AnalysisThe encounter with the Barr

Analysis

The encounter with the Barrow-wight allows us to learn more about Tolkien’s vision of evil. Of course, Sauron emerges as the major figure of wickedness in The Lord of the Rings, the being whose nefarious intentions shape the plot of the novel. But Sauron does not have a monopoly on immorality or selfishness, and the presence of the Barrow-wight—or mound demon, as we might call him in more modern English—reminds us that nastiness in Tolkien comes in many shapes and sizes. There is nothing to indicate that the Barrow-wight has any connections with Sauron, or that it is doing anything to further Sauron’s aims. The demon is, in a sense, a free agent of evil. Yet even so, there are uncanny resemblances between the Barrow-wight and the Dark Lord. Like Sauron, the wight is in search of jewelry, and is willing to kill to get it. Moreover, the independently moving arm of the wight—which walks spookily on its fingers—may remind us of the severed finger of Sauron, detached when Isildur took the Ring from him. Neither the wight nor Sauron has a personality in The Lord of the Rings; they are incarnations of wickedness rather than fully formed characters. They reach and grab with no soul or personality, as if they have hands but no hearts or minds.


The struggle with the Barrow-wight illustrates in miniature some of the major elements of the hobbits’ future adventures. First, the idea of fellowship is emphasized when Frodo is left isolated after the wight has captured his cohorts. Frodo has been seen alone in the novel before this point, but he has never seemed quite as lonely as he does when he calls out for his friends and hears nothing but the wind in return. We see that Frodo is not just in the company of the other members of the Fellowship, but is building a real connection with them. Another example of fellowship is Frodo’s sudden rescue by Tom, who has appeared only recently in the narrative. We might have expected Tolkien to use the encounter with the Barrow-wight as an opportunity to showcase Frodo’s developing heroic skills—but he does not, for Frodo falls prey to the wight just as his colleagues did. Heroism does not necessarily mean standing out from the others as the strongest; it can go hand in hand with reliance upon others. We see that Tolkien is putting forth a new model of the hero, one who does not insist on doing everything himself, but who can accept aid from others.

