As of 2013, there are an estimated

As of 2013, there are an estimated 7.3 million people that are considered to be in poverty in Bangkok, Thailand. Lack of opportunities, education and income inequality have been major contributors to the cause of such high poverty numbers. Although it is claimed the number of the poor have decreased in recent years, the rate overall remains consistently high. Basic needs are not the biggest problem that families face. It is that the difference between the income of the lower and upper classes is increasing. Thirty percent of the population possess the wealth, most of which was obtained in the 1980s and 1990s. However the earning capacity of the remaining 70 percent remains relatively low. Beginning in 1997 and lasting throughout 1998, what is commonly referred to as the “Asian Crisis” took place. Prior to this, Thailand was experiencing an abundance of economic growth. In 2011, a flood occurred just after the global financial crisis of 2008. From 2013 to 2015, political turmoil further contributed to the problem. Since then there has been less and less global demand for Thailand’s chief exports, such as shrimp. Currently growth is predicted to increase this year at 3.5 percent. The Millennium Developmental Goals can be reached in Thailand on an aggregate basis. The rates of maternal and under five mortality rates have decreased. Efforts have also been made to increase the access to clean water and sanitation in urban and rural areas alike. The biggest concern is environmental sustainability. There is a need to make more employment opportunities available to those in the rural areas. In addition, educational resources for parents to assist their children or micro-enterprise business opportunities need to be made available. At its worst, the top 20 percent earned 15.8 times more in contrast to the lowest 20 percent. At times, the average income is found in the most impoverished region in the northeast; it has been recorded as being 11.9 times lower than Bangkok. This has driven rural workers to seek work in the urban areas like Bangkok. It is a contributing factor to the slum areas in the urban cities. Bangkok is considered a concentration of economic activity, services and goods. This is evident given that 50 percent of Thailand’s GDP is from Bangkok. An additional reason for the poverty is the government’s lack of responsibility during its financial and industrial reforms. During these times there has been a lack of social services implemented. Another reason stems from the failure of the Thai government to provide social safety nets amid the country’s rapid growth and industrialization.Since the 1990s the government in Thailand has embraced the MDGs. It has adopted more aggressive methods in confronting the root problems of poverty and income gaps. In