I'm 22 years old. It's the age that

I'm 22 years old. It's the age that is old enough to be wised or something. In fact, I'm still very childish from time to time and of course I have done the things that I wish I could have a time machine to come back in time and undone whatever I have already done.
But there is one particular thing if I could have a chance to do- over, I would do it right away. It was the time when I was in high school at Chawangratchadapisek School .I was so upset that I couldn't get into my favorite high school for gift student even I just needed 2% more point to pass the entrance exam in the first round so I was so mad at myself that my mood even effected everyone around me. At that time, I even thought about stay at home 1 more month just to study to get into that school in second round .But my mom was worried about my behavior, she was so scared that I even be able to hurt myself so she forced me to go to the high school near my house .I did not want to go .I just locked myself in my room and whenever my mom talked about that I cried out loud. But I could resist no longer. I have to go to school. I have to make communication with people, I have to make new friends .She wants me to have a normal life again.
After I registered in my high school, she was right .I was almost had a normal life. I even can find my best friends here .But because of my past , I always regretted about it , I always thought about it all the time and whenever someone reminds me something even a little bit, I could shed a tear immediately. I still have some good time and good memories when I was in high school but because I always looked back at the past, I couldn't moved on so I didn't have the best time I supposed to have .And now when I become an university student I realized that I should have enjoyed every moment I lived and studied there so I can share my best memories ever whenever my friends told me about what they have done in high school.
That is the reason why if I could have a chance to do-over one thing in life , I would be simple that I want to go back when I was in high school and live a life that is more positive that I used to have .I won't wish to go back the time before that to get into the high school I used to like because I won't have a chance to meet many lovely people in my school .If I can go back when I was in high school, I will make more friends , I will laugh more often , I will live my life the fullest .And I won't never let my mom worries about me anymore.
But after all that, I still like the time I had when I was in high school. That time, I realized where my heart actually is , I still have hope and dream and a long life ahead to live and most importantly I find my best friend there .That is the best thing ever happen to me and whatever happen I will never want to lose that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมอายุ 22 ปี อายุที่แก่พอจะ wised หรือบางสิ่งบางอย่างได้ ในความเป็นจริง ฉันยังคงพูดแบบเด็กมากครั้ง และแน่นอนฉันได้ทำในสิ่งที่ฉันต้องได้เครื่องเวลาการกลับมาในเวลา และยกเลิกสิ่งที่ผมได้ทำ แต่มีสิ่งหนึ่งโดยเฉพาะถ้าได้มีโอกาสซ้ำ ฉันจะทำมันทันที มันเป็นเวลาเมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยมที่โรงเรียน Chawangratchadapisek ผมจึงอารมณ์เสียที่สับสนเป็นมัธยมของฉันชื่นชอบสำหรับของขวัญนักเรียนแม้กระทั่งฉันเพียง ต้องการจุด 