It was now another lifetime and she

It was now another lifetime and she was sitting across from him. Whether for herself or for him, because of the promise she had made the day he saved her from the prince’s estate, she would not let him die. No, she wouldn’t allow it!

While Chen Rong was preoccupied, her hand grew warm by a wine cup Wang Hong had placed into her palm.

His hand did not move away; its slender fingers wound around her middle finger and gently stroking it. He lowered his gaze, shadowing his eyes with fluttering long lashes. He continued caressing her finger as he whispered to her: “Why have you come?” His voice was very soft and airy, like a night breeze passing by.

Chen Rong pressed her lips together, not knowing how to answer him.

He looked up and beheld her face, waiting for an answer.

After a long time, Chen Rong swallowed and hoarsely replied, “Without you there, I was afraid the Prince of Nan’yang would harass me.” There was a dozen answers rushing from her mind, but she herself hadn’t thought through them, and in the end, she gave him the most indifferent and unpleasant reason of them all.

Wang Hong lightly chuckled and, ever so softly, stroked her finger. “You’d rather come here to rid yourself of the Nan’yang Prince, even though you’ll end up dead?”

His caressing gave her fingertips a tremble that coursed all the way to her heart.

Chen Rong bit her lip and suppressed the strange feeling gushing from deep inside. “We don’t have to end up dead!” She quietly lifted her eyes to look at him.

Wang Hong’s handsome and lofty face remained as it was. He did not seem to hear the certainty in Chen Rong’s voice. He just smiled. Slowly, he let go of her hand and stood up.

As he rose, Chen Rong found that the man in front of her had suddenly become distant and foggy. It was only moments ago that he had made her feel as though they were very close. But in just a blink of an eye, Chen Rong discovered with fright that he was still the cloud in the sky and she was still that piece of drifting leaf!

Wang Hong stood tall and looked down at Chen Rong, his smiling face both tranquil and distant: “You must be tired from the long trip, Ah Rong. Get some rest.” When he finished, he waved his wide sleeves, turned and went away.

Chen Rong sat in place for a long, long time to watch him drift farther away until he gradually disappeared in the sunlight. Facing the empty study, she answered, “Aye.” Even now, her legs were soft and her heart was beating erratically from seeing him again. She needed some quiet and peace to herself.

Half an hour later, Chen Rong left the study.

At this time, the Hu’s shouts and horses’ neighs beyond the city walls were mixed with the clamoring from inside, growing into a riotous din.

In addition to several frenzied maids in the courtyard, only Old Shang was around.

Chen Rong beckoned a maidservant over. “Bring me a set of your master’s clothes.”

The maid wasn’t in the frame of mind to ask her why; she bowed her head and ran to the bedchamber.

Soon, a light blue robe and a white robe were presented to Chen Rong. “These are both Qilang’s old clothes. Which one would you like, miss?”

“The blue one.”

Ever since she was a young girl, Chen Rong had never liked to wear white clothes. Firstly, she couldn’t wear something so pure and clean, and secondly, they were in the commoner’s style that she didn’t like.

