The maximum overall obtainable scor

The maximum overall obtainable score was 78/78, with a maximum score of 58/78 in the carbohydrate knowledge domain and 20/78 in the insulin-dosing knowledge domain. Average PCQ scores were: Total 68.9 ± 15.8%, carbohydrate 68.7 ± 16.3%, and insulin 68.9 ± 24.9%. No participant obtained a perfect score in the carbohydrate domain or overall, but 8 participants obtained a perfect score in the insulin-dosing domain. 2 of these participants belonged to the CSII group and 6 in the MDI group.
The CSII group compared with the MDI group had a higher average total PCQ score (79.1 ± 12.1% versus 65.9 ± 16.6% p = 0.005) and higher average carbohydrate score (79.4 ± 12.4% versus 66.3 ± 16.2%, p = 0.004) but there was no difference for average insulin score (78.2 ± 21.8% versus 66.8 ± 25.4%, p = 0.108).
PCQ scores showed no significant correlation with gender, age, age at diagnosis, HbA1c or diabetes duration.
Our study identified higher knowledge of carbohydrate counting and insulin dosing in paediatric T1DM patients treated with CSII compared with MDI. This is consistent with best practise, where patients receive carbohydrate counting prior to starting CSII therapy. The scores from our Irish cohort were lower than those from the original US cohort, indicating poorer knowledge of carbohydrates and insulin in our patients. Disappointingly, only 57% of our patients had been taught carbohydrate and insulin skills by a dietitian, compared with all of the patients in the American study. The low levels of dietitian-led carbohydrate teaching are due to significant dietetic resource limitations at UHL prior to this study. Nonetheless, we did not ask at which institution dietetic education was received, and for some patients, this may have been elsewhere. Even patients who have already started CSII therapy should have ongoing education with a diabetes dietitian and this was not possible at UHL during the study period. This study measures knowledge of carbohydrate counting and insulin dose calculations, but it does not measure the real-life behaviour of patients in calculating and administering insulin doses.
Our study has limitations. The PCQ was developed for a US population and adaptations for our Irish populations were difficult, e.g. some food types might not be commonly consumed among Irish children. Disappointingly, we had a low response rate to this study. It is possible that only patients with confidence in their carbohydrate and insulin skills might have consented to this study. In this case, the true PCQ knowledge of our cohort may be significantly lower than indicated in this study. Thirdly, while some results reach statistical significance, clinical significance in different PCQ scores is difficult to estimate. However, this is a novel study in an Irish population and the results are interesting; specifically, the results suggest suboptimal carbohydrate and insulin calculation knowledge compared with a large American centre where all patients receive dietetic education.
