3. Benefits and constraints of reus

3. Benefits and constraints of reuse of wastewater for fiber crop cultivation
In water-scarce regions, marginal-quality waters will become an increasingly important component of agricultural water supplies (Angelakis and Durham, 2008; Qadir et al., 2007; Trinh et al., 2013). Wastewater reuse for irrigation purposes counterbalances the scarcity or seasonality of rainfall, ensures groundwater recharge, allows the conservation of water resources (Kfir et al., 2012; Pereira et al., 2002; Plappally and Lienhard, 2012; Portnov and Safriel, 2004; Rebhun, 2004), reduces contamination of water bodies (Zema et al., 2012) and may also contribute to reducing the need for fertilizers due to the presence of nutrients in the effluent, with both environmental and economic revenues.
Furthermore, increased plant growth and yields due to wastewater reuse for irrigation may contribute to increase the amplitude of the energy balance, carbon sequestration, reduction of greenhouse gases, and net profit (Barbosa et al., 2013). The presence of a vegetative cover and the incorporation of crop residues into soils may restore soil properties (fertility, structure, organic matter), control erosion and increase biological and landscape diversity (Fernando et al., 2010). In addition, accumulated organic carbon represents an option for carbon credit programs (Williams et al., 2008).
Nevertheless, the reuse of wastewaters still involves much controversy, and does not always have public and stakeholders’ acceptance. This is a fundamental precondition as support from local authorities depends largely on the dedication and commitment of local players. On the other hand, the production of fiber crops in rural areas could be a way to combat rural exodus, being a means of new employment and new opportunities (Barbosa et al., 2013). Additionally, wastewater recycling is gaining significance both in developing and developed countries, since these water sources can contribute to maintaining current agricultural activities, highlighting environmental and socio-economic opportunities for these areas. In many regions, the reuse of wastewater in agriculture is the only way to face eminent disaster induced by desertification, and associated biodiversity loss and poverty (Habib et al., 2013; Kharraz et al., 2012). This is particularly true in semiarid areas which are likely to be affected by severe drought and possible extreme weather events (e.g., prolonged heat waves, hail and storms), as recognized by Cosentino et al. (2012) for southern Europe, in view of forecasted climate change.
However, the reuse of wastewaters in the irrigation of fiber crops can also present some technical and environmental obstacles. These systems require management practices in order to approximate the nutrient load and its potential assimilation by the crop (Tzanakakis et al., 2009). Reclaimed water can serve as a reservoir of nutrients essential for plant growth, but when applied to the soil in excessive amounts may cause many problems, such as nutrient imbalances in surface and groundwater, excessive runoff and eutrophication (Jampeetong and Brix, 2009; Rittmann et al., 2011; Rivett et al., 2008). The rise of the water table should also be controlled by means of appropriate drainage when water load is excessive. Reuse of wastewaters may also result in an accumulation of contaminants in the soil, as observed by Bandarra et al. (2013). At the same time, effluents should be applied at rates capable of satisfying crop evapotranspiration in the tested region. Matching hydraulic loading and nutrient uptake in order simultaneously to treat water and produce economically viable biomass can be complex. Crops with high water-use efficiency should be used with wastewaters of high nutrient load, if pre-application treatment schemes to reduce nutrient concentration in the effluent is not an option, or the adjustment of nutrient application rates is difficult (Tzanakakis et al., 2009). Constructed wetlands comprising fiber crops could be used as an additional treatment to reduce nutrient loads, being introduced after secondary treatment in wastewater treatment plants. Implementing this strategy could improve water quality and reduce risks in the irrigation of fields, as well as produce fiber crops in both systems (Tzanakakis et al., 2009).
Effluent availability in terms of volume, especially of domestic wastewater from rural areas with low population, may not match the crop’s water needs. To adequately respond to this problem, Barbagallo et al. (2011) and Costa et al. (2013) tested A. donax under different irrigation regimes to evaluate the ratio of yield reduction to wastewater load reduction. The variability of effluent production and quality over time may also be a barrier. In the Mediterranean area, for example, there may be an excess of water load in the rainy season, from precipitation and pluvial waters from treatment plants, with a shortage of water in the summer. Adjustment of the growing season to the total yearly wastewater production is also mandatory, especially for annual fiber crops, or when irrigation is required on a supplementary basis only. Storage facilities may be needed during the non-growing period/non-irrigation period either at the farm or near the wastewater treatment plant.
In order to reuse wastewaters in the irrigation of fiber crops, land should also be available for the crop’s cultivation, and land use changes should be monitored to avoid negative environmental and socio-economic impacts (Dauber et al., 2012; Fritsche et al., 2010). The distance between the wastewater treatment plant and the field is also a key point in systems design; the greater the distance, the higher the costs associated with effluent transport. According to Malveiro (2013) for the cultivation of A. donax and Miscanthus in Portugal, the distance between the field and treatment plant should be less than 3.82 km in order to cover the maintenance costs with the biomass being produced.
Wastewater should satisfy the agronomic and public health quality legislation and should not carry harmful substances. To address these concerns, the World Health Organization (WHO) developed guidelines for safe use of wastewater (WHO, 2006). Many countries adopted WHO guidelines or developed their own policy and water management strategies which are closely dependent on their own crop systems needs and available technologies.
