The following selection is a short

The following selection is a short story by Langston Hughes. As you read the story, note the relationship between the two characters. When you have finished reading, answer the questions that follow.

EARLY AUTUMN
by Langston Hughes (1902-1967)

When Bill was very young, they had been in love. Many nights they had spent walking, talking together. Then something not very important had come between them, and they didn’t speak. Impulsively, she had married a man she thought she loved. Bill went away, bitter about women.

Yesterday, walking across Washington Square, she saw him for the first time in years.

“Bill Walker,” she said.
He stopped. At first he did not recognize her, to him she looked so old.
“Mary! Where did you come from?”
Unconsciously, she lifted her face as though wanting a kiss, but he held out his hand. She took it.
“I live in New York now,” she said.
“Oh” — smiling politely. Then a little frown came quickly between his eyes.
“Always wondered what happened to you, Bill.”
“I’m a lawyer. Nice firm, way downtown.”
“Married yet?”
“Sure. Two kids.”
“Oh,” she said.

A great many people went past them through the park. People they didn’t know. It was late afternoon. Nearly sunset. Cold.

“And your husband?” he asked her.
“We have three children. I work in the bursar’s office at Columbia.”
“You’re looking very . . .” (he wanted to say old) “. . . well,” he said.

She understood. Under the trees in Washington Square, she found herself desperately reaching back into the past. She had been older than he then in Ohio. Now she was not young at all. Bill was still young.

“We live on Central Park West,” she said. “Come and see us sometime.”
“Sure,” he replied. “You and your husband must have dinner with my family some night. Any night. Lucille and I’d love to have you.”

The leaves fell slowly from the trees in the Square. Fell without wind. Autumn dusk. She felt a little sick.

“We’d love it,” she answered.
“You ought to see my kids.” He grinned.

Suddenly the lights came on up the whole length of Fifth Avenue, chains of misty brilliance in the blue air.

“There’s my bus,” she said.
He held out his hand. “Good-bye.”
“When . . .” she wanted to say, but the bus was ready to pull off. The lights on the avenue blurred, twinkled, blurred. And she was afraid to open her mouth as she entered the bus. Afraid it would be impossible to utter a word.

Suddenly she shrieked very loudly. “Good-bye!” But the bus door had closed.

The bus started. People came between them outside, people crossing the street, people they didn’t know. Space and people. She lost sight of Bill. Then she remembered she had forgotten to give him her address — or to ask him for his — or tell him that her youngest boy was named Bill too.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวเลือกต่อไปนี้เป็นเรื่องสั้น โดยสตีเฟ่น Langston เมื่อคุณอ่านเรื่อง หมายเหตุความสัมพันธ์ระหว่างอักขระสองตัว เมื่อคุณเสร็จสิ้นการอ่าน ตอบคำถามตามที่

ฤดูใบไม้ร่วงก่อน
โดยสตีเฟ่น Langston (1902-1967)

เมื่อตั๋วถูกหนุ่มมาก พวกเขาได้รักกัน หลายคืนก็ใช้เวลาเดิน การพูดคุยกัน แล้วสิ่งที่สำคัญมากไม่ได้มาในระหว่าง และพวกเขาไม่ได้พูด Impulsively เธอได้แต่งงานกับคนที่เธอคิดว่า เธอรัก ตั๋วไป ขมเกี่ยวกับผู้หญิง

เมื่อวาน เดินข้ามวอชิงตันสแควร์ เธอเห็นเขาเป็นครั้งแรกในปี

"ตั๋ว Walker เธอกล่าว
เขาหยุด ในตอนแรก เขาไม่รู้จักเธอ เขา เธอดูเก่าให้
"แมรี่ คุณมาจากไหน"
รับ เธอยกใบหน้าของเธอว่าอยากจูบ แต่เขาจัดหามือของเขา เธอเอามัน
"ฉันอาศัยอยู่ในนิวยอร์กตอนนี้ เธอกล่าว
"Oh" — ยิ้มสุภาพ แล้วคิ้วน้อยมาอย่างรวดเร็วระหว่างดวงตาของเขา
"เสมอสงสัยว่า เกิดอะไรขึ้นกับคุณ เก็บเงิน"
"ฉันเป็นทนายความ ดีบริษัท ทางเมือง"
"แต่งงานยัง"
"แน่ สองเด็ก"
"โอ้ เธอกล่าว

ดีหลายคนเดินผ่านไปผ่านสวน คนที่พวกเขาไม่รู้จัก ก็บ่าย เกือบอาทิตย์ เย็น

" และสามีของคุณ? " เขาถาม her.
"เรามีสามลูก ฉันทำงานในสำนักงานของ bursar ที่โคลัมเบีย"
"คุณกำลังมองหามาก... " (เขาต้องการบอกอายุ) "... ดี, " เขากล่าวว่า

เธอเข้าใจ ภายใต้ต้นไม้ในวอชิงตันสแควร์ เธอพบว่าตัวเองหมดถึงกลับเข้ามาในอดีต เธอได้มากกว่าเขาแล้วในรัฐโอไฮโอ ตอนนี้ เธอไม่เด็กเลย ตั๋วยังหนุ่ม

"เราอยู่ในเซ็นทรัลพาร์คเวสต์ เธอกล่าว "มา และเห็นเราบางครั้ง"
"แน่ เขาตอบกลับ "คุณและสามีของคุณต้องได้อาหารเย็นกับครอบครัวบางคืน ใด ๆ คืน อย่างไร Lucille และชอบที่จะให้คุณ"

ใบไม้ตกช้าลงจากต้นไม้ในสี่เหลี่ยม ตกไม่ มีลม ค่ำฤดูใบไม้ร่วง เธอรู้สึกว่าป่วยเล็กน้อย

