However, even in their wildest imag

However, even in their wildest imagination, they would never have expected to see such a scene when they arrived… Yun Che, who was calm and composed, appeared to have been waiting for their arrival. He had obviously known that they were coming… yet, not only did he not escape, he showed no signs of worry or fear. From his deafening voice, there were no signs of nervousness or fear. Furthermore, his slightly crooked lips and his eyes which looked at them with arrogance and mockery seemed as though he was viewing prey that had been captured!

As “hunters,” when they were faced with Yun Che’s gaze, they instantly felt like they had become the hunted.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม แม้ในจินตนาการ wildest พวกเขาจะไม่ได้คาดหวังให้ดูถ่ายเมื่อไปถึง... Che ยุน ผู้สงบ และประกอบด้วย ปรากฏการ รอเดินทางมาถึง เขาเห็นได้ชัดว่าได้รู้จักว่า พวกเขากำลังมา...ยังไม่ ได้ ไม่เพียงแต่ ไม่เขาไม่ หนี เขาพบสัญญาณไม่ต้องกังวลหรือกลัว ไม่มีสัญญาณของความกังวลใจหรือความกลัวได้จากเสียงอึกทึกของเขา นอกจากนี้ ริมฝีปากของเขาคดเล็กน้อยและตาของเขาที่มองพวกเขาหยิ่งและถ้อยคำที่ดูเหมือนว่าเขาก็ดูเหยื่อที่ถูกจับเป็น "นักล่า เมื่อพวกเขาได้เผชิญหน้ากับสายตายุน Che พวกเขาทันทีรู้สึกเหมือนพวกเขาได้กลายเป็นเป้าหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตามแม้ในจินตนาการ wildest ของพวกเขาจะไม่ได้คาดว่าจะเห็นฉากดังกล่าวเมื่อพวกเขามาถึง ... Che หยุนซึ่งเป็นความสงบและใจเย็นปรากฏว่าได้รับการรอการมาถึงของพวกเขา ที่เขาเคยรู้จักเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังมา ... ยังไม่เพียง แต่เขาไม่ได้หลบหนีเขาแสดงให้เห็นสัญญาณของความกังวลหรือความกลัวไม่มี จากเสียงอึกทึกของเขามีสัญญาณของความกังวลใจหรือความกลัวไม่มี นอกจากนี้ริมฝีปากคดเคี้ยวเล็กน้อยของเขาและดวงตาของเขาซึ่งมองที่พวกเขาด้วยความหยิ่งและความเยาะเย้ยดูเหมือนกับว่าเขาได้รับการดูเหยื่อที่ถูกจับ!

ในฐานะที่เป็น "นักล่า" เมื่อพวกเขาต้องเผชิญกับการจ้องมอง Yun เจ๊พวกเขาทันทีรู้สึกเหมือนพวกเขาได้กลายเป็นผู้ล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม แม้ในจินตนาการ wildest ของพวกเขา พวกเขาจะไม่คาดว่าจะได้เห็นฉากแบบนี้เมื่อพวกเขามาถึง . . . . . . . ยุนเช ที่สงบ และประกอบด้วย ปรากฏว่าได้รับการรอการมาถึงของพวกเขา เขาก็รู้ว่าเขาจะมา . . . . . . . ยัง , ไม่เพียง แต่เขาไม่ได้หนี เขาไม่พบร่องรอยของความกังวล หรือความกลัว จากเสียงอึกทึก ไม่มีอาการตื่นเต้น หรือกลัว นอกจากนี้ริมฝีปากคดเคี้ยวเล็กน้อยของเขาและตาของเขาที่มองดูด้วยความจองหอง และเย้ยหยันดูเหมือนเขาดูเหยื่อที่ถูกจับ !เป็น " นักล่า " เมื่อพวกเขาต้องเผชิญกับยุนอึนจ้องมองพวกเขาทันทีรู้สึกเหมือนพวกเขาได้กลายเป็นผู้ถูกล่า