High concentrations of total suspended solids can cause blockages in watering systems (Monte and Albuquerque, 2010) and affect soil hydraulic properties, such as by blocking water-conducting pores (Lado and Ben-Hur, 2009). High salinity in wastewater hampers the proper development of many plants. Sodium, boron and chlorine can be toxic to plants, and, in particular, sodium can induce soil pore blockage, and reduce soil permeability, leading to waterlogging, poor plant performance, salinization and decreased leaching (Muyen et al., 2011). Selection of more tolerant crops, irrigation methods that reduce salt levels or crop exposure to salts, or increase leaching (to prevent excess of salts in the root zone), and other management practices, e.g., application of calcium-supplying amendments, are some of the options to relieve salinity toxicity (FAO, 1992). Desalination of reclaimed wastewater using membrane processes may prevent salinization of soils and groundwater, but this process remains very expensive and does not represent an appropriate option (Rebhun, 2004). pH is also important, since it may affect metal solubility and soil alkalinity. The presence of pathogens can also represent a barrier to the use of the wastewater due to the risk of disease transmission.
The presence of persistent organic compounds, heavy metals, chloride and excess nutrients, such as nitrogen, may also limit the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. ประโยชน์ และข้อจำกัดของการนำน้ำเสียในเส้นใยพืชเพาะปลูก ในพื้นที่ขาดแคลนน้ำ กำไรคุณภาพน้ำจะกลายเป็น ส่วนประกอบสำคัญมากของอุปกรณ์น้ำเกษตร (Angelakis และเดอแรม 2008 Qadir et al., 2007 งทรอนห์ et al., 2013) นำน้ำสำหรับการชลประทาน counterbalances ขาดแคลนหรือ seasonality ของฝน ใจแห่งน้ำ ช่วยให้การอนุรักษ์ทรัพยากรน้ำ (คเฟอร์ et al., 2012 Pereira et al., 2002 Plappally และ Lienhard, 2012 Portnov และ Safriel, 2004 Rebhun, 2004), ลดการปนเปื้อนของแหล่งน้ำ (Zema et al., 2012) และยังอาจนำไปสู่การลดต้องการปุ๋ยเนื่องจากสารอาหารในน้ำ มีรายได้ทางเศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้ เจริญเติบโตของพืชเพิ่มขึ้นและผลผลิตเนื่องจากนำน้ำสำหรับการชลประทานอาจนำไปเพิ่มคลื่นพลัง sequestration คาร์บอน ก๊าซเรือนกระจก และกำไรสุทธิ (Barbosa et al., 2013) การลดการ ของปกผักเรื้อรังและประสานของพืชตกค้างในดินเนื้อปูนอาจคืนค่าคุณสมบัติดิน (ความอุดมสมบูรณ์ โครงสร้าง อินทรีย์), ควบคุมการกัดเซาะเพิ่มชีวภาพ และภูมิทัศน์หลากหลาย (Fernando et al., 2010) นอกจากนี้ คาร์บอนอินทรีย์สะสมแสดงตัวเลือกสำหรับโปรแกรมเครดิตคาร์บอน (วิลเลียมส์ et al., 2008) อย่างไรก็ตาม นำของ wastewaters ยังคงเกี่ยวข้องกับการถกเถียงมาก และไม่เสมอสาธารณะและการยอมรับของเสีย นี่คือเงื่อนไขพื้นฐานสนับสนุนจากหน่วยงานท้องถิ่นขึ้นอยู่กับความทุ่มเทและความมุ่งมั่นของผู้เล่นท้องถิ่นส่วนใหญ่ บนมืออื่น ๆ การผลิตพืชเส้นใยในชนบทอาจจะเข้าไปต่อสู้กับชนบทอพยพ การจัดจ้างงานใหม่และโอกาสใหม่ (Barbosa et al., 2013) นอกจากนี้ การรีไซเคิลน้ำเสียจะได้รับความสำคัญทั้ง ในการพัฒนา และการพัฒนาประเทศ ตั้งแต่น้ำเหล่านี้แหล่งที่สามารถนำไปสู่การรักษาปัจจุบันเกษตร เน้นสิ่งแวดล้อมและโอกาสทางเศรษฐกิจสังคมในพื้นที่เหล่านี้ ในหลายภูมิภาค นำน้ำเสียเกษตรกรรมเป็นวิธีเดียวที่จะเผชิญกับภัยพิบัติอีกเกิด desertification และสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพที่เกี่ยวข้อง และความยากจน (ประกอบไปด้วย et al., 2013 ค็อรรอซ et al., 2012) นี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ semiarid ซึ่งมักจะได้รับผลกระทบจากภัยแล้งรุนแรงและเหตุการณ์สภาพอากาศมากที่สุด (เช่น คลื่นความร้อนเป็นเวลานาน hail และพายุ), เป็นที่รู้จักโดย Cosentino et al. (2012) สำหรับยุโรปใต้ มุมมองการคาดการณ์สภาพภูมิอากาศ อย่างไรก็ตาม นำ wastewaters ในชลประทานของพืชเส้นใยสามารถยังมีอุปสรรคบางอย่างทางเทคนิค และสิ่งแวดล้อม ระบบเหล่านี้จำเป็นต้องมีวิธีบริหารจัดการเพื่อประมาณปริมาณธาตุอาหารและการผสมกลมกลืนอาจ ด้วยพืช (Tzanakakis et al., 2009) คืนน้ำสามารถใช้เป็นอ่างเก็บน้ำของสารอาหารที่จำเป็นต่อการเจริญเติบโตของพืช แต่เมื่อใช้ ดินในปริมาณมากเกินไปอาจทำให้เกิดปัญหามาก เช่นความไม่สมดุลของธาตุอาหารในพื้นผิวน้ำ ไหลบ่ามากเกินไป และเค (Jampeetong และ Brix, 2009 Rittmann et al., 2011 Rivett et al., 2008) ควรยังมีควบคุมการเพิ่มขึ้นของตารางน้ำ โดยการระบายน้ำที่เหมาะสมเมื่อปริมาณน้ำมากเกินไป ของ wastewaters อาจยังส่งผลในการสะสมของสารปนเปื้อนในดิน เท่าที่สังเกตโดย Bandarra et al. (2013) Effluents ควรใช้ที่อัตราความสามารถในการตอบสนองพืช evapotranspiration ในภูมิภาคผ่านการทดสอบในเวลาเดียวกัน จับคู่โหลดไฮดรอลิกและดูดซับธาตุอาหารในใบสั่งพร้อมกันเพื่อรักษาน้ำ และผลิตชีวมวลได้อย่างได้อย่างซับซ้อน พืช มีประสิทธิภาพในการใช้น้ำสูงควรใช้กับ wastewaters ของปริมาณธาตุอาหารสูง ถ้าโครงร่างก่อนใช้รักษาเพื่อลดความเข้มข้นของธาตุอาหารในน้ำไม่ใช่ตัวเลือก หรือการปรับปรุงของโปรแกรมประยุกต์ธาตุอาหารราคา ยาก (Tzanakakis et al., 2009) พื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างขึ้นประกอบด้วยเส้นใยพืชสามารถใช้เป็นการรักษาเพิ่มเติมเพื่อลดปริมาณธาตุอาหาร การแนะนำหลังการรักษารองในโรงบำบัดน้ำเสีย ใช้กลยุทธ์นี้สามารถปรับปรุงคุณภาพน้ำ และลดความเสี่ยงในชลประทานเขต ตลอดจนผลิตพืชเส้นใย (Tzanakakis et al., 2009) ทั้งระบบ มีน้ำทิ้งอยู่ในเล่ม โดยเฉพาะของน้ำเสียภายในประเทศจากพื้นที่ชนบทมีประชากรต่ำ อาจไม่ตรงกับความต้องการน้ำของพืช ปัญหานี้อย่างเพียงพอตอบสนอง Barbagallo et al. (2011) และ al. et คอสตา (2013) ทดสอบ donax A. ภายใต้ระบอบชลประทานต่าง ๆ เพื่อประเมินอัตราส่วนของผลผลิตลดลงเพื่อลดปริมาณน้ำเสีย สำหรับความผันผวนของน้ำทิ้งและช่วงเวลาอาจเป็นอุปสรรค ในบริเวณเมดิเตอร์เรเนียน เช่น อาจมีปริมาณน้ำมากเกินในฤดูฝน ฝนและน้ำ pluvial จากโรงบำบัด มีปัญหาการขาดแคลนน้ำในฤดูร้อน ปรับปรุงของฤดูเจริญเติบโตการผลิตน้ำเสียประจำปีรวมก็บังคับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับปีเส้นใยพืช หรือชลประทานเป็นพื้นฐานเสริมเท่านั้น ห้องจัดเก็บอาจจะจำเป็นในระหว่างรอบระยะเวลารอบระยะเวลา/ไม่ชลประทานที่ไม่เติบโต ที่ฟาร์ม หรือ ใกล้โรงบำบัดน้ำเสีย การใช้ wastewaters ในการชลประทานของพืชเส้นใย ที่ดินควรจะพร้อมสำหรับการเพาะปลูกของพืช และควรจะตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งแวดล้อม และ เศรษฐกิจสังคมผลกระทบลบ (Dauber et al., 2012 Fritsche et al., 2010) ระยะห่างระหว่างโรงบำบัดน้ำเสียและยังเป็นจุดสำคัญในการออกแบบระบบ ยิ่งไกล ยิ่งต้นทุนเกี่ยวข้องกับการขนส่งน้ำทิ้ง ตาม Malveiro (2013) สำหรับการเพาะปลูกของ donax และหญ้ามิสแคนทัสในโปรตุเกส ระยะห่างระหว่างโรงงานฟิลด์และการรักษาควรจะน้อยกว่า 3.82 km เพื่อครอบคลุมต้นทุนการบำรุงรักษา ด้วยชีวมวลที่ผลิต ระบบบำบัดน้ำเสียควรตอบสนองกฎหมายคุณภาพลักษณะทางพืชไร่และการสาธารณสุข และควรมีสารที่เป็นอันตราย เพื่อความกังวลเหล่านี้ องค์การอนามัยโลก (ที่) พัฒนาแนวทางสำหรับการใช้เซฟของน้ำเสีย (ผู้ 2006) ประเทศที่นำแนวทาง หรือพัฒนานโยบายของตัวเอง และกลยุทธ์การจัดการน้ำซึ่งขึ้นอยู่ใกล้ชิดกับตนตัดความต้องการระบบและเทคโนโลยีที่มี สูงความเข้มข้นของของแข็งรวมที่พักชั่วคราวสามารถทำให้เกิดการอุดตันในระบบ (มอนและอัลเบอร์เคอร์กี 2010) รดน้ำ และมีผลต่อดินคุณสมบัติไฮดรอลิก เช่น โดยการบล็อกทำน้ำรูขุมขน (Lado และ Ben-Hur, 2009) เค็มสูงในระบบบำบัดน้ำเสีย hampers การพัฒนาที่เหมาะสมของพืช