After taking the outfit, Chen Rong said to the maid when she saw her turning to leave: “Help me with my hair.” When she finished, she sat down in front of the mirror.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็ตอนนี้อายุการใช้งานอื่น และเธอนั่งตรงข้ามเขา ไม่ว่าจะ เพื่อตัวเอง หรือ สำหรับ เขา เนื่องจากคำสัญญาที่เธอได้ทำในวันที่เขาบันทึกเธอจากอสังหาริมทรัพย์ของเจ้าชาย เธอจะไม่ให้เขาตาย ไม่มี เธอคงไม่ให้มันในขณะที่ร่องเฉินหวั่น มือของเธอขึ้นอบอุ่น โดยจิบไวน์วังฮ่องกงทรงวางลงในปาล์มของเธอมือของเขาได้ย้ายไป เรียวนิ้วแผลรอบนิ้วกลางของเธอ และค่อย ๆ ลูบมัน เขาลดสายตาของเขา ทำแชโดว์ตากับกระพือขนตายาว เขายังคงตบนิ้วของเธอเขากระซิบบอกเธอ: "มาทำไม" เสียงของเขาถูกมากนุ่ม และโปร่ง สบาย เช่นเป็นลมกลางคืนที่ผ่านเฉินร่องกดริมฝีปากของเธอเข้าด้วยกัน ไม่รู้วิธีการตอบเขาเขามองขึ้น และทั้งใบหน้าของเธอ รอคำตอบหลังจากเวลานาน เฉินร้องกลืนกิน และ hoarsely ตอบ "โดยที่คุณไม่ มี ฉันกลัวเจ้าของ Nan'yang จะคุกคามฉัน" มีคำตอบโหลวิ่งจากใจของเธอ แต่เธอเองไม่ได้คิดถึงพวกเขา และในท้ายที่สุด เธอเขามีเหตุผลไม่แยแส และไม่พึงประสงค์มากที่สุดของพวกเขาทั้งหมดวังฮ่องกงเบา ๆ เบา ๆ แล้ว เคยเบา ๆ stroked นิ้วของเธอ "แต่มาที่นี่เพื่อกำจัดเจ้าชาย Nan'yang แม้ว่าคุณจะสิ้นสุดตาย"เขาเชยชมให้ปลายนิ้วของเธอสั่นที่ coursed ทางหัวใจของเธอรองเฉินบิตริมฝีปากของเธอ และถูกระงับการแปลกรู้สึกพุ่งจากภายในลึก "เราไม่ได้จะจบลงคนตาย" เธอยกดวงตาของเธอมองเขาเงียบ ๆใบหน้าหล่อ และสูงส่งวังฮ่องกงยังคงเหมือนเดิม เขาไม่ได้ยินความเชื่อมั่นในเสียงเฉินรอง เพียงยิ้ม ช้า เขาปล่อยมือของเธอ และลุกขึ้นยืนเขากุหลาบ เฉินร่องพบว่า คนตรงหน้าก็กลายเป็นห่างไกล และหมอก มันเป็นเฉพาะช่วงเวลาที่ผ่านมาว่า เขาได้ทำเธอรู้สึกว่าพวกเขาได้ใกล้ชิด แต่ในเพียงพริบตา ร่องเฉินพบกับตกใจว่า เขายังคงเมฆในท้องฟ้า และเธอยังคงเป็นชิ้นส่วนของใบลอยฮ่องกงวังยืนสูงและมองลงไปที่ร่องเฉิน รอยยิ้มของเขาทั้งเงียบสงบ และห่างไกล: "คุณต้องเหนื่อยจากการเดินทางไกล Ah ร่อง ได้บางส่วนที่เหลือ" เมื่อเขาจบ เขาโบกแขนของเขากว้าง เปิด แล้วออกไปเฉินรองนั่งในตำแหน่งเป็นเวลายาวนาน ยาวจะดูเขาลอยไกลออกไปจนกว่าเขาค่อย ๆ หายไปในแสงแดด หันหน้าไปทางการศึกษาว่างเปล่า เธอตอบ "เอ" ป่านนี้ ขาอ่อน และหัวใจก็เต้นไม่แน่นอนเห็นเขาอีกครั้ง เธอจำเป็นต้องเงียบสงบและความสงบในตัวเองบางครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินร่องซ้ายการศึกษาตอนนี้ ตะโกนของ Hu และ neighs ม้าเหนือกำแพงเมืองถูกผสมกับร้องจากภายใน เติบโตในดิน riotousนอกจากหลายคลั่ง ทำความสะอาดลานเท่าเก่าซางเป็นรอบรองเฉิน beckoned maidservant ที่ผ่าน "มาฉันเป็นชุดเสื้อผ้าของอาจารย์"แม่บ้านไม่ได้อยู่ในกรอบของจิตใจเพื่อถามว่า ทำไมเธอ เธอโค้งคำนับหัวของเธอ และวิ่งไปห้องบรรทมเร็ว ๆ นี้ มีตะแสงสีน้ำเงินและเสื้อคลุมสีขาวถูกนำเสนอให้รองเฉิน "เหล่านี้ได้ Qilang ทั้งเสื้อผ้าเก่า คุณต้องการ นางสาว""สีน้ำเงินหนึ่ง"นับตั้งแต่เธอเป็นเด็กสาว เฉินรองได้ไม่เคยชอบสวมใส่เสื้อผ้าสีขาว ตอนแรก เธอไม่สามารถสวมใส่ได้อย่างสะอาด และบริสุทธิ์ และประการที่สอง พวกเขาอยู่ในลักษณะขององค์การที่เธอไม่ชอบหลังจากที่เครื่องแต่งกาย ร่องเฉินกล่าวว่า แม่บ้านเมื่อเธอเห็นเธอเลี้ยวออกจาก: "ช่วยฉันกับผม" เมื่อเธอเสร็จแล้ว เธอนั่งลงหน้ากระจก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้มันเป็นอายุการใช้งานอีกและเธอก็นั่งอยู่ตรงข้ามจากเขา ไม่ว่าจะเป็นสำหรับตัวเองหรือสำหรับเขาเพราะสัญญาที่เธอได้ทำในวันที่เขาช่วยเธอจากที่ดินของเจ้าชายที่เธอจะไม่ปล่อยให้เขาตาย ไม่มีเธอจะไม่ยอมให้มัน!

ขณะที่เฉินร่องกำลังหมกมุ่นอยู่มือของเธอเติบโตอุ่นถ้วยไวน์วังฮ่องกงได้วางลงบนฝ่ามือของเธอ.

มือของเขาไม่ได้ย้ายออกไป; นิ้วมือเรียวยาวของแผลรอบนิ้วกลางของเธอและค่อยๆลูบมัน เขาลดลงเขาจ้องมองเงาตาของเขากับขนตายาวกระพือ เขายังคงกอดรัดนิ้วของเธอในขณะที่เขากระซิบกับเธอ:. "ทำไมคุณมา" เสียงของเขาคือความนุ่มและโปร่งสบายเหมือนสายลมคืนผ่านโดย

. เฉินร่องกดริมฝีปากของเธอด้วยกันไม่ทราบว่าวิธีที่จะตอบเขา

เขาเงยหน้าขึ้นมอง และมองดูใบหน้าของเธอรอคำตอบ.

