BBCAccessibility linksAccessibility

BBC
Accessibility links
Accessibility Help
Sign in
BBC navigation
News
Sport
More
Search the BBC
Culture
Menu
(Credit: iStock by Getty Images)
Literature Britain British literature
London: Literature’s labyrinth of ‘lost souls’
London is a popular setting for literature – one often characterised by crime, confusion, filth and vice, and not just in Dickens’ time. Lucy Scholes explains.
facebook
Twitter
Google +
Email
By Lucy Scholes
26 June 2015
BBC Britain
In the first pages of Elizabeth Day’s latest novel Paradise City, a self-made millionaire sexually assaults the woman cleaning his hotel room. The housekeeper, Beatrice, is a Ugandan asylum seeker – and when she recognises her assailant’s photograph in the paper, she realises she can demand restitution from him.
Chance and happenstance are central tenants of life in any city. But they play a particularly important role in literary depictions of London. Coincidence, though, is not the only way writers set London apart from other settings. In particular, portrayals of the city have tended to focus on the darker side of urban life – including crime, vice and instability.
Often coincidence and confusion intertwine. In Peter Ackroyd’s 2013 novel Three Brothers, a student questions the “continuing use of coincidence” in Charles Dickens’ Bleak House. “That is the condition of living in a city, is it not?” replies the teacher, Daniel. “The most heterogeneous elements collide. Because, you see, everything is connected to everything else.” Daniel links this to the relationship between Dickens’ characters and their environment: in most of the author’s works, he says, “the city itself becomes a form of penitentiary in which all of the characters are effectively manacled to a wall. If it is not a cell, it is a labyrinth in which few people find their way. They are lost souls.”
One of London's labyrinthine streets (Credit: Credit: iStock Photo by Getty Images)
One of London's labyrinthine streets (Credit: iStock Photo by Getty Images)
Urban jungle
Describing London as a labyrinth is hardly unique to Ackroyd – or to Dickens. Back in his 1821 memoir Confessions of an English Opium-Eater, Thomas de Quincey describes searching the “labyrinths” of the city for the prostitute Ann, who befriended him when he first arrived. Because of the confusion of London’s streets, he writes, even a barrier of a few feet amounts to “a separation for eternity”.
And the London described in literature was not, in the 18th and 19th Centuries, the kind of city you would want to get lost in. As Oliver Twist follows the Artful Dodger through the streets of Clerkenwell and Holborn, Dickens writes, “A dirtier or more wretched place he had never seen. The streets were very narrow and muddy, and the air was impregnated with filthy odours […] Covered ways and yards, which here and there diverged from the main street, disclosed little knots of houses, where drunken men and women were positively wallowing in filth.”
Cramped spaces, confusion, dirt, bad smells, vice – these were all details commonly reported by other 18th and 19th Century authors, too. Daniel Defoe’s Moll Flanders (1722) and John Gay’s Beggar’s Opera (1728) challenged the notion of London as a centre of refinement; Hogarth’s infamous images such as Gin Lane (1751) and the Industry and Idleness series (1747) are now synonymous with urban depravity; and in his poem The Task (1794), William Cowper described London as a “sewer”.
Social anxiety
To these unsavoury descriptions, the 19th Century’s Urban Gothic genre added anxieties about class struggle, mass unemployment and fears of an emerging, degenerate criminal underclass. Robert Louis Stevenson’s Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886), Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray (1891), Bram Stoker’s Dracula (1897) and even Conan Doyle’s Sherlock Holmes stories exploited and fed these concerns, depicting a London of literal and moral darkness, all foggy, grimy streets, subterfuge and threat.
A family in London's slums (Credit: Credit: Hulton Archive/Getty Images)
A family in London's slums sits in the street, surrounded by their possessions in the street, after being evicted from their home in 1901 (Credit: Hulton Archive/Getty Images)
London’s infiltration by the creature Dracula points to colonial Britain’s fear of infection by the barbaric outsider. In Conan Doyle’s The Sign of the Four, which leads the detective to nefarious deeds that took place in the temple of Agra during the Indian Mutiny, Watson describes London as “that great cesspool into which all the loungers and idlers of the Empire are irresistibly drained”. The resulting image: one of the crimes of British imperialism affecting the very stronghold of the Empire’s power. The fear that the city’s darkness might infect one’s own identity also came to the fore in these books. Both Dr Jekyll and Dorian Gray have hidden, uncivilised sides that appear at night and link them with specific, insalubrious parts of town – Gray with the East End and Jekyll (or should I say Hyde) with the backstreets of Soho.