โซเดียม โบรอน และคลอรีนอาจเป็นพิษกับพืช และ โดยเฉพาะ โซเดียมสามารถก่อให้เกิดการอุดตันรูขุมขนดิน ลด permeability ดิน นำไป waterlogging โรงงานดีประสิทธิภาพ salinization และละลาย (Muyen et al., 2011) ลดลง ทนมากกับพืช วิธีการชลประทานที่ลดระดับเกลือตัดสัมผัสกับเกลือ หรือเพิ่มการละลาย (เพื่อป้องกันส่วนที่เกินของเกลือในโซนราก), และอื่น ๆ การจัดการปฏิบัติ เช่น ประยุกต์ขายแคลเซียมแก้ไข มีตัวเลือกในการบรรเทาอาการความเป็นพิษของเค็ม (FAO, 1992) Desalination คืนน้ำเสียโดยใช้กระบวนการเมมเบรนอาจป้องกัน salinization ดินเนื้อปูนและน้ำบาดาล แต่กระบวนการนี้ยังคงมีราคาแพงมาก และไม่ได้แสดงตัวเลือกที่เหมาะสม (Rebhun, 2004) pH เป็นสิ่งสำคัญ เนื่องจากมันอาจมีผลต่อสภาพดินด่างและละลายโลหะ ของโรคสามารถแสดงอุปสรรคกับการใช้น้ำเสียเนื่องจากความเสี่ยงของโรคส่ง สถานะของสารอินทรีย์แบบ โลหะหนัก คลอไรด์ และสาร อาหารส่วนเกิน เช่นไนโตรเจน อาจยังจำกัดการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3. ประโยชน์และข้อ จำกัด ของการใช้ซ้ำน้ำเสียสำหรับการเพาะปลูกพืชเส้นใย
ในภูมิภาคน้ำขาดแคลนน้ำชายขอบที่มีคุณภาพจะกลายเป็นองค์ประกอบที่สำคัญมากขึ้นของแหล่งน้ำการเกษตร (Angelakis และเดอร์แฮม, 2008; กอดีร์, et al, 2007;. Trinh และคณะ ., 2013) ที่นำมาใช้บำบัดน้ำเสียสำหรับการชลประทาน counterbalances ขาดแคลนหรือฤดูกาลของปริมาณน้ำฝนเพื่อให้แน่ใจเติมน้ำใต้ดินช่วยให้การอนุรักษ์ทรัพยากรน้ำ (Kfir, et al, 2012;. Pereira et al, 2002;. Plappally และ Lienhard, 2012; Portnov และ Safriel 2004; Rebhun, 2004) ช่วยลดการปนเปื้อนของแหล่งน้ำ (Zema et al., 2012) และยังอาจนำไปสู่การลดความจำเป็นในการใช้ปุ๋ยเพราะการปรากฏตัวของสารอาหารในน้ำทิ้งที่มีรายได้ทั้งด้านสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจ.
นอกจากนี้การเติบโตของพืชที่เพิ่มขึ้น และอัตราผลตอบแทนเนื่องจากการที่นำมาใช้เพื่อการชลประทานน้ำเสียอาจนำไปสู่การเพิ่มความกว้างของสมดุลพลังงานที่กักเก็บคาร์บอนลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกและมีกำไรสุทธิ (แป et al., 2013) การปรากฏตัวของฝาครอบพืชและรวมตัวกันของเศษซากพืชลงในดินที่อาจเรียกคืนสมบัติของดิน (ความอุดมสมบูรณ์ของโครงสร้างสารอินทรีย์), การควบคุมการกัดเซาะและเพิ่มความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิทัศน์ (เฟอร์นันโด et al., 2010) นอกจากนี้การสะสมคาร์บอนอินทรีย์แสดงให้เห็นถึงตัวเลือกสำหรับโปรแกรมคาร์บอนเครดิต (วิลเลียมส์ et al., 2008).
แต่นำมาใช้ใหม่ของน้ำเสียยังคงเกี่ยวข้องกับการทะเลาะวิวาทมากและไม่เคยมีการยอมรับของประชาชนและผู้มีส่วนได้เสีย นี่คือสิ่งที่จำเป็นพื้นฐานเช่นการสนับสนุนจากหน่วยงานท้องถิ่นขึ้นอยู่กับความทุ่มเทและความมุ่งมั่นของผู้เล่นในท้องถิ่น ในทางตรงกันข้ามการผลิตของพืชเส้นใยในพื้นที่ชนบทอาจจะเป็นวิธีการที่จะต่อสู้กับการอพยพชนบทเป็นวิธีการของการจ้างงานใหม่และโอกาสใหม่ (แป et al., 2013) นอกจากนี้การรีไซเคิลน้ำเสียจะดึงดูดความสำคัญทั้งในประเทศกำลังพัฒนาและพัฒนาตั้งแต่แหล่งน้ำเหล่านี้สามารถนำไปสู่การรักษากิจกรรมทางการเกษตรในปัจจุบันเน้นด้านสิ่งแวดล้อมและโอกาสทางเศรษฐกิจและสังคมในพื้นที่เหล่านี้ ในหลายภูมิภาคที่นำมาใช้ในการบำบัดน้ำเสียในภาคเกษตรเป็นวิธีเดียวที่จะเผชิญกับภัยพิบัติที่ประสบความสำเร็จที่เกิดจากความแห้งแล้งและการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพที่เกี่ยวข้องและความยากจน (Habib, et al, 2013;.. kharraz, et al, 2012) นี่คือความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่แห้งแล้งซึ่งมีแนวโน้มที่จะได้รับผลกระทบจากภัยแล้งอย่างรุนแรงและเป็นไปได้ที่เหตุการณ์สภาพอากาศรุนแรง (เช่นคลื่นความร้อนเป็นเวลานานลูกเห็บและพายุ) เป็นที่ยอมรับโดย Cosentino และคณะ (2012) สำหรับภาคใต้ของยุโรปในมุมมองของการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศที่คาดการณ์ไว้.
