Somdet Toh — his formal title was S

Somdet Toh — his formal title was Somdet Budhacariya (Toh Brahmaransi) — was probably the most famous and widely loved monk in nineteenth century Thailand. A skilled meditator closely associated with the royal family, he was famous for many reasons, but his wide popularity rests on two things: Despite his rank, he was easily approachable to people on all levels of society; and he made amulets that — because of his meditative prowess — were reputed to be very powerful. He was also famous for his wisdom and wit. Since his death, in 1872, a cult has grown up around his memory, with many mediums throughout Thailand claiming to channel his spirit.
At the same time, many legends have grown up around his name. Here are a few of my favorites. I can't vouch for their accuracy, but they all carry a good lesson, which is why they merit passing on.
Somdet Toh was an illegitimate son of a nobleman who eventually became King Rama II. The story goes that one day in 1787 or 1788, when the nobleman was in northern Thailand cleaning up after the Burmese invasion, he happened to get separated from his troops. As he rode along on his horse, he came across a house with a young woman about sixteen years old standing in front. Thirsty, he asked her for some water. She went to the well, got a bowl of water — in Thailand in the old days, they would drink water out of a bowl, rather than out of a glass — and crushed a lotus flower over the bowl, sprinkling the stamens all over the surface of the water. Then she handed the bowl to him as he was sitting on his horse. He took one long look at the stamens on top of the water and then had to drink the water very carefully so as not to swallow them. As he handed the bowl back to her, he asked her, "Was that a trick?"
"No," she said. "I saw that you were so thirsty that you might gulp the water down and end up choking on it. So I figured this would be a good way to make sure that you drank slowly."
Well. He asked her, "Are your parents around?" So she fetched her parents. They didn't know who he was, but he was obviously a nobleman, so when he told them, "I'd like to have your daughter," they gave their consent. So she joined the king in the army camp, but as the campaign was ending he said to her, "I'm afraid I can't take you down to the palace with me, but in case you do have a child by me, here's my belt. Give the child my belt and I'll know that it's my child. I'll take care of him or her in the future." So he left her and went down to Bangkok.
Her whole family soon followed down to Bangkok when they discovered that she actually was pregnant. They moved onto a floating house moored on the bank of the Chao Phraya River in front of a monastery, Wat In. She gave birth to a son and named him Toh, which means "large." When he was old enough, he was ordained as a novice. A few years later, when the nobleman had become King Rama II, the family took Novice Toh to Wat Nibbanaram — currently Wat Mahathaad, a temple right across the road from the Grand Palace — and showed the belt to the abbot. The abbot took the belt to the king and the king said, "Yes, that's my son." So he later sponsored Novice Toh's ordination as a monk.
When Prince Mongkut — later Rama IV — was ordained as a monk, Phra Toh was his "older brother monk," the one who gave him his initial training in Dhamma and Vinaya. Soon after Prince Mongkut's ordination, his father died, and although by birth Prince Mongkut was next in line for the throne, the Privy Council chose one of his half-brothers to reign as Rama III instead. When this happened, Phra Toh decided it would be wise to leave Bangkok, so he went into the forest. Prince Mongkut stayed on as a monk for 28 years, until Rama III passed away. He was then offered the throne, so he disrobed and was crowned King Rama IV.
Soon after his coronation he sent out word to fetch Phra Toh back to Bangkok. Officials went into the forest, dragging back any monk they could find, and asking, "Is this the monk?" "No." "Is this the monk?" "No." Finally word got to Phra Toh, and he came out voluntarily. The king gave him the title of Somdet — which, next to the Supreme Patriarch, is the highest title a monk can hold — and put him in charge of Wat Rakhang, the monastery across the river from the palace.
Rama IV is remembered as a wise and humane king. Somdet Toh's own epithet for him — in a brief poem he wrote summarizing the history and prophesizing the future of the Chakri (Bangkok) dynasty — was that he maintained or embodied the Dhamma. And Rama IV's desire to have Somdet Toh near the palace is an indication of his wisdom. He knew that, as king, he would have trouble finding people fearless and selfless enough to tell him frankly when he was wrong, and so he wanted his former teacher nearby to perform this function.
But even as the king's former teacher, Somdet Toh had to exercise tact and skill in criticizing the king.
One story tells that one day early in his reign, the king — and remember, he had been a monk for twenty-eight years — was sitting out on the boat landing in front of the palace drinking with his courtiers. So Somdet Toh came paddling across the river in a small boat. The king, displeased, said to him, "Here I've made you a Somdet. Don't you have any respect for your title? How can you paddle your own boat?" The Somdet replied, "When the king of the country is drinking in public, Somdets can paddle their own boats." Turning around, he paddled back to Wat Rakhang. That was the last time the king drank in public.
Another time, Rama IV felt that since Thailand had been laid waste by the Burmese, many ancient Thai customs had disappeared, so new customs should be developed to replace them. So he decided, "Wouldn't it be nice if we had a boat parade at the end of the rains retreat? Every monastery in Bangkok will be responsible for decorating a boat, and we'll have a contest to reward the best-looking boat." So the royal decree went out that every monastery in Bangkok had to decorate a boat for the parade.
