I grew up in the south of Spain in

I grew up in the south of Spain in a little community called Estepona. I was 16 when one morning my father told me I could drive him into a remote village called Mijas, about 18 miles away, on the condition that I take the car in to be serviced at a nearby garage. Having just learned to drive and hardly ever having the opportunity to use the car, I readily accepted. I drove Dad into Mijas and promised to pick him up at 4 p.m., then drove to a nearby garage and dropped off the car. Because I had a few hours to spare, I decided to catch a couple of movies at a theatre near the garage. However, I became so immersed in the films that I completely lost track of time. When the last movie had finished, I looked down at my watch. It was six o’clock. I was two hours late. 

I knew Dad would be angry if he found out I’d been watching movies. He’d never let me drive again. I decided to tell him that the car needed some repairs and that they had taken longer that had been expected. I drove up to the place where we had planned to meet and saw Dad waiting patiently on the corner. I apologized for being late and told him that I’d come as quickly as I could, but the car had needed some major repairs. I’ll never forget the look he gave me. 

“I’m disappointed that you feel you have to lie to me, Jackson.” 

“What do you mean? I’m telling the truth.”

Dad looked at me again. “When you did not show up, I called the garage to ask if there were any problems, and they told me that you had not yet picked up the car. So you see, I know there were no problems with the car.” A rush of guilt ran through me as I feebly confessed to my trip to the movie theater and the real reason for my tardiness. Dad listened intently as a sadness passed through him. 

“I am angry, not with you but with myself. You see, I realize that I have failed as a father if after all these years you feel that you have to lie to me. I have failed because I have brought up a son who cannot even tell the truth to his own father, I’m going to walk home now and contemplate where I have gone wrong all these years”. 

“But Dad, its 18 miles to home. It’s dark. You can’t walk home.”

My protests, my apologies and the rest of my utterances were useless. I had let my father down, and I was about to learn one of the most painful lessons of my life. Dad began walking along the dusty roads. I quickly jumped in the car and followed behind, hoping he would relent. I pleaded all the way, telling him how sorry I was, but he simply ignored me, continuing on silently, thoughtfully and painfully. For 18 miles I drove behind him, averaging about five miles per hour. 