แต่นำมาใช้ใหม่ของน้ำเสียในการชลประทานของพืชเส้นใยยังสามารถนำเสนอบางส่วนอุปสรรคทางเทคนิคและสิ่งแวดล้อม ระบบเหล่านี้ต้องใช้วิธีการบริหารจัดการเพื่อให้ใกล้เคียงกับการโหลดและการดูดซึมสารอาหารที่อาจเกิดขึ้นจากการเพาะปลูก (Tzanakakis et al., 2009) สถาพน้ำสามารถทำหน้าที่เป็นอ่างเก็บน้ำของสารอาหารที่จำเป็นสำหรับการเจริญเติบโตของพืช แต่เมื่อนำไปใช้กับดินในปริมาณที่มากเกินไปอาจทำให้เกิดปัญหาหลายอย่างเช่นความไม่สมดุลของสารอาหารในผิวดินและน้ำใต้ดินไหลบ่ามากเกินไปและขาดออกซิเจน (Jampeetong และ Brix 2009; Rittmann และ อัล, 2011;.. Rivett et al, 2008) การเพิ่มขึ้นของน้ำนอกจากนี้ยังควรมีการควบคุมโดยใช้วิธีการระบายน้ำที่เหมาะสมเมื่อโหลดน้ำมากเกินไป การใช้ซ้ำน้ำเสียนอกจากนี้ยังอาจส่งผลให้เกิดการสะสมของสารปนเปื้อนในดินที่เป็นข้อสังเกตจาก Bandarra และคณะ (2013) ในขณะเดียวกันน้ำทิ้งควรนำมาใช้ในอัตราที่มีความสามารถในการคายระเหยพืชที่น่าพอใจในภูมิภาคที่ผ่านการทดสอบ การจับคู่การโหลดไฮโดรลิคและดูดซึมสารอาหารในการสั่งซื้อพร้อมกันในการบำบัดน้ำและผลิตชีวมวลที่มีศักยภาพทางเศรษฐกิจสามารถที่ซับซ้อน พืชที่มีประสิทธิภาพการใช้น้ำสูงควรจะใช้กับน้ำเสียของการโหลดสารอาหารสูงหากแผนการรักษาก่อนประยุกต์ใช้ในการลดความเข้มข้นของสารอาหารในน้ำทิ้งที่ไม่ได้เป็นตัวเลือกหรือการปรับตัวของอัตราการใช้สารอาหารที่เป็นเรื่องยาก (Tzanakakis et al., 2009) พื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างขึ้นประกอบด้วยการปลูกพืชเส้นใยสามารถใช้เป็นรักษาเพิ่มเติมเพื่อลดโหลดสารอาหารที่ได้รับการแนะนำหลังการรักษารองในโรงบำบัดน้ำเสีย การใช้กลยุทธ์นี้สามารถปรับปรุงคุณภาพน้ำและลดความเสี่ยงในการชลประทานของฟิลด์เช่นเดียวกับการผลิตพืชเส้นใยในทั้งสองระบบ (Tzanakakis et al., 2009).
ความพร้อมน้ำทิ้งในแง่ของปริมาณโดยเฉพาะอย่างยิ่งของน้ำเสียชุมชนจากพื้นที่ชนบทที่มีต่ำ ประชากรอาจไม่ตรงกับความต้องการของพืชน้ำ เพียงพอที่จะตอบสนองต่อปัญหานี้ Barbagallo และคณะ (2011) และคอสตาและคณะ (2013) ที่ผ่านการทดสอบ donax A. ภายใต้ระบอบการปกครองที่แตกต่างกันการชลประทานเพื่อประเมินอัตราส่วนของผลผลิตลดลงเพื่อลดภาระการบำบัดน้ำเสีย ความแปรปรวนของการผลิตและคุณภาพน้ำทิ้งเมื่อเวลาผ่านไปก็อาจจะเป็นอุปสรรค ในบริเวณทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเช่นอาจจะมีส่วนเกินของโหลดน้ำในช่วงฤดูฝนจากฝนและฝนตกน้ำจากระบบบำบัดที่มีปัญหาการขาดแคลนน้ำในช่วงฤดูร้อน การปรับตัวของฤดูการเจริญเติบโตการผลิตน้ำเสียเป็นประจำทุกปีทั้งหมดนอกจากนี้ยังมีผลบังคับใช้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับพืชเส้นใยประจำปีหรือเมื่อชลประทานจะต้องอยู่บนพื้นฐานเสริมเท่านั้น สิ่งอำนวยความสะดวกการจัดเก็บข้อมูลอาจมีความจำเป็นในช่วงระยะเวลาที่ไม่เจริญเติบโต / ระยะเวลาที่ไม่ชลประทานทั้งที่ฟาร์มหรือใกล้กับโรงบำบัดน้ำเสีย.
