Different treatment dose intervals,

Different treatment dose intervals, dosimetry, methods, and mango cultivars used in each
of the irradiation studies discussed above make it difficult to draw general conclusions about
an effective irradiation dose for mango seed weevil (Table 1). Based on the studies of Seo et
al. (1974) and Heather and Corcoran (1992), an irradiation dose of 100 Gy is adequate to
sterilize mango seed weevil and 300 Gy will usually prevent adult emergence. Studies by
Thomas (1975) and Milne et al. (1977) suggest a higher dose is required to prevent adult
emergence in South Africa. Research in South Africa has focused on obtaining a quicker kill
because, in late season, mango seed weevils occasionally emerge from the ripening fruit on
the tree (Heather 1992). This event is unlikely under conditions in Hawaii and Australia with
early and mid-season mango varieties, where weevils typically emerge from fruit only after
the flesh has decayed on the ground and the seed is exposed. Consequently, it is more difficult
to prevent some emergence of weevils with irradiation in South Africa..

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงยารักษาต่าง ๆ dosimetry วิธีการ และพันธุ์มะม่วงที่ใช้ในแต่ละศึกษาวิธีการฉายรังสีที่กล่าวถึงข้างต้นทำให้ยากที่จะวาดสรุปทั่วไปเกี่ยวกับยาวิธีการฉายรังสีที่มีประสิทธิภาพสำหรับด้วงเมล็ดมะม่วง (ตาราง 1) ตามศึกษา Seo etal. (1974) และเฮ และ Corcoran (1992), ยามีวิธีการฉายรังสีของ 100 Gy เป็นอย่างหมันด้วงมะม่วงเมล็ด และ 300 Gy มักจะป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นสำหรับผู้ใหญ่ การศึกษาโดยThomas (1975) และ al. et Milne (1977) แนะนำปริมาณสูงจะต้องให้ผู้ใหญ่เกิดขึ้นในแอฟริกาใต้ งานวิจัยในแอฟริกาใต้ได้เน้นรับฆ่าได้เร็วขึ้นเนื่องจาก ในฤดูกาลล่าช้า เทพเมล็ดมะม่วงบางครั้งเกิดขึ้นจากผลไม้ ripening บนต้นไม้ (เฮ 1992) เหตุการณ์นี้ไม่น่าภายใต้เงื่อนไขในฮาวายและออสเตรเลียด้วยช่วงต้น และกลางฤดูมะม่วงพันธุ์ ที่เทพมักจะเกิดขึ้นจากผลไม้เท่านั้นหลังจากเนื้อมีผุบนพื้นดิน และเมล็ดพันธุ์มีสัมผัส ดังนั้น มันเป็นเรื่องยากมากเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นบางอย่างของเทพด้วยวิธีการฉายรังสีในประเทศแอฟริกาใต้...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่วงเวลาที่ยารักษาที่แตกต่างกัน, การวัดปริมาณรังสีวิธีการและพันธุ์มะม่วงที่ใช้ในแต่ละ
ของการศึกษาการฉายรังสีที่กล่าวข้างต้นทำให้มันยากที่จะสรุปทั่วไปเกี่ยวกับ
ปริมาณรังสีที่มีประสิทธิภาพสำหรับด้วงเมล็ดมะม่วง (ตารางที่ 1) จากการศึกษาของ Seo และ
อัล (1974) และฮีทเธอร์และคอร์โคแร (1992), การฉายรังสีปริมาณ 100 Gy เพียงพอในการ
ฆ่าเชื้อด้วงเมล็ดมะม่วงและ 300 Gy มักจะป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นผู้ใหญ่ การศึกษาโดย
โทมัส (1975) และมิลน์และคณะ (1977) แนะนำให้มีปริมาณที่สูงขึ้นจะต้องป้องกันไม่ให้ผู้ใหญ่
เกิดขึ้นในแอฟริกาใต้ การวิจัยในแอฟริกาใต้ได้มุ่งเน้นไปที่การได้รับเร็วฆ่า
เพราะในปลายฤดู, แมลงเมล็ดมะม่วงบางครั้งเกิดจากผลไม้สุกบน
ต้นไม้ (เฮเทอร์ 1992) เหตุการณ์นี้ไม่น่าเป็นไปภายใต้เงื่อนไขในฮาวายและออสเตรเลีย
ในช่วงต้นและกลางฤดูพันธุ์มะม่วงที่แมลงมักจะโผล่ออกมาจากผลไม้เท่านั้นหลังจากที่
เนื้อมีการผุบนพื้นดินและเมล็ดมีการสัมผัส ดังนั้นมันเป็นเรื่องยากมาก
ที่จะป้องกันการเกิดขึ้นของบางแมลงด้วยการฉายรังสีในแอฟริกาใต้ ..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรักษาที่แตกต่างกันที่ปริมาณค่า ช่วงเวลา วิธีการ และมะม่วงพันธุ์ที่ใช้ในแต่ละ
ของการฉายรังสีการศึกษาที่กล่าวข้างต้นทำให้มันยากที่จะหาข้อสรุปทั่วไปเกี่ยวกับ
ปริมาณการฉายรังสีที่มีประสิทธิภาพสำหรับด้วงงวงเมล็ดมะม่วง ( ตารางที่ 1 ) ตามการศึกษาของซอและ
อัล ( 1974 ) และเฮ และ Corcoran ( 1992 ) , รังสี 100 เกรย์เพียงพอ

ฆ่าเชื้อเมล็ดมะม่วง มอด และ 300 เกรย์มักจะป้องกันการงอกของผู้ใหญ่ การศึกษาโดย
โทมัส ( 1975 ) และมิล et al . ( 1977 ) แนะนำขนาดยาที่สูงขึ้นจะต้องป้องกันไม่ให้เกิดผู้ใหญ่
ในแอฟริกาใต้ การวิจัยในแอฟริกาใต้ได้มุ่งเน้นการเร็วฆ่า
เพราะในช่วงปลายฤดูกาล ด้วงเจาะเมล็ดมะม่วงก็โผล่ออกมาจากการสุกผลไม้บนต้นไม้
( Heather 1992 )เหตุการณ์นี้ไม่น่าภายใต้เงื่อนไขในฮาวายและออสเตรเลียกับ
ต้นและกลางฤดูมะม่วงพันธุ์ที่สามารถมักจะโผล่ออกมาจากผลไม้ หลังจาก
เนื้อเสียหายไปบนพื้นดิน และเมล็ดพันธุ์ คือ เปิดเผย ดังนั้น มันเป็นเรื่องยากที่จะป้องกันการเกิดขึ้นของสามารถบาง
ด้วยการฉายรังสีในแอฟริกาใต้ . . .