addition, programs to utilize rural workers have been developed. As the Sustainable Development Goals and the Post-2015 development agenda near, and will eventually replace and advance the progress of the MDGs, Thailand and other countries will have the opportunity for renewed efforts to combat poverty and inequality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ณ 2013 มีคนเป็น 7.3 ล้านประเมินที่ถือได้ว่าอยู่ในความยากจนในกรุงเทพมหานคร ไทย ขาดโอกาสทางการขาย การศึกษา และความไม่เท่าเทียมกันของรายได้มีผู้ให้การสนับสนุนหลักสาเหตุของตัวเลขเช่นความยากจนสูง แม้ว่าจะอ้างว่า มีลดจำนวนคนยากจนในปีที่ผ่านมา อัตราโดยรวมยังคงสูงอย่างต่อเนื่อง ความต้องการพื้นฐานไม่ใช่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดที่ครอบครัวเผชิญ ที่เพิ่มความแตกต่างระหว่างรายได้ของด้านล่างและชนชั้นสูงได้ สามสิบเปอร์เซ็นต์ของประชากรมีความมั่งคั่ง มากที่สุดซึ่งกล่าวในแถบเอเชีย อย่างไรก็ตาม กำลังรายได้ร้อยละ 70 ที่เหลือยังคงค่อนข้างต่ำ เริ่มต้นในปี 1997 และยาวนานตลอดปี 1998 อะไรโดยทั่วไปเรียกว่า "วิกฤตเอเชีย" เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ ไทยถูกประสบปัญหาเศรษฐกิจมากมาย ใน 2011 น้ำท่วมเกิดขึ้นหลังวิกฤตการเงินโลก 2008 จาก 2013 ถึง 2015 ความวุ่นวายทางการเมืองเพิ่มเติมส่วนปัญหา หลังจากนั้น มีอุปสงค์ทั่วโลกน้อยสำหรับประธานส่งออกของไทย เช่นกุ้ง ปัจจุบันเติบโตคาดว่า จะเพิ่มปีนี้ที่ร้อยละ 3.5 เป้าหมายการพัฒนามิลเลนเนียมสามารถเข้าถึงในประเทศไทยในการรวม มีลดราคา ของแม่ และอัตราการตาย 5 นอกจากนี้ยังได้ทำความพยายามเพื่อเพิ่มการเข้าถึงการทำความสะอาดน้ำและสุขาภิบาลในพื้นที่เขตเมือง และชนบทเหมือนกัน ความกังวลที่ใหญ่ที่สุดเป็นความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม จะทำให้โอกาสการจ้างงานเพิ่มเติมให้ผู้ที่อยู่ในชนบทได้ นอกจากนี้ ทรัพยากรเพื่อการศึกษาสำหรับผู้ปกครองเพื่อช่วยเหลือเด็กหรือโอกาสทางธุรกิจไมโครองค์กรของพวกเขาต้องใช้ ที่ตัวร้าย สูงสุด 20 เปอร์เซ็นต์ได้รับเวลา 15.8 มากกว่าตรงข้าม 20 เปอร์เซ็นต์ต่ำสุด ครั้ง มีรายได้เฉลี่ยอยู่ในภูมิภาคจนที่สุดในภาคอีสาน มีการบันทึกเป็นเวลา 11.9 ต่ำกว่ากรุงเทพมหานคร นี้ได้ขับแรงงานชนบทเพื่อค้นหางานในพื้นที่เขตเมืองเช่นกรุงเทพมหานคร จึงเป็นปัจจัยร่วมที่สลัมในเมืองเมือง กรุงเทพมหานครจะถือว่าความเข้มข้นของกิจกรรมทางเศรษฐกิจ บริการ และสินค้า นี้จะปรากฏชัดกำหนดว่า 50 เปอร์เซ็นต์ของประเทศ GDP มาจากกรุงเทพมหานคร สาเหตุความยากจนมีเพิ่มเติมจะขาดความรับผิดชอบของรัฐบาลในช่วงของการปฏิรูปทางการเงิน และอุตสาหกรรม ในช่วงเวลาเหล่านี้ มีแล้วขาดดำเนินการบริการสังคม อีกเหตุผลหนึ่งมาจากความล้มเหลวของรัฐบาลไทยเพื่อให้ตาข่ายสังคมท่ามกลางการเติบโตอย่างรวดเร็วของประเทศและทวีความรุนแรงมาก ตั้งแต่ปี 1990 ที่รัฐบาลไทยได้กอดต่าง ๆ จึงได้นำวิธีการเชิงรุกมากขึ้นในการเผชิญปัญหาหลักของช่องว่างรายได้และความยากจน นอกจากนี้ โปรแกรมใช้แรงงานชนบทได้รับการพัฒนา เป็นเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนและวาระการพัฒนาลง-2015 ใกล้ และจะสุดแทน และความคืบหน้าของต่าง ๆ ล่วงหน้า ประเทศไทยและประเทศอื่น ๆ จะมีโอกาสต่ออายุพยายามต่อสู้กับความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นของปี 