจะต้องตัดผ่านเออร์บานา — สอง, " เขา "และฉันไม่ต้องการอยู่ใกล้กับเออร์บานาได้ทุกเมื่อไอ้ไปดูทุกที่มัน"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาสั่นศีรษะของเขา " หรือไม่ เขาดึงมันออก จะไม่สร้างความแตกต่าง อันตรายไม่ใช่เอเลี่ยนขึ้นที่นั่น อันตรายมนุษย์ตรงนี้ ต้องการค้นหา Ringer และถ้วยก่อนที่คลื่น 5 แล้ว "เขาดึงมือฉันไป และเสียงที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยจากข้างในลึก : เบน ที่เสียงน้อยเป็นของหยิก haired กลางอ่ะ ที่ปฏิเสธที่จะตาย freckly จมูก introverted , รู้ ประหม่าและอึดอัด แม้จะเรียนเต้นและเรียนคาราเต้ และพูดถึงความห้าวหาญจากพ่อแม่ของเธอ , toting รอบโหนกถุงแห่งความลับ งี่เง่า น่าเบื่อ ไป ความลับของวัยรุ่นที่จะช็อกนิยม สวย เด็ก ๆ ถ้าพวกเขารู้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ? ทำไมหล่อนไม่พูดออกไปแล้ว ไม่ใช่แค่ผมแบก Bens มากเกินไปก็มี cassies มากเกินไป สามของเบ็น สอง cassies , คู่ของ แซม และ แน่นอน การผสมผสานของอีวาน วอล์คเกอร์ ไม่มีใครถูกรวมอีกต่อไป ตัวตนที่แท้จริงของเรา shimmered ชอบทะเลทราย Mirage ตลอดไปถอยห่างออกไปเบนสัมผัสใบหน้าของฉัน ปลายนิ้วปัดแก้มของฉัน แสงขนนก และเสียงที่เล็ก ๆน้อย ๆในหัวของฉันที่เฟดร้องไห้ : เบนแล้วเสียงของฉัน : " คุณจะตาย "" นายว่าฉัน " เขาพูดยิ้ม ๆ " และมันจะเกิดขึ้นอย่างที่มันควรจะเป็น ไม่ใช่วิธีของพวกเขา วิธีของฉัน " .ประตูด้านหน้า creaked บนสนิมบานพับและเสียงกล่าวว่า " เธอใช่ เบน คุณควรรอ "เบนดึงออกไปจากฉัน อีวานกำลังพิงอยู่หน้าประตู" ไม่มีใครถามคุณ " เบนพูด" เรืออยู่กลางหน้า " อีวานพูดช้าและชัด เหมือนเขากำลังคุยกับคนบ้า หรือปัญญาอ่อน " พัด มันเป็นวิธีเดียวที่เราสามารถจบมัน ." ผมไม่สนว่าคุณจะระเบิด " เบนพูด เขาหันกลับไปเหมือนเขาไม่สามารถยืนมองอีวาน " ฉันไม่ให้เรื่องจบมัน บางทีมันอาจจะยากสำหรับบางคน กับผู้ช่วยเหลือที่ซับซ้อนให้เข้าใจ แต่ฉันไม่ต้องการที่จะช่วยโลก แค่สองคน "เขาลุกขึ้นยืนก้าวขาของฉัน และเดินต่อไป อีวานเรียกหลังเขา และสิ่งที่เขาพูดหยุดเบนเย็น" ฤดูใบไม้ผลิ Equinox อยู่สี่วัน ถ้าผมไม่ไปที่เรือนั้น และระเบิดขึ้น ทุกเมืองบนโลกจะถูกทำลาย "ขี้ศักดิ์สิทธิ์ ผมมองเบน เขาหันมามองฉัน แล้วเราสองคนก็มองอีวาน" เมื่อคุณพูดว่า " ทำลาย " . . . . . . . ? " ผมเริ่ม" ระเบิด " อีวานพูด " มันเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนการเปิดตัวของคลื่นที่ 5 " .