When the day for the parade came, a long line of beautifully decorated boats floated past the royal reviewing stand — except for one, a little canoe carrying a monkey tied to a leash with a sign on its back. The king's immediate reaction was anger: "Somebody's making fun of me." He had his officials check the roster to see which monastery was responsible for the boat, and it was Wat Rakhang, Somdet Toh's monastery.
So they took the sign off the monkey to see what it said. It said, "Willing to lose face in order to save cloth," which rhymed in Thai, but didn't make any more sense in Thai than it does in English. A few days later, the king invited Somdet Toh into the palace for a meal and a Dhamma talk, after which he asked him, "Suppose someone sponsored a boat with a sign like this on the back of a monkey. What do you think it might mean?" And the Somdet said, "Well, it might mean that monks don't have any resources of their own to decorate boats and it's certainly not appropriate for them to ask for donations from laypeople to decorate boats, so the only course left open to them would to have been to put their robes in the pawn shop. So they were willing to lose face in order to save their robes." That was the last time the parade was ever held.
Another story concerns a funeral in the royal palace. Funerals in the palace could go on for a hundred days before the cremation. Every night they'd invite four monks to chant. The famous, high-ranking monks would chant toward the beginning of the hundred days, and by the end of the period they were getting down into the ranks of the junior monks. One night toward the end of this particular funeral they invited four young monks who had never seen the king before in their lives. And this was back in the days when if the king said, "Off with your head!" it was off with your head. So they were nervous about their performance. After all, the king had been a monk for 28 years. He would know if they made any mistakes in their chanting.
Finally the king entered the room, followed by his entourage. Now, Rama IV had a rather stern and fearsome appearance, and as soon as the monks took one look at him they went running behind a curtain. This infuriated the king. "What is this? Am I a monster? An ogre? What is this? Disrobe them immediately!" So a royal decree was written up and sent over the river for Somdet Toh to disrobe the monks. He happened to be sitting at a writing table, next to a small altar where incense was burning. Taking one look at the royal decree, he placed it over a stick of incense, burned three holes in it, and sent it back across the river to the palace. The king, of course, had studied Buddhist doctrine; he knew what the three fires were: the fire of passion, the fire of anger, and the fire of delusion. The Somdet's message was, "Put them out." So the monks didn't have to disrobe. That's how you criticize a king.
Once, however, Somdet Toh didn't get away with criticizing the king. There is a tradition recorded in the Apadanas that the Buddha's clan, the Sakyan clan, started from a time when the sons and daughters of a particular king had to leave their country. They took up residence in Kapilavastu, the area that eventually became the Buddha's home. After building their city and settling in, they looked around the area for spouses but couldn't find anyone who was high-born enough for them to marry. So the brothers ended up marrying their own sisters. That's the tradition recorded in the Apadanas to explain the name of the Sakyan — "One's Own" — clan.
