“I had always been worried these pa

“I had always been worried these past ten years. Was he happy? He's not feeling lonely is he?”

It was as if Kiriha was unable to control her own emotions. Her body was trembling and she was weak at the knees. Just standing up was the best she could muster. She looked like she would collapse onto the ground if someone so much as touched her shoulders.

“So, please tell me, Koutarou! Is the owner of this necklace currently happy? He's not feeling lonely... is he?”

That was the real reason for why Kiriha had looked for her first love. Before confessing her own feelings, she wanted to know if he was happy.

Kiriha still loved him, but she didn't demand that he did the same. He had his own life, he might have a lover, or he might even have built a family. Kiriha had no intention of forcing herself into his life. Just conveying her feelings was enough for her.

But she wanted to know if he was happy, and make sure that he wasn't feeling lonely, no matter what. That was the feelings behind the reason for her giving away her necklace, and what she had wished for as she looked on her card. Before she could make sure of that, she couldn't move forward; she couldn't chase after her own happiness.

“...Could you stand over there for a moment?”

Koutarou didn't answer Kiriha's desperate appeal. Instead he smiled and pointed to something behind her. With a calm expression and tone he had somehow returned to normal.

“Eh...? O-Okay...”

While Koutarou had regained his calm, Kiriha's mind had become completely disorderly. She wanted to hear his answer and the unexpected turn of events confused her.

“Like this?”

While her feelings with still in a disarray, Kiriha obediently followed Koutarou's instructions. Koutarou had pointed at a signboard in front of the roller coaster, and Kiriha moved in front of it.

“Yeah, just like that.”

As Kiriha stood there and waited, Koutarou approached her.

“Ah...”

As Koutarou approached, Kiriha's body stiffened, and at the same time she instinctively grasped the card and necklace she had in her hands. It wasn't like Kiriha wasn't anxious, even if she had proof, she wasn't completely sure. That's why she looked at what Koutarou was doing.

“Hmm...”

Though Kiriha was anxious, Koutarou smiled and nodded. However, he wasn't looking at her but at something behind her. Wondering why, Kiriha turned around and noticed what he was looking at.

'To ride on this attraction you need to be at least 140 centimeters'

That was what written on the signboard behind her. The height limit had been written with large characters on the side of the signboard and next to it was a large illustration that showed the height of 140 centimeters.

Koutarou looked at it and then cheerfully put his hand on top of Kiriha's head.

“...You've gotten so big, Kii-chan.”

Koutarou said that out loud as he looked at Kiriha. And at the same time he gently patted her head a few times.

“Ah...”

It was at that moment that Kiriha realized that her imagination had been correct. At the same time, her emotions exploded and she stumbled for words. Kiriha desperately tried to say something, but her mouth simply opened and closed with no words coming out.

“If you're this tall it looks like we'll be able to ride this time.”

The illustration only reached up to Kiriha's shoulders.

With this the clerk won't stop us like that time...

Koutarou remembered the time when they had been stopped and he said to her.

“I couldn't tell it was you, really.”

“O-Onii-cha... you really are Onii-chan, right?”

Tears began overflowing from Kiriha's eyes again. Her body began shaking little by little.

“Yeah. That's right.”

Koutarou firmly nodded. He had also been surprised by this result, but he wasn't as shaken as Kiriha since it had only been about half a month for him. And the Kii, Kiriha, crying in front of him had grown big. He knew that she had cried for him, which is why whenever she cried in front of him, he felt like he had to keep himself together. Because of that, he could gently watch over Kiriha.

“Ah...”

