Dramaturgy is a sociological perspe

Dramaturgy is a sociological perspective starting from symbolic interactionism and commonly used in microsociological accounts of social interaction in everyday life. The term was first adapted into sociology from the theatre by Erving Goffman, who developed most of the related terminology and ideas in his 1959 book, The Presentation of Self in Everyday Life. Kenneth Burke, whom Goffman would later acknowledge as an influence,[1] had earlier presented his notions of dramatism in 1945, which in turn derives from Shakespeare. However, the fundamental difference between Burke's and Goffman's view is that Burke believed that life was in fact theatre, whereas Goffman viewed theatre as a metaphor. If we imagine ourselves as directors observing what goes on in the theatre of everyday life, we are doing what Goffman called dramaturgical analysis, the study of social interaction in terms of theatrical performance.[2]

In dramaturgical sociology it is argued that the elements of human interactions are dependent upon time, place, and audience. In other words, to Goffman, the self is a sense of who one is, a dramatic effect emerging from the immediate scene being presented.[3] Goffman forms a theatrical metaphor in defining the method in which one human being presents itself to another based on cultural values, norms, and beliefs. Performances can have disruptions (actors are aware of such), but most are successful. The goal of this presentation of self is acceptance from the audience through carefully conducted performance. If the actor succeeds, the audience will view the actor as he or

Dramaturgical perspective is one of several sociological paradigms separated from other sociological theories because it does not examine the cause of human behavior but it analyzes the context. In Frame Analysis,[5] he writes, "What is important is the sense he provides them through his dealing with them of what sort of person he is behind the role he is in" (p. 298). The dramaturgical perspective can be seen as an anchor to this perspective, where the individual's identity is performed through role(s), and consensus between the actor and the audience. Because of this dependence on consensus to define social situations, the perspective argues that there is no concrete meaning to any interaction that could not be redefined. Dramaturgy emphasizes expressiveness as the main component of interactions. It is termed as the "fully two-sided view of human interaction".

Dramaturgical theory suggests that a person's identity is not a stable and independent psychological entity, but rather, it is constantly remade as the person interacts with others.

In a dramaturgical model, social interaction is analyzed in terms of how people live their lives like actors performing on a stage.[6] This analysis offers a look at the concepts of status and role. A status is like a part in a play, and a role serves as a script, supplying dialogue and action for the characters.[6] As on the stage, people in their everyday lives manage settings, clothing, words, and nonverbal actions to give a particular impression to others. Goffman described each individual’s “performance” as the presentation of self, a person’s efforts to create specific impressions in the minds of others.[6] This process is sometimes called "impression management". Goffman makes an important distinction between "front stage" and "back stage" behavior. As the term implies, "front stage" actions are visible to the audience and are part of the performance. People engage in "back stage" behaviors when no audience is present. For example, a server in a restaurant is likely to perform one way in front of customers but might be much more casual in the kitchen. It is likely that he or she does things in the kitchen that might seem unseemly in front of customers.[7]