By the beginning of the 20th Century, modern London was characterised as a scene of disorientation and insecurity. “Unreal city” writes TS Eliot in his poem The Waste Land (1922). The fragmented, transitory aspects of urban life play a central role in Virginia Woolf’s Mrs Dalloway (1925), a novel that begins with her protagonist joyfully walking the streets of Westminster. “In people’s eyes, in the swing, tramp, and trudge; in the bellow and the uproar; the carriages, motor cars, omnibuses, vans, sandwich men shuffling and swinging; brass bands; barrel organs; in the triumph and the jingle and the strange high singing of some aeroplane overhead was what she loved; London; this moment of June,” Woolf writes, her stream-of-consciousness style emphasising a sense of instability.
Privacy, please
Echoes of Mrs Dalloway ring through Ian McEwan’s Saturday, published 80 years later. Like Woolf’s novel, McEwan’s is told in a single day, starting with preparations for a party. In both cases, events beyond the protagonists’ control interrupt the planned celebrations – and the boundaries between public and private are breached.
In literary London, maintaining the public-private boundary is a common concern. In the city, without the space of a roomy country house, social life flourished outside the home. Taverns, clubs and that particular 18th-Century invention, the coffee-house, became community focal points. The urban spaces we’re familiar with today – streets, squares, shops, theatres, arcades and clubs – originate in the town planning of the 18th Century.
Georgian houses in London (Credit: Credit: iStock Photo by Getty Images)
London in the 18th Century had elegant streets and squares lined with Georgian houses, like those here (Credit: iStock Photo by Getty Images)
Saturday is predominantly set in the central character’s home on Fitzroy Square (McEwan’s address at the time he wrote the novel, and, coincidentally, where Woolf lived between 1907 and 1911). “People often drift into the square to act out their drama. Clearly a street won’t do. Passions need room, the attentive spaciousness of a theatre,” he observes. “The square’s public aspect grants privacy to these intimate dramas. Couples come to talk or cry quietly on the benches. Emerging from small rooms in council flats or terraced houses, and from cramped side-streets, into a wider view of generous sky and a tall stand of plane trees on the green, of space and growth, people remember their essential needs and how they’re not being met.” In both Saturday and Mrs Dalloway, London itself becomes the spacious theatre in which domestic dramas are acted out.
Multiple personalities
One of the criticisms launched at McEwan’s novel was that it failed to capture the true diversity of the city. In the 20th Century – Saturday aside – literary London went multicultural. The first work to depict the lives of ordinary colonial immigrants was in 1956. The Lonely Londoners, a novel by Trinidadian-born Sam Selvon, tells the story of a group of West Indians from the “Windrush generation” – those who came to England following 1948’s British Nationality Act, which conferred British citizenship on all Commonwealth subjects. Although the immigrants hope to make better lives for themselves, they face racism and hardship.
More recently, Andrea Levy addressed the same experience in her prize-winning 2004 novel Small Island; Levy’s own parents sailed to England from Jamaica on the Empire Windrush in 1948. Levy’s novel is told from the viewpoints of multiple characters, a device that Zadie Smith had used four years previously in White Teeth (2000) – both authors employing multiplicity in order to capture the essence of multiculturalism.
Multicultural London mural (Credit: Credit: Loop Images Ltd/Alamy)
Today's London is thoroughly multicultural, as this mural in London's Brixton neighbourhood celebrates (Credit: Loop Images Ltd/Alamy)
This, of course, is the million-dollar question when it comes to London in literature: when there are so many different versions of the city, how can a writer capture its essence? And how does a writer combine the stories of individual lives with a portrait of the metropolis as a whole?
Novelists writing about London are always looking for cohesion to unite the various strands of their plot. As Daniel puts it in Three Brothers, the image he returns to again and again is that of London as “a web so taut and tightly drawn that the slightest movement of any part sent reverberations through the whole. A chance encounter might lead to terrible consequences, and a misheard word bring unintended good fortune. An impromptu answer to a sudden question might cause death.”