This study demonstrates that in a representative Irish regional paediatric T1DM clinic, knowledge of carbohydrates and insulin is better among patients treated with CSII compared with MDI. However, knowledge in both groups is poorer than in the original US sample. No patient treated with a regime other than CSII or MDI agreed to participate. Some patients in our study group received dietetic input even in the absence of a paediatric diabetes dietitian as part of the MDT, either in another hospital or privately. In either case, follow-up consultations and integrating information to the rest of the MDT education would have been difficult for the family. A notable difference between the Irish and US cohorts is the significant dietetic resource limitation in the Irish cohort. Following investment in dietetic support to this clinic, with consequent increased teaching of carbohydrate and insulin skills to our patient population, we intend to repeat this study.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั้งหมดสิทธิได้รับคะแนนสูงสุดคือ 78/78 มีคะแนนสูงสุด 58/78 ในโดเมนเพิ่มคาร์โบไฮเดรตและ 20/78 ในโดเมนอินซูลินกระบวนความรู้ มีค่าเฉลี่ย PCQ คะแนน: ± 68.9 รวม 15.8% คาร์โบไฮเดรต 68.7 ± 16.3% และอินซูลิน 68.9 ± 24.9% ผู้เข้าร่วมไม่ได้รับคะแนนสมบูรณ์แบบ ในโดเมนของคาร์โบไฮเดรต หรือโดยรวม แต่ผู้เข้าร่วม 8 ได้รับคะแนนที่สมบูรณ์แบบในโดเมนที่อินซูลินกระบวน 2 ของเหล่าผู้เข้าร่วมเป็นสมาชิกกลุ่ม CSII และ 6 ในกลุ่มไอกลุ่ม CSII เปรียบเทียบกับกลุ่ม MDI มีคะแนนสูงกว่าเฉลี่ยรวม PCQ (79.1 ± 12.1% เมื่อเทียบกับ 65.9 ± 16.6% p = 0.005) และสูงเฉลี่ยคะแนนคาร์โบไฮเดรต (79.4 ± 12.4% เมื่อเทียบกับ 66.3 ± 16.2%, p = 0.004) แต่มีไม่มีความแตกต่างคะแนนเฉลี่ยอินซูลิน (78.2 ± 21.8% เมื่อเทียบกับ 66.8 ± 25.4%, p = 0.108)คะแนน PCQ ที่แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ไม่สำคัญ มีเพศ อายุ อายุที่ระยะเวลาวินิจฉัย HbA1c หรือโรคเบาหวานเราระบุความรู้สูงนับคาร์โบไฮเดรต และกระบวนอินซูลินในผู้ป่วย T1DM paediatric รับ CSII เปรียบเทียบกับ MDI นี้ได้สอดคล้องกับการปฏิบัติที่ดีที่สุด ที่ผู้ป่วยได้รับคาร์โบไฮเดรตนับก่อนเริ่มรักษาด้วย CSII คะแนนจาก cohort ไอริชของเราต่ำกว่าสินค้าจาก cohort สหรัฐฯ เดิม บ่งชี้ความรู้ย่อมของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินในผู้ป่วยได้ Disappointingly เพียง 57% ของผู้ป่วยมีการสอนทักษะคาร์โบไฮเดรตและอินซูลิน โดย dietitian มี เมื่อเทียบกับผู้ป่วยในการศึกษาอเมริกัน ระดับต่ำสุดของคาร์โบไฮเดรตนำ dietitian สอนได้เนื่องจากข้อจำกัดด้านทรัพยากรสำคัญ dietetic ที่ UHL ก่อนศึกษา กระนั้น เราไม่ได้ถามที่สถาบันที่ได้รับศึกษา dietetic และสำหรับผู้ป่วยบาง นี้อาจได้รับอื่น ๆ แม้ผู้ที่ได้เริ่มต้นรักษาด้วย CSII แล้วควรมีการศึกษาอย่างต่อเนื่องกับ dietitian โรคเบาหวาน และนี้ไม่สามารถที่ UHL ในระหว่างรอบระยะเวลาศึกษา ศึกษาประเมินความรู้ของคาร์โบไฮเดรตนับ และคำนวณปริมาณอินซูลิน แต่มันไม่ได้วัดพฤติกรรมชีวิตจริงของผู้ป่วยในการคำนวณ และการจัดการปริมาณอินซูลินเรามีข้อจำกัด PCQ ถูกพัฒนาขึ้นสำหรับประชากรสหรัฐฯ และท้องสำหรับของประชากรไอริชได้ยาก เช่น อาหารบางชนิดอาจไม่มักใช้ในเด็กไอริช Disappointingly เรามีอัตราการตอบสนองต่ำการศึกษานี้ เป็นไปได้ว่า ผู้ป่วยเท่านั้น ด้วยความมั่นใจในทักษะของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินอาจได้ยินยอมการศึกษานี้ ในกรณีนี้ cohort ของเรารู้ PCQ จริงอาจต่ำกว่าที่ระบุไว้ในการศึกษานี้ ประการ ในขณะที่ผลลัพธ์บางอย่างถึงนัยสำคัญทางสถิติ ความสำคัญทางคลินิกในต่าง PCQ คะแนนได้ยากที่จะประเมิน อย่างไรก็ตาม นี้เป็นการศึกษานวนิยายมีประชากรไอริช และผลลัพธ์เป็นที่น่าสนใจ โดยเฉพาะ ผลแนะนำคาร์โบไฮเดรตสภาพและอินซูลินความรู้คำนวณเปรียบเทียบกับศูนย์อเมริกันขนาดใหญ่ที่ผู้ป่วยทั้งหมดได้รับการศึกษา dieteticการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่า ในการพนักงานไอริชภูมิภาค paediatric T1DM คลินิก ความรู้ของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินดีกว่าในผู้ป่วยที่รักษา ด้วย CSII เมื่อเทียบกับไอ อย่างไรก็ตาม ความรู้ในกลุ่มทั้งสองเป็นย่อมกว่าจากตัวอย่างเดิมของสหรัฐอเมริกา ผู้ป่วยไม่รับระบอบไม่ใช่ CSII หรือ MDI ตกลงจะเข้าร่วม บางอย่างผู้ป่วยในกลุ่มศึกษาของเราได้รับอินพุต dietetic แม้ในการขาดงานของ dietitian มีโรคเบาหวาน paediatric เป็นส่วนหนึ่งของ MDT ในโรงพยาบาลอื่น หรือเอกชน ในกรณีอย่างใดอย่างหนึ่ง พิจารณาติดตามผลและการรวมข้อมูลของการศึกษา MDT จะได้ยากสำหรับคนในครอบครัว ความแตกต่างที่โดดเด่นระหว่าง cohorts ไอริชและเรามีข้อจำกัดทรัพยากรสำคัญ dietetic ใน cohort ไอริช ต่อการลงทุนในการสนับสนุน dietetic คลินิกนี้ มีสอนเพิ่มผลลัพธ์ของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินของประชากรผู้ป่วย เราต้องการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จะได้รับคะแนนสูงสุดโดยรวม 78/78 ด้วยคะแนนสูงสุด 58/78 ในโดเมนความรู้คาร์โบไฮเดรตและ 20/78 ในโดเมนความรู้อินซูลินยา PCQ คะแนนเฉลี่ย: รวม 68.9 ± 15.8% คาร์โบไฮเดรต 68.7 ± 16.3% และ 68.9 ±อินซูลิน 24.9% ผู้เข้าร่วมไม่ได้รับคะแนนที่สมบูรณ์แบบในโดเมนหรือคาร์โบไฮเดรตโดยรวม แต่ผู้เข้าร่วมได้ 8 คะแนนที่สมบูรณ์แบบในโดเมนอินซูลินยา 2 ของผู้เข้าร่วมเหล่านี้เป็นกลุ่ม CSII และ 6 ในกลุ่ม MDI.
กลุ่ม CSII เทียบกับกลุ่ม MDI มีคะแนนรวม PCQ เฉลี่ยที่สูงขึ้น (79.1 ± 12.1% เมื่อเทียบกับ 65.9 ± 16.6% p = 0.005) และคะแนนคาร์โบไฮเดรตเฉลี่ยที่สูงขึ้น (79.4 ± 12.4% เมื่อเทียบกับ 66.3 ± 16.2%, p = 0.004) แต่มีความแตกต่างสำหรับคะแนนอินซูลินเฉลี่ยไม่ (78.2 ± 21.8% เมื่อเทียบกับ 66.8 ± 25.4%, p = 0.108).
PCQ คะแนนแสดงให้เห็นว่าไม่มีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญกับเพศอายุ อายุที่วินิจฉัย HbA1c หรือระยะเวลาที่เป็นโรคเบาหวาน.