Before an interaction with another, an individual prepares a role, or impression, that he or she wants to make on the other. These roles are subject to what is in theater termed "breaking character." Inopportune intrusions may occur, in which a backstage performance is interrupted by someone who is not meant to see it. In addition, there are examples of how the audience for any personal performance plays a part in determining the course it takes: how typically we ignore many performance flaws out of tact, such as if someone trips or spits as they speak.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ละครเป็นมุมมองทางสังคมวิทยาเริ่มต้นจากสัญลักษณ์ interactionism และใช้กันทั่วไปในบัญชี microsociological ของการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในชีวิตประจำวัน คำดัดแปลงครั้งแรกในสังคมวิทยาจากโรงละครโดย Erving Goffman ที่พัฒนามากที่สุดของคำศัพท์ที่เกี่ยวข้องและความคิดในปี 1959 หนังสือของเขาที่นำเสนอของตนเองในชีวิตประจำวัน เคนเน็ ธ เบิร์คผู้ Goffman หลังจากนั้นก็จะได้รับทราบเป็นอิทธิพล [1] ก่อนหน้านี้นำเสนอความคิดของเขา dramatism ในปี 1945 ซึ่งจะมาจากเช็คสเปียร์ แต่ความแตกต่างพื้นฐานระหว่างมุมมองเบิร์คและ Goffman คือว่าเบิร์คที่เชื่อกันว่าชีวิตในความเป็นจริงที่โรงละครในขณะที่ Goffman ดูโรงละครเป็นอุปมา ถ้าเราคิดตัวเองเป็นกรรมการการสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงละครของชีวิตประจำวันที่เรากำลังทำในสิ่งที่ Goffman เรียกว่าการวิเคราะห์ Dramaturgical การศึกษาปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในแง่ของประสิทธิภาพการแสดงละคร. [2] ในสังคมวิทยา Dramaturgical มันเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าองค์ประกอบของ ปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ขึ้นอยู่กับเวลาสถานที่และผู้ชม ในคำอื่น ๆ ที่จะ Goffman, ตัวเองเป็นความรู้สึกของคนที่หนึ่งเป็นผลอย่างมากโผล่ออกมาจากที่เกิดเหตุทันทีที่ถูกนำเสนอ. [3] Goffman รูปแบบอุปมาละครในการกำหนดวิธีการที่หนึ่งเป็นมนุษย์ที่นำเสนอตัวเองไปตามอีก เกี่ยวกับค่านิยมทางวัฒนธรรมบรรทัดฐานและความเชื่อ การแสดงจะมีการหยุดชะงัก (นักแสดงมีความตระหนักดังกล่าว) แต่ส่วนใหญ่จะประสบความสำเร็จ เป้าหมายของการนำเสนอของตัวเองนี้ได้รับการยอมรับจากผู้ชมผ่านการปฏิบัติงานดำเนินการอย่างระมัดระวัง ถ้านักแสดงที่ประสบความสำเร็จผู้ชมจะดูนักแสดงที่เขาหรือมุมมอง Dramaturgical เป็นหนึ่งในกรอบความคิดทางสังคมวิทยาหลายแยกออกมาจากทฤษฎีสังคมวิทยาอื่น ๆ เพราะมันไม่ได้ตรวจสอบสาเหตุของการเกิดพฤติกรรมของมนุษย์ แต่การวิเคราะห์บริบท ในการวิเคราะห์กรอบ [5] เขาเขียน "สิ่งที่สำคัญคือความรู้สึกที่เขาให้พวกเขาผ่านเขาจัดการกับพวกเขาในสิ่งที่จัดเรียงของคนที่เขาเป็นผู้อยู่เบื้องหลังบทบาทที่เขาอยู่ใน" (พี. 