หลังจากที่เวลานานเฉินโรงกลืนกินและเสียงแหบตอบว่า "ถ้าไม่มีคุณมีฉันกลัวเจ้าชายแห่ง Nan'yang จะก่อกวนฉัน." มีคำตอบโหลวิ่งจากใจของเธอก็คือ แต่เธอเองก็ไม่ได้คิดผ่านพวกเขาและในที่สุดเธอทำให้เขาไม่แยแสเหตุผลมากที่สุดและเป็นที่พอใจของพวกเขาทั้งหมด.

วังฮ่องกงเบา ๆ หัวเราะและเคยให้เบา ๆ ลูบนิ้วของเธอ "คุณอยากจะมาที่นี่เพื่อกำจัดตัวเองของเจ้าชาย Nan'yang แม้ว่าคุณจะจบลงตาย?"

จูบของเขาทำให้เธอสั่นปลายนิ้วที่แผ่ซ่านไปทุกทางไปหัวใจของเธอ.

เฉินร่องกัดริมฝีปากของเธอและปราบปราม ความรู้สึกที่แปลกพุ่งโหม่ง "เราไม่จำเป็นต้องจบลงด้วยการตาย!" เธอเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ ของเธอที่จะมองไปที่เขา.

วังฮ่องกงใบหน้าหล่อและสูงส่งยังคงอยู่อย่างที่มันเป็น เขาไม่ได้ดูเหมือนจะได้ยินความเชื่อมั่นในเสียงของเฉินร่องของ เขาเพียงแค่ยิ้ม ช้าเขาปล่อยให้ไปจากมือของเธอและลุกขึ้นยืน.

ในฐานะที่เขาลุกขึ้นเฉินโรงพบว่าคนที่อยู่ในด้านหน้าของเธอได้ก็กลายเป็นที่ห่างไกลและมีหมอกหนา มันเป็นช่วงเวลาที่ผ่านมาเพียงว่าเขาทำให้เธอรู้สึกว่าพวกเขาอยู่ใกล้มาก แต่ในเวลาเพียงพริบตาเฉินร่องค้นพบกับความน่ากลัวว่าเขายังคงเมฆในท้องฟ้าและเธอก็ยังคงมีชิ้นส่วนของลอยใบที่!

วังฮ่องกงยืนสูงและมองลงไปที่เฉินร่องรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทั้งที่เงียบสงบและ ห่างไกล: "คุณต้องเหนื่อยจากการเดินทางไกลอาร่อง รับส่วนที่เหลือบาง. "เมื่อเขาเสร็จแล้วเขาโบกแขนกว้างของเขาได้หันไปทันที.

เฉินร่องนั่งอยู่ในสถานที่สำหรับระยะเวลานานในการดูเขาลอยห่างออกไปจนกว่าเขาจะค่อยๆหายไปในแสงแดด หันหน้าไปทางศึกษาที่ว่างเปล่าเธอตอบว่า "ใช่." แม้ตอนนี้ขาของเธอมีความนุ่มและหัวใจของเธอเต้นผิดปกติจากการได้เห็นเขาอีกครั้ง เธอจำเป็นบางอย่างที่เงียบสงบและความสงบสุขกับตัวเอง.

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเฉินร่องซ้ายศึกษา.

ในเวลานี้ตะโกน Hu และ neighs ม้านอกกำแพงเมืองถูกผสมกับ clamoring จากภายใน, การเจริญเติบโตเป็น DIN ขัดขืน.

ใน นอกจากสาวคลั่งในหลายคอร์ทยาร์ดเพียงเก่าชางเป็นรอบ.

เฉินร่องกวักมือเรียกสาวใช้มากกว่า "พาฉันชุดของเสื้อผ้าต้นแบบของคุณ."

แม่บ้านไม่ได้อยู่ในกรอบของความคิดที่จะถามเธอว่าทำไม; เธอก้มศีรษะของเธอและวิ่งไปที่ห้องนอนได้.

เร็ว ๆ นี้เสื้อคลุมสีฟ้าและเสื้อคลุมสีขาวถูกนำเสนอให้เฉินร่อง "เหล่านี้เป็นเสื้อผ้าเก่าทั้ง Qilang ของ ที่หนึ่งที่คุณต้องการพลาด? "

" สีฟ้าหนึ่ง. "

นับตั้งแต่เธอเป็นเด็กสาวเฉินร่องไม่เคยชอบที่จะสวมใส่เสื้อผ้าสีขาว ประการแรกเธอไม่สามารถสวมใส่บางสิ่งบางอย่างที่บริสุทธิ์และสะอาดและประการที่สองพวกเขาอยู่ในรูปแบบของคนธรรมดาสามัญที่เธอไม่ชอบ.

หลังจากการแต่งกาย, เฉินร่องพูดกับแม่บ้านเมื่อเธอเห็นเธอหันไปออก: "ความช่วยเหลือ ฉันกับผม. "เมื่อเธอพูดจบเธอนั่งลงในหน้ากระจก