As Peyton Farquhar fell straight do

As Peyton Farquhar fell straight downward through the bridge he lost consciousness and was as one already dead. From this state he was awakened--ages later, it seemed to him--by the pain of a sharp pressure upon his throat, followed by a sense of suffocation. Keen, poignant agonies seemed to shoot from his neck downward through every fiber of his body and limbs. These pains appeared to flash along well-defined lines of ramification and to beat with an inconceivably rapid periodicity. They seemed like streams of pulsating fire heating him to an intolerable temperature. As to his head, he was conscious of nothing but a feeling of fulness--of congestion. These sensations were unaccompanied by thought. The intellectual part of his nature was already effaced; he had power only to feel, and feeling was torment. He was conscious of motion. Encompassed in a luminous cloud, of which he was now merely the fiery heart, without material substance, he swung through unthinkable arcs of oscillation, like a vast pendulum. Then all at once, with terrible suddenness, the light about him shot upward with the noise of a loud splash; a frightful roaring was in his ears, and all was cold and dark. The power of thought was restored; he knew that the rope had broken and he had fallen into the stream. There was no additional strangulation; the noose about his neck was already suffocating him and kept the water from his lungs. To die of hanging at the bottom of a river!--the idea seemed to him ludicrous. He opened his eyes in the darkness and saw above him a gleam of light, but how distant, how inaccessible! He was still sinking, for the light became fainter and fainter until it was a mere glimmer. Then it began to grow and brighten, and he knew that he was rising toward the surface--knew it with reluctance, for he was now very comfortable. "To be hanged and drowned," he thought? "that is not so bad; but I do not wish to be shot. No; I will not be shot; that is not fair."

He was not conscious of an effort, but a sharp pain in his wrist apprised him that he was trying to free his hands. He gave the struggle his attention, as an idler might observe the feat of a juggler, without interest in the outcome. What splendid effort!--what magnificent, what superhuman strength! Ah, that was a fine endeavor! Bravo! The cord fell away; his arms parted and floated upward, the hands dimly seen on each side in the growing light. He watched them with a new interest as first one and then the other pounced upon the noose at his neck. They tore it away and thrust it fiercely aside, its undulations resembling those of a water snake. "Put it back, put it back!" He thought he shouted these words to his hands, for the undoing of the noose had been succeeded by the direst pang that he had yet experienced. His neck ached horribly; his brain was on fire; his heart, which had been fluttering faintly, gave a great leap, trying to force itself out at his mouth. His whole body was racked and wrenched with an insupportable anguish! But his disobedient hands gave no heed to the command. They beat the water vigorously with quick, downward strokes, forcing him to the surface. He felt his head emerge; his eyes were blinded by the sunlight; his chest expanded convulsively, and with a supreme and crowning agony his lungs engulfed a great draught of air, which instantly he expelled in a shriek!

He was now in full possession of his physical senses. They were, indeed, preternaturally keen and alert. Something in the awful disturbance of his organic system had so exalted and refined them that they made record of things never before perceived. He felt the ripples upon his face and heard their separate sounds as they struck. He looked at the forest on the bank of the stream, saw the individual trees, the leaves and the veining of each leaf--saw the very insects upon them: the locusts, the brilliant-bodied flies, the grey spiders stretching their webs from twig to twig. He noted the prismatic colors in all the dewdrops upon a million blades of grass. The humming of the gnats that danced above the eddies of the stream, the beating of the dragon flies' wings, the strokes of the water-spiders' legs, like oars which had lifted their boat--all these made audible music. A fish slid along beneath his eyes and he heard the rush of its body parting the water.

He had come to the surface facing down the stream; in a moment the visible world seemed to wheel slowly round, himself the pivotal point, and he saw the bridge, the fort, the soldiers upon the bridge, the captain, the sergeant, the two privates, his executioners. They were in silhouette against the blue sky. They shouted and gesticulated, pointing at him. The captain had drawn his pistol, but did not fire; the others were unarmed. Their movements were grotesque and horrible, their forms gigantic.

Suddenly he heard a sharp report and something struck the water smartly within a few inches of his head, spattering his face with spray. He heard a second report, and saw one of the sentinels with his rifle at his shoulder, a light cloud of blue smoke rising from the muzzle. The man in the water saw the eye of the man on the bridge gazing into his own through the sights of the rifle. He observed that it was a grey eye and remembered having read that grey eyes were keenest, and that all famous marksmen had them. Nevertheless, this one had missed.