But just as the city contains myriad individual inhabitants, literary London is made up of many different novels – far more than ar

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บีบีซีเชื่อมโยงถึงวิธีการเข้าถึงเข้าสู่ระบบนำบีบีซีข่าวกีฬาเพิ่มเติมค้น BBCวัฒนธรรมเมนู(เครดิต: iStock โดยภาพพอลเก็ตตี)วรรณกรรมวรรณคดีอังกฤษของสหราชอาณาจักรลอนดอน: เขาวงกตของวรรณคดีทั้ง' 'ลอนดอนเป็นการตั้งค่านิยมในวรรณกรรม – หนึ่งมักดำเนินอาชญากรรม สับสน สิ่งโสโครก และรอง และไม่เพียง ในเวลาของดิคเก้น สโคลส์ลูซี่อธิบายเฟสบุ๊คทวิตเตอร์Google +อีเมลโดยลูซี่สโคลส์26 2015 มิถุนายน บีบีซีอังกฤษในหน้าแรกของเอลิซาเบธวันนวนิยายล่าสุดพาราไดซ์ซิตี้ เศรษฐีทำ assaults ผู้หญิงทำความสะอาดห้องพักโรงแรมทางเพศ แม่บ้าน เบียทริ เป็นผู้แสวงหาที่ลี้ภัย Ugandan – และเมื่อเธอตระหนักว่าเธอ assailant ภาพในกระดาษ เธอ realises เธอสามารถต้อง restitution จากเขาได้โอกาสและนู่นเป็นผู้เช่าศูนย์กลางชีวิตในเมืองใด ๆ แต่พวกเขามีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในลอนดอนการแสดงวรรณกรรม บังเอิญ แม้ว่า ไม่ได้เป็นวิธีเดียวที่ผู้เขียนสร้างลอนดอนการตั้งค่าอื่น ๆ โดยเฉพาะ และการเมืองได้มีแนวโน้มให้ ความสำคัญกับด้านของชีวิตเมือง – รวมทั้งอาชญากรรม รองและความไม่แน่นอนสับสนและมักจะมุ่ง intertwine นักเรียนคำถาม "อย่างต่อเนื่องใช้บังเอิญ" ของชาร์ลส์ดิคเก้นเยือกเย็นบ้านในปีเตอร์ Ackroyd 2013 นวนิยายสามพี่น้อง "ที่เป็นเงื่อนไขของชีวิตในเมือง ไม่มันตอบครู Daniel "องค์ประกอบแตกต่างกันมากที่สุดเกิดชน เนื่องจาก คุณดู ทุกอย่างเชื่อมต่อกับทุกอย่าง" Daniel ลิงค์นี้ความสัมพันธ์ระหว่างอักขระของดิคเก้นและสภาพแวดล้อมของพวกเขา: ในที่สุดผลงานของผู้เขียน เขากล่าวว่า "ภายในตัวเมืองจะ ฟอร์มของ penitentiary ซึ่งอักขระทั้งหมดได้อย่างมีประสิทธิภาพ manacled กับกำแพง ถ้าไม่เซลล์ มันเป็นเขาวงกตที่บางคนหาทางของพวกเขา พวกเขาจะสูญเสียวิญญาณ"หนึ่งของลอนดอน labyrinthine (เครดิต: เครดิต: iStock ภาพถ่าย โดยพอลเก็ตตีภาพ)หนึ่งของลอนดอน labyrinthine (เครดิต: iStock ภาพถ่าย โดยพอลเก็ตตีภาพ)ป่าเมืองอธิบายเป็นเขาวงกตเป็นเอกลักษณ์แทบ Ackroyd – หรือดิคเก้น ใน memoir เขาประสบเสน่ห์รักสาวฝิ่นกินเป็นภาษาอังกฤษ Thomas de Quincey อธิบาย "เขาวงกต" ของเมืองหาโสเภณีแอน ที่ befriended เขาเมื่อเขามาถึงก่อน เนื่องจากความสับสนของลอนดอน เขาเขียน แม้อุปสรรคจำนวนกี่ฟุตการ "แยกสำหรับนิรันดร์"และลอนดอนที่กล่าวถึงในวรรณคดีไม่ ในศตวรรษ 18 และ 19 ชนิดของคุณจะต้องได้รับหายไปในเมือง ดัง Oliver บิด Dodger ศิลปะของ Clerkenwell และเกรซฮอลบอร์น ดิคเก้นเขียน "สกปรก หรือ wretched มากเขาไม่เคยเห็น ถนนได้แคบมาก และมีโคลน และอากาศถูก impregnated กับส่วน odours [...] วิธีการครอบคลุมและหลา ซึ่ง diverged มาจากถนนสายหลัก เปิดเผย knots น้อยบ้าน ที่ผู้ชายเมาเหล้าและผู้หญิงถูกบวก wallowing เที่ยว"ช่องแคบ สับสน ฝุ่น กลิ่นดี รอง – มีรายละเอียดทั้งหมดโดยทั่วไปรายงานอื่น ๆ 18 และคริสต์ศตวรรษที่ 19 ผู้เขียน เกินไป จังหวัดฟลานเดอร์ Moll Daniel Defoe (1722) และโอเปร่าจอห์นเกย์ขอทาน (1728) ท้าทายแนวคิดของลอนดอนเป็นศูนย์กลางของ ก็พ้องกับติดอยู่ในเมืองกิเลส ภาพอับอายของ Hogarth กินเลน (1751) และอุตสาหกรรมและของชุด (1747) และในกลอนของเขางาน (1794), William Cowper อธิบายเป็น "ระบายน้ำ"ความวิตกกังวลทางสังคมTo these unsavoury descriptions, the 19th Century’s Urban Gothic genre added anxieties about class struggle, mass unemployment and fears of an emerging, degenerate criminal underclass. Robert Louis Stevenson’s Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886), Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray (1891), Bram Stoker’s Dracula (1897) and even Conan Doyle’s Sherlock Holmes stories exploited and fed these concerns, depicting a London of literal and moral darkness, all foggy, grimy streets, subterfuge and threat.A family in London's slums (Credit: Credit: Hulton Archive/Getty Images)A family in London's slums sits in the street, surrounded by their possessions in the street, after being evicted from their home in 1901 (Credit: Hulton Archive/Getty Images)London’s infiltration by the creature Dracula points to colonial Britain’s fear of infection by the barbaric outsider. In Conan Doyle’s The Sign of the Four, which leads the detective to nefarious deeds that took place in the temple of Agra during the Indian Mutiny, Watson describes London as “that great cesspool into which all the loungers and idlers of the Empire are irresistibly drained”. The resulting image: one of the crimes of British imperialism affecting the very stronghold of the Empire’s power. The fear that the city’s darkness might infect one’s own identity also came to the fore in these books. Both Dr Jekyll and Dorian Gray have hidden, uncivilised