One day Somdet Toh was giving a talk on this topic in the royal palace, and after discussing this point he continued, "Ever since then it's become a custom among royal families. Uncles go running after their nieces, cousins go running after their cousins..." Now, Rama IV's major queen was his niece, so again he was furious. "You cannot stay in this country!" he

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมเด็จโตซึ่งชื่ออย่างเป็นทางการของเขาถูกราคาสมเด็จ Budhacariya (Brahmaransi โต) -แนะนำพระมีชื่อเสียงมากที่สุด และรักกันอย่างแพร่หลายในศตวรรษ Meditator ทักษะสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพระบรมวงศานุวงศ์ เขามีชื่อเสียงหลายเหตุผล แต่ความนิยมของเขามากมายอยู่ในสองสิ่ง: แม้ มีการจัดอันดับของเขา เขาได้ง่าย ๆ เข้ากับคนในทุกระดับของสังคม และเขาทำพระเครื่องที่ — เพราะศักดาเขาเข้าฌาน — มีชื่อเสียงจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น เขามีชื่อเสียงของปัญญาและปัญญา ตั้งแต่ตาย ในเนียร์ช ลัทธิมีโตขึ้นรอบ ๆ หน่วยความจำของเขา กับ mediums จำนวนมากทั่วประเทศที่ได้ชื่อช่องวิญญาณของเขา
ในเวลาเดียวกัน ในตำนานได้เติบโตขึ้นรอบชื่อของเขา ที่นี่เป็นของโปรดของฉัน ฉันไม่สามารถ vouch ความถูกต้องของพวกเขา แต่พวกเขาทั้งหมดมีการเรียนดี ซึ่งเป็นเหตุผลว่าบุญช่วย
เป็นบุตรนอกกฎหมายของขุนนางที่ในที่สุดกลายเป็นพระสมเด็จโต เรื่องวันนั้นหนึ่งใน 1787 หรือ 1788 เมื่อขุนนางอยู่ในภาคเหนือไปล้างหลังจากการบุกรุกพม่า เขาเกิดขึ้นจะได้แยกจากกองทหารของเขา เขาหนีตามม้าของเขา เขามาในบ้าน มีหญิงสาวยืนหน้าอายุประมาณสิบหกปี กระหายน้ำ เขาถามเธอในน้ำ เธอไปดี มีชามน้ำซึ่งในประเทศไทยในวันเก่า พวกเขาจะดื่มน้ำ จากชาม ไม่ ใช่ จากแก้ว — และบดดอกบัวเหนือชาม โรย stamens ทั่วพื้นผิวของน้ำ แล้วเธอมอบถ้วยให้เขาขณะที่เขานั่งอยู่บนม้าของเขา เขาเอาตายาวหนึ่ง stamens เหนือน้ำ และหลังจากนั้น ก็ดื่มน้ำมากอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้กลืนพวกเขา เป็นเขามอบถ้วยกลับมาให้เธอ เขาถามเธอ "นะเคล็ดลับ"
"ไม่ เธอกล่าว "ผมเห็นที่คุณเคยกระหายดังนั้นคุณอาจ gulp น้ำลง และท้าย choking ไว้ ดังนั้นฉันคิดนี้จะเป็นวิธีดีเพื่อให้แน่ใจว่า คุณดื่มอย่างช้า ๆ "
ดี เขาถามเธอ "เป็นผู้ปกครองสถาน" ดังนั้น เธอสามารถนำพ่อแม่ ไม่ทราบว่าใครเขา แต่เป็นขุนนาง อย่างชัดเจนดังนั้นเมื่อเขาบอกว่า "ฉันอยากมีลูกสาวของคุณ จะให้ความยินยอม เธอเข้าร่วมในค่ายกองทัพกษัตริย์ แต่เป็นแคมเปญไม่สิ้นสุด เขากล่าวว่า เธอ "ฉันกลัวไม่สามารถพาคุณไปยังวังกับฉัน แต่ในกรณีที่คุณมีบุตร โดยฉัน นี่เป็นดาวของฉัน ให้เด็กสายพานของฉัน แล้วจะรู้ว่า เป็นลูกของฉัน ฉันจะดูแลเขาหรือเธอในอนาคต" เพื่อให้เขาทิ้งเธอ และไปลงกรุงเทพ
ครอบครัวของเธอเร็ว ๆ นี้ตามลงไปกรุงเทพเมื่อพวกเขาค้นพบว่า จริง ๆ แล้วเธอตั้งครรภ์ พวกเขาย้ายไปจอดบนฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาหน้าวัด บ้านลอยน้ำในวัด เธอให้กำเนิดลูกชาย และตั้งชื่อเขาโต ซึ่งหมายความว่า "ใหญ่" เมื่อเขามีอายุเพียงพอ พระองค์ได้ออกบวชเป็นสามเณร ไม่กี่ปีต่อมา เมื่อขุนนางได้กลายเป็น พระราม ครอบครัวก็พาสามเณรโตไปวัด Nibbanaram ซึ่งในปัจจุบันวัด Mahathaad วัดข้ามถนนจากแกรนด์พาเลซ — และพบสายพานเจ้าอาวาส เจ้าอาวาสเอาเข็มขัดของกษัตริย์ และกษัตริย์กล่าว ว่า "ใช่ ที่ฉัน" เพื่อเขาสนับสนุนการบวชสามเณรโตเป็นพระในภายหลัง
เมื่อมงกุฎเจ้าชาย — หลังราม — ได้บวชเป็นพระ พระโตเป็นพระ "เก่าพี่พระ คนให้เขาฝึกฝนเริ่มต้นในธรรมและพระวินัย หลังจากเจ้าชายมงกุฎบวช พ่อตาย และแม้ว่า โดยกำเนิด เจ้าชายมงกุฎถูกทั้งมัว องคมนตรีเลือกหนึ่ง half-brothers ของเขาจะครอบครองเป็นพระราม III แทน เมื่อนี้เกิดขึ้น พระโตตัดสินใจมันจะฉลาดปล่อยให้กรุงเทพมหานคร เพื่อให้เขาเดินเข้าไปในป่า พระจอมเกล้าเจ้าอยู่บนเป็นพระปี 28 จนพระราม III ผ่านไป เขาแนะนำราชบัลลังก์ แล้วเขา disrobed และมีมงกุฎกษัตริย์พระราม IV.