The power of the Ring appears as a temptation here, one that must be resisted. We are again shown that Sauron’s power is not an external threat, but an internal one as well: it afflicts the mind and heart of its wearer, working its insidious effects from the inside out. During Frodo’s confrontation with the Barrow-wight, his first instinct is to put on the Ring, become invisible, and save himself by running away. Of course this would be an effective solution, but it would also be a thoroughly selfish one, as it would ensure the deaths of his friends left behind in the mound. The struggle Frodo undergoes in this episode is therefore not just between himself and a wicked demon, but between two parts of himself—one part that looks to save his own skin at any cost, and another part that cares about those dear to him. We see again that Tolkien’s tale is not just about external happenings, but about inward development.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การวิเคราะห์พบกับบาร์โร-wight ช่วยให้เราสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ความชั่วร้ายของโทลคีน แน่นอน Sauron บ่งบอกเป็นตัวเลขสำคัญของสำคัญในลอร์ดออฟเดอะริงส์ เป็นความตั้งใจ nefarious รูปร่างพล็อตของนิยาย แต่ Sauron ไม่ผูกขาดศีลธรรม หรือความเห็นแก่ตัว และของบาร์โร-wight — หรือ mound ปีศาจ เป็นเราอาจเรียกในภาษาอังกฤษสมัยใหม่ — นึกว่า nastiness ในโทลคีนมาในหลายรูปร่างและขนาด ไม่มีอะไรบ่งชี้ว่า wight บาร์โรมีการเชื่อมต่อใด ๆ กับ Sauron หรือว่า มันจะทำอะไรเพิ่มเติมของ Sauron จุดมุ่งหมาย ปีศาจได้ ความรู้สึก ตัวแทนอิสระของความชั่วร้าย แต่ ถึงกระนั้น ได้ resemblances เขาพิลึก wight บาร์โรและพระเจ้ามืด เช่น Sauron, wight ค้นหาเครื่องประดับ และเต็มใจที่จะฆ่าจะได้รับมัน นอกจากนี้ wight แขนเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ — ที่เดิน spookily บนนิ้วมือของมัน — อาจเตือนเรานิ้ว severed ของ Sauron เดี่ยวเวลา Isildur แหวนจากเขาได้ ใช่ wight หรือ Sauron มีลักษณะในลอร์ดออฟเดอะริงส์ จะปรินิพพานของเลื่อมใสมากกว่าอักขระเต็มรูปแบบ พวกเขาเข้าถึง และหยิบไม่มีจิตหรือบุคลิกภาพ ว่าพวกเขามีมือ แต่ไม่มีหัวใจ หรือจิตใจThe struggle with the Barrow-wight illustrates in miniature some of the major elements of the hobbits’ future adventures. First, the idea of fellowship is emphasized when Frodo is left isolated after the wight has captured his cohorts. Frodo has been seen alone in the novel before this point, but he has never seemed quite as lonely as he does when he calls out for his friends and hears nothing but the wind in return. We see that Frodo is not just in the company of the other members of the Fellowship, but is building a real connection with them. Another example of fellowship is Frodo’s sudden rescue by Tom, who has appeared only recently in the narrative. We might have expected Tolkien to use the encounter with the Barrow-wight as an opportunity to showcase Frodo’s developing heroic skills—but he does not, for Frodo falls prey to the wight just as his colleagues did. Heroism does not necessarily mean standing out from the others as the strongest; it can go hand in hand with reliance upon others. We see that Tolkien is putting forth a new model of the hero, one who does not insist on doing everything himself, but who can accept aid from others.The power of the Ring appears as a temptation here, one that must be resisted. We are again shown that Sauron’s power is not an external threat, but an internal one as well: it afflicts the mind and heart of its wearer, working its insidious effects from the inside out. During Frodo’s confrontation with the Barrow-wight, his first instinct is to put on the Ring, become invisible, and save himself by running away. Of course this would be an effective solution, but it would also be a thoroughly selfish one, as it would ensure the deaths of his friends left behind in the mound. The struggle Frodo undergoes in this episode is therefore not just between himself and a wicked demon, but between two parts of himself—one part that looks to save his own skin at any cost, and another part that cares about those dear to him. We see again that Tolkien’s tale is not just about external happenings, but about inward development.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวิเคราะห์พบกับสาลี่แสงช่วยให้เราสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของโทลคีนของความชั่วร้าย แน่นอนเซารอนโผล่ออกมาเป็นตัวเลขที่สำคัญของความชั่วร้ายในเดอะลอร์ดออฟเดอะริงเป็นอยู่ที่มีความตั้งใจที่ชั่วร้ายรูปร่างพล็อตของนวนิยายเรื่องนี้ แต่เซารอนไม่ได้มีการผูกขาดในการผิดศีลธรรมหรือความเห็นแก่ตัวและการปรากฏตัวของสาลี่แสงหรือปีศาจเนินดินในขณะที่เราอาจจะเรียกเขาในการที่ทันสมัยมากขึ้นอังกฤษเตือนเราว่าความน่ารังเกียจในโทลคีนมาในหลายรูปทรงและขนาด ไม่มีอะไรที่จะบ่งชี้ว่าสาลี่แสงมีการเชื่อมต่อใด ๆ กับเซารอนหรือว่ามันจะทำอะไรเพื่อส่งเสริมจุดมุ่งหมายของเซารอน ปีศาจคือในความรู้สึกเป็นอิสระของความชั่วร้าย แต่ยังให้มีความคล้ายคลึงลึกลับระหว่างสาลี่แสงและเจ้าแห่งศาสตร์มืด เช่นเดียวกับเซารอนแสงที่อยู่ในการค้นหาของเครื่องประดับและยินดีที่จะฆ่าจะได้รับมัน นอกจากนี้แขนย้ายเป็นอิสระจากแสงซึ่งเดิน spookily ในของนิ้วมืออาจทำให้เรานึกถึงนิ้วตัดของเซารอนเดี่ยวเมื่อ Isildur เอาแหวนจากเขา ทั้งแสงหรือเซารอนมีบุคลิกในเดอะลอร์ดออฟเดอะริง; พวกเขาเป็นสาขาของความชั่วร้ายมากกว่าตัวอักษรที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ พวกเขามาถึงและคว้าด้วยจิตวิญญาณหรือบุคลิกภาพราวกับว่าพวกเขามีมือ แต่หัวใจหรือจิตใจ. ต่อสู้กับสาลี่แสงแสดงให้เห็นในขนาดเล็กบางส่วนขององค์ประกอบที่สำคัญของฮอบบิท 'การผจญภัยในอนาคต ครั้งแรกที่ความคิดของการคบหาจะเน้นเมื่อโฟรโดที่เหลือหลังจากที่แยกแสงได้จับสมุนของเขา โฟรโดได้รับการเห็นคนเดียวในนวนิยายเรื่องนี้ก่อนที่จะมาถึงจุดนี้ แต่เขาไม่เคยดูเหมือนค่อนข้างเหงาที่เขาทำเมื่อเขาโทรออกสำหรับเพื่อน ๆ และได้ยินอะไร แต่ลมของเขาในการกลับมา เราจะเห็นว่าโฟรโดไม่ได้เป็นเพียงใน บริษัท ของสมาชิกคนอื่น ๆ ของสมาคม แต่คือการสร้างการเชื่อมต่อจริงกับพวกเขา ตัวอย่างของการคบหาอีกประการหนึ่งคือการช่วยเหลืออย่างฉับพลันของโฟรโดโดยทอมที่ได้ปรากฏเพียงเมื่อเร็ว ๆ นี้ในการเล่าเรื่อง เราอาจจะคาดหวังที่จะใช้โทลคีนพบกับสาลี่แสงเป็นโอกาสที่จะแสดงให้เห็นถึงการพัฒนาของโฟรโดกล้าหาญทักษะ แต่เขาไม่ได้สำหรับโฟรโดได้ตกเป็นเหยื่อของแสงเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมงานของเขาได้ ความกล้าหาญไม่ได้หมายความว่ายืนออกจากคนอื่น ๆ ในฐานะที่แข็งแกร่ง; ที่จะสามารถไปจับมือกับการพึ่งพาคนอื่น เราจะเห็นว่ามีการวางโทลคีนออกมารูปแบบใหม่ของพระเอกคนหนึ่งที่ไม่ได้ยืนยันในการทำทุกอย่างที่ตัวเอง แต่ผู้ที่สามารถรับความช่วยเหลือจากคนอื่น ๆ . พลังของแหวนจะปรากฏเป็นสิ่งล่อใจที่นี่หนึ่งที่ต้องได้รับการต่อต้าน เราจะแสดงให้เห็นอีกครั้งว่าอำนาจของเซารอนไม่ได้เป็นภัยคุกคามภายนอก แต่ภายในหนึ่งเช่นกัน: มัน afflicts จิตใจและหัวใจของผู้สวมใส่ทำงานร้ายกาจของผลกระทบจากภายในสู่ภายนอก ในระหว่างการเผชิญหน้าของโฟรโดกับสาลี่แสงสัญชาตญาณแรกของเขาคือการวางบนแหวนกลายเป็นมองไม่เห็นและช่วยตัวเองด้วยการวิ่งหนี หลักสูตรนี้จะเป็นโซลูชั่นที่มีประสิทธิภาพ แต่มันยังจะเป็นหนึ่งในความเห็นแก่ตัวให้สะอาดที่สุดเท่าที่จะให้แน่ใจว่าการตายของเพื่อนของเขาทิ้งในกอง การต่อสู้ของโฟรโดผ่านในครั้งนี้จึงไม่เพียง แต่ระหว่างตัวเขากับปีศาจชั่วร้าย แต่ระหว่างสองส่วนของตัวเอง-ส่วนหนึ่งที่มีลักษณะที่จะประหยัดผิวของเขาเองที่ค่าใช้จ่ายใด ๆ และเป็นส่วนหนึ่งที่ให้ความสำคัญเกี่ยวกับผู้ที่รักของเขาอีก เรามาดูกันอีกครั้งว่าเรื่องของโทลคีนไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอก แต่ภายในเกี่ยวกับการพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิเคราะห์