การศึกษาของเราระบุความรู้ที่สูงขึ้นของการนับคาร์โบไฮเดรตและยาอินซูลินในผู้ป่วยเด็ก T1DM รับการรักษาด้วย CSII เมื่อเทียบกับ MDI ซึ่งสอดคล้องกับการปฏิบัติที่ดีที่สุดที่ผู้ป่วยได้รับการนับคาร์โบไฮเดรตก่อนที่จะเริ่มการรักษาด้วย CSII คะแนนจากกลุ่มชาวไอริชของเรามีค่าต่ำกว่าจากเดิมที่การศึกษาของสหรัฐแสดงให้เห็นความรู้ที่ยากจนของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินในผู้ป่วยของเรา ผิดหวังเพียง 57% ของผู้ป่วยของเราได้รับการสอนคาร์โบไฮเดรตและทักษะอินซูลินโดยนักโภชนาการเมื่อเทียบกับของผู้ป่วยในการศึกษาอเมริกัน ระดับต่ำของการเรียนการสอนคาร์โบไฮเดรตนักโภชนาการนำเป็นเพราะข้อ จำกัด ของทรัพยากรการควบคุมอาหารอย่างมีนัยสำคัญที่ UHL ก่อนที่จะมีการศึกษาครั้งนี้ อย่างไรก็ตามเราไม่ได้ขอให้ที่สถาบันการศึกษาที่เกี่ยวกับอาหารที่ได้รับและสำหรับผู้ป่วยบางรายอาจได้รับอื่น ๆ แม้ผู้ป่วยที่ได้เริ่มต้นแล้วการรักษา CSII ควรจะมีการศึกษาอย่างต่อเนื่องกับนักโภชนาการโรคเบาหวานและเป็นไปไม่ได้ที่ UHL ในช่วงระยะเวลาการศึกษา การศึกษาครั้งนี้วัดความรู้การนับคาร์โบไฮเดรตและการคำนวณปริมาณอินซูลิน แต่มันไม่ได้วัดพฤติกรรมในชีวิตจริงของผู้ป่วยในการคำนวณและการบริหารจัดการปริมาณอินซูลิน.
การศึกษาของเรามีข้อ จำกัด PCQ ได้รับการพัฒนาประชากรของสหรัฐและการปรับตัวสำหรับประชากรชาวไอริชของเราเป็นเรื่องยากเช่นประเภทอาหารบางอย่างอาจจะไม่ได้บริโภคกันทั่วไปในหมู่เด็กชาวไอริช ผิดหวังเรามีอัตราการตอบสนองต่ำเพื่อการศึกษาครั้งนี้ มันเป็นไปได้ว่าผู้ป่วยเท่านั้นที่มีความเชื่อมั่นในคาร์โบไฮเดรตและทักษะอินซูลินของพวกเขาอาจจะมีการยินยอมให้การศึกษาครั้งนี้ ในกรณีนี้ความรู้ PCQ ที่แท้จริงของการศึกษาของเราอาจจะต่ำกว่าที่ระบุไว้ในการศึกษาครั้งนี้ ประการที่สามในขณะที่ผลบางอย่างถึงนัยสำคัญทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิกในคะแนน PCQ ที่แตกต่างกันเป็นเรื่องยากที่จะประเมิน แต่นี้คือการศึกษาในนิยายประชากรชาวไอริชและผลเป็นที่น่าสนใจ; โดยเฉพาะผลการแนะนำคาร์โบไฮเดรตก่อให้เกิดผลลัพธ์และความรู้การคำนวณอินซูลินเมื่อเทียบกับศูนย์อเมริกันขนาดใหญ่ที่ผู้ป่วยทุกรายได้รับการศึกษาเกี่ยวกับอาหาร.
การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าในตัวแทนชาวไอริชภูมิภาคเด็กคลินิก T1DM ความรู้ของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินจะดีกว่าในผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วย CSII เทียบ กับ MDI แต่ความรู้ในทั้งสองกลุ่มจะด้อยกว่าในกลุ่มตัวอย่างสหรัฐเดิม ผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วยระบอบการปกครองอื่น ๆ นอกเหนือจาก CSII หรือ MDI ไม่เห็นด้วยที่จะมีส่วนร่วม ผู้ป่วยบางรายที่อยู่ในกลุ่มการศึกษาของเราได้รับการป้อนอาหารเสริมแม้กระทั่งในกรณีที่ไม่มีนักโภชนาการโรคเบาหวานในเด็กเป็นส่วนหนึ่งของ MDT ทั้งในโรงพยาบาลอื่นหรือเอกชน ในทั้งสองกรณีการติดตามผลการให้คำปรึกษาและการบูรณาการข้อมูลกับส่วนที่เหลือของการศึกษา MDT จะได้รับเป็นเรื่องยากสำหรับครอบครัว ความแตกต่างที่โดดเด่นระหว่างผองเพื่อนชาวไอริชและสหรัฐอเมริกาเป็นข้อ จำกัด ของทรัพยากรที่เกี่ยวกับอาหารที่สำคัญในหมู่ชาวไอริช การลงทุนต่อไปในการสนับสนุนการควบคุมอาหารที่คลินิกนี้ด้วยการเรียนการสอนที่เพิ่มขึ้นเป็นผลเนื่องมาจากคาร์โบไฮเดรตและทักษะอินซูลินในผู้ป่วยของเราเราตั้งใจที่จะทำซ้ำการศึกษาครั้งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ได้รับคะแนนรวมสูงสุดคือ 78 / 78 ด้วยคะแนนสูงสุด 58 / 78 ในคาร์โบไฮเดรตความรู้โดเมนและ 20 / 78 ในอินซูลินฉีดโดเมนความรู้ คะแนน pcq เฉลี่ย : รวม 68 ± 15.8 เปอร์เซ็นต์ คาร์โบไฮเดรต 68.7 ± 16.3% และอินซูลิน 68 ± 24.9 % ไม่มีผู้ได้รับคะแนนที่สมบูรณ์แบบในคาร์โบไฮเดรต โดเมน หรือโดยรวมแต่ 8 คน ได้รับคะแนนที่สมบูรณ์แบบในอินซูลินที่ใช้โดเมน 2 ผู้เข้าร่วมเหล่านี้เป็นของกลุ่ม CSII และ 6 ในกลุ่ม MDI .
กลุ่ม CSII เมื่อเทียบกับกลุ่ม MDI มีสูงกว่าคะแนนเฉลี่ยรวม pcq ( 79.1 ± 12.1 % เมื่อเทียบกับ เพียร์สัน± 17.4 % P = 0.005 ) และมีค่าเฉลี่ยสูงกว่าคาร์โบไฮเดรตคะแนน ( 0.14 ± 12.4% เมื่อเทียบกับคน± 16.2 % , P = 0004 ) แต่ไม่พบความแตกต่างของคะแนนเฉลี่ยของอินซูลิน ( กา± 21.8 % เมื่อเทียบกับ± 66.8 25.4 % , P = 0.108 )
pcq คะแนนพบว่า ไม่มีความสัมพันธ์กับเพศ อายุ อายุ หรือระยะเวลาการใช้ยาเบาหวาน
