I stood awkwardly, still scratching

I stood awkwardly, still scratching the back of my neck and looking down at the ground. My (h/c) hair still hung over my (pale/tanned/dark) face. I shut my eyes tight and kept my teeth clinched, hoping to god he didn't say anything to me, while silently hoping he did so that this awkward tension would be over with.

After what seemed like centuries of silence, I heard him say something...

"...How long have you been there?" he muttered, his voice very low and quiet.

"Uh, Iiiii... I was just, err... eheh...." I muffled quietly, scratching my neck again, forgetting what I even came here for. 'God dammit, (y/n), why do you have to be so awkward!' I thought to myself in irritation. Although my head was still awkwardly lowered to the ground, I glanced my (e/c) orbs slightly to the left where my Charizard previously stood just so I could get a simple sign of comfort, but then my facial expression completely changed once I saw nothing there. Suddenly, my eyes widened, my face turned pale, instantly turning from awkward to extreme panic. I threw my head upwards almost instantly, my hair flipping back from behind my face in seconds. I instantly flipped my head to the right, and without seeing anything, my (e/c) eyes grew larger and my pupils dilated slightly in fear. I quickly turned around to look behind me, Char being no where in sight.

I anxiously began looking around the area where I stood right before I ran behind some large rocks, and even getting hopeless enough to check behind small bushes, has if he was even small enough to be hiding there.

"CHAR!" I shouted, fear and anxiety running through my voice. "CHAAAAARRRR!" My voice echoed from across the mountain, and I almost instantly forgot anyone else was even in my presence.

I ran around aimlessly, screaming Charizard's name like I was the one lost and not him. Technically, I would be lost with out Charizard, though. Not only would I lose my best friend... but I'd be literally lost because I won't have any way to get home...

I continued running around and checking everywhere, the sound of my cries being the only thing anyone could hear. I stopped in my place in front of a large rock, and my breath stuck inside my throat as I realized I just checked everywhere and back 9000 times. I started shaking in fear. I dug my black converse into the snow and suddenly fell on my knees into the cold surface. "SHIIITTT!" I cussed out loud, complete fear and sadness running through my voice. I tangled my hands into my hair, positioning my knees so that I could bury my face into them. I shakily wrapped my arms around my legs and shoved my head into my knees.

Then, everything went dead silent except for my heavy breathing that was slowly returning at a normal pace. After my breath all returned, I remained completely and utterly silent. I trying my hardest not to cry. The moment seemed to have lasted forever, until I suddenly couldn't hold it in and made light whimper, then causing me to loose the 'bubble' I had almost blown up and start crying softly. Red's eyes widened at the sound, whether it be in shock, confusion, fear, sympathy... I don't know. I just cried softly, trying my best to make it quiet as I possibly could, simply unable to hold it back. My head was still buried in my knees so that I couldn't see anything, my breathing becoming muffled. I cried as quietly as I could, when I suddenly felt a warm hand gently touch my shoulder. My breath got caught in my throat as I slowly and softly lifted my head up and turned my now reddish and stuffy looking eyes behind me to meet a pair of two naturally, exotic looking red eyes, looking at me with complete sincerity. He looked as though he knew exactly what I was going through, and it almost as though he felt upset about it, too... sort of like how I did while seeing him cry. I stared at him for a moment, letting everything sink in for the both of us.