2013 มีประมาณ 7,300,000 คนที่มีการพิจารณาที่จะอยู่ในความยากจนในกรุงเทพฯ ขาดโอกาสในการศึกษาและความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่ได้รับการมีส่วนร่วมที่สำคัญในการก่อให้เกิดความยากจนของตัวเลขดังกล่าวสูง ถึงแม้มันจะอ้างว่าจำนวนของคนยากจนได้ลดลงในปีที่ผ่านมาอัตราการโดยรวมยังคงสูงอย่างต่อเนื่อง ความต้องการขั้นพื้นฐานไม่ได้เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดที่ครอบครัวต้องเผชิญ มันคือความแตกต่างระหว่างรายได้ของคนชั้นล่างและชั้นบนที่จะเพิ่มขึ้น ร้อยละสามสิบของประชากรที่มีความมั่งคั่งส่วนใหญ่ที่ได้รับในปี 1980 และปี 1990 อย่างไรก็ตามความสามารถในการหารายได้ที่เหลืออีกร้อยละ 70 ยังคงค่อนข้างต่ำ จุดเริ่มต้นในปี 1997 และเป็นเวลานานตลอดทั้งปี 1998 สิ่งที่เรียกกันทั่วไปว่าเป็น "เอเชียวิกฤติ" ที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ประเทศไทยกำลังประสบความอุดมสมบูรณ์ของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ในปี 2011 น้ำท่วมที่เกิดขึ้นหลังจากที่วิกฤตการเงินโลกปี 2008 จาก 2013-2015, ความวุ่นวายทางการเมืองต่อไปมีส่วนร่วมในการแก้ไขปัญหา ตั้งแต่นั้นมาได้มีน้อยลงและความต้องการของโลกสำหรับการส่งออกน้อยหัวหน้าของไทยเช่นกุ้ง การเจริญเติบโตในขณะนี้เป็นที่คาดการณ์ว่าจะเพิ่มขึ้นในปีนี้อยู่ที่ร้อยละ 3.5 เป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษสามารถเข้าถึงได้ในประเทศไทยบนพื้นฐานรวม ราคาของมารดาและต่ำกว่าห้าอัตราการตายลดลง ความพยายามที่ยังได้รับการสร้างขึ้นมาเพื่อเพิ่มการเข้าถึงน้ำสะอาดและสุขาภิบาลในเขตเมืองและชนบทเหมือนกัน ความกังวลที่ใหญ่ที่สุดคือความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อม มีความจำเป็นที่จะทำให้โอกาสการจ้างงานมากขึ้นให้กับผู้ที่อยู่ในพื้นที่ชนบท นอกจากนี้ยังมีทรัพยากรทางการศึกษาสำหรับผู้ปกครองที่จะช่วยให้เด็กหรือโอกาสทางธุรกิจไมโครองค์กรของพวกเขาจะต้องมีการทำใช้ได้ ที่เลวร้ายที่สุดของด้านบนร้อยละ 20 ได้รับ 15.8 ครั้งมากขึ้นในทางตรงกันข้ามกับต่ำสุดร้อยละ 20 ในบางครั้งรายได้เฉลี่ยที่พบในภูมิภาคท​​ี่ยากจนที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ; มันได้รับการบันทึกว่าเป็น 11.9 เท่าต่ำกว่ากรุงเทพฯ นี้ได้ผลักดันแรงงานในชนบทที่จะหางานทำในพื้นที่เขตเมืองอย่างกรุงเทพฯ มันเป็นปัจจัยที่เอื้อต่อพื้นที่ชุมชนแออัดในเมืองเมือง กรุงเทพฯถือว่าเป็นความเข้มข้นของกิจกรรมทางเศรษฐกิจ, การบริการและสินค้า เห็นได้ชัดนี้ระบุว่าร้อยละ 50 ของจีดีพีของไทยจากกรุงเทพฯ เหตุผลเพิ่มเติมสำหรับความยากจนคือการขาดของรัฐบาลที่รับผิดชอบในช่วงการปฏิรูปทางการเงินและอุตสาหกรรม ในช่วงเวลาเหล่านี้ได้มีการขาดการดำเนินการให้บริการทางสังคม อีกเหตุผลหนึ่งที่เกิดจากความล้มเหลวของรัฐบาลไทยที่จะให้สังคมตาข่ายความปลอดภัยท่ามกลางการเติบโตอย่างรวดเร็วของประเทศและปี 1990 industrialization.Since รัฐบาลในประเทศไทยได้นำเอา MDGs ที่ มันได้นำวิธีการเชิงรุกมากขึ้นในการเผชิญหน้ากับปัญหาที่รากของปัญหาความยากจนและช่องว่างรายได้ นอกจากนี้ยังมีโปรแกรมที่จะใช้แรงงานในชนบทได้รับการพัฒนา ในฐานะที่เป็นเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนและวาระการพัฒนาโพสต์ 2015 ที่อยู่ใกล้และในที่สุดก็จะเข้ามาแทนที่และความก้าวหน้าของความคืบหน้าของ MDGs ที่ประเทศไทยและประเทศอื่น ๆ จะได้มีโอกาสสำหรับความพยายามที่จะต่อสู้กับการต่ออายุความยากจนและความไม่สมดุลกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดย 2013 , มีประมาณ 7.3 ล้านคน ซึ่งถือเป็นความยากจนในกรุงเทพฯ , ประเทศไทย ขาดโอกาสในการศึกษา และความไม่เท่าเทียมกันของรายได้มีผู้สนับสนุนหลักเพื่อสาเหตุของความยากจนสูงดังกล่าว ตัวเลข แม้ว่าจะอ้างว่าจำนวนคนจนลดลงในปีล่าสุด คะแนนโดยรวมยังคงสูงอย่างต่อเนื่องความต้องการขั้นพื้นฐานไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่ที่สุด คือ ครอบครัว หน้า มันคือความแตกต่างระหว่างรายได้ของล่างและชั้นเรียนเพิ่มขึ้น ร้อยละ 30 ของประชากรมีความหลากหลาย ซึ่งส่วนใหญ่ได้ในช่วงปี 1980 และ 1990 อย่างไรก็ตามรายได้ความจุ ที่เหลืออีกร้อยละ 70 ยังคงค่อนข้างต่ำ . จุดเริ่มต้นในปี 1997 และยั่งยืน ตลอด 1998สิ่งที่เรียกโดยทั่วไปจะเป็น " วิกฤติ " เอเชียเอาสถานที่ ก่อนนี้ประเทศไทยประสบความอุดมสมบูรณ์ของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ใน 2011 , น้ำท่วมที่เกิดขึ้นหลังวิกฤตการณ์ทางการเงินทั่วโลก 2008 จาก 2013 2015 , ความวุ่นวายทางการเมืองต่อไป ส่วนปัญหา ตั้งแต่นั้น มีน้อยและความต้องการทั่วโลกลดลงสำหรับการส่งออกของไทยใหญ่ เช่น กุ้งปัจจุบันการเติบโตคาดว่าจะเพิ่มขึ้นในปีนี้ที่ 3.5% เป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษที่สามารถเข้าถึงได้ในไทยบนพื้นฐานการรวม . อัตรามารดาและภายใต้ห้าอัตราการเสียชีวิตลดลง ความพยายามยังได้เพิ่มการเข้าถึงน้ำสะอาดและสุขาภิบาลในเขตเมืองและชนบทเหมือนกัน ปัญหาใหญ่ที่สุดคือ ความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อมมีความต้องการที่จะสร้างโอกาสการจ้างงานมากขึ้นสามารถใช้ได้กับผู้ที่อยู่ในชนบท นอกจากนี้ ทรัพยากรการศึกษาสำหรับผู้ปกครองเพื่อช่วยให้เด็กของพวกเขาหรือ Micro Enterprise โอกาสทางธุรกิจ ให้พร้อมใช้งาน ที่เลวร้ายที่สุดของด้านบน 20 เปอร์เซ็นต์ที่ 15.8 ครั้ง ในทางตรงกันข้ามกับต่ำสุดร้อยละ 20 ครั้งรายได้เฉลี่ยที่พบในภูมิภาคที่ยากจนที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ; มันได้รับการบันทึกว่าเป็นต่ำกว่าเขต 78 ครั้ง นี้ทำให้คนงานในชนบทเพื่อหางานในเขตเมือง เช่น กรุงเทพมหานคร เป็นปัจจัยสนับสนุนให้พื้นที่สลัมในเมืองเมือง กรุงเทพฯ ถือว่ามีความเข้มข้นของกิจกรรมทางเศรษฐกิจ การบริการ และสินค้านี่คือหลักฐาน ระบุว่าร้อยละ 50 ของ GDP ของประเทศไทย คือ จากกรุงเทพฯ เพิ่มเติมเหตุผลสำหรับความยากจนขาดของความรับผิดชอบของรัฐบาลในการปฏิรูปทางการเงินและอุตสาหกรรม . ในช่วงเวลานี้ได้มีการขาดการบริการสังคม เป็นต้นอีกเหตุผลหนึ่งเกิดจากความล้มเหลวของรัฐบาล เพื่อให้โครงข่ายความปลอดภัยทางสังคมท่ามกลางประเทศเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว และอุตสาหกรรม ตั้งแต่ปี 1990 รัฐบาลในประเทศไทยได้สวมกอด MDGs . มันยังใช้วิธีการที่ก้าวร้าวมากขึ้นกับรากของปัญหาความยากจนและช่องว่างรายได้ นอกจากนี้โปรแกรมการใช้แรงงานในชนบทได้รับการพัฒนาเป็นเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนและ post-2015 วาระการพัฒนาใกล้ และในที่สุดจะแทนที่และล่วงหน้า ความคืบหน้าของ MDG , ไทยและประเทศอื่น ๆ จะมีโอกาสสำหรับการต่ออายุความพยายามที่จะต่อสู้กับความยากจน