sides that appear at night and link them with specific, insalubrious parts of town – Gray with the East End and Jekyll (or should I say Hyde) with the backstreets of Soho.By the beginning of the 20th Century, modern London was characterised as a scene of disorientation and insecurity. “Unreal city” writes TS Eliot in his poem The Waste Land (1922). The fragmented, transitory aspects of urban life play a central role in Virginia Woolf’s Mrs Dalloway (1925), a novel that begins with her protagonist joyfully walking the streets of Westminster. “In people’s eyes, in the swing, tramp, and trudge; in the bellow and the uproar; the carriages, motor cars, omnibuses, vans, sandwich men shuffling and swinging; brass bands; barrel organs; in the triumph and the jingle and the strange high singing of some aeroplane overhead was what she loved; London; this moment of June,” Woolf writes, her stream-of-consciousness style emphasising a sense of instability.Privacy, please
Echoes of Mrs Dalloway ring through Ian McEwan’s Saturday, published 80 years later. Like Woolf’s novel, McEwan’s is told in a single day, starting with preparations for a party. In both cases, events beyond the protagonists’ control interrupt the planned celebrations – and the boundaries between public and private are breached.
In literary London, maintaining the public-private boundary is a common concern. In the city, without the space of a roomy country house, social life flourished outside the home. Taverns, clubs and that particular 18th-Century invention, the coffee-house, became community focal points. The urban spaces we’re familiar with today – streets, squares, shops, theatres, arcades and clubs – originate in the town planning of the 18th Century.
Georgian houses in London (Credit: Credit: iStock Photo by Getty Images)
London in the 18th Century had elegant streets and squares lined with Georgian houses, like those here (Credit: iStock Photo by Getty Images)
Saturday is predominantly set in the central character’s home on Fitzroy Square (McEwan’s address at the time he wrote the novel, and, coincidentally, where Woolf lived between 1907 and 1911). “People often drift into the square to act out their drama. Clearly a street won’t do. Passions need room, the attentive spaciousness of a theatre,” he observes. “The square’s public aspect grants privacy to these intimate dramas. Couples come to talk or cry quietly on the benches. Emerging from small rooms in council flats or terraced houses, and from cramped side-streets, into a wider view of generous sky and a tall stand of plane trees on the green, of space and growth, people remember their essential needs and how they’re not being met.” In both Saturday and Mrs Dalloway, London itself becomes the spacious theatre in which domestic dramas are acted out.
Multiple personalities
One of the criticisms launched at McEwan’s novel was that it failed to capture the true diversity of the city. In the 20th Century – Saturday aside – literary London went multicultural. The first work to depict the lives of ordinary colonial immigrants was in 1956. The Lonely Londoners, a novel by Trinidadian-born Sam Selvon, tells the story of a group of West Indians from the “Windrush generation” – those who came to England following 1948’s British Nationality Act, which conferred British citizenship on all Commonwealth subjects. Although the immigrants hope to make better lives for themselves, they face racism and hardship.
More recently, Andrea Levy addressed the same experience in her prize-winning 2004 novel Small Island; Levy’s own parents sailed to England from Jamaica on the Empire Windrush in 1948. Levy’s novel is told from the viewpoints of multiple characters, a device that Zadie Smith had used four years previously in White Teeth (2000) – both authors employing multiplicity in order to capture the essence of multiculturalism.
Multicultural London mural (Credit: Credit: Loop Images Ltd/Alamy)
Today's London is thoroughly multicultural, as this mural in London's Brixton neighbourhood celebrates (Credit: Loop Images Ltd/Alamy)
This, of course, is the million-dollar question when it comes to London in literature: when there are so many different versions of the city, how can a writer capture its essence? And how does a writer combine the stories of individual lives with a portrait of the metropolis as a whole?