พบกับรถเข็นไวท์ช่วยให้เราเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโทลคีนวิสัยทัศน์ของความชั่วร้าย แน่นอน ซอรอนโผล่ออกมาเป็นหลักคิดของความชั่วร้ายในลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ , คนที่มีเจตนาชั่วร้าย รูปร่าง พล็อตของนิยาย แต่เซารอนไม่ได้มีการผูกขาดการผิดศีลธรรม หรือ ความเห็นแก่ตัว และการปรากฏตัวของแบร์โร่ว์ไวท์ หรือปีศาจ ทึ้งเราอาจเรียกเขาในภาษาอังกฤษสมัยใหม่มากขึ้น เตือนเราว่า ความขุ่นเคืองในโทลคีนมาในหลายรูปร่างและขนาด ไม่มีอะไรที่จะบ่งชี้ว่า แบร์โร่ว์ไวท์มีการเชื่อมต่อใด ๆ กับซอรอน หรือ ว่ามันทำอะไรกับเซารอนมีอีก . ปีศาจ ในความรู้สึก อิสระแห่งความชั่วร้าย แต่ถึงอย่างนั้นก็มีคล้ายคลึงลึกลับระหว่าง Barrow ไวท์และดาร์กลอร์ดชอบซอรอน ไวท์อยู่ในการค้นหาของเครื่องประดับ และยินดีในการฆ่าเพื่อให้มัน นอกจากนี้ อิสระเคลื่อนไหวแขนของไวท์ที่เดิน spookily บนนิ้วมือของมันอาจจะเตือนเราจากการตัดนิ้วของซอรอน บ้านเดี่ยว เมื่อเขาเอาแหวนจากเขา ทั้งไวท์และเซารอนมีบุคลิกภาพในลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ ;พวกชาติชั่วมากกว่าจะเกิดขึ้นอย่างเต็มที่อักขระ พวกเขามาถึงและคว้าไม่มีวิญญาณหรือบุคลิกภาพเป็นถ้าพวกเขามีในมือแต่ไม่มีหัวใจหรือจิตใจ


