David Henry Hwang’s The Sound of a

David Henry Hwang’s The Sound of a Voice is a tragic story told through the mythic metaphors of Japanese literature. This play is Hwang’s attempt to explore some of the deepest, and sometimes contradictory, human emotions. To do so, he created two very lonely middle-aged characters and placed them in an isolated house, almost as if to watch them interact as they simultaneously long for, and repel, the magnetic powers of love. Both his female and his male characters are desperately lonely, but their fear of being psychologically marred by the other keeps them from a final surrender to their emotional needs.
The Sound of a Voice was first produced on a double bill with Hwang’s The House of Sleeping Beauties by Joseph Papp at the New York Shakespeare Festival Public Theater on November 6, 1983. Both of these plays were a departure for Hwang, who had previously focused on stories about Chinese American immigrants and the problems they faced as they tried to assimilate, or adjust, to life in the United States. Both plays take place somewhere in Japan, and several critics have remarked that the overall theme of The Sound of a Voice reminds them of the work of Japanese author Kobo Abe, especially his Woman in the Dunes, which was first published as a novel and later adapted to the screen.
The Sound of a Voice is a deeply moving play with a surprising, or, more appropriately, a shocking ending. In the play, Hwang’s characters must con front their fears of growing old, of never finding love, and of never being comforted by the intimacy of a long and trusted relationship, all in the short but intense space of one act. To present such emotion in a short span of time, Hwang needed to create a dialogue that is as precise as it is spare, a feat that he accomplished quite successfully. The dramatic impact of this short play is not only deeply felt, but, according to many critics, also very haunting.
- See more at: http://www.enotes.com/topics/sound-voice#sthash.QSEwHRSr.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮนรีเดวิดฮวงเสียงของเสียงเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเล่าผ่านคำเปรียบเปรยเทพนิยายของวรรณกรรมญี่ปุ่น ละครเรื่องนี้เป็นความพยายามที่ hwang เพื่อสำรวจบางส่วนของที่ลึกที่สุดและขัดแย้งบางครั้งอารมณ์ของมนุษย์ จะทำเช่นนั้นเขาสร้างตัวละครทั้งสองวัยกลางคนเหงามากและวางไว้ในบ้านแยกเกือบจะเป็นถ้าจะดูพวกเขามีปฏิสัมพันธ์ที่พวกเขาพร้อมกันมานานสำหรับและขับไล่อำนาจแม่เหล็กของความรัก ทั้งเพศหญิงและตัวละครชายของเขาเหงาหมด แต่ความกลัวของพวกเขาถูก marred โดยจิตใจอื่น ๆ ช่วยให้พวกเขาจากการยอมแพ้ครั้งสุดท้ายที่จะตอบสนองความต้องการทางอารมณ์ของพวกเขา.
เสียงของเสียงที่ถูกผลิตครั้งแรกในใบเรียกเก็บเงินคู่กับ hwang บ้านงามนอนหลับโดย joseph กระดาษแข็งที่เทศกาล shakespeare york โรงละครของประชาชนใหม่ใน 6 พฤศจิกายน 1983 ทั้งสองเล่นเหล่านี้เดินทางสำหรับ hwang ซึ่งก่อนหน้านี้ในที่เน้นเรื่องราวเกี่ยวกับผู้อพยพชาวอเมริกันจีนและปัญหาที่พวกเขาต้องเผชิญกับการที่พวกเขาพยายามที่จะดูดซึมหรือปรับเป็นการใช้ชีวิตในประเทศสหรัฐอเมริกา เล่นทั้งสองเกิดขึ้นที่ใดที่หนึ่งในประเทศญี่ปุ่นและนักวิจารณ์หลายคนได้ตั้งข้อสังเกตว่ารูปแบบโดยรวมของเสียงของเสียงเตือนพวกเขาในการทำงานของผู้เขียนญี่ปุ่น Kobo abe โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่เขาอยู่ในเนินทรายซึ่งได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกเป็นนวนิยายและหลังจากนั้น ไปปรับใช้กับหน้าจอ.
