As a still-developing destination,

As a still-developing destination, Vietnam has not been the subject of much research in
the area of tourism. Literature on accommodation in Vietnam and tourism development
overall is particularly scarce. Thus, this study makes a contribution to a body of tourism
research that is still in its early stages by proposing a cognitive structure to articulate past,
present and future developments in the Vietnamese accommodation sector. The
periodisation laid-out in this paper contributes to the articulation of a history of tourism in
this country and provides a reflection on the nature of the forces and mechanisms that
shape and direct accommodation development, which may be drawn on to inform
decision-making within this sector.
A great deal of the literature that has been published to date on tourism in
Vietnam is based on secondary data. This paper integrates this literature with primary
data collected by the author, enriching the literature available to future researchers.
Because the government of Vietnam is of a different type than those of typical
developed tourism destinations, the research adds to the body of knowledge on the effects
of regime type on tourism development patterns. Particularly, there are also opportunities
for comparison or transferral of knowledge and models from the Vietnamese context to
understand possible or actual patterns of tourism development in other transition
economies, such as those of the formerly communist nations of Eastern Europe.
Pre-1986: Pre-Doi Moi
7
French-style accommodation and gastronomy characterised the hospitality facilities for
tourists to pre-War Vietnam. Much of the physical infrastructure of the colonial tourism
facilities suffered physical damage in the American War, and the demand for luxurious
accommodation was much less after the War than in the colonial era, due to the low
buying power of the domestic tour groups and Eastern European visitors who accounted
for the majority of Vietnam’s tourists after the reunification. Consequently, between 1975
and 1988, the significance of French accommodation and cuisine declined to a great
extent (EIU, 1993, p. 62). The old resorts built during the French era had been aimed
primarily at weekend breaks or very short stays, inspired by middle-class European
models. These hotels were not up to the standards of the international tourists who once
again began coming to Vietnam after 1986, since most of these hotels lacked any
recreational or entertainment facilities beyond beds and food service (United Nations
Development Programme [UNDP], 1991, p. 22), and some had been converted to other
uses or had fallen into disrepair.
Period 1: 1986-early 1990: Period of state dominance and the first joint ventures
During the communist era until doi moi, the government was the sole owner of
accommodation in Vietnam. During the early years of doi moi, most hotels still belonged
to the State and were of a generally low standard. At the beginning of this period, most
tourists to Vietnam still came from countries of the communist economic bloc
COMECON (Council for Mutual Economic Assistance) and did not demand a high
standard of accommodation, nor could most of them have afforded international standard
hotel prices. Most accommodation facilities in Vietnam were traditionally state-owned,
8
with the VNAT, provincial and city tourism enterprises and various ministries and state
agencies running the majority of hotels (Vietnam National Administration of Tourism
[VNAT], 2001, p. 40). Because foreign joint ventures were not yet operating in Vietnam,
the state-owned hotels were not experiencing any competition within the accommodation
market.
The UNDP/WTO calculated Vietnam’s 1989 tourism earnings as around US$ 140
million, and estimated that 8,000 people were directly employed in the tourism industry
(EIU, 1993, p. 63). The Vietnamese government decreed 1990 as “Visit Vietnam Year”,
in hopes of encouraging tourism to the country. However, this programme was deemed
largely a failure by the Economist Intelligence Unit (EIU), which cited a shortage of hotel
rooms, suitable tourist facilities, services and airline seats as contributing factors (1993,
p. 63). At the outset of the 1990s, there was very little accommodation of international
standard in Vietnam (VNAT, 2001, p. 39). In 1990, the UNDP and WTO document
counted only 1,565 international standard rooms in the whole country (UNDP, 1991, p.