นี้หลังฉัตรมงคลเขาเขาไปออกคำนำพระโตกลับไปกรุงเทพ เจ้าหน้าที่เดินเข้าไปในป่า ลากพระใด ๆ กลับพวกเขาสามารถค้นหา และถาม "นี่พระสงฆ์หรือไม่" "หมายเลข" "นี่พระสงฆ์หรือไม่" "หมายเลข" สุดท้าย คำมีพระโต และเขาออกมาด้วยความสมัครใจ พระมหากษัตริย์ให้แก่เขาชื่อของสมเด็จ – ที่ ติดกับสังฆราช เป็นเรื่องสูงสุดที่พระสามารถเก็บตัว และทำให้เขารับผิดชอบวัดระฆัง วัดน้ำจากพา
รามถูกจดจำในฐานะกษัตริย์ที่ฉลาด และมนุษยธรรม Epithet สมเด็จโตของคุณเองสำหรับเขาซึ่งในบทกวีสั้นๆ เขาเขียนสรุปประวัติและ prophesizing ในอนาคตของราชวงศ์จักรี (กรุงเทพ) — ว่า เขารักษา หรือธรรมะรวบรวมไว้ และความปรารถนาของรามให้สมเด็จโตใกล้กับพระราชวังเป็นตัวบ่งชี้ของภูมิปัญญาของเขา เขารู้ว่า กษัตริย์ เขาจะมีปัญหาในการค้นหาคนที่กล้าหาญ และเสียสละเพียงพอที่จะบอกเขาตรงไปตรงมาเมื่อเขาผิดพลาด และดังนั้น เขาต้องครูเก่าใกล้เคียงกับการดำเนินการฟังก์ชันนี้
แต่เป็นครูเดิมของพระมหากษัตริย์ สมเด็จโตได้ออกกำลังกายริต้าและทักษะในการวิจารณ์กษัตริย์
เรื่องหนึ่งบอกว่า หนึ่งวันในช่วงต้นรัชกาล พระ — และจดจำ, เขาได้พระยี่สิบแปดปีซึ่งนั่งออกบนเรือเชื่อมโยงไปถึงหน้าวังดื่มกับ courtiers ของเขา ดังนั้น สมเด็จโตมาใช่แค่ข้ามแม่น้ำในเรือเล็ก พระมหากษัตริย์ เห็น กล่าวว่า เขา "นี่ฉันได้ทำคุณเป็นสมเด็จ คุณต้องเคารพใด ๆ สำหรับชื่อเรื่องของคุณ วิธีสามารถคุณพายเรือของคุณเอง" สมเด็จที่ตอบกลับ "เมื่อพระมหากษัตริย์ของประเทศคือดื่มในที่สาธารณะ Somdets สามารถพายเรือของตนเอง" เปิดรอบ เขา paddled ไปวัดระฆัง ที่ถูกครั้งกษัตริย์ดื่มในสาธารณะ
เวลาอื่น พระราม IV รู้สึกว่า ตั้งแต่ประเทศไทยมีการวางเสีย โดยพม่า ประเพณีไทยโบราณหลายหาย เพื่อศุลกากรใหม่ควรได้รับการพัฒนาเพื่อแทนพวกเขา ดังนั้น เขาตัดสินใจ "มันจะไม่ดีถ้าเรามีขบวนพาเหรดเรือท้ายถอยฝน ทุกวัดในกรุงเทพฯ จะชอบตกแต่งเรือ และเราจะมีการประกวดให้รางวัลเรือเครื่อง" ดังนั้นพระราชกฤษฎีกาออกไปว่า ทุกวัดในกรุงเทพมหานครมีการตกแต่งเรือสำหรับแห่
เมื่อวันแห่มา สายยาวของเรือตกแต่งอย่างสวยงามลอยผ่านมารอยัลทานยืน — ยกเว้น เรือแคนูน้อยแบกลิงมัดบังคับสัญลักษณ์บนหลังของมันด้วย ของพระราชาทันทีปฏิกิริยาความโกรธ: "ใครจะทำของฉัน" เขามีเจ้าหน้าที่เขาตรวจสอบสมาชิกไปดูวัดที่รับผิดชอบในเรือ และก็วัดระฆัง สมเด็จโตวัด
ดังนั้น พวกเขาเอาระบบลิงดูมันพูด มันกล่าวว่า "ยอมเสียหน้าเพื่อบันทึกผ้า ซึ่ง rhymed ไทย แต่ไม่ทำให้รู้สึกใด ๆ เพิ่มเติมในไทยกว่า ไม่ภาษาอังกฤษ ไม่กี่วันต่อมา พระสมเด็จโตมาพาอาหารร่วม และสนทนาธรรม หลังจากที่เขาถามเขา "สมมติ ว่า บุคคลผู้ให้สนับสนุนเรือกับเครื่องนี้ที่ด้านหลังของลิง สิ่งที่คุณคิดว่า มันอาจหมายถึง" และสมเด็จกล่าวว่า "ดี มันอาจหมาย ถึง ว่า พระสงฆ์ไม่มีทรัพยากรใด ๆ ของตนเองตกแต่งเรือและก็ไม่แน่นอนที่เหมาะสมสำหรับพวกเขาต้องการบริจาคจาก laypeople การตกแต่งเรือ เพื่อจะได้ใส่เสื้อคลุมของพวกเขาในร้านเบี้ยเฉพาะหลักสูตรซ้ายเปิดไป ดังนั้น พวกเขาได้ยอมเสียหน้าเพื่อบันทึกเสื้อคลุมของพวกเขา"เคยจัดขึ้นที่ได้ครั้งล่าสุดแห่.