เสียงของเสียงที่เล่นด้วยการย้ายลึกที่น่าแปลกใจหรือมากขึ้นอย่างเหมาะสมตอนจบที่น่าตกใจ ในการเล่นตัวละคร hwang ต้อง con กลัวของพวกเขาหน้าของการเจริญเติบโตเก่าไม่เคยค้นหาความรักและไม่เคยถูกสบายใจโดยใกล้ชิดของความสัมพันธ์ที่ยาวนานและเชื่อถือได้ทั้งหมดในพื้นที่สั้น ๆ แต่รุนแรงของการกระทำหนึ่ง ที่จะนำเสนออารมณ์ความรู้สึกดังกล่าวในช่วงเวลาสั้น ๆ , hwang จำเป็นในการสร้างบทสนทนาที่เป็นได้อย่างแม่นยำตามที่ว่าง,เพลงที่เขาประสบความสำเร็จค่อนข้างประสบความสำเร็จ ผลกระทบอย่างมากของการเล่นระยะสั้นนี้จะไม่เพียง แต่รู้สึกลึก แต่ตามที่นักวิจารณ์หลายคนยังหลอนมาก
- ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่:. http://www.enotes.com/topics/sound-voice # sthash.qsewhrsr dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เดวิดเฮนรี่หวาเสียงของเสียงเป็นเรื่องราวโศกนาฏกรรมบอกถึงคำอุปมาอุปมัย mythic วรรณกรรมญี่ปุ่น เล่นนี้เป็นความพยายามของหวาการสำรวจบางส่วนของข้าพเจ้า และบางครั้งขัด แย้ง อารมณ์ของมนุษย์ ดัง เขาสร้างอักขระวัยกลางคนเหงามากสองตัว มาวางไว้ในบ้านการแยก เกือบกับจะดูให้ติดต่อกับพวกเขากันยาว และขับ ไล่ อำนาจแม่เหล็กของความรัก อักขระของเขาชายและหญิงของเขาจะโดดเดี่ยวหมด แต่ความกลัวของพวกเขาถูก psychologically marred โดยอีกคงยอมแพ้สุดท้ายจากความอารมณ์
เสียงเสียงเขาก่อนผลิตรายการคู่กับสวยของหวาเดอะเฮาส์ของนอนงาม โดยโจเซฟ Papp ที่นิวยอร์กเชกสเปียร์เทศกาลสาธารณะบน 6 พฤศจิกายน 1983 ทั้งของเล่นเหล่านี้มีทางสำหรับเดิน ที่มีก่อนหน้านี้เน้นเรื่องราวเกี่ยวกับผู้อพยพชาวจีนอเมริกันและปัญหาที่ประสบ ตามที่พวกเขาพยายามสะท้อน หรือปรับปรุง ชีวิตในสหรัฐอเมริกา บทละครทั้งทำที่ใดที่หนึ่งในประเทศญี่ปุ่น และนักวิจารณ์หลายได้กล่าวว่า รูปแบบโดยรวมของเสียงเป็นเสียงเตือนให้การทำงานของญี่ปุ่นผู้เขียนอะเบะโคโบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งของผู้หญิงในเที่ยว ซึ่งถูกตีพิมพ์เป็นนวนิยายครั้งแรก และในภายหลังได้ดัดแปลงให้หน้าจอ
เสียงเสียงเป็นเคลื่อนไหวลึก ด้วยน่าแปลกใจหรือ เพิ่มเติมอย่างเหมาะสม ความขยันเกอว ในการเล่น อักขระของหวาต้องติดหน้าความกลัวของการเติบโตเก่า ค้นหาไม่รัก และของไม่ถูก comforted โดยมีระดับของความสัมพันธ์ที่ยาวนาน และเชื่อถือได้ ในพื้นที่สั้น ๆ แต่รุนแรงของดำเนิน การแสดงอารมณ์ความรู้สึกดังกล่าวในระยะสั้นของเวลา หวาที่จำเป็นในการสร้างบทสนทนาที่แม่นยำซึ่งเป็นอะไหล่ เพลงที่เขาทำได้ค่อนข้างเรียบร้อย ผลกระทบอย่างนี้เล่นสั้นจะไม่ลึกเท่ารู้สึก แต่ มาก วิจารณ์ haunting มากยัง
-ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://www.enotes.com/topics/sound-voice #sthashQSEwHRSr.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดาวิดเฮนรีจ่ายค่าบำเหน็จกรรมการของเสียงของเสียงที่เป็นเรื่องน่าเศร้าที่บอกผ่านทางอุปมาอุทั้งที่ของวรรณกรรมญี่ปุ่น เล่นนี้เป็นของจ่ายค่าบำเหน็จกรรมการการพยายามที่จะสำรวจลึกที่สุดและบางครั้งก็มีความขัดแย้งกันอยู่ที่อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์บางส่วน ในการดำเนินการดังกล่าวให้เขาได้สร้างสองตัววัยกลางคนเป็นอย่างมากและวางไว้ในบ้านแยกออกมาเกือบจะเท่ากับว่าในการรับชมพวกมันมีปฏิสัมพันธ์เป็นเขาพร้อมกันนานสำหรับและไล่อำนาจแม่เหล็กของความรัก ทั้งสองฝ่ายหญิงของเขาและอักขระตัวผู้เขามีอันเปล่าเปลี่ยวสุดชีวิตแต่ความกลัวของเขาในการเปิดโปงอีกทางจิตวิทยาทำให้พวกเขายอมจำนนจากครั้งสุดท้ายที่จะตอบสนองความต้องการทางด้านอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขา.