Seeing my father in so much physical and emotional pain was the most distressing and painful experience that I have ever faced. However, it was also the most successful lesson. I have never lied to him since.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมโตในภาคใต้ของสเปนในชุมชนเล็ก ๆ ที่เรียกว่า Estepona ผม 16 เมื่อเช้าวันหนึ่งพ่อบอกฉันว่า ฉันสามารถขับเขาเข้าหมู่บ้านระยะไกลเรียกประมาณ 18 ไมล์ Mijas บนเงื่อนไขที่ว่าผมใช้รถในการให้บริการที่จอดรถใกล้เคียง เพียงรู้ขับและไม่เคยมีโอกาสในการใช้รถ ฉันพร้อมยอมรับ ฉันขับรถพ่อเป็น Mijas และสัญญาว่า จะรับเขาที่ 16.00 น. ขับรถไปอู่ใกล้เคียง แล้วหลุดออกจากรถ เนื่องจากผมไม่กี่ชั่วโมงว่าง ฉันตัดสินใจจะจับคู่ของภาพยนตร์ที่โรงละครใกล้โรงรถ อย่างไรก็ตาม ฉันกลายเป็นดังนั้นแช่อยู่ในภาพยนตร์ที่สมบูรณ์หายไปของเวลา เมื่อภาพยนตร์สุดท้ายมี ฉันมองลงที่นาฬิกา หกโมงไม่ ผมช้าสองชั่วโมง รู้ว่า พ่อจะโกรธถ้าเขาพบ ฉันได้รับชมภาพยนตร์ เขาจะไม่ให้ฉันขับรถอีกด้วย ฉันตัดสินใจบอกเขาว่า รถต้องซ่อมแซมบางส่วน และว่า พวกเขามีมานานกว่าที่คาดว่า ผมขับรถถึงที่เราได้วางแผนเพื่อตอบสนอง และเห็นพ่อที่อดทนรอที่มุม ผมอุ้มสำหรับการมาสาย และบอกว่า จะมาเร็วอย่างที่ไม่แพง แต่รถก็ต้องซ่อมแซมบางใหญ่ ฉันไม่เคยจะลืมเขาให้ฉันดู "ฉันหวังว่า คุณรู้สึกว่าคุณต้องอยู่กับฉัน Jackson " "ไม่คุณหมายถึงอะไร ฉันบอกความจริง"พ่อมองที่ฉันอีกครั้ง "เมื่อคุณไม่ได้แสดงค่า ฉันเรียกอู่ถามถ้า มีปัญหาใด ๆ และพวกเขาบอกผมว่า คุณก็ไม่ได้เบิกค่ารถ คอน ฉันรู้ว่า มีปัญหากับรถไม่" เร่งความผิดวิ่งผ่านฉันเป็นฉันสารภาพว่า จะเดินไปโรงภาพยนตร์และสาเหตุแท้จริงสำหรับกรุณา feebly พ่อฟัง intently เป็นความโศกเศร้าที่ผ่านมาทางเขา "ฉันโกรธ ไม่ มีคุณ แต่ กับตัวเอง คุณนั้น ฉันรู้ว่า ฉันล้มเหลวฐานะบิดาถ้าหลังจากปีนี้ คุณรู้สึกว่า ได้นอนกับฉัน ฉันได้ล้มเหลวเนื่องจากผมได้นำลูกชายที่จะไม่บอกความจริงกับพ่อของเขาเอง ฉันจะเดินกลับทันที และคิดที่ฉันคุณ ๆ เหล่านี้ทุกปี" "แต่พ่อ ไมล์ 18 ของบ้าน มืดได้ คุณไม่สามารถเดินกลับ"ประท้วงของฉัน ฉันขอโทษ และส่วนเหลือของ utterances ของฉันก็ไม่มีประโยชน์ ผมได้ให้พ่อลง และผมจะเรียนรู้บทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดของชีวิตอย่างใดอย่างหนึ่ง พ่อเริ่มเดินไปตามถนนฝุ่น ฉันอย่างรวดเร็วไปในรถ และตามหลัง หวังเขาจะ relent ฉัน pleaded ทาง บอกเขาว่าขอผม แต่เขาเพียงละเว้นฉัน ต่อเนื่องเงียบ ๆ ห้าง และเจ็บปวด สำหรับ 18 ไมล์ ฉันขับรถอยู่ด้านหลังเขา หาค่าเฉลี่ยประมาณ 5 ไมล์ต่อชั่วโมง เห็นพ่อในอาการปวดที่ร่างกาย และอารมณ์มากได้ประสบการณ์เศร้า และเจ็บปวดมากที่สุดที่ฉันได้เคยประสบมา อย่างไรก็ตาม มันก็ยังเรียนประสบความสำเร็จมากที่สุด นอกจากนี้ฉันไม่ได้โกหกเขาตั้งแต่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเติบโตขึ้นในภาคใต้ของสเปนในชุมชนเล็กๆที่เรียกว่า Estepona . พอฉันอายุได้ 16 ปี เช้าวันหนึ่ง พ่อผมบอกว่า ผมขับเข้าหมู่บ้านห่างไกลที่เรียกว่า Mijas ประมาณ 18 ไมล์ บนเงื่อนไขที่ว่าผมใช้รถเพื่อให้บริการที่จอดรถในบริเวณใกล้เคียง มีแค่เรียนรู้ที่จะไดรฟ์ และแทบจะไม่เคยมีโอกาสได้ใช้รถ ผมพร้อมยอมรับผมขับรถพาพ่อเข้าไปใน Mijas และสัญญาว่าจะมารับตอน 4 โมงเย็น แล้วขับไปที่อู่ที่ไปส่งรถ เพราะฉันมีสองสามชั่วโมงเพื่อสำรอง , ฉันตัดสินใจที่จะจับคู่ของภาพยนตร์ที่โรงละครใกล้โรงรถ อย่างไรก็ตาม ผมก็แช่อยู่ในหนัง ฉันเลยลืมเวลา เมื่อเรื่องที่แล้วเสร็จ ฉันก้มลงมองนาฬิกา มัน 6 โมง