A counter-swirl had caught Farquhar and turned him half round; he was again looking into the forest on the bank opposite the fort. The sound of a clear, high voice in a monotonous singsong now rang out behind him and came across the water with a distinctness that pierced and subdued all other sounds, even the beating of the ripples in his ears. Although no soldier, he had frequented camps enough to know the dread significance of that deliberate, drawling, aspirated chant; the lieu. tenant on shore was taking a part in the morning's work. How coldly and pitilessly--with what an even, calm intonation, presaging, and enforcing tranquillity in the men--with what accurately measured inter vals fell those cruel words:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็น Peyton Farquhar ตกผ่านสะพานตรงลง เขาสูญเสียสติ และเป็นหนึ่งที่ตายแล้ว จากสภาวะนี้เขาได้ตื่นตัว - อายุในภายหลัง เหมือนกับเธอ ด้วยความเจ็บปวดของความดันคมตามลำคอเขา ตาม ด้วยของ suffocation Agonies ความกระตือรือร้น จึงดูเหมือนจะ ยิงจากคอของเขาลงผ่านทุกเส้นใยของร่างกายและแขนขาของเขา ปวดเหล่านี้ปรากฏ แฟลชตามบรรทัดโดย ramification และชนะ ด้วยประจำงวดที่ inconceivably อย่างรวดเร็ว พวกเขาเหมือนกระแสไฟขยับความร้อนเขาอุณหภูมินำมารวม เป็นหัวหน้าของเขา เขาถูกตระหนักอะไรแต่ความรู้สึกของ fulness - แออัด รู้สึกเหล่านี้ไม่มีผู้ตามความคิดได้ ส่วนปัญญาของธรรมชาติของเขาแล้วถูก effaced เขามีอำนาจเพียงใจ และความรู้สึกทรมาน เขามีจิตสำนึกของการเคลื่อนไหว ผ่านในเมฆลูมินัส ซึ่งเขาไม่ได้ตอนนี้เพียงคะนอง ไม่ มีสารวัสดุ เขา swung ผ่านส่วนโค้ง unthinkable ของสั่น เช่นลูกตุ้มใหญ่ แล้ว กัน กับ suddenness น่ากลัว ไฟเกี่ยวกับเขายิงขึ้น ด้วยเสียงของสาดเสียง frightful คำรามอยู่ในหูของเขา และทั้งหมดเย็น และมืด พลังของความคิดถูกคืนค่า เขารู้ว่า เชือกมีเสีย และเขาได้ตกลงมาเป็นกระแสข้อมูล มี strangulation ไม่เพิ่มเติม noose เกี่ยวกับคอของเขาถูกแล้ว suffocating เขา และเก็บน้ำจากปอดของเขา การตายของแขวนที่ด้านล่างของแม่น้ำ! -ความคิดดูเหมือนเขา ludicrous เขาเปิดตาในความมืด และเห็นเหนือเขาคล้ายปีศาจไฟ แต่ว่าไกล ไม่ว่า เขาถูกยังคงจม สำหรับแสงกลายเป็น หวังที่รำไรและหวังที่รำไรจนกว่ามันเป็นเพียงน้อยนิด แล้วมันเริ่มที่จะเติบโต และเพิ่มความสว่าง และเขารู้ว่า เขาถูกขึ้นสู่พื้นผิว - รู้ ด้วยความไม่เต็มใจ สำหรับเขาตอนนี้สะดวกสบายมากขึ้น "การแขวนจม, " ที่เขาคิด "ไม่เลว แต่ฉันไม่ต้องการยิง ไม่มี ฉันจะไม่ยิง ที่ไม่ได้เป็นธรรม"เขาไม่มีความตระหนักความพยายาม แต่คมความเจ็บปวดในข้อมือของเขา apprised เขาที่เขาพยายามที่จะฟรีมือของเขา เขาให้ต่อสู้ความสนใจ เป็นการทำอาจสังเกตเพลงของ juggler การ โดยไม่สนใจในผล ความพยายามใดสวยงาม! -สิ่งสวยงาม แรงอะไร superhuman อา ที่มีการแข่งขันที่ดี บราโว สายไฟตกไป แขนของเขาศึกษาธิการ และลอยขึ้น มือที่เห็นมีแต่ละด้านในการเจริญเติบโตแสง เขาเฝ้าดูดอกเบี้ยใหม่เป็นคนแรก และจากนั้น อีก pounced เมื่อ noose ที่คอของเขา พวกเขาต่อไป และกระตุกมันถึงพริกถึงขิงกัน undulations ความคล้ายของงูน้ำ "ใส่กลับ นำกลับ" เขาคิดว่า เขาตะโกนคำเหล่านี้ที่มือของเขา สำหรับการยกเลิกของ noose ที่ได้รับประสบความสำเร็จ โดยปาง direst ที่ยังมีประสบการณ์ คอของเขาอย่างน่ากลัว ached สมองของเขาถูกไฟไหม้ หัวใจของเขา ซึ่งได้ถูก fluttering รำไร ให้กระโดดมาก พยายามบังคับตัวเองออกมาที่ปากของเขา ร่างกายของเขาทั้งหมดถูก racked และ wrenched ด้วยความปวดร้าว insupportable แต่มือของเขา disobedient ให้ไม่เคร่งครัดกับคำสั่ง พวกเขาตีน้ำดั่งกับจังหวะด่วน ลง บังคับให้เขาไปพื้นผิว เขารู้สึก emerge เขาใหญ่ ตาก็มองไม่เห็น โดยแสงแดด หน้าอกของเขาขยาย convulsively และการฎีกา และผ่อนทุกข์ทรมานปอดของเขาขณะกินน้ำลึกมากอากาศ ซึ่งทันทีที่เขาไล่ในกรี๊ดเขาอยู่ตอนนี้ในครอบครองเต็มความรู้สึกของเขาจริง พวกเขา