เสียงที่เป็นครั้งแรกเกิดขึ้นกับร่างพระราชบัญญัติดับเบิลคลิกที่พร้อมด้วยบ้านที่จ่ายค่าบำเหน็จกรรมการการนอนหลับพักผ่อนชมความงดงามของโยเซฟ papp ที่ New York เชคสเปียร์ที่โรงละครที่สาธารณะวันที่ 6 พฤศจิกายน 1983 เล่นได้ทั้งสองนี้ก็ออกเดินทางสำหรับจ่ายค่าบำเหน็จกรรมการที่ได้ให้ความสำคัญในเรื่องเกี่ยวกับผู้อพยพชาวอเมริกันจีนและปัญหาที่พวกเขาต้องเผชิญและเขาพยายามที่จะเอาอย่างหรือปรับไว้ก่อนหน้านี้ในการใช้ชีวิตทั้งในประเทศสหรัฐอเมริกา. ทั้งสองเล่นจะจัดขึ้นที่ไหนสักแห่งในประเทศญี่ปุ่น,และยังมีอีกหลายคำวิจารณ์ได้ตั้งข้อสังเกตว่าที่สวนสนุกโดยรวมของระบบเสียงของเสียงเตือนให้คนในที่ทำงานของญี่ปุ่นผู้เขียนโกโบ้ abe ,โดยเฉพาะของเขาผู้หญิงในเนินทรายซึ่งเป็นครั้งแรกที่ประกาศไว้เป็นเรื่องใหม่ดัดแปลงให้เข้าไปใน ภายหลัง ที่หน้าจอ.
ที่เสียงของเสียงเป็นอย่างมากต่อการย้ายการเล่นด้วยที่น่าประหลาดใจ,หรือ,การสิ้นสุดการทำงานมากขึ้นอย่างเหมาะสมน่า. ในการเล่นที่ตัวของจ่ายค่าบำเหน็จกรรมการจะต้อง Con ด้านหน้าความกลัวของคนแก่ไม่การค้นหาความรักและการที่ไม่มีการปลอบด้วยความคุ้นเคยในความสัมพันธ์ระยะยาวและได้รับความเชื่อถือโดยทั้งหมดอยู่ในพื้นที่เพื่อไปถึงได้ไม่ไกลนักแต่ความรุนแรงของการกระทำ ในการแสดงความรู้สึกดังกล่าวในช่วงของเวลาจ่ายค่าบำเหน็จกรรมการที่จำเป็นเพื่อสร้างกล่องโต้ตอบที่มีความแม่นยำและมีชิ้นส่วนอะไหล่ความสามารถที่เขาทำได้ค่อนข้างเรียบร้อยแล้ว. ส่งผลกระทบอย่างมากของเล่นในระยะทางสั้นๆเพื่อไปนี้ไม่ใช่แค่เพียงความรู้สึกลึกซึ้งแต่ตามนักวิจารณ์หลายคนยังเป็นอย่างมากอยู่ในความทรงจำ.
- - ดูรายละเอียดเพิ่มเติมที่ http://www.enotes.com/topics/sound-voice#sthash.qsewhrsr.dpuf