เรื่องอื่นที่เกี่ยวข้องกับศพในวังหลวง ศพหรือในวังสามารถไปในวันหนึ่งร้อยก่อนเผาศพนั้น ทุกคืนจะเชิญพระสงฆ์สี่เจริญ พระสงฆ์มีชื่อเสียง สมเด็จจะขับไปที่จุดเริ่มต้นของร้อย และสิ้นสุดของรอบระยะเวลา ที่พวกเขาได้รับลงในยศของพระสงฆ์จูเนียร์ คืนหนึ่งไปทางส่วนท้ายของศพนี้เฉพาะพวกเขาเชิญพระสงฆ์หนุ่มสี่คนไม่เคยเห็นพระก่อนในชีวิต และนี้คือในวันเมื่อถ้าพระมหากษัตริย์กล่าวว่า "ปิด ด้วยหัวของคุณ" ก็ปิด ด้วยหัวของคุณ ดังนั้นพวกประสาทเกี่ยวกับการปฏิบัติ ท้ายที่สุด พระมหากษัตริย์ได้รับพระปี 28 เขาจะรู้ว่าถ้าพวกเขาทำความผิดพลาดในการสวดมนต์การ
ในที่สุด กษัตริย์ใส่ห้องพัก ตาม ด้วยสิ่งของเขา ตอนนี้ รามมีลักษณะค่อนข้างตรง ๆ และพิลึก และเป็นพระสงฆ์รูปหนึ่งที่เขาเอา พวกเขาไปทำงานอยู่เบื้องหลังม่าน นี้ infuriated กษัตริย์ "นี่คืออะไร ฉันสัตว์ประหลาด ปอบหรือไม่ นี้คืออะไร สวดมนต์ได้ทันที" ดังนั้น พระราชกฤษฎีกาถูกเขียนขึ้น และส่งผ่านน้ำสมเด็จโตพระสงฆ์สวดมนต์ เขาเกิดขึ้นที่จะนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ติดแท่นบูชาขนาดเล็กที่กำลังเผาไหม้ธูป การดูหนึ่งในพระราชกฤษฎีกา เขาวางมันติดของธูป เขียนสามหลุมใน และส่งกลับข้ามแม่น้ำไปในวัง พระมหากษัตริย์ หลักสูตร ได้ศึกษาหลักคำสอนของพระพุทธศาสนา เขารู้ว่าไฟสามได้: ไฟรัก ไฟโกรธ และไฟของความเข้าใจผิด ข้อความของสมเด็จเป็น "ทำให้พวกเขาออก" ดังนั้น ไม่มีพระสงฆ์สวดมนต์ คือว่าคุณวิพากษ์วิจารณ์พระมหากษัตริย์
ครั้ง อย่างไรก็ตาม สมเด็จโตไม่ได้รับกับการวิจารณ์กษัตริย์ มีประเพณีในการ Apadanas ที่ตระกูลของพระพุทธเจ้า ตระกูล Sakyan เริ่มต้นจากเวลาเมื่อมีบุตรและธิดาของพระมหากษัตริย์เฉพาะไปประเทศของตน พวกเขาเอาค่าใน Kapilavastu บริเวณที่เป็นบ้านของพระพุทธเจ้าในที่สุด หลังจากสร้างเมือง และตกตะกอนใน พวกเขามองรอบ ๆ พื้นที่สำหรับคู่สมรส แต่ก็ไม่พบใครที่สูงเกิดพอจะแต่งงานกับพวกเขา ดังนั้น พี่น้องสิ้นสุดค่าแต่งน้องสาวตนเอง เป็นประเพณีที่ถูกบันทึกใน Apadanas อธิบายชื่อของ Sakyan — "ของโอว์น" — ตระกูล.
วันหนึ่งสมเด็จโตมีให้พูดคุยในหัวข้อนี้ ในพระราชวัง และสนทนาจุดนี้เขายังคง "เอตั้งแต่นั้นมันเป็น เองในหมู่พระบรมวงศานุวงศ์ ลุงไปทำหลังของ nieces ลูกพี่ลูกน้องไปทำงานหลังจากลูกพี่ลูกน้องของพวกเขา..." ตอนนี้ ควีนใหญ่ของรามเป็นหลานสาวของเขา ดังนั้นอีก โกรธ "คุณไม่สามารถอยู่ในประเทศนี้" เขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมเด็จ โต ชื่ออย่างเป็นทางการของเขาคือ สมเด็จ ( โต budhacariya brahmaransi ) - น่าจะเป็นที่มีชื่อเสียงมากที่สุดอย่างกว้างขวางในศตวรรษที่ ๑๙ และรักพระไทย ผู้ที่มีทักษะสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับราชวงศ์ เขามีชื่อเสียงสำหรับหลายเหตุผล แต่ความนิยมของเขากว้างขึ้นอยู่กับสองสิ่ง : แม้ตำแหน่งของเขา เขาสามารถเข้าถึงประชาชนในทุกระดับของสังคมและเขาทำเครื่องราง - เพราะฤทธิ์ - เข้าฌานของเขามีชื่อเสียงเป็น ที่มีประสิทธิภาพมาก เขายังมีชื่อเสียงสำหรับสติปัญญาและไหวพริบของเขา เพราะความตายของเขาใน 1 , 872 , ศาสนาได้เติบโตขึ้นรอบ ๆ ความทรงจำ กับหลายสื่อทั่วประเทศไทย อ้างช่องจิตวิญญาณของเขา .