2% เพื่อส่งเข้าสอบในรอบแรกดังนั้นฉันไม่บ้าเพื่อที่ตัวเองว่า อารมณ์ของฉันได้ผลทุกคนรอบตัว ในขณะนั้น แม้คิดเกี่ยวกับการเข้าพักที่บ้าน 1 เดือนเพิ่มเติมเพื่อมาเรียนจะได้รับในโรงเรียนนั้นในรอบที่สอง แต่แม่ของฉันเป็นกังวลเกี่ยวกับลักษณะการทำงานของฉัน เธอจึงกลัวว่า ฉันจะสามารถทำร้ายตัวเองเพื่อเธอบังคับฉันไปโรงเรียนมัธยมใกล้บ้านของฉัน ฉันไม่ได้ต้องไป ฉันเพียงล็อกตัวเอง ในห้องของฉัน และ เมื่อแม่ของฉันพูดคุยเกี่ยวกับฉันร้องดัง ๆ แต่ฉันไม่สามารถต้านทานไม่ ฉันต้องไปโรงเรียน ต้องทำการสื่อสารกับผู้คน มีเพื่อนใหม่ เธอต้องการฉันมีชีวิตปกติอีกครั้ง หลังจากที่ผมลงทะเบียนในโรงเรียนมัธยมของฉัน เธอเป็นขวา ผมเกือบจะมีชีวิตปกติ ฉันจะสามารถหาเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่นี่ แต่เนื่องจากอดีตของฉัน ฉันเสมอ regretted เกี่ยวกับมัน เสมอคิดถึงตลอดเวลา และเมื่อใดก็ ตามที่คนนึกถึงอะไรแม้แต่นิดเดียว ฉันสามารถหลั่งน้ำตาทันที ยังมีบางเวลาดี และความทรงจำที่ดีเมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม แต่เนื่องจากผมมองไปที่ผ่านมา ฉันไม่สามารถย้ายในจึงไม่มีเวลาที่ดีสุดที่ฉันควรจะได้ และตอนนี้ เมื่อฉันเป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยที่ ฉันตระหนักว่า ควรได้สะอาดผมอาศัย และศึกษามีดังนั้นฉันสามารถแบ่งปันความทรงจำที่ดีที่สุดเคยทุกครั้งที่เพื่อนของฉันบอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้กระทำในโรงเรียนมัธยม นั่นคือเหตุผลที่ทำไมถ้าไม่มีโอกาสที่จะซ้ำสิ่งหนึ่งในชีวิต ฉันจะเป็นอย่างที่อยากจะไปกลับมาเมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม และมีชีวิตที่เป็นบวกมากขึ้นว่า ใช้ได้ ฉันไม่ต้องการกลับไปครั้งก่อนที่จะเข้าโรงเรียนมัธยมที่เคยชอบ เพราะฉันจะไม่มีโอกาสที่จะพบปะผู้คนน่ารักในโรงเรียนของฉัน ถ้าจะไปกลับมาเมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม ใจเพื่อนมากขึ้น ฉันจะหัวเราะมากขึ้น ฉันจะใช้ชีวิตของฉันอย่างเต็ม และฉันจะไม่เคยปล่อยให้ความกังวลเกี่ยวกับฉันแม่ของฉันอีกต่อไป แต่หลังจากทั้งหมดที่ ฉันยังคงชอบเวลาได้เมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม นั้น ฉันรู้หัวใจของฉันจริงอยู่ ฉันยังมีความหวัง และความฝัน และชีวิตยาวข้างหน้าอยู่ และสำคัญที่สุดคือหาเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมีกัน ที่เป็นสิ่งดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉันและเพียงฉันไม่อยากจะสูญเสียที่เกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันอายุ 22 ปี มันเป็นวัยที่โตพอที่จะได้รับหรือสิ่งที่วิเศษ ในความเป็นจริงผมยังเด็กมากเมื่อเวลาผ่านไปและแน่นอนฉันได้ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะมีเครื่องเวลาที่จะกลับมาในเวลาและยกเลิกสิ่งที่ฉันได้ทำมาแล้ว.
แต่มีสิ่งหนึ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้า ฉันจะได้มีโอกาสที่จะ do- กว่าผมจะทำมันได้ทันที มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอยู่ในโรงเรียนมัธยมที่โรงเรียน Chawangratchadapisek .I เสียใจมากที่ฉันไม่สามารถได้รับในโรงเรียนมัธยมของฉันชื่นชอบสำหรับนักเรียนที่ระลึกแม้ฉันเพียงแค่ต้องการ 2% จุดมากขึ้นที่จะผ่านการสอบเข้าในรอบแรกเพื่อ ผมจึงบ้าที่ตัวเองว่าอารมณ์ของฉันแม้ได้รับผลกระทบทุกคนรอบ ๆ ตัวผม ในเวลานั้นผมยังคิดเกี่ยวกับการเข้าพักที่บ้าน 1 เดือนขึ้นเพียงเพื่อการศึกษาจะได้รับในโรงเรียนว่าในรอบที่สอง .But แม่ของฉันเป็นห่วงเกี่ยวกับพฤติกรรมของฉันที่เธอกลัวเพื่อที่ฉันจะได้สามารถที่จะทำร้ายตัวเองเพื่อให้เธอบังคับ ฉันจะไปที่โรงเรียนมัธยมที่อยู่ใกล้บ้าน .I ของฉันไม่ได้ต้องการที่จะไป .I เพียงล็อคตัวเองอยู่ในห้องของฉันและเมื่อใดก็ตามที่แม่ของฉันพูดคุยเกี่ยวกับที่ผมร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่ผมสามารถต้านทานไม่ ฉันต้องไปโรงเรียน ฉันต้องทำให้การสื่อสารกับคนที่ผมต้องรู้จักเพื่อนใหม่เธออยากให้ผมมีชีวิตปกติอีกครั้ง.