Novelists writing about London are always looking for cohesion to unite the various strands of their plot. As Daniel puts it in Three Brothers, the image he returns to again and again is that of London as “a web so taut and tightly drawn that the slightest movement of any part sent reverberations through the whole. A chance encounter might lead to terrible consequences, and a misheard word bring unintended good fortune. An impromptu answer to a sudden question might cause death.”
But just as the city contains myriad individual inhabitants, literary London is made up of many different novels – far more than ar

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บีบีซี
เชื่อมโยงการเข้าถึง
ความช่วยเหลือเข้าถึง
ลงชื่อเข้าใช้
บีบีซีนำทาง
ข่าว
กีฬา
อื่น ๆ
ค้นหาบีบีซี
วัฒนธรรม
เมนู
(เครดิต: iStock โดยเก็ตตี้อิมเมจ)
วรรณคดีอังกฤษวรรณคดีอังกฤษ
ลอนดอน: เขาวงกตวรรณกรรมของ 'วิญญาณที่หายไป'
ลอนดอนคือการตั้งค่าที่นิยมสำหรับวรรณกรรม - หนึ่งมักจะโดดเด่นโดย อาชญากรรมสับสนสกปรกและรองและไม่เพียงแค่ในเวลาดิคเก้น ลูซี่สโคลส์อธิบาย.
facebook
Twitter
Google +
อีเมล์
โดยลูซี่สโคลส์
26 มิถุนายน 2015
บีบีซีของอังกฤษ
ในหน้าแรกของนวนิยายพาราไดซ์ล่าสุดวันลิซาเบ ธ ซิตี้เศรษฐีที่สร้างตัวเองทางเพศข่มขืนหญิงทำความสะอาดห้องพักของโรงแรม แม่บ้าน, เบียทริเป็นผู้ขอลี้ภัยยูกันดา - และเมื่อเธอตระหนักถึงการถ่ายภาพคนร้ายเธอในกระดาษที่เธอตระหนักว่าเธอสามารถเรียกร้องการชดใช้ความเสียหายจากเขา.
โอกาสและบังเอิญมีผู้เช่ากลางของการใช้ชีวิตในเมืองใด ๆ แต่พวกเขามีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในวิถีวรรณกรรมของกรุงลอนดอน บังเอิญ แต่ไม่ได้เป็นนักเขียนวิธีเดียวที่ตั้งอยู่ในกรุงลอนดอนนอกเหนือจากการตั้งค่าอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยัลของเมืองมีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นไปที่ด้านมืดของชีวิตในเมือง -. รวมทั้งอาชญากรรมและความไม่แน่นอนรอง
บังเอิญบ่อยครั้งและความสับสนสาน ปีเตอร์ Ackroyd 2013 นวนิยายเรื่อง Three Brothers นักศึกษาถาม "การใช้งานอย่างต่อเนื่องของความบังเอิญ" ชาร์ลส์ดิคเก้นใน 'บ้านเยือกเย็น "นั่นเป็นเงื่อนไขของการใช้ชีวิตในเมืองคือมันไม่" ตอบครูแดเนียล "องค์ประกอบที่แตกต่างกันมากที่สุดชน เพราะคุณจะเห็นทุกอย่างที่เชื่อมต่อกับทุกอย่างอื่น "แดเนียลเชื่อมโยงนี้กับความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครผีและสิ่งแวดล้อม: ในส่วนของผลงานของผู้เขียนเขากล่าวว่า". เมืองตัวเองจะกลายเป็นรูปแบบของการกักขังในที่ทั้งหมดของ ตัวละครที่มีอย่างมีประสิทธิภาพ manacled ผนัง ถ้ามันไม่ได้เป็นมือถือมันเป็นเขาวงกตที่ไม่กี่คนที่หาทาง พวกเขาจะสูญเสียจิตวิญญาณ ".
หนึ่งในถนนที่ซับซ้อนของกรุงลอนดอน (เครดิต: เครดิต: iStock ภาพถ่ายโดยเก็ตตี้อิมเมจ)
หนึ่งในถนนที่ซับซ้อนของกรุงลอนดอน (เครดิต: iStock ภาพถ่ายโดยเก็ตตี้อิมเมจ)
ป่าเมือง
อธิบายกรุงลอนดอนเป็นเขาวงกตแทบจะไม่ซ้ำกันเพื่อ Ackroyd - หรือ ผี ย้อนกลับไปในชีวิตประจำวันของเขา 1821 คำสารภาพของอังกฤษฝิ่นกิน, โทมัสเดควินอธิบายค้นหา "เขาวงกต" ของเมืองสำหรับโสเภณีแอนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาเมื่อเขามาถึงครั้งแรก เพราะความสับสนของถนนของกรุงลอนดอนเขาเขียนแม้อุปสรรคของการไม่กี่ฟุตจำนวนเงินที่ "แยกนิรันดร์".