ในเวลาเดียวกัน ตำนานหลายได้เติบโตขึ้นรอบ ๆชื่อ นี่คือบางส่วนของรายการโปรดของฉันผมไม่สามารถรับประกันความถูกต้องของพวกเขา แต่พวกเขาทั้งหมดถือเป็นบทเรียนที่ดีซึ่งเป็นเหตุผลที่พวกเขาได้รับผ่าน .
สมเด็จ โต เป็นบุตรนอกกฎหมายของขุนนางที่กลายมาเป็นกษัตริย์ พระราม 2 เรื่องมีอยู่ว่า วันหนึ่งใน 1787 หรือ 1788 เมื่อขุนนางอยู่ในภาคเหนือของประเทศไทย ทำความสะอาดหลังการรุกรานของพม่า เขาบังเอิญได้แยกออกจากทหารของเขา ที่เขาขี่ไปบนม้าของเขาเขามาในบ้านกับผู้หญิงประมาณสิบหกปีเก่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า กระหายน้ำ เขาถามเธอดื่มน้ำ เธอไปดี มีชามใส่น้ำ - ไทยในอดีต พวกเขาจะดื่มน้ำจากถ้วย แทนที่จะออกมาจากแก้ว - บดและดอกบัวมากกว่าชามโรยเกสรตัวผู้ไปทั่วพื้นผิวของน้ำแล้วเธอก็ส่งชามให้เขาขณะที่เขากำลังนั่งบนม้าของเขา เขาเอาหนึ่งยาวดูเกสรตัวผู้อยู่ด้านบนของน้ำแล้ว ต้องดื่มน้ำอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้กลืนกินพวกเขา เขาส่งชามกลับเธอ เขาถามเธอว่า " นั่นมันหลอกลวง ?
" ไม่มี " เธอกล่าว ฉันเห็นว่าคุณหิวน้ำจัง ที่คุณอาจจะกลืนน้ำลง และสิ้นสุดสำลักกับมันดังนั้นฉันคิดว่านี้จะเป็นวิธีที่ดีเพื่อให้แน่ใจว่าคุณดื่มช้าๆ "
. เขาถามเธอว่า " มีพ่อแม่มั้ย ? " เธอจึงเรียกพ่อแม่เธอ พวกเขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เขาต้องเป็นขุนนาง ดังนั้นเมื่อเขาบอกว่า " ผมอยากได้ลูกสาว " พวกเขาให้ความยินยอมของพวกเขา ดังนั้น เธอเข้าร่วมกับกษัตริย์ในค่ายทหาร แต่เป็นแคมเปญที่สิ้นสุด เขาพูดกับเธอ" ผมกลัวว่าผมจะไม่พาเจ้าไปที่วังกับข้า แต่ในกรณีที่คุณมีเด็กโดยฉัน , นี่คือเข็มขัดของฉัน ให้เด็กเข็มขัดของฉัน และฉันก็รู้ว่าเขาเป็นลูกของฉัน ผมจะดูแลเขาหรือเธอในอนาคต แล้วเขาทิ้งเธอแล้วลงมากรุงเทพฯ
ครอบครัวของเธอในไม่ช้าตามลงมากรุงเทพฯ เมื่อเขาพบว่าเธอกำลังตั้งครรภ์พวกเขาย้ายไปยังบ้านลอยผูกบนธนาคารของแม่น้ำเจ้าพระยาหน้าวัด วัดใน เธอให้กำเนิดลูกชาย และตั้งชื่อให้เขาโต ซึ่งแปลว่า " ใหญ่ " เมื่อเขาโตขึ้น เขาได้บวชเป็นสามเณร . ไม่กี่ปีต่อมา เมื่อได้เป็นกษัตริย์ ขุนนาง พระราม 2 ครอบครัวพาสามเณรโต วัด nibbanaram - วัด mahathaad ในปัจจุบัน ,วัดฝั่งตรงข้ามถนนจากวัง - แกรนด์ มีเข็มขัด กับเจ้าอาวาส เจ้าอาวาสเอาเข็มขัดให้กษัตริย์และกษัตริย์ตรัสว่า " ใช่ นั่นลูกชายของฉัน . " ดังนั้นภายหลังที่เขาสนับสนุนสามเณรโต คือบวชเป็นพระ เมื่อเจ้าชายจอม
- 4 - ต่อมาพระรามออกบวชเป็นพระ พระโต คือ " พี่ชายพระ " ผู้ที่ให้การฝึกอบรม เริ่มต้นของเขาในพระธรรมวินัยเขาหลังจากที่เจ้าชายจอม งานบวช พ่อ ตาย และถึงแม้ว่าการเกิดเป็นเจ้าชายจอม ในบรรทัดถัดไปบัลลังก์ คณะองคมนตรีเลือกหนึ่งของพี่น้องครึ่งหนึ่งของเขาที่จะครองราชย์เป็นพระราม 3 แทน เมื่อนี้เกิดขึ้น พระโต ตัดสินใจมันจะฉลาดที่จะออกจากกรุงเทพฯ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปในป่า เจ้าชายจอม อยู่เป็นพระเป็นเวลา 28 ปี จนถึงพระราม 3 เสียชีวิตเขาเสนอบัลลังก์เขาจึงสึก และปราบดาภิเษกพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้า