เบนค่อยๆ สั่นศีรษะของเขาที่เขาหวาดกลัว , เบื่อหน่าย , เดือดดาล " ทำไม ? "" เพื่อให้ง่ายต่อการจัดการทำความสะอาด และเช็ดออกทุกอย่างของมนุษย์ที่ยังคงอยู่ "" แต่ทำไมตอนนี้ ? " เบนถาม" เงียบจะกลับขึ้นเรือมันปลอดภัย สำหรับเรา หมายถึง ปลอดภัยสำหรับเราฉันมองไป ฉันกำลังจะป่วย ฉันน่าจะรู้ดีนะ เพียงเมื่อฉันคิดว่ามันกำลังจะแย่ลง มันจะแย่ลงอีก8 .ผีดิบฉันเคลื่อนไหว ออกไปจากห้อง ให้เราพูดสิ่งที่เธอต้องการเขาก็จะเป็นนักเก็ตสำหรับฉันเสมอ เด็กเริ่มตามฉันเข้าไปในฮอลล์ และสั่งให้ถอย ฉันปิดประตูแล้วเปิดเข้าไป . " เก็บของ เรากำลังจะไป "ดัมโบ้ สายตากว้างเลย " เมื่อไหร่ ? "" ตอนนี้ " .เขากลืนอย่างหนักและสายตาตามทางเดินสู่ห้องครอบครัว " แค่ฉันและคุณ จ่า "ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วง " ผมสบายดี โบ " สัมผัสจุดที่สั่นอยู่กระสุน " ไม่ 100 เปอร์เซ็นต์ เหมือนปฐม แต่ไม่ดีพอ "ความเจ็บปวดมีดในด้านของฉันเมื่อฉันเอื้อมมือขึ้นไปดึงเป้ของผมจากตู้ชั้นวางของ โอเค ถอดจุดครึ่ง ให้ 85 ยังใกล้ 100 กว่าศูนย์ อย่างไรก็ตาม ใคร 100 เปอร์เซ็นต์ขนาดนี้ในเกม จะดีชั่วต่างด้าวยากจนที่ข้อเท้าผมเขี่ยกระสอบ แต่มีไม่เยอะ จะเขี่ย . ผมจะต้องเอาสด น้ำและอาหารจากครัวและมีดอาจจะมาในสะดวก ผมขุดลงไปในกระเป๋าด้านนอก ว่างเปล่า อะไรกันเนี่ย ? ฉันรู้ว่าฉันใส่มันไว้ที่นั่น เกิดอะไรขึ้นกับมันผมนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นห้องนอนพังข้าวของของฉันครั้งแรกเมื่อเข้าไปมา" จ่า "" มันอยู่ที่นี่ มันอยู่ตรงนี้ " ผมมองเขา และสิ่งที่เกี่ยวกับการแสดงออกของฉันทำให้เขาสะดุ้ง . " ต้องมีคนเอาไป พระเจ้า ใครจะไปถ่ายมัน คนโง่ ? "" ถ่ายอะไร ? "ฉันกลับมาบนส้นเท้าของฉันและลูบหินในกระเป๋าของฉัน ระยำ นี่ใช่ไหมที่ฉันใส่มัน สร้อยคอของน้องสาว คนหนึ่ง ที่ฉีกออกในมือของฉันในคืนที่ฉันปล่อยให้เธอตาย" โอเค เราเก่ง . . . " ผมดันตัวเองให้เท้าของฉันคว้าเป้ จากพื้น และ ปืน จากเตียง เข้าไปดูฉันให้ดีนะ แต่ผมไม่ค่อยสังเกต เป็นเด็กที่ถูกแม่ Henning ฉันมาเป็นเดือนแล้ว" ฉันคิดว่าเรากำลังจะไปพรุ่งนี้ " เขากล่าว" ถ้าพวกเขาไม่ได้ระหว่างที่นี่กับโรงแรม หรือที่โรงแรมที่เคยเป็น เราก็ต้องตัด Urbana 2 ครั้ง " ผมบอกเขา " ผมไม่