My trouble with words became a seri

My trouble with words became a serious problem for me when I was in the third grade. The class had started reading aloud, and every day I was panicked that I’d be called on. I’d cower at my desk, hoping my classmates would finish the passage before it was my turn.

I didn’t really know what I was experiencing back in the early 1980s, but now I know it was dyslexia. When I tried reading a paragraph, my eyes skipped whole sentences. When I wrote, I thought I was getting everything down on the paper – only to find that entire chunks and letters were missing.

Home was the one place I never felt self-conscious. As the son of Frank Zappa, I had anything but a normal childhood growing up in Los Angeles. Still, despite what people might expect from two rockers, my parents never did drugs, and they encouraged learning. Our house was always full of interesting people – artists, scientists, actors, musicians – who had great stories to tell.

My mother, Gail, recognised that I didn’t process information like other kids. When I was young, she read to me a lot. One story I loved was Leo the Late Bloomer, a picture book about a tiger cub who takes longer than others to read, write, draw and talk. I realise my mother chose that book for a reason.

Still, even with my family’s support, school didn’t get any better. After I was diagnosed with a learning disability, it actually got worse. In fourth grade, I spent most of the day in a portable classroom with a teacher, her smelly dog Nigel and other kids with learning problems. I started pretending I was sick so I could skip going, and stopped doing my homework. - See more at: http://www.readersdigest.com.au/comic-books#sthash.nxoQ9Ymd.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหาของฉันกับคำกลายเป็น ปัญหารุนแรงสำหรับผมเมื่อผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 เรียนได้เริ่มต้นอ่านออกเสียง และทุกวันฉันไม่พอที่ฉันจะเรียกบน ฉันจะ cower ที่โต๊ะของฉัน หวังเพื่อนร่วมชั้นของฉันจะจบเส้นทางก่อนที่จะถูกเปิดของฉัน ผมไม่ทราบจริง ๆ สิ่งที่ผมประสบในต้นทศวรรษ 1980 แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่ามัน มี dyslexia เมื่อฉันพยายามอ่านย่อหน้า ตาข้ามประโยคทั้งหมด เมื่อผมเขียน ฉันคิดว่า ฉันได้รับทุกอย่างลงบนกระดาษ – จะพบว่า ทั้งก้อนและตัวอักษรขาดหายไป บ้านเป็นสถานหนึ่งที่ฉันไม่รู้สึกประหม่า เป็นบุตรชายของแฟรงค์ Frank ฉันได้อะไรแต่เป็นเด็กปกติที่เติบโตขึ้นในลอสแอนเจลิส ยังคง แม้ว่าคนอาจคาดหวังจากสองบ้าน พ่อไม่เคยได้ยา และพวกเขาสนับสนุนให้เรียนรู้ บ้านเราเต็มไปด้วยคนน่าสนใจ – ศิลปิน นักวิทยาศาสตร์ นักแสดง นัก ดนตรีที่มีเรื่องราวดีบอกเสมอได้ แม่ Gail ยังว่า ฉันไม่ได้ประมวลผลข้อมูลเช่นเด็กอื่น ๆ เมื่อหนุ่ม เธออ่านให้ฉันมากขึ้น เรื่องหนึ่งที่ฉันรักลีโอที่สาย Bloomer หนังสือภาพเกี่ยวกับ cub เสือซึ่งใช้เวลานานกว่าผู้อื่นการอ่าน เขียน วาด และพูดคุย ได้ ฉันตระหนักฉันเลือกแม่ซึ่งด้วยเหตุผล ยังคง แม้ว่าจะ มีการสนับสนุนของครอบครัว โรงเรียนไม่ได้ดี หลังจากที่ฉันถูกวินิจฉัยพิการเรียน มันจริงได้แย่ ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ผมใช้เกือบทั้งวันในห้องเรียนแบบพกพากับครู สุนัขของเธอส่ง Nigel และเด็ก ๆ เรียนรู้ปัญหา เริ่มอ้างได้ป่วยดังนั้นฉันสามารถข้ามไป และหยุดทำการบ้านของฉัน -ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://www.readersdigest.com.au/comic-books#sthash.nxoQ9Ymd.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัญหาของผมกับคำที่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับฉันเมื่อฉันอยู่เกรด 3 ชั้นเริ่มอ่านออกเสียง และทุกๆวัน ฉันตกใจว่าผมจะถูกเรียกใน ผมกลัวที่โต๊ะของฉัน หวังว่าเพื่อนๆ จะจบเนื้อเรื่องก่อน มันเป็นโอกาสของฉัน

ผมไม่ได้จริงๆรู้ว่าสิ่งที่ผมประสบมา ในต้นทศวรรษ 1980 , แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นมา .เมื่อฉันลองอ่านย่อหน้า ตาของฉันข้ามประโยคทั้งหมด เมื่อฉันเขียน ฉันคิดว่า ฉันเอาทุกอย่างลงบนกระดาษ – เท่านั้นเพื่อค้นหาว่า พื้นที่ทั้งหมดและตัวอักษรที่ขาดหายไป

บ้านเป็นสถานที่แห่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยรู้สึกประหม่า เป็นลูกชายของแฟรงค์แชป ฉันมีอะไร แต่ปกติในวัยเด็กที่เติบโตขึ้นใน Los Angeles ยังคง , แม้สิ่งที่คนอาจคาดหวังจากสอง Rockers ,พ่อแม่ของฉันเคยใช้ยาเสพติด และส่งเสริมการเรียนรู้ บ้านเราเต็มไปด้วยผู้คนที่น่าสนใจ–ศิลปิน นักแสดง นักดนตรี และนักวิทยาศาสตร์ ที่มีเรื่องราวที่ดีที่จะบอก

แม่ฉัน เกล ยอมรับว่าผมไม่ได้ผ่านกระบวนการข้อมูลเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ เมื่อฉันยังเป็นเด็ก เธอจะอ่านให้ฉันมาก เรื่องหนึ่งที่ฉันรักคือ Leo ความผิดพลาดล่าช้าหนังสือภาพเกี่ยวกับเสือที่ใช้เวลานานกว่าคนอื่น ๆเพื่ออ่าน , เขียน , วาดและพูดคุย ฉันคิดว่าแม่ของฉันเลือกหนังสือด้วยเหตุผล

ยัง แม้ด้วยการสนับสนุนของครอบครัว โรงเรียนไม่ได้รับใด ๆที่ดีกว่า หลังจากที่ผมได้รับการวินิจฉัยกับเรียนรู้ จริงๆ มันแย่ลง ป. สี่ ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันในชั้นเรียนแบบพกพากับครูเธอหมาเหม็น ไนเจลและเด็กอื่น ๆที่มีปัญหาการเรียนรู้ ผมก็แกล้งทำเป็นป่วย เพื่อผมจะได้ข้ามไป และหยุดทำการบ้านของฉัน ดูเพิ่มเติมได้ที่ : http : / / www.readersdigest . com au # sthash.nxoq9ymd.dpuf / หนังสือการ์ตูน