As in all good first-person writing

As in all good first-person writing, this story reveals far more than our narrator thinks he is telling us. He reminisces fondly about how, as a child, he used to climb trees to fetch coconuts for foreigners. When he tells us that "For added effect, we'd make monkey noises when we climbed, which always made them laugh," Lapcharoensap's point is abundantly clear. Equally, the description of the postcard from a Miami girl, who invites the narrator to come and visit but fails to provide a return address, is subtly telling.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทั้งหมดดีคนแรกเขียน เรื่องนี้เปิดเผยมากกว่าผู้บรรยายของเราคิดว่า เขาจะบอกเรา เขา reminisces fondly เกี่ยวกับวิธีการ เป็นเด็ก เคยปีนต้นไม้จะนำมะพร้าวมาใช้สำหรับชาวต่างชาติ เมื่อเขาบอกเราที่ "เพิ่มลักษณะพิเศษ เราจะทำให้ลิงเสียงเมื่อเราปีน ซึ่งจะทำให้พวกเขาหัวเราะ, " ของ Lapcharoensap ก็อุดมสมบูรณ์ชัดเจน เท่า ๆ กัน คำอธิบายของโปสการ์ดจากไมอามี่ผู้หญิง ยินดีต้อนรับผู้ มาเยี่ยมชม แต่ไม่มีที่อยู่ส่งคืน จะหาบอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่ทุกคนเขียนคนแรกที่ดีเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่ามากเกินกว่าที่ผู้บรรยายของเราคิดว่าเขาจะบอกเรา เขาย์ด้วยความรักเกี่ยวกับวิธีการที่เป็นเด็กที่เขาใช้ในการปีนต้นไม้สามารถดึงข้อมูลมะพร้าวสำหรับชาวต่างชาติ เมื่อเขาบอกเราว่า "สำหรับผลกระทบเพิ่มเราต้องการให้เสียงลิงเมื่อเราปีนขึ้นไปซึ่งมักจะทำให้พวกเขาหัวเราะ" จุด Lapcharoensap เป็นที่ชัดเจนอย่างล้นเหลือ อย่างเท่าเทียมกัน, รายละเอียดของไปรษณียบัตรจากหญิงสาวที่ไ​​มอามี่ที่เชิญบรรยายที่จะมาและเยี่ยมชม แต่ล้มเหลวที่จะให้ผลตอบแทนที่อยู่จะบอกอย่างละเอียด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นคนแรกที่เขียนดี เรื่องราวนี้เปิดเผยมากกว่าเล่าเรื่องของเรา คิดว่าเขาจะบอกเรา เขาย์ด้วยความรักว่า เป็นเด็ก เขาเคยปีนต้นไม้ไปเก็บมะพร้าวสำหรับชาวต่างชาติ ตอนที่เค้าบอกเราว่า " สำหรับผลเพิ่ม เราก็จะทำเสียงลิง เมื่อเราปีนขึ้นไป ซึ่งมักจะทำให้พวกเขาหัวเราะ " เจริญทรัพย์จุดจะกระจ่าง พอๆกันรายละเอียดของโปสการ์ดจากไมอามี่ หญิงสาวผู้ที่เชิญผู้บรรยายจะมาเยี่ยม แต่ล้มเหลวที่จะให้อยู่กลับมีรายละเอียดบอก