I then choked out a huff with a hint of a cry added to it, breaking my silence. My lips curled in as I threw my head back into my knees and started bawling hysterically. Red's eyes widened even more, and his face looked as though he were almost as sad as I was just by watching me. He gently slid his hand off of my shoulder, causing me to clutch onto my legs even harder than before. I then heard him sit in front of me in the snow. I glanced my crying eyes upwards slightly to see his face, not moving my head. My (h/l) (h/c) hair still laid in my face, but I could still somehow see his expression. It was sympathetic, full of emotion and completely sincere. I curled in my lips again, both of us knowing I was just about to break down again, but this time instead of crying into my legs, I grabbed onto his red vest and pulled him closer to me, quickly burying my face into his shoulder. I heard him gasp once I pulled him close to me, bawling into his shoulder. I sat like that for about a minute, my hands clutched into his sleeves, my face buried in his shirt. My cries were loud and probably hurt his ears now that I think about it. I cried, and I cried, and I cried. Suddenly, I felt a strong hand gently pet my hair. He was trying to console me... and somehow... somehow it made me feel... safer. I didn't even know this guy, but for some strange reason... I felt like he wouldn't judge me. Like I could cry over my lost Pokemon and he wouldn't think it was dumb like everyone else would. It was like he knew exactly how I felt, and wouldn't make fun of me for it. I continued to cry as he softly pet my head and I clutched onto his sleeves. I didn't even know him.. but still. Still, he.. he made me feel... safer. And I wasn't going to question it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมยืนเก้ ๆ ยังคง เกาด้านหลังคอของฉัน และมองลงที่พื้นดิน ผม (h/c) ยังคงค้างเกินหน้าของฉัน (จาง/tanned/มืด) ฉันปิดตาแน่น และเก็บฟันของฉันนั้น หวังพระเขาไม่ได้พูดอะไรกับฉัน ขณะที่หวังอยู่เบื้องหลังเขาทำให้ความตึงเครียดนี้ตกใจจะผ่านด้วย หลังจากที่เหมือนศตวรรษของความเงียบ ฉันได้ยินเขาพูดอะไรบางอย่าง..."... นานมีไปไหนมา"เขา muttered เขาเสียงต่ำมาก และเงียบสงบ" Uh, Iiiii... ผมเพียง ผิดพลาด... eheh..." ฉัน muffled เงียบ ๆ เกาคออีก ลืมอะไรผมจะมาที่นี่สำหรับ ' พระเจ้ากับ, (y/n), ทำไมมีให้ตกใจมาก!' ฉันคิดกับตัวเองในการระคายเคือง แม้ว่าหัวของฉันถูกลดลงไปพื้นดินยังคงเก้ ๆ ฉัน glanced orbs (e/c) ของฉันไปทางซ้ายเล็กน้อยที่ลิซาดงของฉันก่อนหน้านี้ยืนเพียงเพื่อให้สามารถได้รับเครื่องอย่างสบาย แต่แล้ว สีหน้าของฉันอย่างสมบูรณ์เปลี่ยนเห็นมีอะไรเลย ทันใดนั้น ตา widened ใบหน้าของฉันเปิดซีด ทันทีเปลี่ยนจากตกใจไปตกใจมาก ฉันโยนศีรษะขึ้นเกือบจะทันที ผมพลิกกลับพอใบหน้าของฉันในวินาที ทันทีพลิกศีรษะไปด้านขวา และโตใหญ่โดยไม่ต้องเห็นอะไร ตา (e/c) และนักเรียนของฉันขยายความกลัวเล็กน้อย ฉันได้อย่างรวดเร็วหันไปรอบ ๆ มองข้างหลัง อักขระที่ไม่ถูกไม่อยู่ในสายตาฉันกังวลใจเริ่มดูรอบ ๆ บริเวณที่ยืนด้านขวาก่อนฉันก็วิ่งหินบางใหญ่ และแม้กระทั่งการตาพอเข้าหลังพุ่มไม้ขนาดเล็ก มีถ้าเขายังเล็กพอที่จะซ่อนมี "CHAR!" I shouted, fear and anxiety running through my voice. "CHAAAAARRRR!" My voice echoed from across the mountain, and I almost instantly forgot anyone else was even in my presence.I ran around aimlessly, screaming Charizard's name like I was the one lost and not him. Technically, I would be lost with out Charizard, though. Not only would I lose my best friend... but I'd be literally lost because I won't have any way to get home...I continued running around and checking everywhere, the sound of my cries being the only thing anyone could hear. I stopped in my place in front of a large rock, and my breath stuck inside my throat as I realized I just checked everywhere and back 9000 times. I started shaking in fear. I dug my black converse into the snow and suddenly fell on my knees into the cold surface. "SHIIITTT!" I cussed out loud, complete fear and sadness running through my voice. I tangled my hands into my hair, positioning my knees so that I could bury my face into them. I shakily wrapped my arms around my legs and shoved my head into my knees.Then, everything went dead silent except for my heavy breathing that was slowly returning at a normal pace. After my breath all returned, I remained completely and utterly silent. I trying my hardest not to cry. The moment seemed to have lasted forever, until I suddenly couldn't hold it in and made light