การศึกษาของเราระบุความรู้สูงกว่าคาร์โบไฮเดรตนับและอินซูลินฉีดในเด็ก t1dm ผู้ป่วย การรักษาด้วย CSII เทียบกับ MDI .ซึ่งสอดคล้องกับการปฏิบัติที่ดีที่สุดที่ผู้ป่วยได้รับการนับหน่วยคาร์โบไฮเดรตก่อนเริ่ม CSII บำบัด คะแนนจากหมู่คนไอริชของเราอย่างมีนัยสำคัญจากเดิมเราทำงานแสดงความรู้ต่ำของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินในผู้ป่วยของเรา Disappointingly , เพียงร้อยละ 57 ของผู้ป่วยของเราได้รับการสอนและทักษะอินซูลินคาร์โบไฮเดรตโดยนักกำหนดอาหารเมื่อเทียบกับทั้งหมดของผู้ป่วยในการศึกษาอเมริกัน ระดับต่ำของนักโภชนาการที่นำการสอน เนื่องจากอาหารคาร์โบไฮเดรตที่มีทรัพยากรจำกัดที่ ลก่อนการศึกษา อย่างไรก็ตาม เราไม่ได้ถามที่สถาบันอาหาร การศึกษาที่ได้รับ และสำหรับผู้ป่วยบางราย อาจมีที่อื่นแม้แต่ผู้ป่วยที่ได้เริ่มต้นแล้วการรักษาควรมีการศึกษาอย่างต่อเนื่อง CSII กับโรคเบาหวาน นักโภชนาการและนี้เป็นไปไม่ได้ที่ ลในช่วงระยะเวลาการศึกษา การศึกษานี้ได้วัดความรู้ของการนับหน่วยคาร์โบไฮเดรตและการคำนวณขนาดยาอินซูลิน แต่มันไม่ได้วัดพฤติกรรมในชีวิตจริงของผู้ป่วย ในการคํานวณ และการบริหารยาอินซูลิน
การศึกษาของเรามีข้อจำกัดการ pcq ถูกพัฒนาขึ้นสำหรับเรา ประชากร และการปรับตัวเพื่อประชากรไอริชของเราลำบาก เช่น อาหารบางประเภทอาจจะไม่นิยมใช้ในหมู่เด็กไอริช Disappointingly , เรามีอัตราการตอบสนองต่ำ การศึกษานี้ มันเป็นไปได้ว่าผู้ป่วยเท่านั้นที่มีความมั่นใจในทักษะของคาร์โบไฮเดรตและอินซูลินอาจจะยินยอมให้ศึกษา ในกรณีนี้จริง pcq ความรู้เพื่อนร่วมงานของเราอาจจะน้อยกว่าที่ระบุไว้ในการศึกษานี้ ประการที่สาม ในขณะที่บางการเข้าถึงสถิติ ความสำคัญทางคลินิกในคะแนน pcq แตกต่างกันเป็นเรื่องยากที่จะประเมิน อย่างไรก็ตาม การศึกษาใหม่ในประชากรชาวไอริชและผลลัพธ์ที่น่าสนใจ ; โดยเฉพาะพบ suboptimal คาร์โบไฮเดรตและความรู้การคำนวณอินซูลินเมื่อเทียบกับขนาดใหญ่ที่ผู้ป่วยได้รับอาหารอเมริกันศูนย์การศึกษา .
การศึกษาพบว่าในภูมิภาค t1dm ตัวแทนไอริชเด็กคลินิก ความรู้ของ carbohydrates และอินซูลินดีขึ้นในผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วย CSII เมื่อเทียบกับ MDI . อย่างไรก็ตามความรู้ทั้งในกลุ่มที่ยากจนกว่าในต้นฉบับเราตัวอย่าง ไม่มีผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยระบบนอกจาก CSII หรือ MDI ตกลงที่จะเข้าร่วม คนไข้บางคนในกลุ่มของเราได้รับอาหารเข้าในการขาดงานของนักกำหนดอาหารโรคเบาหวานเด็กเป็นส่วนหนึ่งของ MDT , ทั้งในโรงพยาบาลอื่น หรือเป็นการส่วนตัว ในทั้งสองกรณีให้คำปรึกษาและติดตามข้อมูลการบูรณาการกับส่วนที่เหลือของ MDT การศึกษาก็จะได้รับยากสำหรับครอบครัว ความแตกต่างที่โดดเด่นระหว่างชาวไอริชและผองเพื่อนเราเป็นสำคัญ ทรัพยากรอาหารจำกัดในหมู่คนไอริช ต่อไปนี้การลงทุนในอาหารสนับสนุนคลินิกนี้ส่งผลให้คาร์โบไฮเดรตและเพิ่มการสอนทักษะต่อประชากรผู้ป่วยของเรา เราตั้งใจที่จะทำซ้ำการศึกษา .