และลอนดอนที่อธิบายไว้ในวรรณกรรมไม่ได้ในศตวรรษที่ 18 และ 19 ชนิดของเมืองที่คุณต้องการ ที่จะได้รับหายไปใน. ในฐานะที่เป็นโอลิเวอร์ทวิดังนี้เล่ห์เหลี่ยมผ่านถนนของ Clerkenwell และ Holborn ผีเขียน "สกปรกหรือทุกข์มากขึ้นสถานที่เขาไม่เคยเห็น ถนนแคบมากและเต็มไปด้วยโคลนและอากาศที่ถูกชุบด้วยกลิ่นสกปรก [... ] วิธีที่ครอบคลุมและหลาซึ่งที่นี่และมีแยกออกมาจากถนนสายหลักเปิดเผยนอตเล็ก ๆ น้อย ๆ ของบ้านซึ่งชายขี้เมาและผู้หญิงถูกบวกหมกมุ่นในสิ่งปฏิกูล . "
ช่องว่างแคบสับสนสิ่งสกปรกกลิ่นไม่ดีรอง - เหล่านี้เป็นรายละเอียดทั้งหมดรายงานโดยทั่วไปโดย 18 นักเขียนอื่น ๆ และศตวรรษที่ 19 อีกด้วย แดเนียลโฟนางสาวเดอร์ส (1722) และจอห์นเกย์โอเปร่ายาจก (1728) ท้าทายความคิดของลอนดอนเป็นศูนย์กลางของการปรับแต่ง; โฮการ์ ธ ภาพที่น่าอับอายเช่นจินเลน (1751) และอุตสาหกรรมและชุดเกียจคร้าน (1747) ตอนนี้ตรงกันกับสิ่งเลวร้ายในเมือง; และในบทกวีของเขางาน (1794), วิลเลียม Cowper อธิบายลอนดอนเป็น "ท่อระบายน้ำ".
ความวิตกกังวลทางสังคม
ต้องการคำอธิบายเหล่านี้น่ารังเกียจศตวรรษที่ 19 ของเมืองโกธิคประเภทเพิ่มความวิตกกังวลเกี่ยวกับการต่อสู้ทางชนชั้น, ว่างงานและความกลัวของการเกิดขึ้นใหม่, สามัญทางอาญาเลว . โรเบิร์ตหลุยส์สตีเวนสันแปลกกรณีของดรประพฤตินายฮไฮด์ (1886), ออสการ์ไวลด์รูปภาพของ Dorian Gray (1891), แบของถ่านหินแดรกคิวลา (1897) และแม้กระทั่งโคนันดอยล์เรื่องเชอร์ล็อกโฮล์มส์ใช้ประโยชน์และเลี้ยงกังวลเหล่านี้ภาพวาดลอนดอนของตัวอักษร และความมืดคุณธรรมทั้งหมดหมอกถนนสกปรกอุบายและภัยคุกคาม.
ครอบครัวในชุมชนแออัดของกรุงลอนดอน (เครดิต: เครดิต: Hulton คลัง / Getty)
ของครอบครัวในชุมชนแออัดของกรุงลอนดอนตั้งอยู่ในถนนที่ล้อมรอบไปด้วยทรัพย์สินของพวกเขาในถนนหลังจากที่ถูก ขับไล่ออกจากบ้านของพวกเขาในปี 1901 (เครดิต: Hulton คลัง / Getty)
การแทรกซึมของกรุงลอนดอนโดยสิ่งมีชีวิตที่จุดแดรกคิวลากลัวอาณานิคมของสหราชอาณาจักรของการติดเชื้อโดยคนนอกป่าเถื่อน ในโคนันดอยล์เข้าสู่ระบบของสี่ซึ่งนำไปสู่การสืบสวนการกระทำชั่วร้ายที่เกิดขึ้นในพระวิหารของอัคราในช่วงที่อินเดียกบฏวัตสันอธิบายถึงกรุงลอนดอนเป็น "ว่าส้วมซึมที่ดีในการที่เก้าอี้ทั้งหมดและเกียจคร้านของจักรวรรดิเป็นเนื้อต้านทาน " ภาพที่เกิด: หนึ่งของการก่ออาชญากรรมของจักรวรรดินิยมอังกฤษส่งผลกระทบต่อฐานที่มั่นมากของอำนาจของจักรวรรดิ กลัวว่าความมืดของเมืองที่อาจติดเชื้อตัวตนของตัวเองนอกจากนี้ยังมีมาก่อนในหนังสือเหล่านี้ ทั้งดร Jekyll และ Dorian Gray ได้ซ่อนด้านป่าเถื่อนที่ปรากฏในเวลากลางคืนและเชื่อมโยงพวกเขาที่มีเฉพาะส่วนที่ไม่ถูกสุขภาพของเมือง - สีเทากับทิศตะวันออกและ Jekyll (หรือฉันควรจะพูดไฮด์) กับ Backstreets ของโซโห.