หลังจากพิธีบรมราชาภิเษกของเขาจึงใช้คำเรียกพระโต กลับสู่ กรุงเทพฯ เจ้าหน้าที่เดินเข้าไปในป่า พระลากกลับใด ๆที่พวกเขาสามารถหา และถามว่า " นี่เป็นพระใช่มั้ย ? " ไม่ " " นี่เป็นพระใช่มั้ย ? " ไม่ " ในที่สุดคำพูดก็พระโต และเขาออกมาเอง พระราชาให้เขาชื่อสมเด็จ - ซึ่งถัดจากสมเด็จพระสังฆราชเป็นชื่อเรื่องสูงสุด พระสามารถจับและให้เขารับผิดชอบวัดระฆัง , วัด ข้ามแม่น้ำจากในวัง ที่ 4
พระรามจะถูกจดจำในฐานะของปัญญา และเมตตาของกษัตริย์สมเด็จ โต เป็นเจ้าของฉายาเขา - ในบทกวีที่เขาเขียนสรุปย่อประวัติศาสตร์และ prophesizing อนาคตของราชวงศ์จักรี ( กรุงเทพฯ ) - ที่เขาเก็บรักษาหรือใช้ธรรม และความปรารถนาของพระราม มีสมเด็จโต ใกล้กับ พระราชวังเป็นข้อบ่งชี้ของภูมิปัญญาของเขา เขารู้ว่านั่นเป็นพระราชาเขาก็มีปัญหาในการหาคนกล้าหาญและไม่เห็นแก่ตัวพอที่จะบอกเขาตรงๆเมื่อเขาทำผิด และเขาต้องการให้อดีตครูของเขาในบริเวณใกล้เคียงเพื่อดำเนินการฟังก์ชั่นนี้ .
แต่ว่าพระอาจารย์เก่า สมเด็จ โต ต้องใช้ชั้นเชิงและทักษะในการวิพากษ์วิจารณ์กษัตริย์
เรื่องหนึ่งบอกว่าวันหนึ่งในช่วงต้นรัชสมัยของพระองค์ กษัตริย์ - และจำไว้เขาได้รับพระสำหรับยี่สิบแปดปีนั่งอยู่บนเรือที่จอดอยู่หน้าวัง ดื่มกับประเทศของเขา ดังนั้น สมเด็จ โต มาพายเรือข้ามแม่น้ำในเรือขนาดเล็ก พระราชาไม่ทรงพอพระทัย ตรัสกับเขาว่า " ผมทำสมเด็จ . คุณไม่มีความเคารพในชื่อเรื่องของคุณ วิธีที่คุณสามารถพายเรือของคุณเอง ? สมเด็จตอบว่า" เมื่อกษัตริย์ของประเทศคือการดื่มในที่สาธารณะ somdets สามารถพายเรือของตัวเอง " หันกลับมา เขา paddled กลับไปวัดระฆัง . นั่นคือครั้งสุดท้ายที่กษัตริย์ดื่มในที่สาธารณะ
เวลาอื่น พระรามสี่ รู้สึกว่า ตั้งแต่ประเทศไทยเคยร้างโดยชาวพม่าหลายศุลกากรไทยโบราณได้หายไป ดังนั้นศุลกากรใหม่ควรจะพัฒนาเพื่อแทนที่พวกเขา เขาจึงตัดสินใจ" คงจะดี ถ้าเรา มีเรือแห่ที่ปลายฝนถอย ? ทุกวัดใน กทม. จะเป็นผู้รับผิดชอบในการตกแต่งเรือ และเราจะมีการประกวดรางวัลที่ดีที่สุดมองหาเรือ . " ดังนั้นคำตัดสินออกมาว่า ทุกวัดในเขตกรุงเทพมหานคร มีการตกแต่งเรือแห่ .
เมื่อวันแห่มาสายยาวตกแต่งอย่างสวยงามเรือลอยผ่านพระยืน - ทบทวนยกเว้นหนึ่งเล็ก ๆน้อย ๆหรือแบกลิงผูกล่ามที่มีสัญลักษณ์บนหลังของมัน พระราชาทันทีปฏิกิริยาโกรธ : " มีคนแกล้งฉัน . " เขามีเจ้าหน้าที่เขาตรวจสอบชื่อเพื่อดูว่าวัดเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับเรือ และเป็นสมเด็จ โต วัดระฆัง , วัด .