Strength left Kiriha's knees and she lost balance. Since she was being swung around by her strong emotions, she couldn't recover from her collapsed balance and looked like she was about to fall over.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"รับกังวลเหล่านี้ผ่านมาสิบปี เขามีความสุข เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเขา"มันเป็นเหมือน Kiriha ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเอง ถูกตัวสั่นร่างกายของเธอ และเธอก็อ่อนที่หัวเข่า เพียงยืนถูกดีที่สุดที่เธอสามารถรวบ เธอดูเหมือนเธอจะยุบลงบนพื้นดินถ้าคนดังมากที่สัมผัสไหล่ของเธอ"ดังนั้น กรุณาบอก Koutarou เป็นเจ้าของสร้อยคอนี้มีความสุขในปัจจุบันหรือไม่ เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว...เขา"ว่าเป็นจริงเหตุผลทำไม Kiriha แนะรักแรกของเธอ ก่อนนั้นความรู้สึกของเธอเอง เธออยากรู้ว่าถ้าเขามีความสุขKiriha ยังคงรักเขา แต่เธอไม่ต้องการให้ เขาได้เหมือนกัน เขาชีวิตของเขาเอง เขาอาจเป็นคนรัก หรือเขาอาจจะได้สร้างครอบครัว Kiriha มีความตั้งใจที่บังคับให้ตัวเองเข้ามาในชีวิตของเขา เพียงถ่ายทอดความรู้สึกของเธอก็เพียงพอสำหรับเธอแต่เธอต้องการรู้ว่าถ้าเขามีความสุข และการตรวจสอบให้แน่ใจว่า เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่ว่าอะไร ที่เป็นความรู้สึกเบื้องหลังเหตุผลเธอแจกสร้อยคอของเธอ และสิ่งที่เธออยากสำหรับเป็นเธอดูในการ์ดของเธอ ก่อนที่เธอจะแน่ใจว่า เธอไม่สามารถย้ายไปข้างหน้า เธอไม่สามารถไล่หลังความสุขของตนเอง“... สามารถคุณยืนนั่นเลยหรือไม่"Koutarou ไม่รับอุทธรณ์ของ Kiriha หมดหวัง แทนเขายิ้ม และชี้ไปยังสิ่งที่อยู่เบื้องหลังของเธอ นิพจน์ที่สงบและแนว เขาได้อย่างใดกลับเป็นปกติ“Eh...? O-Okay...”While Koutarou had regained his calm, Kiriha's mind had become completely disorderly. She wanted to hear his answer and the unexpected turn of events confused her.“Like this?”While her feelings with still in a disarray, Kiriha obediently followed Koutarou's instructions. Koutarou had pointed at a signboard in front of the roller coaster, and Kiriha moved in front of it.“Yeah, just like that.”As Kiriha stood there and waited, Koutarou approached her.“Ah...”As Koutarou approached, Kiriha's body stiffened, and at the same time she instinctively grasped the card and necklace she had in her hands. It wasn't like Kiriha wasn't anxious, even if she had proof, she wasn't completely sure. That's why she looked at what Koutarou was doing.“Hmm...”Though Kiriha was anxious, Koutarou smiled and nodded. However, he wasn't looking at her but at something behind her. Wondering why, Kiriha turned around and noticed what he was looking at.'To ride on this attraction you need to be at least 140 centimeters'That was what written on the signboard behind her. The height limit had been written with large characters on the side of the signboard and next to it was a large illustration that showed the height of 140 centimeters.Koutarou looked at it and then cheerfully put his hand on top of Kiriha's head.“...You've gotten so big, Kii-chan.”Koutarou said that out loud as he looked at Kiriha. And at the same time he gently patted her head a few times.“Ah...”It was at that moment that Kiriha realized that her imagination had been correct. At the same time, her emotions exploded and she stumbled for words. Kiriha desperately tried to say something, but her mouth simply opened and closed with no words coming out.“If you're this tall it looks like we'll be able to ride this time.”The illustration only reached up to Kiriha's shoulders.With this the clerk won't stop us like that time...Koutarou remembered the time when they had been stopped and he said to her.“I couldn't tell it was you, really.”“O-Onii-cha... you really are Onii-chan, right?”Tears began overflowing from Kiriha's eyes again. Her body began shaking little by little.“Yeah. That's right.”Koutarou firmly nodded. He had also been surprised by this result, but he wasn't as shaken as Kiriha since it had only been about half a month for him. And the Kii, Kiriha, crying in front of him had grown big. He knew that she had cried for him, which is why whenever she cried in front of him, he felt like he had to keep himself together. Because of that, he could gently watch over Kiriha.