เพื่อที่จะนำมาใช้น้ำเสียในการชลประทานของพืชเส้นใยที่ดินยังควรจะสามารถใช้ได้สำหรับการเพาะปลูกของพืชและ เปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดินควรจะตรวจสอบเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมและทางเศรษฐกิจและสังคมในเชิงลบ (Dauber, et al, 2012;.. ฟริทเชอ et al, 2010) ระยะห่างระหว่างระบบบำบัดน้ำเสียและข้อมูลนอกจากนี้ยังเป็นจุดสำคัญในการออกแบบระบบ มากขึ้นระยะทาง, ค่าใช้จ่ายสูงที่เกี่ยวข้องกับการขนส่งทางน้ำทิ้ง ตาม Malveiro (2013) สำหรับการเพาะปลูกของ donax A. และ Miscanthus ในโปรตุเกสระยะห่างระหว่างสนามและโรงบำบัดควรจะน้อยกว่า 3.82 กม. เพื่อให้ครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาด้วยชีวมวลที่มีการผลิต.
น้ำเสียควรตอบสนองทางการเกษตร และการออกกฎหมายที่มีคุณภาพสุขภาพของประชาชนและไม่ควรดำเนินการสารที่เป็นอันตราย ที่อยู่ที่ความกังวลเหล่านี้องค์การอนามัยโลก (WHO) ได้รับการพัฒนาแนวทางในการใช้ความปลอดภัยของน้ำเสีย (WHO, 2006) หลายประเทศนำมาใช้แนวทางขององค์การอนามัยโลกหรือนโยบายการพัฒนาของตัวเองและกลยุทธ์การบริหารจัดการน้ำที่มีความใกล้ชิดขึ้นอยู่กับระบบการปลูกพืชของตัวเองต้องการและเทคโนโลยีที่มี.
ความเข้มข้นสูงของสารแขวนลอยทั้งหมดสามารถทำให้เกิดการอุดตันในระบบรดน้ำ (มอนและ Albuquerque, 2010) และส่งผลกระทบต่อดิน ไฮดรอลิคุณสมบัติเช่นโดยการปิดกั้นรูขุมขนน้ำดำเนินการ (Lado และเบนเฮอร์, 2009) ความเค็มสูงในน้ำเสีย hampers การพัฒนาที่เหมาะสมของพืชหลายชนิด โซเดียมโบรอนและคลอรีนสามารถเป็นพิษต่อพืชและโดยเฉพาะอย่างยิ่งโซเดียมสามารถเหนี่ยวนำให้เกิดการอุดตันรูขุมขนดินและลดการซึมผ่านดินนำไปขังประสิทธิภาพพืชยากจนความเค็มและลดลงชะล้าง (Muyen et al., 2011) การเลือกของพืชใจกว้างมากขึ้นวิธีการชลประทานที่ลดระดับเกลือหรือการสัมผัสพืชเกลือหรือชะล้างเพิ่มขึ้น (เพื่อป้องกันส่วนเกินของเกลือในเขตราก) และการบริหารจัดการอื่น ๆ เช่นแอพลิเคชันของการแก้ไขแคลเซียมจัดหาคือบางส่วนของ ตัวเลือกในการบรรเทาความเป็นพิษต่อความเค็ม (FAO, 1992) Desalination น้ำเสียโดยใช้กระบวนการยึดเยื่ออาจป้องกันไม่ให้ความเค็มของดินและน้ำใต้ดิน แต่กระบวนการนี้ยังคงมีราคาแพงมากและไม่ได้แสดงตัวเลือกที่เหมาะสม (Rebhun, 2004) ค่าความเป็นกรดเป็นสิ่งที่สำคัญเพราะมันอาจมีผลต่อการละลายโลหะและด่างของดิน การปรากฏตัวของเชื้อโรคยังสามารถเป็นตัวแทนของอุปสรรคในการใช้ประโยชน์จากน้ำเสียอันเนื่องมาจากความเสี่ยงของการส่งผ่านโรค.
