She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.
เธอได้รับความทุกข์ทรมานไม่รู้จบ ความรู้สึกตัวเกิดทุกละเอียดอ่อน และหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของบ้านของเธอจากผนัง ค่าเฉลี่ยของอาน เก้าอี้ ผ้าม่าน น่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่น ๆของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้รับทราบ ทรมานและดูถูกเธอสายตาของผู้หญิง Breton น้อยที่เข้ามาทำงานในบ้านหลังน้อยของเธอกระตุ้นอกหักเสียใจและหมดหวังความฝันในใจของเธอ เธอนึก antechambers เงียบหนักกับตะวันออก tapestries , ไฟคบเพลิงในสูงส่งบรอนซ์ซ็อกเก็ตกับทหารราบสองสูงเข่ากางเกงนอนในเก้าอี้แขนขนาดใหญ่ เอาชนะโดยไอหนักของเตาเธอจินตนาการว่าร้านเหล้ามากมายแขวนโบราณ ผ้าไหม , ชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับล้ำค่าที่สนับสนุน , ขนาดเล็ก , เสน่ห์ , ห้องอบ , สร้าง เพียงเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับปาร์ตี้ของเพื่อนสนิท ชายผู้ที่มีชื่อเสียงและขอหลังจาก ผู้สักการะตื่นขึ้นทุกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเค้า .
การแปล กรุณารอสักครู่..