การต่อสู้กับระบบทุนนิยมไวท์แสดงในขนาดเล็กบางส่วนขององค์ประกอบที่สำคัญของฮอบบิท ' อนาคตการผจญภัย ครั้งแรกความคิดของสมาคมจะเน้นเมื่อโฟรโดซ้ายแยกหลังจากที่ไวท์ได้จับ cohorts ของเขา โฟรโดได้รับการเห็นคนเดียวในนวนิยายมาก่อน จุดนี้ แต่เขาไม่เคยดูจะเหงาเป็นเหมือนเขา เมื่อเขาเรียกหาเพื่อน ๆของเขาและได้ยินแต่ลมกลับ เราเห็นว่าคุณไม่ได้เป็นเพียงใน บริษัท ของสมาชิกอื่น ๆของสาวกแต่คือการสร้างการเชื่อมต่อจริงกับพวกเขา อีกหนึ่งตัวอย่างของมิตรภาพคือโฟรโดอย่างช่วยเหลือ โดยทอม ที่มีปรากฏเฉพาะเมื่อเร็ว ๆนี้ในการเล่าเรื่อง เราอาจจะคาดหวังโทลคีนใช้เจอกับไวท์แบร์โรว์เป็นโอกาสที่จะแสดงของโฟรโด้ พัฒนาทักษะ กล้าหาญ แต่เขาไม่ได้ให้โฟรโดตกเหยื่อเพื่อไวท์เช่นเดียวกับเพื่อนร่วมงานของเขาได้ความกล้าหาญไม่ได้แปลว่ายืนออกจากคนอื่น ๆที่แข็งแกร่ง มันสามารถไปมือในมือกับการอ้างอิงเมื่อผู้อื่น เราเห็นที่โทลคีนเป็นวางไว้รูปแบบใหม่ของพระเอกที่ไม่ได้ยืนยันทำทุกอย่างเอง แต่ใครจะยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น ๆ .

พลังของแหวนปรากฏเป็นสิ่งล่อใจที่นี่หนึ่งที่ต้องต่อต้านเราอีกครั้งแสดงให้เห็นว่าพลังของซอรอนไม่มีภัยคุกคามจากภายนอก แต่ภายในหนึ่งเช่นกัน : afflicts จิตใจและหัวใจของผู้สวมใส่ ทำงานผลที่ร้ายกาจของมันออกมาจากข้างใน ในช่วงของโฟรโด้ การเผชิญหน้ากับแบร์โร่ว์ไวท์ สัญชาตญาณแรกของเขาคือการใส่แหวนล่องหน และปกป้องตัวเองโดยการหนี ของหลักสูตรนี้จะเป็นโซลูชั่นที่มีประสิทธิภาพแต่มันก็เป็นอย่างเห็นแก่ตัว , มันจะให้แน่ใจว่าการตายของเพื่อนทิ้งไว้ในเนิน การต่อสู้โฟรโดทนี้ในตอนนี้จึงไม่ใช่แค่ระหว่างเขาและปีศาจที่ชั่วร้าย แต่ระหว่างสองส่วนของตัวเองหนึ่งส่วนที่มีลักษณะที่จะรักษาผิวของเขาเองที่ค่าใช้จ่ายใด ๆ และอีกส่วนหนึ่งที่สนใจผู้ที่รักเขาเราเห็นอีกครั้งที่โทลคีนเป็นนิทาน ไม่ใช่แค่เรื่องที่เกิดขึ้นภายนอก แต่เรื่องการพัฒนาด้านใน