ดังนั้นพวกเขาจึงเอาป้ายออกลิงที่จะเห็นสิ่งที่มันพูด มันบอกว่า " ยอมเสียหน้าเพื่อประหยัดผ้า " ซึ่งบทกวีในไทย แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกใด ๆเพิ่มเติมในไทยกว่ามันในภาษาอังกฤษ ไม่กี่วันต่อมา พระราชาเชิญสมเด็จ โต เข้าไปในพระราชวัง เพื่อทานอาหารและธรรมะพูด หลังจากนั้นเขาจึงทูลถามพระองค์ว่า " สมมติว่า มีคนสนับสนุน เรือที่มีป้ายนี้ที่ด้านหลังของลิงเธอคิดว่ามันหมายถึงอะไร ? " และสมเด็จ กล่าวว่า " มันอาจจะหมายถึงว่า พระไม่มีทรัพยากรของตนเองในการตกแต่งเรือและมันไม่แน่นอนที่เหมาะสมสำหรับพวกเขาเพื่อขอเงินบริจาคจากโยมจะตกแต่งเรือ ดังนั้นหลักสูตรเหลือเพียงเปิดให้พวกเขาจะได้รับการใส่อาภรณ์ของพวกเขาในโรงรับจำนำ ดังนั้นพวกเขาจึงยอมเสียหน้าเพื่อบันทึกเสื้อคลุมของพวกเขา" นั่นคือครั้งสุดท้ายที่พาเหรดเคยจัดขึ้น .
อีกเรื่องเกี่ยวกับศพในพระบรมมหาราชวัง งานศพในพระราชวังที่สามารถไปเป็นร้อยวัน ก่อนเผาศพ ทุกคืนเขาจะเชิญ 4 รูปสวด . ที่มีชื่อเสียง , พระสงฆ์ระดับสูงจะสวดต่อต้นร้อยวันและสิ้นสุดของระยะเวลาที่พวกเขาได้รับลงในตำแหน่งของพระใหม่ คืนหนึ่งในช่วงท้ายของงานนี้โดยเฉพาะ พวกเขาเชิญสี่ภิกษุหนุ่มที่ไม่เคยเห็นพระองค์มาก่อนเลยในชีวิต และนี้คือกลับในวันที่เมื่อถ้ากษัตริย์ตรัสว่า " หัวเธอซะ ! " มันอยู่ในหัวของคุณ พวกเขากังวลเกี่ยวกับประสิทธิภาพของพวกเขา หลังจากทั้งหมดพระราชามีพระเป็นเวลา 28 ปี เขาจะรู้ ถ้าเขาทำพลาดในการสวด
ในที่สุดพระราชาก็เดินเข้ามาในห้อง ตามด้วยผู้ติดตามของเขา ตอนนี้ ถนนพระราม 4 มีลักษณะค่อนข้างรุนแรงและน่ากลัว และทันทีที่พระสงฆ์มองมาทีเขาก็วิ่งอยู่หลังผ้าม่าน นี้โกรธกษัตริย์” นี่คืออะไร ? ผมเป็นสัตว์ประหลาดหรือไง ? ยักษ์ ? นี่คืออะไร ?แก้ผ้าทันที ! " ดังนั้น พระราชกฤษฎีกาถูกเขียนขึ้นและส่งผ่านแม่น้ำสมเด็จโตไปแก้ผ้าพระ เขามาเพื่อจะนั่งที่โต๊ะ ข้างๆ แท่นเครื่องขนาดเล็กที่ถูกเผา การดูพระราชกฤษฎีกา เขาวางมันมากกว่าติดธูปไหม้สามหลุมในนั้น และส่งมันกลับไปข้ามแม่น้ำวัง กษัตริย์ แน่นอนได้ศึกษาพุทธธรรม เขารู้ว่าสามไฟ : ไฟแห่งตัณหา ไฟแห่งความโกรธ และไฟแห่งความหลง ของสมเด็จข้อความ " ใส่ออก " ดังนั้น พระสงฆ์ไม่ต้องถอดเสื้อผ้าหน่อย นั่นเป็นวิธีที่คุณวิจารณ์กษัตริย์
เมื่อ อย่างไรก็ตาม สมเด็จ โต ไม่ได้ไปวิจารณ์กษัตริย์ มีประเพณีการบันทึก ใน apadanas พระพุทธเจ้าของตระกูลการ sakyan เผ่า เริ่มจากเวลาเมื่อบุตรชายและบุตรสาวของกษัตริย์โดยเฉพาะ ต้องออกจากประเทศของตน พวกเขาเอาถิ่นที่อยู่ในกบิลพัสดุ์ พื้นที่ที่กลายมาเป็นพระบ้าน หลังจากการสร้างเมืองของพวกเขาและการจ่ายเงินใน พวกเขามองไปรอบ ๆพื้นที่สำหรับคู่สมรส แต่ก็ไม่พบใครอยู่สูง เกิดพอสำหรับพวกเขาที่จะแต่งงานดังนั้นพี่น้องก็ได้แต่งงานกับน้องสาวของตนเอง นั่นคือประเพณีการบันทึก ใน apadanas อธิบายชื่อของ sakyan - " หนึ่งของ " ตระกูล วันหนึ่งสมเด็จโต
กำลังพูดในหัวข้อนี้ในพระราชวัง และเมื่อพูดถึงจุดนี้เขาอย่างต่อเนื่อง , " ตั้งแต่นั้นมาก็กลายเป็นประเพณีของครอบครัวราชวงศ์ ลุงไปวิ่งตามหลานสาวของตนญาติไปตามหาญาติของพวกเขา . . . " ตอนนี้ พระราม 4 สาขา ควีนเป็นหลานสาวของเขา ดังนั้นอีกครั้งเขาโกรธ " คุณไม่สามารถอยู่ในประเทศนี้ ! เขา