“Ah...”Strength left Kiriha's knees and she lost balance. Since she was being swung around by her strong emotions, she couldn't recover from her collapsed balance and looked like she was about to fall over.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมก็เป็นห่วงตลอดสิบปี เขามีความสุขไหม เขารู้สึกไม่เหงาเหรอ ? "มันเป็นถ้า kiriha ไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ร่างกายของเธอสั่น เธออ่อนแอที่หัวเข่า แค่ยืนขึ้นคือที่ดีที่สุดที่เธอสามารถรวบรวม ดูเหมือนเธอจะทรุดลงไปบนพื้น ถ้าใครมากเท่าที่สัมผัสไหล่ของเธอ" ดังนั้น กรุณาบอก โคทาโร่ คือเจ้าของสร้อยเส้นนี้กำลังมีความสุข เขารู้สึกไม่เหงา . . . . . . . เขาคือ "นั่นคือเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไม kiriha เคยมองหาความรักครั้งแรกของเธอ ก่อนสารภาพความรู้สึกของเธอเอง เธออยากให้เขามีความสุขkiriha ยังคงรักเขา แต่เธอไม่ได้เรียกร้องให้เขาทำแบบเดียวกัน เขาได้ชีวิตของเขาเอง เขาอาจจะมีแฟน หรือเขาอาจจะได้สร้างครอบครัว kiriha ไม่มีความตั้งใจที่จะบังคับตัวเองเข้าไปในชีวิตของเขา เพียงถ่ายทอดความรู้สึกของเธอ พอเธอแต่เธอต้องการรู้ว่าถ้าเขามีความสุข และทำให้แน่ใจว่า เขาไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม นั่นคือความรู้สึกที่อยู่เบื้องหลังเหตุผลที่เธอให้สร้อยเธอ และสิ่งที่เธอหวัง เธอมองดูการ์ดของเธอ ก่อนที่เธอจะแน่ใจว่า เธอไม่สามารถขยับไปข้างหน้า เธอไม่สามารถไล่ตามความสุขของเธอเอง" . . . . . . . คุณจะยืนอยู่ที่นั่นสักครู่ "โคทาโร่ไม่ได้ตอบ kiriha หมดหวังอุทธรณ์ แทน เขายิ้มและชี้ไปที่สิ่งที่อยู่ข้างหลังเธอ กับแบบอย่างและเสียงเขาได้กลับสู่ภาวะปกติแล้ว" เอ๋ . . . ? " โอเค . . . . . . .ในขณะที่ โคทาโร่มี regained ความสงบของเขา kiriha ใจได้กลายเป็นอย่างสมบูรณ์ เกะกะ เธอต้องการได้ยินคำตอบของเขาและเปิดที่ไม่คาดคิดของเหตุการณ์ที่สับสนของเธอ" แบบนี้ "ในขณะที่ความรู้สึกของเธอกับเหมือน กัน kiriha เชื่อฟังและทำตามคำแนะนำของโคทาโร่ ) โคทาโร่ก็ชี้ไปที่ป้ายที่ด้านหน้าของรถไฟเหาะ และ kiriha ย้ายมาด้านหน้า" ใช่ อย่างนี้ "เป็น kiriha ยืนรอ โคทาโร่เข้าหาเธอ" อ่า . . . . . . . "โคทาโร่ก็เป็นร่างกายของ kiriha แข็งตึง และในเวลาเดียวกันเธอสัญชาตญาณคว้าบัตรและสร้อยคอเธออยู่ในมือของเธอ มันไม่เหมือน kiriha ไม่กระวนกระวายใจ ถ้าเธอมีหลักฐาน เธอไม่แน่ใจนัก นั่นเป็นเหตุผลที่เธอมองสิ่งที่ โคทาโร่กำลังทำอะไร" อืม . . . . . . . . . . . . "แม้ว่า kiriha เป็นกังวล โคทาโร่ยิ้มและพยักหน้า อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มองเธอแต่อยู่ข้างหลังเธอ สงสัยว่าทำไม kiriha หันไปรอบ ๆและพบว่าเขากำลังมองไปขี่เที่ยวนี้คุณต้องมีอย่างน้อย 140 เซนติเมตร 'นั่นคือสิ่งที่เขียนบนป้ายโฆษณาข้างหลังเธอ ขีด จำกัด ของความสูงมีเขียนด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่ที่ด้านข้างของป้าย และข้างๆ ก็มีภาพประกอบขนาดใหญ่ ที่มีความสูง 140 เซนติเมตรโคทาโร่มองมันแล้ว บาคาร่า เอามือวางบนหัว kiriha ." . . . . . . . โตขึ้นมากเลย คีจัง "โคทาโร่บอกว่าเสียงดังขณะที่เขามองดู kiriha . และในเวลาเดียวกันเขาตบหัวเธอเบาๆสองสามครั้ง" อ่า . . . . . . . "ในตอนนั้นเอง kiriha ตระหนักว่าจินตนาการของเธอได้ถูกต้อง ใน เวลาเดียวกัน อารมณ์ของเธอก็ระเบิดแล้ว เธอสะดุดกับคำพูด kiriha พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ปากของเธอก็เปิดและปิดไม่มีคำพูดออกมา" ถ้าคุณกำลังสูง ดูเหมือนพวกเราจะได้นั่งเวลานี้ " .ภาพประกอบเท่านั้นถึงถึง kiriha ของไหล่กับเสมียนไม่หยุดเหมือนเราว่าเวลา . . . . . . .โคทาโร่ จำเวลาเมื่อพวกเขาได้หยุดและเขากล่าวแก่เธอ" ผมไม่สามารถบอกคุณ , จริงๆ ." o-onii-cha . . . . . . . จริงๆคุณเป็นโอนี่จัง ใช่มั้ย ? "น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของ kiriha อีกครั้ง ร่างของเธอเริ่มสั่นทีละนิด" ใช่ ใช่แล้ว .โคทาโร่แน่นพยักหน้า เขายังถูกประหลาดใจโดยผลนี้ แต่เขาไม่ได้เป็น kiriha สั่นคลอนตั้งแต่มันได้แค่ประมาณ ครึ่งเดือน สำหรับเขา และคี kiriha , ร้องไห้ต่อหน้าเขาก็โตใหญ่ เขารู้ว่าเธอร้องไห้ให้กับเขา ซึ่งทำให้ทุกครั้งที่เธอร้องไห้ต่อหน้าเขา เขารู้สึกว่าเขาต้องเก็บเองด้วยกัน เพราะอย่างนั้น เขาจะค่อย ๆ ดู kiriha ." อ่า . . . . . . . "แรง kiriha เข่าเธอสูญเสียความสมดุล เพราะว่าเธอถูกเหวี่ยงไปรอบ ๆด้วยอารมณ์ที่แข็งแกร่งของเธอ เธอไม่สามารถกู้คืนจากเธอยุบ สมดุล และเหมือนจะล้ม