Twenty years passed. As I sat eatin

Twenty years passed. As I sat eating dinner with my husband and children, there was a knock on the door. My daughter told us that it was a woman, asking for me.

“Yes, may I help you?” I asked.

“Hello bibiji.” The manner had changed, but the voice was the same.

I did not know how to respond. I stared at her for a long time, before locking her in a tight embrace.

She was in town for a conference. She told us of how she “brought” the school to her, as she studied at home and passed her exams. She had started working at a small company, before slowly making her way up the career ladder.

Despite much beseeching, she refused to stay for the night. As she stood at the door to say goodbye, she rummaged in her briefcase for something.

“So tell me,” I asked teasingly, “is Salman Khan still your favourite hero?”

She finally found what she was looking for. She handed me a tattered book with a faded red cover, along with a pen.

“No,” she said, as the hint of a tear appeared in her eyes. “No, it’s you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยี่สิบปีผ่านไป ขณะที่ฉันนั่งรับประทานอาหารค่ำกับสามีและลูกของฉัน มีเสียงเคาะประตู ลูกสาวของฉันบอกว่า เป็นผู้หญิง ขอฉัน"ใช่ ฉันอาจช่วยคุณได้อย่างไร" ถาม"สวัสดี bibiji" ลักษณะที่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เสียงไม่เหมือนกันผมไม่รู้วิธีการตอบสนอง ผมจ้องไปที่เธอเป็นเวลานาน ก่อนการล็อกของเธอในอ้อมกอดแน่นขึ้นเธออยู่ในการประชุม เธอบอกเรา ว่าเธอ "มา" โรงเรียนเธอ เธอศึกษาที่บ้าน และเธอสอบผ่าน เธอได้เริ่มต้นทำงานในบริษัทขนาดเล็ก ก่อนช้าทำให้ทางของเธอขึ้นบันไดอาชีพแม้ มีมาก beseeching เธอปฏิเสธสำหรับกลางคืน ขณะที่เธอยืนอยู่ที่ประตูเพื่อบอกลา เธอ rummaged ใน briefcase ของบางสิ่งบางอย่าง"ดังนั้นบอกฉัน teasingly ถาม"คือซัลมานข่านยังฮีโร่ของคุณชื่นชอบเธอก็พบสิ่งที่เธอถูกค้นหา เธอมอบให้ฉัน tattered หนังสือที่ มีปกสีแดงจางลง พร้อมปากกา"ไม่ เธอกล่าว เป็นคำใบ้น้ำตาปรากฏในสายตาของเธอ "ไม่มี มันเป็นคุณ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยี่สิบปีที่ผ่านมา ขณะที่ผมนั่งกินอาหารค่ำกับสามีและลูก ๆ ของฉันมีการเคาะประตู ลูกสาวของฉันบอกกับเราว่ามันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ขอให้ฉัน. "ใช่ฉันอาจช่วยให้คุณ?" ฉันถาม. "สวัสดี bibiji." ลักษณะที่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เสียงได้เหมือนกัน. ผมไม่ทราบวิธีการตอบสนอง . ผมจ้องที่เธอเป็นเวลานานก่อนที่จะล็อคของเธอในอ้อมกอดแน่น. เธอเป็นคนที่อยู่ในเมืองสำหรับการประชุม เธอบอกเราว่าเธอ "นำ" โรงเรียนกับเธอขณะที่เธอเรียนที่บ้านและผ่านการสอบของเธอ เธอได้เริ่มทำงานที่ บริษัท ขนาดเล็กก่อนที่จะค่อย ๆ ทำให้ทางของเธอขึ้นบันไดอาชีพ. แม้จะอ้อนวอนมากเธอปฏิเสธที่จะอยู่ในคืนนี้ ขณะที่เธอยืนอยู่ที่ประตูที่จะบอกลาเธอ rummaged ในกระเป๋าถือของเธอสำหรับบางสิ่งบางอย่าง. "ดังนั้นบอกฉัน" ฉันถาม teasingly "เป็น Salman Khan ยังคงฮีโร่ที่ชื่นชอบของคุณ" ในที่สุดเธอก็พบว่าสิ่งที่เธอกำลังมองหา เธอมือฉันเป็นหนังสือที่ขาดรุ่งริ่งที่มีฝาครอบสีแดงจางหายไปพร้อมกับปากกา. "ไม่" เธอกล่าวว่าเป็นคำใบ้ของการฉีกขาดที่ปรากฏในดวงตาของเธอ "ไม่มีก็คุณ."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยี่สิบปีผ่านไป ฉันนั่งกินข้าวกับสามีและลูกๆ ก็มีเสียงเคาะประตู ลูกสาวของฉันบอกว่ามันเป็นผู้หญิง ขอฉัน

" ครับ ผมจะช่วยคุณ " ฉันถาม

" สวัสดี bibiji " ลักษณะที่เปลี่ยนไป แต่เสียงก็เหมือนกัน

ผมไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ผมจ้องเธออยู่นาน ก่อนที่จะขังเธอไว้ในอ้อมกอดแน่น

เธออยู่ในเมืองสำหรับการประชุม เธอบอกเราว่าเธอ " เอา " โรงเรียนของเธอ ในขณะที่เธอศึกษาที่บ้าน และผ่านการสอบของเธอ เธอเริ่มทำงานที่บริษัทเล็กๆ ก่อนที่จะค่อยๆ หาทางขึ้นบันไดอาชีพ มาก

แม้จะอ้อนวอน เธอปฏิเสธที่จะอยู่สำหรับคืนนี้ ขณะที่เธอยืนอยู่ที่ประตูเพื่อบอกลา เธอค้นในกระเป๋าให้เธอทำอะไร

" ช่วยบอกหน่อย" ฉันถาม teasingly " ยังคงเป็นฮีโร่ที่ชื่นชอบของคุณซัลมานข่าน "

เธอเจอสิ่งที่เธอตามหา เธอส่งหนังสือผมขาดรุ่งริ่งกับจางสีแดงปก พร้อมกับปากกา

" ไม่มี " เธอกล่าวว่า เป็นคำใบ้ของน้ำตาที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ " ไม่ใช่คุณ " .