การปรากฏตัวของสารประกอบอินทรีย์ถาวรโลหะหนักคลอไรด์และสารอาหารส่วนเกินเช่นไนโตรเจนอาจยัง จำกัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . ประโยชน์และข้อจำกัดของการใช้น้ำเสียจากเส้นใยพืช การเพาะปลูกในน้ำขาดแคลนน้ำ
ภูมิภาค ส่วนคุณภาพจะกลายเป็นองค์ประกอบที่สำคัญมากขึ้นของวัสดุการเกษตรและน้ำ angelakis Durham , 2008 ; qadir et al . , 2007 ; ตริน et al . , 2013 ) น้ำเสียกลับมาใช้ใหม่สำหรับวัตถุประสงค์ชลประทาน counterbalances ความขาดแคลนหรือฤดูกาลของฝนการเติมน้ำใต้ดินเพื่อช่วยอนุรักษ์ทรัพยากรน้ำ ( คเฟอร์ et al . , 2012 ; Pereira et al . , 2002 ; plappally และ ลินฮาร์ด , 2012 ; portnov และ safriel , 2004 ; rebhun , 2004 ) , ลดการปนเปื้อนของน้ำในร่างกาย ( zema et al . , 2012 ) และยังอาจนำไปสู่การลดความต้องการสำหรับ ปุ๋ยเนื่องจากการแสดงตนของสารอาหารในน้ำ ,ทั้งกับสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจรายได้
นอกจากนี้ เพิ่มการเจริญเติบโตและผลผลิตจากน้ำใช้เพื่อการชลประทาน อาจมีส่วนร่วมเพื่อเพิ่มความสมดุลของพลังงานปริมาณการลดก๊าซเรือนกระจกและกำไรสุทธิ ( บาบอซ่า et al . , 2013 )การปรากฏตัวของฝาครอบพืชและการตกค้างในดิน พืชจะคืนค่าคุณสมบัติของดิน ( เจริญพันธุ์ , โครงสร้าง , อินทรีย์ ) , การควบคุมการกัดกร่อน และเพิ่มความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิ ( Fernando et al . , 2010 ) นอกจากนี้ การสะสมอินทรีย์คาร์บอนเป็นทางเลือกสำหรับคาร์บอนเครดิตโปรแกรม ( วิลเลียม et al . , 2008 )
อย่างไรก็ตามใช้โทนยังเกี่ยวข้องกับการทะเลาะวิวาทมาก และไม่เคยมีประชาชนและผู้มีส่วนได้เสีย การยอมรับ นี่เป็นเงื่อนไขพื้นฐาน เช่น การสนับสนุนจากหน่วยงานท้องถิ่นขึ้นอยู่กับความทุ่มเท และความมุ่งมั่นของนักเตะท้องถิ่น บนมืออื่น ๆ , การผลิตเส้นใยพืชในชนบทอาจเป็นวิธีที่จะต่อสู้กับพระธรรมในชนบทเป็นวิธีการของการจ้างงานใหม่และโอกาสใหม่ ( บาบอซ่า et al . , 2013 ) นอกจากนี้น้ำเสียรีไซเคิลเป็นดึงดูดความสำคัญทั้งในการพัฒนา และการพัฒนาประเทศ เนื่องจากแหล่งน้ำเหล่านี้สามารถมีส่วนร่วมในการรักษากิจกรรมการเกษตรปัจจุบัน เน้นโอกาสด้านสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจสังคมสำหรับพื้นที่เหล่านี้ ในภูมิภาคหลายใช้น้ำในการเกษตรเป็นวิธีเดียวที่จะเผชิญภัยพิบัติที่เกิดจากการแปรสภาพเป็นทะเลทรายที่มี , และที่เกี่ยวข้องการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพและความยากจน ( Habib et al . , 2013 ; kharraz et al . , 2012 ) นี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ semiarid ซึ่งมีแนวโน้มที่จะได้รับผลกระทบจากภัยแล้งรุนแรง และเป็นไปได้มากสภาพอากาศ ( เช่น จากคลื่นความร้อน ลูกเห็บและพายุ )รู้จัก cosentino et al . ( 2012 ) สำหรับภาคใต้ของยุโรปในมุมมองของพยากรณ์การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
แต่ใช้น้ำทิ้งในการชลประทานของเส้นใยพืชยังสามารถเสนอบางด้านสิ่งแวดล้อม อุปสรรค ระบบเหล่านี้ต้องมีแนวทางปฏิบัติในการบริหารจัดการ เพื่อให้สารอาหารและการผสมผสานที่มีศักยภาพประมาณโหลดของพืช ( tzanakakis et al . , 2009 )ผสมน้ำ สามารถใช้เป็นแหล่งของสารอาหารที่จำเป็นสำหรับการเจริญเติบโตของพืช แต่เมื่อใช้กับดินในปริมาณที่มากเกินไปอาจทำให้เกิดปัญหามากมาย เช่น ความไม่สมดุลของธาตุอาหารในผิวดิน และน้ำใต้ดิน น้ำท่าที่มากเกินไปและปรากฏการณ์ยูโทรฟิเคชั่น ( jampeetong กอ , 2009 ; rittmann et al . , 2011 ; รีวิต et al . , 2008 )การเพิ่มขึ้นของน้ำโต๊ะควรถูกควบคุมโดยการระบายน้ำที่เหมาะสม เมื่อโหลดมีมากเกินไป การใช้น้ำทิ้งยังอาจส่งผลในการสะสมของสารพิษในดิน เช่น สังเกตได้จาก bandarra et al . ( 2013 ) ในเวลาเดียวกัน น้ำทิ้งควรใช้ในอัตราความสามารถเพียงพืชน้ำในการทดสอบภาคจับคู่โหลดไฮดรอลิกและธาตุอาหารเพื่อพร้อมกันเพื่อรักษาน้ำและผลิตมวลชีวภาพศักยภาพทางเศรษฐกิจสามารถที่ซับซ้อน พืชใช้น้ำมีประสิทธิภาพสูง ควรใช้กับกิจกรรมของโหลดสารอาหารสูงหากก่อนการใช้แผนการรักษาเพื่อลดความเข้มข้นของธาตุอาหารในน้ำทิ้งไม่ใช่ตัวเลือกหรือการปรับตัวของอัตราการใช้สารอาหารได้ยาก ( tzanakakis et al . , 2009 ) ชายเลนสร้าง ประกอบด้วย เส้นใยพืช สามารถใช้เป็นรักษาเพิ่มเติมเพื่อลดการโหลดสารอาหารที่ได้รับการแนะนำในการรักษา หลังจากรองพืชบำบัดน้ำเสีย การใช้กลยุทธ์นี้สามารถปรับปรุงคุณภาพน้ำและลดความเสี่ยงในด้านชลประทาน ด้านรวมทั้งการผลิตเส้นใยพืชทั้งระบบ ( tzanakakis et al . , 2009 )
จากความพร้อมในแง่ของปริมาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในน้ำเสียจากชนบทที่มีประชากรน้อย อาจจะไม่ตรงกับความต้องการของพืช น้ำ . เพียงพอที่จะตอบปัญหานี้ barbagallo et al . ( 2011 ) และ คอสตา et al . ( 2013 ) ทดสอบ .donax ภายใต้ระบบการชลประทานที่แตกต่างกันเพื่อประเมินสัดส่วนของผลผลิตลดลงเพื่อลดภาระน้ำเสีย ความแปรปรวนของปริมาณการผลิตและคุณภาพตลอดเวลาอาจเป็นอุปสรรค ในพื้นที่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ตัวอย่างเช่น อาจจะมีส่วนเกินของน้ำ โหลด ในฤดูฝน และจากการตกตะกอนเกี่ยวกับฝนน้ำจากพืช การรักษา กับปัญหาการขาดแคลนน้ำในช่วงฤดูร้อนการปรับตัวของฤดูปลูกต่อผลผลิตรวมน้ำเสียรายปียังบังคับ โดยเฉพาะพืชเส้นใยประจำปี หรือเมื่อน้ำที่จำเป็นบนพื้นฐานเพิ่มเติมเท่านั้น เครื่องกระเป๋าอาจจะต้องในระหว่างช่วงระยะเวลาไม่ / ไม่ส่งให้ที่ฟาร์ม หรือ ใกล้โรงบำบัดน้ำเสีย .