โดยจุดเริ่มต้นของ ศตวรรษที่ 20 ที่ทันสมัยลอนดอนก็มีลักษณะเป็นฉากของการสับสนและความไม่มั่นคง "เมืองที่ลวงตา" ทีเขียนในบทกวีของเขาเสียดินแดน (1922) แยกส่วนด้านชั่วคราวของชีวิตในเมืองที่มีบทบาทสำคัญในเวอร์จิเนียวูล์ฟของนาง Dalloway (1925) นวนิยายที่ขึ้นต้นด้วยตัวละครเอกของเธอมีความสุขเดินเล่นตามถนน of Westminster "ในสายตาของผู้คนในการแกว่ง, คนจรจัดและย่ำ; ในการร้องและความโกลาหล; รถม้า, รถยนต์, รถโดยสาร, รถตู้, ผู้ชายและแซนวิชสับแกว่ง; วงโยธวาทิต; อวัยวะบาร์เรล ในชัยชนะและกริ๊งและร้องเพลงสูงที่แปลกประหลาดของค่าใช้จ่ายบางส่วนเครื่องบินเป็นสิ่งที่เธอรัก; ลอนดอน; ช่วงเวลาของเดือนมิถุนายนนี้ "วูล์ฟเขียนรูปแบบสตรีมของสติของเธอเน้นความรู้สึกของความไม่แน่นอน.
ความเป็นส่วนตัวโปรด
สะท้อนของแหวนนาง Dalloway ผ่านเอียนแม็กอีแวนวันเสาร์ที่ตีพิมพ์ 80 ปีต่อมา เช่นเดียวกับนวนิยายวูล์ฟ, แม็กอีแวนจะบอกในวันเดียวเริ่มต้นด้วยการเตรียมการสำหรับงานปาร์ตี้ ในทั้งสองกรณีเหตุการณ์ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมตัวละครเอก 'ขัดขวางการเฉลิมฉลองการวางแผน -. และรอยต่อระหว่างภาครัฐและเอกชนมีการละเมิด
ในวรรณกรรมลอนดอนรักษาเขตแดนภาครัฐและเอกชนเป็นกังวลร่วมกัน ในเมืองที่มีโดยไม่ต้องพื้นที่ของบ้านกว้างประเทศที่เจริญรุ่งเรืองชีวิตทางสังคมนอกบ้าน ร้านเหล้าคลับและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งประดิษฐ์ที่ 18 ศตวรรษ, เครื่องชงกาแฟบ้านกลายเป็นชุมชนของจุดโฟกัส พื้นที่ในเมืองที่เราคุ้นเคยกับวันนี้ - ถนน, สี่เหลี่ยม, ร้านค้า, โรงภาพยนตร์, ร้านค้าและคลับ - เกิดในการวางผังเมืองของศตวรรษที่ 18.
บ้านจอร์เจียในกรุงลอนดอน (เครดิต: เครดิต: iStock ภาพถ่ายโดยเก็ตตี้อิมเมจ)
ในกรุงลอนดอน ศตวรรษที่ 18 มีถนนที่สง่างามและสี่เหลี่ยมเรียงรายไปด้วยบ้านจอร์เจียเช่นเดียวกับที่นี่ (เครดิต: iStock ภาพถ่ายโดยเก็ตตี้อิมเมจ)
เสาร์เป็นที่ตั้งส่วนใหญ่ในบ้านตัวอักษรกลางใน Fitzroy สแควร์ (ที่อยู่แม็กอีแวนในเวลาที่เขาเขียนนวนิยายและบังเอิญ ที่วูล์ฟอาศัยอยู่ระหว่าง 1907 และ 1911) "คนมักจะลอยเข้ามาในตารางที่จะทำหน้าที่ของพวกเขาออกมาจากละคร เห็นได้ชัดว่าสถานที่จะไม่ทำ ความสนใจต้องการห้องพักกว้างขวางใส่ใจของโรงละคร "เขาตั้งข้อสังเกต "ด้านสาธารณะของตารางมอบความเป็นส่วนตัวให้กับละครเหล่านี้อย่างใกล้ชิด คู่มาพูดคุยหรือร้องไห้เงียบ ๆ อยู่บนม้านั่ง โผล่ออกมาจากห้องเล็ก ๆ ในสภาแฟลตหรือบ้านและจากถนนด้านข้างแคบในมุมมองที่กว้างขึ้นของท้องฟ้าใจกว้างและยืนสูงของต้นไม้เครื่องบินสีเขียวของพื้นที่และการเจริญเติบโตของคนจำความสำคัญของพวกเขาและวิธีที่พวกเขา ' อีกครั้งไม่ได้พบ. "ทั้งในวันเสาร์และนาง Dalloway ลอนดอนตัวเองจะกลายเป็นโรงละครที่กว้างขวางซึ่งละครในประเทศจะทำออกมา.