หลังจากที่ผมลงทะเบียนในโรงเรียนมัธยมของฉันเธอได้รับสิทธิ .I เกือบจะมีชีวิตที่ปกติ ฉันยังสามารถหาเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่นี่ .But เพราะที่ผ่านมาของฉันฉันมักจะรู้สึกเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ผมคิดอยู่เสมอเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดเวลาและเมื่อใดก็ตามที่มีคนทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่างที่แม้แต่นิด ๆ หน่อยฉันจะหลั่งน้ำตาทันที ฉันยังคงมีบางช่วงเวลาที่ดีและความทรงจำที่ดีเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยม แต่เพราะฉันมักจะมองกลับมาที่ผ่านมาผมไม่สามารถย้ายดังนั้นฉันไม่ได้มีเวลาที่ดีที่สุดที่ฉันควรจะมี .and ตอนนี้เมื่อฉันกลายเป็น นักศึกษามหาวิทยาลัยฉันรู้ว่าฉันควรจะมีความสุขทุกช่วงเวลาที่ฉันมีชีวิตอยู่และมีการศึกษาเพื่อให้สามารถแบ่งปันความทรงจำที่ดีที่สุดของฉันเลยทีเดียวเมื่อใดก็ตามที่เพื่อนของฉันบอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้ทำในโรงเรียนมัธยม.
นั่นคือเหตุผลที่ว่าฉันจะได้มีโอกาส ที่จะทำมากกว่าสิ่งหนึ่งในชีวิตของผมจะง่ายที่ฉันต้องการที่จะกลับไปเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยมและมีชีวิตที่เป็นบวกมากขึ้นว่าผมเคยมี .I จะไม่ต้องการที่จะกลับไปครั้งก่อน ที่จะได้รับในโรงเรียนมัธยมผมเคยชอบเพราะผมจะไม่ได้มีโอกาสที่จะพบกับผู้คนที่น่ารักหลายคนในโรงเรียนของฉันถ้าฉันสามารถกลับไปเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยมที่ผมจะทำให้เพื่อน ๆ มากขึ้นผมจะหัวเราะมากขึ้น บ่อยครั้งที่ผมจะมีชีวิตของฉันอย่างเต็มที่ .and ฉันจะไม่เคยปล่อยให้แม่ของฉันกังวลเกี่ยวกับฉันอีกต่อไป.
แต่หลังจากที่ผมยังคงชอบเวลาที่ฉันมีเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยม เวลาที่ฉันรู้ที่หัวใจของฉันเป็นจริงผมก็ยังมีความหวังและความฝันและชีวิตที่ยาวไปข้างหน้าจะมีชีวิตอยู่และที่สำคัญที่สุดผมพบเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมี .That เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉันและสิ่งที่เกิดขึ้นผมจะไม่ต้องการ ที่จะสูญเสียที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันอายุ 22 ปี มันเป็นอายุที่แก่พอที่จะเป็นฉลาด หรืออะไรซักอย่าง ในความเป็นจริง , ฉันยังเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา และแน่นอน ฉันทำในสิ่งที่ฉันต้องการฉันสามารถมีเครื่องย้อนเวลากลับมาในเวลาและยกเลิกสิ่งที่ผมได้ทำไปแล้ว .