whimper, then causing me to loose the 'bubble' I had almost blown up and start crying softly. Red's eyes widened at the sound, whether it be in shock, confusion, fear, sympathy... I don't know. I just cried softly, trying my best to make it quiet as I possibly could, simply unable to hold it back. My head was still buried in my knees so that I couldn't see anything, my breathing becoming muffled. I cried as quietly as I could, when I suddenly felt a warm hand gently touch my shoulder. My breath got caught in my throat as I slowly and softly lifted my head up and turned my now reddish and stuffy looking eyes behind me to meet a pair of two naturally, exotic looking red eyes, looking at me with complete sincerity. He looked as though he knew exactly what I was going through, and it almost as though he felt upset about it, too... sort of like how I did while seeing him cry. I stared at him for a moment, letting everything sink in for the both of us.I then choked out a huff with a hint of a cry added to it, breaking my silence. My lips curled in as I threw my head back into my knees and started bawling hysterically. Red's eyes widened even more, and his face looked as though he were almost as sad as I was just by watching me. He gently slid his hand off of my shoulder, causing me to clutch onto my legs even harder than before. I then heard him sit in front of me in the snow. I glanced my crying eyes upwards slightly to see his face, not moving my head. My (h/l) (h/c) hair still laid in my face, but I could still somehow see his expression. It was sympathetic, full of emotion and completely sincere. I curled in my lips again, both of us knowing I was just about to break down again, but this time instead of crying into my legs, I grabbed onto his red vest and pulled him closer to me, quickly burying my face into his shoulder. I heard him gasp once I pulled him close to me, bawling into his shoulder. I sat like that for about a minute, my hands clutched into his sleeves, my face buried in his shirt. My cries were loud and probably hurt his ears now that I think about it. I cried, and I cried, and I cried. Suddenly, I felt a strong hand gently pet my hair. He was trying to console me... and somehow... somehow it made me feel... safer. I didn't even know this guy, but for some strange reason... I felt like he wouldn't judge me. Like I could cry over my lost Pokemon and he wouldn't think it was dumb like everyone else would. It was like he knew exactly how I felt, and wouldn't make fun of me for it. I continued to cry as he softly pet my head and I clutched onto his sleeves. I didn't even know him.. but still. Still, he.. he made me feel... safer. And I wasn't going to question it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้ายังคงเกาหลังของลำคอของฉันและมองลงมาที่พื้นดิน ของฉัน (เอช / c) ผมยังคงแขวนอยู่เหนือของฉัน (อ่อน / ดำขำ / เข้ม) ใบหน้า ผมหลับตาแน่นและเก็บฟันของฉันเหตุหวังที่จะพระเจ้าเขาไม่ได้พูดอะไรกับฉันในขณะที่เงียบ ๆ หวังว่าเขาทำเพื่อให้ความตึงเครียดที่น่าอึดอัดใจนี้จะเป็นไปด้วย. หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นศตวรรษของความเงียบผมได้ยินเขาพูด บางสิ่งบางอย่าง ... "... นานแค่ไหนที่คุณเคยมี?" เขาพึมพำเสียงของเขาต่ำมากและเงียบสงบ. "เอ่อ, IIIII ... ผมก็ผิดพลาด ... eheh .... " ผมเงียบ ๆ ในลำคอเกาคอของฉันอีกครั้งลืมแม้กระทั่งสิ่งที่ฉันมาที่นี่เพื่อ 'พระเจ้าซ, (y / n) ทำไมคุณจะต้องอึดอัดใจมาก!' ฉันคิดกับตัวเองในการระคายเคือง แม้ว่าหัวของฉันก็ยังคงลดลงอย่างเชื่องช้าลงไปที่พื้นผมชำเลืองมองของฉัน (E / c) ลูกกลมไปทางซ้ายเล็กน้อยที่ Charizard ของฉันก่อนหน้านี้ยืนอยู่เพียงเพื่อให้ฉันจะได้รับสัญญาณที่เรียบง่ายของความสะดวกสบาย แต่แล้วการแสดงออกทางสีหน้าของฉันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อฉันเห็น ไม่มีอะไรที่นั่น. ทันใดนั้นสายตาของฉันกว้างใบหน้าของฉันหันซีดทันทีเปลี่ยนจากอึดอัดใจที่จะตื่นตระหนกมาก ฉันโยนหัวของฉันขึ้นเกือบจะทันทีผมพลิกกลับมาจากด้านหลังใบหน้าของฉันในไม่กี่วินาที ฉันทันทีพลิกหัวของฉันไปทางขวาและไม่เห็นอะไรของฉัน (E / c) ตาใหญ่ขึ้นและนักเรียนของฉันพองเล็กน้อยในความหวาดกลัว ผมรีบหันไปมองข้างหลังผม Char เป็นที่มองไม่เห็น. ฉันกังวลใจเริ่มมองไปรอบ ๆ บริเวณที่ผมยืนอยู่ด้านขวาก่อนที่จะวิ่งอยู่ข้างหลังโขดหินขนาดใหญ่และยังได้รับความหวังมากพอที่จะตรวจสอบที่อยู่เบื้องหลังพุ่มไม้ขนาดเล็กที่มีว่าเขาเป็น แม้ขนาดเล็กพอที่จะหลบซ่อนตัวอยู่ที่นั่น. "CHAR!" ฉันตะโกนความกลัวและความวิตกกังวลที่ทำงานผ่านเสียงของฉัน "CHAAAAARRRR!" เสียงของเราสะท้อนจากทั่วภูเขาและผมเกือบลืมทันทีคนอื่นได้แม้ในที่ที่มีฉัน. ฉันวิ่งไปรอบ ๆ อย่างไม่มีจุดหมายกรีดร้องชื่อ Charizard เหมือนผมเป็นคนหนึ่งที่หายไปและไม่ให้เขา เทคนิคฉันจะหายไปกับ Charizard ออกแม้ว่า ไม่เพียง แต่ฉันจะสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ... แต่ฉันจะหายไปอย่างแท้จริงเพราะผมจะไม่ได้มีวิธีการที่จะได้รับบ้านใด ๆ ... ฉันยังคงวิ่งไปรอบ ๆ และการตรวจสอบทุกที่เสียงร้องของฉันเป็นสิ่งเดียวที่ทุกคน สามารถได้ยินเสียง ฉันหยุดในสถานที่ของฉันในด้านหน้าของก้อนหินขนาดใหญ่และลมหายใจของฉันติดอยู่ภายในลำคอของฉันเป็นฉันตระหนักฉันเพียงแค่การตรวจสอบทุกที่และกลับ 9000 ครั้ง ผมเริ่มสั่นด้วยความกลัว ฉันขุดสนทนาสีดำของฉันเป็นหิมะและก็ล้มลงบนหัวเข่าของฉันเข้าไปในพื้นผิวเย็น "SHIIITTT!" ผมสบถออกมาดัง ๆ กลัวสมบูรณ์และความโศกเศร้าวิ่งผ่านเสียงของฉัน ผมพันกันมือของฉันเป็นผมวางตำแหน่งหัวเข่าของฉันเพื่อที่ฉันจะฝังใบหน้าของฉันในพวกเขา ผมตัวสั่นห่อแขนของฉันรอบขาของฉันและผลักหัวของฉันเข้าไปในหัวเข่าของฉัน. จากนั้นทุกอย่างก็เงียบตายยกเว้นหายใจหนักของฉันที่กำลังค่อย ๆ กลับมาที่ก้าวปกติ หลังจากที่ลมหายใจของฉันกลับมาทั้งหมดผมยังคงอยู่อย่างสมบูรณ์และเงียบอย่างเต็มที่ ฉันพยายามที่ยากที่สุดของฉันไม่ร้องไห้ ขณะที่ดูเหมือนจะกินเวลาตลอดจนผมก็ไม่สามารถถือไว้ในและทำเสียงครวญครางแสงแล้วทำให้ฉันหลวม 'ฟอง' ฉันได้เป่าเกือบขึ้นและเริ่มร้องไห้เบา ๆ ตาสีแดงกว้างที่เสียงไม่ว่าจะเป็นในช็อตความสับสนความกลัว, ความเห็นอกเห็นใจ ... ผมไม่ทราบว่า ฉันเพียงแค่ร้องไห้เบา ๆ พยายามที่ดีที่สุดของฉันที่จะทำให้มันเป็นที่เงียบสงบฉันอาจจะเพียงแค่ไม่สามารถที่จะถือมันกลับมา หัวของฉันถูกฝังยังคงอยู่ในหัวเข่าของฉันเพื่อที่ฉันไม่สามารถมองเห็นอะไรหายใจของฉันกลายเป็นที่ลำคอ ฉันร้องไห้เป็นอย่างเงียบ ๆ เท่าที่จะทำได้เมื่อฉันก็รู้สึกอบอุ่นมือสัมผัสเบา ๆ ไหล่ของฉัน ลมหายใจของฉันถูกจับได้ในลำคอของฉันเป็นฉันอย่างช้า ๆ และเบา ๆ ยกหัวของฉันขึ้นและหันของฉันตอนนี้สีแดงและอับสายตามองอยู่ข้างหลังผมเพื่อให้ตรงกับคู่ของทั้งสองตามธรรมชาติที่แปลกใหม่มองตาสีแดงที่มองผมด้วยความจริงใจสมบูรณ์ เขาดูราวกับว่าเขารู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังจะผ่านและมันเกือบจะเป็นแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย ... ประเภทเช่นวิธีที่ผมทำในขณะที่เห็นเขาร้องไห้ ผมจ้องที่เขาสำหรับช่วงเวลาที่ปล่อยให้ทุกอย่างที่จมอยู่ในสำหรับทั้งสองของเรา. ฉันแล้วสำลักออกอารมณ์โกรธกับคำใบ้ของเสียงร้องให้เพิ่มให้มันทำลายความเงียบของฉัน ริมฝีปากของฉันขดในขณะที่ผมโยนหัวของฉันกลับเข้ามาในหัวเข่าของฉันและเริ่มตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ตาสีแดงกว้างมากยิ่งขึ้นและใบหน้าของเขาดูราวกับว่าเขาเกือบจะเป็นที่น่าเศร้าที่สุดเท่าที่ฉันเป็นเพียงโดยการเฝ้าดูฉัน เขาค่อยๆเลื่อนมือของเขาออกจากไหล่ของฉันทำให้ฉันไปคว้าลงบนขาของฉันได้ยากกว่า แต่ก่อน จากนั้นผมก็ได้ยินเขานั่งอยู่ในด้านหน้าของฉันในหิมะ ผมมองตาฉันร้องไห้ขึ้นเล็กน้อยที่จะเห็นใบหน้าของเขาไม่ได้เคลื่อนย้ายหัวของฉัน ของฉัน (เอช / ลิตร) (h / c) ผมยังคงวางอยู่บนใบหน้าของฉัน แต่ฉันจะยังคงเห็นการแสดงออกอย่างใดของเขา มันเป็นความเห็นอกเห็นใจที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกและจริงใจอย่างสมบูรณ์ ฉันขดริมฝีปากของฉันอีกครั้งทั้งสองของเรารู้ว่าฉันเป็นเพียงเกี่ยวกับการที่จะทำลายลงอีกครั้ง แต่คราวนี้แทนที่จะร้องไห้เข้าไปในขาของฉันฉันคว้าลงบนเสื้อยืดสีแดงของเขาและดึงเขาใกล้ชิดกับผมได้อย่างรวดเร็วฝังใบหน้าของฉันเป็นไหล่ของเขา . ผมได้ยินเขาอ้าปากค้างเมื่อผมดึงเขาใกล้กับฉันตะโกนเข้าไปในไหล่ของเขา ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นประมาณนาที, มือของฉันกำเข้าไปในแขนของเขาใบหน้าของฉันฝังอยู่ในเสื้อของเขา เสียงร้องของฉันเสียงดังและอาจจะทำร้ายหูของเขาตอนนี้ที่ผมคิดเกี่ยวกับมัน ฉันร้องไห้และฉันร้องไห้และฉันร้องไห้ ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่ามือที่แข็งแรงเบา ๆ สัตว์เลี้ยงผม เขาพยายามที่จะปลอบใจฉัน ... และอย่างใด ... อะไรก็ตามที่มันทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น ... ฉันไม่ได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างแปลก ... ฉันรู้สึกเหมือนเขาจะไม่ตัดสินฉัน เช่นเดียวกับที่ฉันจะร้องไห้มากกว่าโปเกมอนที่หายไปของฉันและเขาจะไม่คิดว่ามันเป็นใบ้เหมือนคนอื่น ๆ จะ มันเป็นเหมือนเขารู้ว่าวิธีการที่ฉันรู้สึกและจะไม่ทำให้ความสนุกของฉันมัน ฉันยังคงร้องไห้ในขณะที่เขาเบา ๆ สัตว์เลี้ยงหัวของฉันและฉันกำลงบนแขนของเขา ฉันไม่ได้รู้ว่าเขา .. แต่ยังคง แต่ถึงกระนั้นเขา .. เขาทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น ... และผมก็ไม่ได้ไปถามมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมยืนเก้ๆ กังๆ ยังเกาหลังคอของฉัน และมองลงไปที่พื้น ( H / C ) ผมยังเมาค้างของฉัน ( อ่อน / ดำ / ดำ ) หน้า ฉันหลับตาแน่นและเอาแต่กัดฟันคว้า หวังว่าพระเจ้าจะช่วยเขาไม่ได้พูดอะไรกับฉัน ในขณะที่เงียบหวังเขาเพื่อให้ความตึงเครียดอึดอัดนี้จะจบลง

หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนศตวรรษแห่งความเงียบ ฉันได้ยินเขาพูดบางอย่าง . . . . . . .

" . . . . . . .คุณอยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่แล้ว ? เขาพึมพำของเขา เสียงต่ำมาก และเงียบ . . . .

" เอ่อ . . . ดีจ๊ะ . . . . . . . ฉันแค่ เอ่อ . . . . . . . eheh . . . . . . . " ผมอู้อี้เบาๆ เกาคอฉันอีกแล้ว ลืมว่าฉันมาที่นี่เพื่อ . . . ให้ตายสิ , ( y / n ) ทำไมต้องเขิน ! ฉันคิดกับตัวเองในความสับสน แม้ว่าหัวฉันยังเก้ๆกังๆที่ลดลงกับพื้นฉันมองฉัน ( E / C ) orbs เล็กน้อยไปทางซ้ายที่ผมลิซาดงก่อนหน้านี้ยืนดังนั้นฉันไม่สามารถรับสัญญาณได้ง่าย สบาย แต่แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นไม่มีอะไร ทันใดนั้น ดวงตาของฉันเบิกกว้าง หน้าของฉันซีดทันที เปลี่ยนจากกระอักกระอ่วนมากตกใจ ฉันโยนหัวขึ้นเกือบจะทันที ผมพลิกกลับจากด้านหลัง ใบหน้าของฉันในไม่กี่วินาทีฉันพลันพลิกหัวไปทางขวา โดยไม่เห็นอะไร ( E / C ) ดวงตาใหญ่ขึ้นและลูกศิษย์พองเล็กน้อยด้วยความกลัว ผมรีบหันกลับไปมองข้างหลังผม ถ่านจะไม่มีที่ในสายตา