หลายคนที่มีบุคลิก
หนึ่งในการวิพากษ์วิจารณ์ที่เปิดตัวนวนิยายแม็กอีแวนคือการที่มันล้มเหลวที่จะจับความหลากหลายที่แท้จริงของเมือง ในศตวรรษที่ 20 - เสาร์กัน - วรรณกรรมลอนดอนไปความหลากหลายทางวัฒนธรรม งานแรกที่จะแสดงให้เห็นถึงชีวิตของผู้อพยพชาวอาณานิคมสามัญได้ในปี 1956 ลอนดอนเหงา, นิยายตรินิแดดและโตเบโกเกิดแซม Selvon, บอกเล่าเรื่องราวของกลุ่มเวสต์อินเดียจาก "วินด์รัชรุ่น" - ผู้ที่มาถึงอังกฤษต่อไปนี้ พระราชบัญญัติสัญชาติ 1948 ของอังกฤษซึ่งมีการประชุมสัญชาติอังกฤษในทุกวิชาเครือจักรภพ แม้ว่าผู้อพยพหวังว่าจะทำให้ชีวิตที่ดีกว่าสำหรับตัวเองพวกเขาต้องเผชิญกับการเหยียดสีผิวและความยากลำบาก.
เมื่อเร็ว ๆ นี้แอนเดรีเลวี่ที่มีประสบการณ์เดียวกันในรางวัลชนะเลิศ 2004 นวนิยายของเธอเป็นเกาะขนาดเล็ก; พ่อแม่ของตัวเองประกาศของแล่นเรือไปยังประเทศอังกฤษจากจาไมกาได้ที่เอ็มไพร์วินด์รัชในปี 1948 นวนิยายประกาศของเป็นเรื่องเล่าจากมุมมองของตัวละครหลายอุปกรณ์ที่ Zadie สมิ ธ ได้ใช้สี่ปีก่อนหน้านี้ในฟันขาว (2000) - ทั้งผู้เขียนจ้างหลายหลากเพื่อ จับสาระสำคัญของความหลากหลายทางวัฒนธรรม.
ภาพจิตรกรรมฝาผนังวัฒนธรรมลอนดอน (เครดิต: เครดิต: ภาพวง จำกัด / Alamy)
กรุงลอนดอนในวันนี้คือความหลากหลายทางวัฒนธรรมได้อย่างทั่วถึงเป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังในกรุงลอนดอนบริกซ์ตันใกล้เคียงฉลอง (เครดิต: ภาพวง จำกัด / Alamy)
นี้แน่นอนคือ คำถามล้านดอลลาร์เมื่อมันมาถึงลอนดอนในวรรณคดี: เมื่อมีจำนวนมากดังนั้นรุ่นต่าง ๆ ของเมืองว่านักเขียนสามารถจับสาระสำคัญของตนหรือไม่ และวิธีการที่ไม่เป็นนักเขียนที่รวมเรื่องราวของชีวิตของแต่ละคนที่มีภาพของมหานครรวม?
นักเขียนนวนิยายเขียนเกี่ยวกับลอนดอนมักจะมองหาการทำงานร่วมกันที่จะรวมกันเส้นต่างๆของพล็อตของพวกเขา ขณะที่แดเนียลทำให้มันอยู่ในพี่น้องสามภาพที่เขากลับมาอีกครั้งและอีกครั้งที่กรุงลอนดอนว่า "เว็บเพื่อดึงให้ตึงและแน่นว่าการเคลื่อนไหวน้อยที่สุดของส่วนใดส่วนหนึ่งที่ส่งผ่านทั้งเสียงก้องกังวาน มีโอกาสพบอาจนำไปสู่ผลกระทบที่น่ากลัวและเป็นคำที่ฟังผิดนำความโชคดีที่ไม่ได้ตั้งใจ คำตอบทันควันคำถามอย่างกะทันหันอาจทำให้เกิดการตาย ".
แต่ก็เป็นเมืองที่มีผู้อยู่อาศัยของแต่ละบุคคลมากมายวรรณกรรมลอนดอนถูกสร้างขึ้นจากนวนิยายที่แตกต่างกันจำนวนมาก - มากเกินกว่าที่เท่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผมฉันกำลังคิดจะออกไปข้างนอก เพราะผมต้องการตัดผม