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เฉพาะเจาะจง ถ้าผมได้มีโอกาสทำมากกว่า ฉัน จะ ทำ มัน ทันทีมันคือเวลาที่เมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยมที่โรงเรียน chawangratchadapisek ฉันโมโหมากที่ผมไม่สามารถเข้าไปในโรงเรียนมัธยมของฉันชื่นชอบสำหรับนักเรียนของขวัญแม้ฉันต้องการเพียง 2% ชี้ที่ผ่านการสอบคัดเลือกในรอบแรก ดังนั้นผมก็โมโหตัวเองว่า อารมณ์ของฉันจะมีผลต่อทุกคนที่อยู่รอบตัวฉัน ในตอนนั้นผมยังเคยคิดอยู่ที่บ้าน 1 เดือน ก็จะเรียนเพื่อให้ได้เข้าไปในโรงเรียนในรอบสอง แต่แม่เป็นห่วงพฤติกรรมของฉัน เธอกลัวว่าผมจะทำร้ายตัวเองแล้ว เธอบังคับให้ฉันต้องไปที่โรงเรียนใกล้ๆบ้าน ผมไม่อยากไป ผมขังตัวเองอยู่ในห้องของฉัน และทุกครั้งที่แม่เล่าเรื่องที่ฉันร้องไห้เสียงดัง แต่ผมไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไปฉันต้องไปโรงเรียน ฉันต้องทำให้การสื่อสารกับประชาชน ผมได้เพื่อนใหม่ เธออยากให้ฉันมีชีวิตที่ปกติอีกครั้ง หลังจากที่ฉันลงทะเบียน
ในโรงเรียนมัธยมของฉัน , เธอพูดถูก ฉันเกือบจะได้ใช้ชีวิตแบบปกติ ฉันสามารถหาเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่นี่ แต่เพราะอดีตของฉัน ฉันมักจะรู้สึกผิดเกี่ยวกับมันฉันคิดเกี่ยวกับมันตลอดเวลาและเมื่อมีการแจ้งเตือนอะไรผมแม้แต่นิดเดียว ผมอาจจะร้องไห้ทันที ฉันมีเวลาที่ดีและความทรงจำที่ดีเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยม แต่เพราะฉันมักจะมองไปที่อดีต ผมไม่สามารถย้ายเลยไม่ได้มีเวลาดีที่สุดที่ฉันควรจะมีและตอนนี้เมื่อฉันเป็นนักเรียนมหาวิทยาลัย ฉันตระหนักว่าฉันควรจะได้เพลิดเพลินกับทุกช่วงเวลาที่ผมเคยเรียนที่นั่น ดังนั้นฉันสามารถแบ่งปันความทรงจำที่ดีที่สุดของฉันเมื่อใดก็ตามที่เพื่อนของฉันบอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้ทำในโรงเรียนมัธยม .
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถ้าฉันมีโอกาสที่จะทำมากกว่าสิ่งหนึ่งในชีวิตผมจะง่ายว่าอยากย้อนไป เมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยมและมีชีวิตที่เป็นบวกมากกว่าที่เคยมี ผมก็ไม่อยากจะกลับไปก่อนที่จะเข้าไปในโรงเรียน ผมชอบนะเพราะผมไม่มีโอกาสเจอคนน่ารักมาก โรงเรียนของฉัน ถ้าฉันสามารถย้อนกลับไปเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยม ผมจะให้เพื่อน ผมจะหัวเราะบ่อยขึ้นหนูจะใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ของฉัน และฉันก็ไม่เคยปล่อยให้แม่เป็นห่วงผมอีกแล้ว . . . .
แต่หลังจากนั้น ผมก็ชอบเวลาที่ฉันได้เมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม เวลาที่ฉันตระหนักว่าหัวใจของฉันจริง ฉันยังมีความหวัง ความฝัน และชีวิตข้างหน้าอยู่ และที่สำคัญ ผมหาเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมีนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่อยากสูญเสียมันไป