"เราจะรักมัน เธอตอบ
"คุณควรจะดูเด็ก ๆ " เขา grinned

ทันใดนั้นไฟมาในความยาวทั้งหมดของ Fifth Avenue โซ่ของความหมายตนในอากาศสีฟ้า

"มีเป็นรถของฉัน, "
เขาจัดหามือของเขา "Good-bye"
"เมื่อ... " เธออยากพูด แต่รถไม่พร้อมที่จะดึงออก ไฟบนถนนที่เบลอ twinkled เบลอ และเธอกลัวที่จะเปิดปากของเธอ ตามที่เธอใส่รถ กลัวจะไม่ส่งคำ

ก็เธอ shrieked มากดังนั้น "Good-bye" แต่มีปิดประตูรถ

รถเริ่มต้น คนมาระหว่างนอก คนข้ามถนน คนที่พวกเขาไม่รู้จัก พื้นที่และคน เธอสูญเสียสายตาของตั๋ว แล้วเธอจดจำเธอได้ลืมที่จะให้เขาอยู่ของเธอ — หรือขอเขาเขา — หรือบอกเขาว่า เด็กที่อายุน้อยที่สุดของเธอที่ชื่อตั๋วเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเลือกต่อไปนี้เป็นเรื่องสั้นโดยแลงสตันฮิวส์ ขณะที่คุณอ่านเรื่องราวบันทึกความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครทั้งสอง เมื่อคุณเสร็จสิ้นการอ่าน ตอบคำถามที่ติดตาม


โดยแลงสตันฮิวจ์ส ( ฤดูใบไม้ร่วงต้น 1902-1967 )

ตอนที่บิลอยู่น้อยมาก พวกเขาได้รับความรัก หลายคืนที่พวกเขาได้ใช้เวลาเดิน ได้พูดคุยด้วยกันแล้วสิ่งที่ไม่สำคัญได้มาระหว่างพวกเขาและพวกเขาไม่ได้พูด ได้ เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอคิดว่าเธอรัก บิลไป ขมเกี่ยวกับผู้หญิง

เมื่อวาน เดินข้ามวอชิงตัน สแควร์ เธอเห็นเขาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

" บิลวอล์คเกอร์ , " เธอกล่าว .
เขาหยุด ตอนแรกเขาไม่ได้รู้จักเธอ เขาให้เธอดูเก่ามาก .
" แมรี่ ! คุณมาจากที่ไหน ? "
โดยไม่รู้ตัว เธอเชิดหน้าของเธอเหมือนอยากจูบ แต่เขาจัดมือของเขาออก . เธอเอามันไป .
" ฉันอาศัยอยู่ในนิวยอร์กใหม่นี้ , " เธอกล่าว .
" โอ้ " ยิ้มอย่างสุภาพ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยมาอย่างรวดเร็วระหว่างที่สายตาของเขา .
" สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ บิล "
" ผมเป็นทนาย บริษัท ดาวน์ทาวน์ สวยดี "
" แต่งงาน "
" แน่นอน สองเด็ก "
" โอ้

" เธอกล่าวคนมากมายเดินผ่านพวกเขาผ่านสวนสาธารณะ คนเค้าไม่รู้ มันเป็นบ่าย เกือบตก หนาว

" และสามีของคุณ " เขาถามเธอ .
" เรา 3 คน ผมทำงานในสำนักงานของพวกเรา ที่โคลัมเบีย "
" คุณดูดีมาก . . . . . . . " เขาอยากจะเก่า ) บอกว่า " . . . . . . . ดี , " เขากล่าว .

เธอเข้าใจ ภายใต้ต้นไม้ในวอชิงตัน สแควร์เธอพบว่าตัวเองหมดหวังถึงกลับสู่อดีต เธอแก่กว่าเขาแล้วในโอไฮโอ ตอนนี้เธอยังเด็กอยู่เลย บิลยังเด็ก

" เราอยู่ใน Central Park West , " เธอกล่าว " มาหาเราบ้างนะ "
" แน่นอน " เขาตอบ " เธอและสามีต้องไปทานข้าวกับครอบครัว บางคืน คืนไหน ลูซี่และฉันชอบที่จะมีคุณ "

ใบล้มลงช้าๆจากต้นไม้ในจัตุรัส ก็ไม่มีลม พลบฤดูใบไม้ร่วง เธอรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย

" เราชอบ " เธอตอบ .
" คุณควรจะเห็นพวกเด็กๆ เขายิ้มจนเห็นฟัน

อยู่ๆไฟขึ้นมาบนความยาวทั้งหมดของฟิฟท์ อเวนิว โซ่ของหมอกประกายในอากาศสีฟ้า

" มีรถประจำทาง " เธอกล่าว
เขาจัดมือของเขาออก . " ลาก่อน "
" เมื่อ . . . . . . . " เธออยากจะพูดแต่รถก็พร้อมที่จะดึงออก ไฟส่องแสงระยิบระยับบน Avenue , เบลอ , เบลอ เธอกลัวที่จะเปิดปากของเธอขณะที่เธอเข้าไปในรถ กลัวว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพูด

ทันใดนั้นเธอก็กรีดร้องออกมาเสียงดังมาก " ลาก่อน " แต่ประตูคันนั้นปิด

รถเริ่มต้น คนเข้ามาระหว่างพวกเขาข้างนอก คนข้ามถนน คนเค้าไม่รู้ พื้นที่และประชากรเธอสูญเสียสายตาของบิล แล้วเธอก็นึกออกว่าเธอได้ลืมให้ที่อยู่เธอ หรือ ถามเขาเขาหรือบอกเขาว่าลูกชายคนเล็กของเธอที่ชื่อบิลด้วย