เพื่อเป็นการใช้น้ำทิ้งในการชลประทานของเส้นใยพืชที่ดินควรจะสามารถใช้ได้สำหรับการเพาะปลูกของพืชและการเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดินควรมีการตรวจสอบ เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมและเศรษฐกิจเชิงลบ ( แต้มสี et al . , 2012 ; fritsche et al . , 2010 ) ระยะทางระหว่างโรงบำบัดน้ำเสียและสนามเป็นจุดที่สำคัญในการออกแบบระบบ และ ยิ่งระยะทางสูงกว่าค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับการขนส่งน้ำทิ้ง ตาม malveiro ( 2013 ) สำหรับการเพาะปลูกของ A และ donax หญ้ามิสแคนทัสในโปรตุเกส ระยะห่างระหว่างเขตข้อมูลและการรักษาพืชควรจะน้อยกว่า 3.82 กิโลเมตรเพื่อให้ครอบคลุมค่าใช้จ่ายกับการบำรุงรักษาชีวมวลที่ถูกผลิต
น้ำเสียควรตอบสนองต่อคุณภาพด้านสาธารณสุขและกฎหมาย และไม่ควรนำสารที่เป็นอันตราย ไปยังที่อยู่ข้อกังวลเหล่านี้ องค์การอนามัยโลก ( WHO ) พัฒนาแนวทางความปลอดภัยในการใช้น้ำเสีย ( ใคร , 2006 )หลายประเทศประกาศใช้เป็นแนวทางหรือนโยบายของตัวเองและพัฒนากลยุทธ์การจัดการน้ำ ซึ่งจะขึ้นอยู่กับระบบของตนเองอย่างใกล้ชิด และพืชต้องการใช้เทคโนโลยี
ความเข้มข้นสูงของของแข็งแขวนลอยทั้งหมดสามารถทำให้เกิดการอุดตันในระบบรดน้ำ ( Monte Montgomery และ 2010 ) และมีผลต่อคุณสมบัติทางชลศาสตร์ของดินเช่น โดยกั้นน้ำารู ( ในอีกทางหนึ่ง และ เบน เฮอร์ , 2009 ) ความเค็มสูงในน้ำเสีย hampers การพัฒนาที่เหมาะสมของพืชมาก โซเดียมโบรอนและคลอรีนจะเป็นพิษต่อพืช และ โดยเฉพาะโซเดียมทำให้เกิดรูขุมขนอุดตัน และลดการซึมผ่านของดิน ดิน นำน้ำขัง ประสิทธิภาพการชะล้างและพืชไม่ดีกลุ่มดาวยีราฟลดลง ( muyen et al . , 2011 )การเลือกใจกว้างมากขึ้น พืช น้ำ วิธีการลดระดับเกลือหรือพืชสัมผัสกับเกลือ หรือ เพิ่ม ( เพื่อป้องกันการชะล้างส่วนเกินของเกลือในบริเวณราก ) และการจัดการอื่น ๆเช่น การใช้ แคลเซียม การปฏิบัติการแก้ไข เป็นบางส่วนของตัวเลือกเพื่อลดความเค็ม ความเป็นพิษ ( FAO , 1992 )การขจัดเกลือผสมน้ำเสียโดยกระบวนการเมมเบรนอาจป้องกันกลุ่มดาวยีราฟของดินและน้ำใต้ดิน แต่กระบวนการนี้ยังคงมีราคาแพงมาก และไม่ได้เป็นตัวแทนของทางเลือกที่เหมาะสม ( rebhun , 2004 ) อ ก็สำคัญ เพราะอาจมีผลต่อการละลายของโลหะและกรดด่างของดินการปรากฏตัวของเชื้อโรคยังสามารถเป็นตัวแทนของอุปสรรคในการใช้บำบัดน้ำเสีย เนื่องจากความเสี่ยงของการส่งผ่านโรค
มีสารประกอบ อินทรีย์ ถาวรโลหะหนัก , คลอไรด์และสารอาหารส่วนเกิน เช่น ไนโตรเจน อาจ จำกัด