แน่นอน preternaturally กระตือรือร้น และแจ้งเตือน บางอย่างในรบกวนแวะเขาระบบอินทรีย์จึงทรงยกย่อง และกลั่นเหล่านั้นว่า พวกเขาได้ทำบันทึกสิ่งต่าง ๆ ไม่ว่าจะมองเห็น เขารู้สึก ripples ตัวตามใบหน้าของเขา และได้ยินเสียงของพวกเขาต่างหากพวกเขาหลง เขาดูที่ป่าริมฝั่งลำธาร ต้นละ ใบไม้ และ veining ของแต่ละใบ - เห็นแมลงมากเมื่อพวกเขาเห็น: ฝูงตั๊กแตน แมลงวันใส bodied แมงมุมสีเทายืดจาก twig twig เว็บของพวกเขา เขาสังเกตสี prismatic มีขั้นตอนใน dewdrops ทั้งหมดเมื่อล้านใบหญ้า ฮัม gnats ที่เต้นข้างบน eddies สตรีม การเต้นของปีกของแมลงวันมังกร จังหวะของการน้ำแมงมุมของขา เช่นไม้พายที่ได้ยกเรือของพวกเขา — ทั้งหมดนี้ทำให้เสียงเพลง ปลาฝ่อตามแนวใต้ตาของเขา และเขาได้ยินวิ่งของร่างกายแยกน้ำเขามาเพื่อผิวหันลงกระแส ในขณะที่โลกเห็นประจักษ์ ล้อช้า รอบ ตัวแปรจุด และเขาเห็นสะพาน ป้อม ทหารตามสะพาน กัปตัน สิบเอกคน โจรสอง executioners ของเขา พวกในรูปเงาดำกับฟ้า พวกเขาตะโกน และ gesticulated ชี้ไปที่เขา กัปตันได้ลากปืนของเขา แต่ไม่ไม่ ไฟ คนมีอาวุธ ความเคลื่อนไหวของพวกเขาก็ประหลาด และน่า กลัว ฟอร์มของยักษ์ทันใดนั้นเขาได้ยินรายงานคม และสิ่งที่หลงน้ำแยบคายภายในไม่กี่นิ้วของศีรษะ spattering หน้า ด้วยสเปรย์ เขาได้ยินรายงานที่สอง และเห็น sentinels หนึ่งกับปืนของเขาที่เขาสะพาย เมฆแสงสีฟ้าควันขึ้นจากปากกระบอกปืน คนในน้ำเห็นตาของคนบนสะพานพร้อมเป็นของตัวเองผ่านของปืน เขาสังเกตว่า มีตาสีเทา และจำมีอ่านว่า ตาสีเทาถูก keenest และ marksmen ทั้งหมดมีชื่อเสียงว่า มีพวกเขา อย่างไรก็ตาม นี้มีพลาดหมุนปราบปรามได้จับ Farquhar และเปิดเขาครึ่ง รอบ นอกจากนี้เขาอีกมองเข้าไปในป่าบนฝั่งตรงข้ามป้อม เสียงของเสียงชัดเจน สูง singsong จำเจรังออกด้านหลัง และมาในน้ำ ด้วยการ distinctness ที่ pierced และสงบลงเสียงอื่น ๆ ทั้งหมด แม้กระทั่งการเต้นของ ripples ในหูของเขาตอนนี้ แม้ว่าทหารไม่มี เขามีบริการค่ายพอรู้ความสำคัญของ chant ที่กระทำ drawling, aspirated น่ากลัวมาก รเคมี ผู้เช่าบนฝั่งคือการเป็นส่วนหนึ่งในการทำงานของยามเช้า วิธี coldly และ pitilessly - มีอะไรที่สงบ แม้สำเนียง เงียบ presaging และการบังคับใช้ในผู้ชาย - มีอะไรถูกต้องวัดอินเตอร์ vals ลดลงมือคำโหดร้ายเหล่านั้น:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะที่ เพย์ตัน farquhar ล้มตรงจากสะพาน เขาหมดสติ และเป็นหนึ่งคนที่ตายแล้ว จากสภาพนี้ เขาถูกปลุก -- วัยต่อมาดูเหมือนเขา . . . โดยความเจ็บปวดของคมกดดันบนคอของเขา ตามความรู้สึกของการขาดอากาศหายใจ ความกระตือรือร้น , รุนแรง agonies ดูเหมือนจะยิงจากคอลงผ่านทุกอณูของร่างกายและแขนเจ็บปวดเหล่านี้ปรากฏต่อสายแฟลชตามของที่มี และเอาชนะด้วยการกำหนดออกอย่างรวดเร็ว inconceivably . เหมือนธารขยับความร้อนไฟให้อุณหภูมิเกินจะทน เป็นหัวเขา เขารับรู้ได้ แต่ความรู้สึกของความอิ่มท้อง -- ติดขัด ความรู้สึกเหล่านี้ แต่ไม่มีความคิดส่วนทางปัญญาของธรรมชาติของเขาก็ effaced ; เขามีอำนาจเท่านั้นที่รู้สึก และรู้สึกทรมาน เขามีสติรับรู้การเคลื่อนไหว ถูกห้อมล้อมด้วยเมฆ ซึ่งบัดนี้เขาเป็นเพียงผู้กล้า ปราศจากสารวัสดุ เขาเหวี่ยงมันผ่านส่วนโค้งของคาบ เหมือนลูกตุ้มใหญ่ จากนั้นทั้งหมดในครั้งเดียว กับทำให้แย่แสงกับเขายิงขึ้นด้วย เสียงน้ำแตกกระจายดัง ; คำรามน่ากลัวอยู่ในหูของเขา และทั้งหนาวและมืด พลังของความคิดที่ถูกเรียกคืน เขารู้ว่าเชือกขาดแล้วเขาตกลงสู่ลำธาร ไม่มีการรัดคอเพิ่มเติม ; ห่วงคอของเขาก็ทำให้เขาหายใจไม่ออก และเก็บน้ำจากปอดของเขาตายแขวนอยู่ก้นแม่น้ำ - คิดเหมือนเขาสิ้นดี เขาลืมตาขึ้นมาในความมืดมิด และเห็นแววของแสงเหนือเขา แต่มันอยู่ยังไง ถึงได้ เขายังคงจม เพราะแสงนั้นจนกลายเป็นจางลงทุกขณะแต่แสงริบหรี่ จากนั้นก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นและสว่างขึ้น เขารู้ว่าเขากำลังลอยขึ้นไปยังพื้นผิว -- รู้ว่ามันฝืนกับ ,ให้เขาอยู่สบาย” ถูกแขวนคอและจมน้ำตาย " เขาคิด " ? ก็ไม่เลวร้ายนักหรอก แต่ฉันไม่อยากถูกยิง ไม่ ผมจะไม่ยิง นั่นมันไม่ยุติธรรมเลย "