298) มุมมอง Dramaturgical สามารถมองเห็นเป็นจุดยึดเพื่อมุมมองนี้ที่เป็นตัวตนของแต่ละบุคคลจะดำเนินการผ่านบทบาท (s), และฉันทามติระหว่างนักแสดงและผู้ชม เพราะการพึ่งพาฉันทามตินี้เพื่อกำหนดสถานการณ์ทางสังคมมุมมองระบุว่าไม่มีความหมายที่เป็นรูปธรรมในการปฏิสัมพันธ์ใด ๆ ที่อาจไม่ได้รับการนิยามใหม่ ละครเน้นการแสดงออกเป็นองค์ประกอบหลักของการมีปฏิสัมพันธ์ มันถูกเรียกว่าเป็น "อย่างเต็มที่สองด้านมุมมองของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์". ทฤษฎี Dramaturgical แสดงให้เห็นว่าตัวตนของบุคคลที่ไม่ได้เป็นนิติบุคคลทางด้านจิตใจที่มั่นคงและเป็นอิสระ แต่มันเป็นอย่างต่อเนื่องเหล็กไหลเป็นคนที่มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ . ในรูปแบบ Dramaturgical ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมมีการวิเคราะห์ในแง่ของวิธีการที่คนมีชีวิตนักแสดงของพวกเขาเช่นการแสดงบนเวที. [6] การวิเคราะห์นี้มีรูปลักษณ์ที่แนวคิดของสถานะและบทบาท สถานะเป็นเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในการเล่นและบทบาทหน้าที่เป็นสคริปต์จัดหาเจรจาและดำเนินการกับตัวละคร. [6] ในขณะที่บนเวทีที่ผู้คนในชีวิตประจำวันของพวกเขาจัดการการตั้งค่า, เสื้อผ้า, คำพูดและการกระทำของอวัจนภาษาที่จะ ความประทับใจให้กับคนอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Goffman อธิบายของแต่ละบุคคล "ประสิทธิภาพ" เป็นการนำเสนอของตัวเองมีความพยายามของบุคคลที่จะสร้างการแสดงผลเฉพาะในจิตใจของคนอื่น ๆ . [6] กระบวนการนี้บางครั้งเรียกว่า "การบริหารจัดการความประทับใจ" Goffman ทำให้ความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง "เวทีหน้า" และ "หลังเวที" พฤติกรรม เป็นคำที่แสดงถึง "เวทีหน้า" การกระทำที่จะมองเห็นให้กับผู้ชมและเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติงาน คนที่มีส่วนร่วมใน "หลังเวที" พฤติกรรมผู้ชมเมื่อไม่เป็นปัจจุบัน ยกตัวอย่างเช่นเซิร์ฟเวอร์ในร้านอาหารมีแนวโน้มที่จะดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งในวิธีที่ด้านหน้าของลูกค้า แต่อาจจะมีมากขึ้นสบาย ๆ ในห้องครัว ก็มีโอกาสที่เขาหรือเธอทำสิ่งที่อยู่ในห้องครัวที่อาจจะดูเหมือนไม่สมควรในด้านหน้าของลูกค้า. [7] ก่อนที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับอีกบุคคลเตรียมบทบาทหรือความประทับใจที่เขาหรือเธอต้องการที่จะทำให้ที่อื่น ๆ บทบาทเหล่านี้อาจมีสิ่งที่อยู่ในโรงละครที่เรียกว่า "ตัวอักษรทำลาย." การโจมตีที่ไม่เหมาะสมอาจเกิดขึ้นซึ่งเป็นผลการดำเนินงานหลังเวทีถูกขัดจังหวะโดยคนที่ไม่ได้หมายถึงจะเห็นมัน นอกจากนี้ยังมีตัวอย่างของวิธีการที่ผู้ชมสำหรับการทำงานส่วนบุคคลใด ๆ เล่นเป็นส่วนหนึ่งในการกำหนดหลักสูตรที่ใช้: วิธีโดยทั่วไปแล้วเราไม่สนใจข้อบกพร่องประสิทธิภาพจำนวนมากออกจากการเจรจาต่อรองเช่นถ้าเดินทางใครบางคนหรือถ่มน้ำลายที่พวกเขาพูด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะการละครเป็นสังคมวิทยามุมมองเริ่มจากในกรุงเทพมหานครและสัญลักษณ์ที่ใช้กันทั่วไปใน microsociological บัญชีการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในชีวิตประจําวัน ในระยะแรก ปรับ ในสังคมวิทยาจากโรงละครโดยวิ่ง กัฟแมน ผู้ที่พัฒนามากที่สุดของ ที่เกี่ยวข้องกับคำศัพท์และแนวคิดในหนังสือของเขา 1959 โดยนำเสนอตัวเองในชีวิตประจําวัน เคนเน็ธ เบิร์คใคร goffman ภายหลังจะยอมรับเป็นอิทธิพล [ 1 ] ก่อนหน้านี้ได้เสนอความคิดของเขาของ dramatism ในปี 1945 ซึ่งจะได้มาจากเช็คสเปียร์ อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างพื้นฐานระหว่างเบิร์ค และ goffman มุมมองที่เบิร์คเชื่อว่าชีวิตในความเป็นจริงโรงละคร ในขณะที่ goffman ดูละครเป็นอุปมาถ้าเราจินตนาการว่าตัวเองเป็นกรรมการสังเกตสิ่งที่ไปในในโรงละครของชีวิต เราจึงทำสิ่งที่ goffman ที่เรียกว่าการวิเคราะห์ dramaturgical การศึกษาการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในแง่ของการแสดงละคร . [ 2 ]

