Even a bit of historical perspectiv

Even a bit of historical perspective makes this question more complex.
For twenty-five centuries people have written works that we call
literature today, but the modern sense of literature is scarcely two
centuries old. Prior to 1800 literature and analogous terms in other
European languages meant ‘writings’ or ‘book knowledge’. Even today,
a scientist who says ‘the literature on evolution is immense’ means not
that many poems and novels treat the topic but that much has been
written about it. And works that today are studied as literature in
English or Latin classes in schools and universities were once treated not
as a special kind of writing but as fine examples of the use of language
and rhetoric. They were instances of a larger category of exemplary
practices of writing and thinking, which included speeches, sermons,
history, and philosophy. Students were not asked to interpret them,
as we now interpret literary works, seeking to explain what they are
‘really about’. On the contrary, students memorized them, studied
their grammar, identified their rhetorical figures and their structures
or procedures of argument. A work such as Virgil’s Aeneid, which today
is studied as literature, was treated very differently in schools prior to
1850.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าบิตของมุมมองทางประวัติศาสตร์ทำให้คำถามนี้ซับซ้อนมากขึ้นยี่สิบห้าศตวรรษ คนเขียนงานที่ เราเรียกวรรณกรรมปัจจุบัน แต่ความรู้สึกทันสมัยของวรรณคดีคือแทบสองศตวรรษเก่า ก่อน 1800 วรรณคดีและคำคู่กันภาษาหมายถึง 'งานเขียน' หรือ 'จองความรู้' แม้วันนี้นักวิทยาศาสตร์ที่ว่า 'วรรณกรรมในวิวัฒนาการเป็นใหญ่' หมายถึงไม่ว่า บทกวีและนวนิยายมากรักษาหัวข้อ แต่ว่า มากแล้วเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ และผลงานปัจจุบันที่จะศึกษาเป็นวรรณกรรมเรียนภาษาอังกฤษหรือละตินในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยได้ถือว่าเมื่อไม่เป็นชนิดพิเศษอย่างดีแต่เป็นการใช้ภาษาเขียนและสำนวน พวกของประเภทใหญ่ของโทษปฏิบัติการเขียนและการคิด ซึ่งรวมสุนทรพจน์ ธรรมประวัติ และปรัชญา นักเรียนก็ไม่ต้องแปลให้เป็นเราตอนนี้แปลงานวรรณกรรม การแสวงหาการอธิบายคืออะไร'จริง ๆ เกี่ยวกับ' การ์ตูน นักเรียนภาพเหล่านั้น ศึกษานักไวยากรณ์ ระบุตัวเลข rhetorical และโครงสร้างของพวกเขาหรือขั้นตอนของอาร์กิวเมนต์ งานเช่น Aeneid ของเวอร์จิล วันนี้ที่เป็นเอกสารประกอบการศึกษา ได้รับแตกต่างกันมากในโรงเรียนก่อน1850

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้แต่นิดของมุมมองทางประวัติศาสตร์ทำให้คำถามนี้ซับซ้อนมากขึ้น.
ยี่สิบห้าศตวรรษคนได้เขียนผลงานที่เราเรียกว่า
วรรณกรรมในวันนี้ แต่ความรู้สึกที่ทันสมัยของวรรณกรรมเป็นแทบสอง
ศตวรรษเก่า ก่อนที่จะ 1800 วรรณกรรมและเงื่อนไขอื่น ๆ ที่คล้ายกันใน
ภาษายุโรปหมายถึง 'เขียน' หรือ 'ความรู้หนังสือ แม้วันนี้
นักวิทยาศาสตร์ที่ว่า 'วรรณกรรมเกี่ยวกับวิวัฒนาการเป็นใหญ่' หมายความว่าไม่
ว่าบทกวีและนวนิยายหลายหัวข้อรักษา แต่ที่มากได้รับการ
เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ และการทำงานในวันนี้ว่าจะมีการศึกษาเป็นวรรณกรรมใน
ภาษาอังกฤษหรือภาษาละตินเรียนในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยได้รับการรักษาเพียงครั้งเดียวไม่ได้
เป็นชนิดพิเศษของการเขียน แต่เป็นตัวอย่างที่ดีของการใช้ภาษา
และสำนวน พวกเขาเป็นตัวอย่างของประเภทขนาดใหญ่ของแบบอย่าง
การปฏิบัติของการเขียนและการคิดซึ่งรวมถึงการกล่าวสุนทรพจน์, พระธรรมเทศนา,
ประวัติศาสตร์และปรัชญา นักเรียนที่ไม่ได้ขอให้ตีความพวกเขา
ในขณะที่เราตอนนี้ตีความวรรณกรรมที่กำลังมองหาที่จะอธิบายสิ่งที่พวกเขา
'จริงเกี่ยวกับ' ในทางตรงกันข้ามนักเรียนจดจำพวกเขาเรียน
ไวยากรณ์ของพวกเขาระบุตัวเลขโวหารของพวกเขาและโครงสร้างของพวกเขา
หรือขั้นตอนของการโต้แย้ง การทำงานเช่นเวอร์จิลเนิดซึ่งปัจจุบัน
มีการศึกษาเป็นวรรณกรรมได้รับการรักษาที่แตกต่างกันมากในโรงเรียนก่อนที่จะ
1850

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้แต่บิตของมุมมองทางประวัติศาสตร์ที่ทำให้คำถามนี้ที่ซับซ้อนมากขึ้น ยี่สิบห้าศตวรรษผู้เขียน

ผลงานที่เราเรียกวรรณกรรมในวันนี้ แต่ความรู้สึกที่ทันสมัยของวรรณกรรมเป็นแทบสอง
ศตวรรษเก่า ก่อนที่จะ 1800 และเงื่อนไขอื่น ๆที่คล้ายกันในวรรณกรรมยุโรปภาษา
หมายถึง ' งานเขียน ' หรือ ' หนังสือความรู้ ' แม้วันนี้
เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่บอกว่า ' วรรณกรรมวิวัฒนาการอันยิ่งใหญ่ ' หมายถึงบทกวีและนวนิยาย
ที่หลายกับหัวข้อแต่มากได้รับ
เขียนเกี่ยวกับมัน และผลงานที่วันนี้เรียนเป็นภาษาอังกฤษหรือภาษาละตินวรรณกรรม
เรียนในโรงเรียนและมหาวิทยาลัย เคยปฏิบัติไม่ได้
เป็นชนิดพิเศษของการเขียน แต่เป็นตัวอย่างที่ดีของการใช้
และสํานวนภาษามีอินสแตนซ์ของประเภทขนาดใหญ่ของเป็นแบบอย่าง
การปฏิบัติของการเขียนและการคิด ซึ่งรวมสุนทรพจน์ , พระธรรมเทศนา ,
ประวัติศาสตร์ และปรัชญา นักศึกษาไม่ต้องตีความพวกเขา
อย่างที่เราตีความวรรณกรรมแสวงหาเพื่ออธิบายสิ่งที่พวกเขา
'really ' ในทางตรงกันข้าม นักเรียนจำได้ เรียน
ไวยากรณ์ของพวกเขาการระบุตัวเลขของตนและของโครงสร้าง
หรือขั้นตอนของการโต้แย้ง งาน เช่น เวอร์จิลก็แอเนียด ซึ่งวันนี้
ศึกษาวรรณกรรมได้รับการรักษาแตกต่างกันมากในโรงเรียนก่อน
1850