เขาไม่ได้สติของความพยายาม แต่ความเจ็บปวดที่คมชัดในข้อมือของเขาเองที่เขาพยายามฟรีมือ เขาให้ดิ้นรน ความสนใจของเขาเป็นคนอาจสังเกตการแสดงของนักมายากลโดยไม่สนใจในผล ช่างพยายาม สิ่งที่งดงาม , สิ่งที่พลังเหนือมนุษย์ ! อ่า มันมีความพยายามดี บราโว่ ! เชือกหลุดแล้ว แขนของเขาแยกออกจากกัน และลอยขึ้นด้านบน เขามองเห็นมือตัวเองอยู่รำไรในเติบโตแสง เขามองดูด้วยความสนใจเป็นคนแรกและอีก pounced เมื่อห่วงที่คอของเขาเขาฉีกมันทิ้งและกระตุกมันก็เฉย มัน undulations คล้ายพวกงูน้ำ” ใส่มันกลับใส่มันกลับ ! เขาคิดว่าเขาตะโกนคำเหล่านี้ในมือของเขาเพื่อทำลายห่วงได้สำเร็จ โดยปาง direst ว่าเขายังมีประสบการณ์ คอของเขาเจ็บปวดจนน่ากลัว สมองของเขาบนไฟ หัวใจที่เคยเต้นรัวๆ ให้กระโดดใหญ่