ใน dramaturgical สังคมวิทยาก็แย้งว่า องค์ประกอบของมนุษย์ปฏิสัมพันธ์จะขึ้นอยู่กับเวลา สถานที่ และผู้ชม ในคำอื่น ๆที่จะ goffman ,ตนเองเป็นความรู้สึกของคนที่หนึ่ง ก็คือ ละครที่โผล่ออกมาจากฉากถูกนำเสนอทันที . [ 3 ] goffman รูปแบบเปรียบเทียบละครในการกำหนดวิธีการที่เป็นคนแสดงเองอีก ตามค่านิยม วัฒนธรรม ประเพณี และความเชื่อ การแสดงที่สามารถมีการหยุดชะงัก ( นักแสดงทราบดังกล่าว ) แต่ส่วนใหญ่จะประสบความสำเร็จเป้าหมายของการนำเสนอตนเอง คือ การได้รับการยอมรับจากผู้ชมอย่างรอบคอบและมีประสิทธิภาพ ถ้านักแสดงที่ประสบความสำเร็จ ผู้ชมจะดูนักแสดงที่เขาหรือ

dramaturgical มุมมองเป็นหนึ่งในหลายๆทฤษฎีทางสังคมวิทยาในกระบวนทัศน์ที่แยกออกจากสังคม เพราะไม่ได้ศึกษาสาเหตุของพฤติกรรมของมนุษย์แต่มันวิเคราะห์บริบท ในการวิเคราะห์กรอบ[ 5 ] เขาเขียน " สิ่งที่สำคัญ คือ ความรู้สึกที่เขามีให้ผ่านของเขาจัดการกับพวกเขาสิ่งที่จัดเรียงของเขาเป็นผู้อยู่เบื้องหลังบทบาทเขาเป็น " คน ( หน้า 298 ) มุมมอง dramaturgical สามารถมองเห็นเป็นจุดยึดมุมมองนี้ ซึ่งแต่ละตัวจะแสดงผ่านทางบทบาท ( S ) และฉันทามติระหว่างนักแสดงและผู้ชมเพราะเหตุนี้การพึ่งพาเอกฉันท์ที่จะกำหนดสถานการณ์สังคม มุมมองแย้งว่าไม่มีคอนกรีตหมายถึงการโต้ตอบใด ๆที่ไม่ขึ้น ศิลปะการละคร เน้นการแสดงออกที่เป็นส่วนประกอบหลักของการมีปฏิสัมพันธ์ มันเป็น termed เป็น " ครบสองมุมมองของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ " .

ทฤษฎี dramaturgical บ่งบอกว่าตัวตนของบุคคล ไม่ใช่จิตที่มั่นคง และหน่วยงานอิสระ แต่มันเป็นอย่างต่อเนื่อง remade เป็นบุคคลมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ .

ในรูปแบบ dramaturgical , ปฏิสัมพันธ์ทางสังคม วิเคราะห์ในแง่ของวิธีการที่ผู้คนอาศัยอยู่ชีวิตของพวกเขา เช่น นักแสดง การแสดงบนเวที [ 6 ] การวิเคราะห์นี้มี ดูแนวคิดของสถานภาพและบทบาทสถานะก็เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในการเล่น และบทบาทหน้าที่เป็นสคริปต์การสนทนาและการกระทำของตัวละคร [ 6 ] บนเวที ผู้คนในชีวิตประจําวันของการจัดการการตั้งค่า , เสื้อผ้า , คำพูด , และการกระทำซึ่งให้ความประทับใจโดยผู้อื่น goffman อธิบาย " แต่ละคนผลงาน " การนำเสนอตนเองความพยายามของคนที่จะสร้างการแสดงผลเฉพาะในจิตใจของผู้อื่น . [ 6 ] กระบวนการนี้บางครั้งเรียกว่า " การจัดการ " ประทับใจ goffman ทำให้ความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง " ขั้นตอน " และ " กลับมาหน้าเวที " พฤติกรรม เป็นคำที่แสดงถึง " เวที " หน้าการกระทำจะปรากฏให้กับผู้ชม และเป็นส่วนหนึ่งของการแสดง ประชาชนมีส่วนร่วมใน " คืนเวที " พฤติกรรมเมื่อผู้ชมที่เป็นปัจจุบันตัวอย่างเช่น เซิร์ฟเวอร์ ในร้านอาหารมีแนวโน้มที่จะแสดงวิธีหนึ่งในด้านหน้าของลูกค้า แต่อาจจะ มาก สบาย ๆ ในครัว มันเป็นโอกาสที่เขาหรือเธอทำอะไรในครัวที่อาจดูไม่เหมาะสมต่อหน้าลูกค้า [ 7 ]

ก่อนที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น แต่ละคนเตรียมบทบาท หรือ ความประทับใจ ที่เขาหรือเธอต้องการที่จะทำในอื่น ๆบทบาทเหล่านี้เป็นเรื่องอะไรในโรงหนัง เรียกว่า " แตกตัว " ไม่เหมาะสมการโจมตีอาจเกิดขึ้นได้ ซึ่งในการปฏิบัติงานหลังเวทีถูกขัดจังหวะโดยใครบางคนที่ไม่ควรจะเห็นมัน นอกจากนี้ยังมีตัวอย่างของวิธีการที่ผู้ชมสำหรับการแสดงเล่นเป็นส่วนหนึ่งในการกำหนดหลักสูตรที่ใช้ : วิธีการมักจะละเลยการปฏิบัติหลายข้อบกพร่องของชั้นเชิงเช่น ถ้ามีคนเดินหรือถ่มน้ำลาย ตามที่พวกเขาพูด