Oxygen-free radicals generally know

Oxygen-free radicals generally known as reactive oxygen species (ROS) are well recognized for playing a dual role as both deleterious and beneficial radical specie. The development of tissue injury and the outcome of the disease depend on the balance between the generation of toxic radicals and tissue antioxidant status (Windrow et al., 1993). However, the concentrations of ROS (such as superoxide anion, hydrogen peroxide, and hydroxy radical) exceeding the antioxidant protection of the cells can elicit widespread damage to DNA, proteins, and endogenous lipids (Yu, 1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดีจะรู้จักอนุมูลอิสระออกซิเจนเป็นชนิดปฏิกิริยาออกซิเจน (ROS) สำหรับการเล่นสองบทบาทเป็นชนิดรุนแรงที่สุด และเป็นประโยชน์ การพัฒนาของเนื้อเยื่อบาดเจ็บและผลของโรคขึ้นอยู่กับสมดุลระหว่างการสร้างอนุมูลที่เป็นพิษและสถานะของสารต้านอนุมูลอิสระเนื้อเยื่อ (Windrow et al., 1993) อย่างไรก็ตาม ความเข้มข้นของ ROS (เช่นซูเปอร์ออกไซด์ anion ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ และรัศมี hydroxy) เกินป้องกันสารต้านอนุมูลอิสระของเซลล์สามารถรับแพร่หลายความเสียหายของดีเอ็นเอ โปรตีน และโครงการ endogenous (Yu, 1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อนุมูล Oxygen-free ที่รู้จักกันทั่วไปออกซิเจน (ROS) เป็นที่รู้จักดีสำหรับการเล่นสองบทบาทเป็นทั้งอันตรายและเป็นประโยชน์พันธุ์ที่รุนแรง การพัฒนาของการบาดเจ็บของเนื้อเยื่อและผลของโรคขึ้นอยู่กับความสมดุลระหว่างการสร้างอนุมูลพิษและเนื้อเยื่อสถานะสารต้านอนุมูลอิสระที่ (Windrow et al., 1993) แต่ความเข้มข้นของ ROS (เช่น superoxide anion นำไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์และไฮดรอกซีรุนแรง) เกินกว่าการป้องกันสารต้านอนุมูลอิสระของเซลล์สามารถล้วงเอาความเสียหายอย่างกว้างขวางดีเอ็นเอโปรตีนและไขมันภายนอก (ยู 1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ออกซิเจนอนุมูลอิสระที่รู้จักกันโดยทั่วไปเป็นชนิดออกซิเจนปฏิกิริยา ( ROS ) เป็นที่รู้จักดีสำหรับบทบาทเป็นทั้งคู่คงเป็นสายพันธุ์ที่รุนแรง การพัฒนาของการบาดเจ็บของเนื้อเยื่อ และผลของโรคขึ้นอยู่กับความสมดุลระหว่างการสร้างอนุมูลอิสระที่เป็นพิษและเนื้อเยื่อสารต้านอนุมูลอิสระ สถานะ ( วินเดรา et al . , 1993 ) อย่างไรก็ตามความเข้มข้นของ ROS ( เช่น Superoxide anion ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ และไฮดรอกซีหัวรุนแรง ) เกินป้องกันสารต้านอนุมูลอิสระในเซลล์เกิดความเสียหายอย่างกว้างขวาง สามารถกระตุ้นดีเอ็นเอ โปรตีน และไขมัน ( ยู , 1994 ) พบ