ผมใจจดใจจ่อเริ่มมองไปรอบ ๆบริเวณที่ฉันยืนอยู่ก่อนจะวิ่งไปหลังหินขนาดใหญ่และแม้กระทั่งได้รับหมดหวังมากพอที่จะตรวจสอบอยู่หลังพุ่มไม้เล็ก ๆได้ ถ้าเขายังเล็กพอที่จะซ่อนอยู่ตรงนั้น

" ถ่าน " ฉันตะโกน ความกลัวและความวิตกกังวลวิ่งผ่านเสียงของฉัน " . chaaaaarrrr ! " เสียงของฉัน สะท้อนจากข้ามภูเขา และผมเกือบจะทันที ลืม ใครอยู่ในสถานะของฉันได้

ฉันวิ่งกระเซอะกระเซิง กรีดร้องลิซาดงเป็นชื่อเหมือนฉันเป็นคนแพ้ ไม่ใช่เขา จริงๆแล้ว ผมจะหายไปกับธงชาติภูฏาน แม้ว่าไม่เพียง แต่จะสูญเสียเพื่อนรัก . . . . . . . แต่ผมหมายไม่ได้ เพราะฉันไม่มีทางที่จะกลับบ้าน . . . . . . .

ผมยังวิ่งไปรอบ ๆและตรวจสอบทุกที่ เสียงร่ำไห้ของฉันเป็นสิ่งเดียวที่ทุกคนสามารถได้ยิน ฉันหยุดในสถานที่ของฉันในหน้าของหินขนาดใหญ่และลมหายใจของฉันติดอยู่ในคอของฉันฉันตระหนักฉันเพิ่งเช็คทุกที่และหลัง 9000 ครั้ง ผมเริ่มกลัวจนตัวสั่น