20). It became evident that the quality and quantity of Vietnam’s tourism infrastructure
and amenities were not sufficient to meet the expectations of the international tourism
market. Without the knowledge and money needed to bring about a transformation of the
country’s tourism industry, the Vietnamese government was compelled to end its
monopoly on tourism. With raised awareness of the importance of adequate infrastructure
to tourism development, the Vietnamese government began measures to encourage joint
ventures in tourism to lure foreign firms to invest in development in Vietnam (EIU, 1993,
p. 63).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นปลายยังคงพัฒนา เวียดนามไม่ได้หัวข้อวิจัยมากในพื้นที่การท่องเที่ยว ที่พักในเวียดนามและการท่องเที่ยวพัฒนาวรรณกรรมโดยรวม เป็นสิ่งที่หายากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง จึง ศึกษานี้ทำการบริจาคร่างกายท่องเที่ยวงานวิจัยที่ยังอยู่ในขั้นเริ่มต้น โดยเสนอโครงสร้างการรับรู้ออกเสียงเลยปัจจุบัน และในอนาคตพัฒนาในภาคที่พักเวียดนาม ที่periodisation วางออกในกระดาษนี้สนับสนุนวิคิวลาร์ของประวัติศาสตร์การท่องเที่ยวในประเทศนี้และสะท้อนให้เห็นในลักษณะของกองทัพและกลไกที่รูปร่างและการพัฒนาสถานที่พักโดยตรง ซึ่งอาจใช้เพื่อแจ้งให้ทราบตัดสินใจภายในภาคนี้วรรณกรรมที่ได้เผยแพร่การท่องเที่ยวในวันมากเวียดนามยึดตามข้อมูลรอง กระดาษนี้รวมเอกสารประกอบการนี้กับหลักข้อมูลที่เก็บรวบรวม โดยผู้เขียน ค่าเอกสารประกอบการให้นักวิจัยในอนาคตเนื่องจากรัฐบาลเวียดนามมีชนิดที่แตกต่างกว่าของทั่วไปพัฒนาสถานที่ท่องเที่ยว วิจัยการเพิ่มเนื้อหาความรู้เกี่ยวกับผลกระทบชนิดระบอบการปกครองในรูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นอกจากนี้มีโอกาสสำหรับการเปรียบเทียบหรือ transferral ความรู้และรูปแบบจากบริบทเวียดนามจะเข้าใจเป็นไปได้ หรือจริงรูปแบบของการพัฒนาการท่องเที่ยวในช่วงอื่น ๆเศรษฐกิจ เช่นประเทศเดิมคอมมิวนิสต์ของยุโรปตะวันออกก่อน-1986: อยดอยก่อน7ห้องพักสไตล์ฝรั่งเศสและอาหารโรคสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับนักท่องเที่ยวก่อนสงครามเวียดนาม ของโครงสร้างพื้นฐานทางกายภาพของการท่องเที่ยวที่โคโลเนียลสิ่งอำนวยความสะดวกรับความเดือดร้อนความเสียหายทางกายภาพในสงครามอเมริกัน และความต้องการในห้องที่พักถูกมากน้อยหลังสงครามมากกว่าในยุคโคโลเนียล เนื่องจากต่ำสุดกำลังซื้อของกลุ่มทัวร์ภายในประเทศและนักท่องเที่ยวยุโรปตะวันออกที่บัญชีสำหรับส่วนใหญ่ของนักท่องเที่ยวของเวียดนามหลังจากพัก ดังนั้น ระหว่าง 1975และ 1988 ความสำคัญของอาหารและที่พักที่ฝรั่งเศสปฏิเสธที่ดีขอบเขต (EIU, 1993, p. 62) รีสอร์ทเก่าที่สร้างขึ้นในช่วงยุคฝรั่งเศสมีการมุ่งเน้นเป็นหลักที่พักวันหยุดสุดสัปดาห์หรือพักสั้น ๆ แรงบันดาลใจชั้นกลางยุโรปรูปแบบจำลอง โรงแรมเหล่านี้ไม่ได้มาตรฐานนักท่องเที่ยวนานาชาติที่หนึ่งครั้งเริ่มมาถึงเวียดนามหลัง 1986 เนื่องจากส่วนใหญ่ของโรงแรมเหล่านี้ขาดใด ๆ อีกนันทนาการบันเทิงนอกเหนือจากเตียงและบริการอาหาร (สหประชาชาติหรือพัฒนาหลักสูตร [UNDP], 1991, p. 22), และบางส่วนได้ถูกแปลงไปอีกใช้ หรือมีลดลงไปทรุดโทรมระยะ 1:1986-1990 ก่อน: รอบระยะเวลาของการครอบงำของรัฐและกิจการร่วมค้าแรกในช่วงยุคคอมมิวนิสต์จนถึงดอยอย รัฐบาลเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวที่พักในเวียดนาม ในช่วงปีแรก ๆ ของดอยอย โรงแรมส่วนใหญ่ยังคงอยู่รัฐและมาตรฐานต่ำโดยทั่วไป ที่จุดเริ่มต้นของเวลานี้ ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวเวียดนามยังคงมาจากประเทศค่ายเศรษฐกิจคอมมิวนิสต์COMECON (สภาขอความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจซึ่งกันและกัน) และไม่ต้องการสูงมาตรฐานของสถานที่พัก หรือไม่ส่วนใหญ่จะมีนี่มาตรฐานสากลราคาโรงแรม สิ่งอำนวยความสะดวกที่พักส่วนใหญ่ในเวียดนามมีประเพณีรัฐ8VNAT การ องค์กรการท่องเที่ยวของจังหวัดและเมืองต่าง ๆ ทบวงกรม และรัฐหน่วยงานที่ทำงานส่วนใหญ่ของโรงแรม (เวียดนามชาติดูแลการท่องเที่ยว[VNAT], 2001, p. 40) เนื่องจากต่างประเทศกิจการร่วมค้าไม่ได้ทำงานในเวียดนามโรงแรมรัฐได้ประสบการแข่งขันภายในห้องพักตลาดUNDP/องค์การ คำนวณรายได้ท่องเที่ยวปี 1989 ของเวียดนามเป็นรอบสหรัฐอเมริกา $ 140ล้าน และประเมินว่า 8000 คนถูกว่าจ้างโดยตรงในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว(EIU, 1993, p. 63) รัฐบาลเวียดนาม decreed 1990 เป็น "เยี่ยมชมเวียดนามปี"ในความหวังของการท่องเที่ยวรอบประเทศ อย่างไรก็ตาม โปรแกรมนี้มีความส่วนใหญ่ความล้มเหลวโดยนักเศรษฐศาสตร์ข่าวกรองหน่วย (EIU), ซึ่งอ้างขาดแคลนของโรงแรมห้อง สิ่งอำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยวที่เหมาะสม บริการ และที่นั่งของสายการบินเป็นสนับสนุนปัจจัย (1993p. 63) ที่มือของปี 1990 มีที่พักน้อยมากของนานาชาติมาตรฐานในเวียดนาม (VNAT, 2001, p. 39) ในปี 1990, UNDP และองค์การเอกสารนับเฉพาะ 1,565 ห้องมาตรฐานนานาชาติในประเทศทั้งหมด (UNDP, 1991, p20) กลายเป็นชัดที่คุณภาพและปริมาณของโครงสร้างพื้นฐานการท่องเที่ยวของเวียดนามและสิ่งอำนวยความสะดวกไม่เพียงพอเพื่อตอบสนองความต้องการของการท่องเที่ยวนานาชาติตลาด ไม่ มีความรู้และเงินที่ต้องนำการเปลี่ยนแปลงของการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของประเทศ รัฐบาลเวียดนามได้ทำให้การสิ้นสุดของผูกขาดการท่องเที่ยว กับยกความตระหนักในความสำคัญของโครงสร้างพื้นฐานเพียงพอการพัฒนาการท่องเที่ยว รัฐบาลเวียดนามเริ่มมาตรการส่งเสริมร่วมกิจการท่องเที่ยวต่อบริษัทต่างประเทศไปลงทุนในการพัฒนาในเวียดนาม (EIU, 1993p. 63)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นยังพัฒนาปลายทาง เวียดนามยังไม่ได้หัวข้อวิจัยมากใน
พื้นที่การท่องเที่ยว วรรณกรรมในที่พักในเวียดนามและการพัฒนาการท่องเที่ยว
โดยรวมยากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดังนั้นการศึกษานี้จึงทำให้การบริจาคเพื่อร่างกายของการวิจัยการท่องเที่ยว
ที่ยังอยู่ในระยะแรก โดยได้เสนอโครงสร้างการออกเสียง
อดีตปัจจุบันและอนาคตการพัฒนาในภาคที่พักเวียดนาม
periodisation ออกมาวางในกระดาษนี้มีส่วนช่วยในการออกเสียงของประวัติศาสตร์การท่องเที่ยว
ประเทศนี้และให้สะท้อนธรรมชาติของพลังและกลไกที่
รูปร่างและพัฒนาที่พักโดยตรง ซึ่งอาจจะวาดให้

ตัดสินใจภายในภาคนี้จัดการที่ดีของวรรณกรรมที่ได้รับการตีพิมพ์วันที่การท่องเที่ยว
เวียดนามอาศัยข้อมูลทุติยภูมิ บทความนี้รวมวรรณกรรมนี้มีหลัก
ข้อมูลเขียนโดยสมบูรณ์ของวรรณกรรมของนักวิจัยอนาคต .
เพราะรัฐบาลเวียดนามมีชนิดที่แตกต่างจากทั่วไป
พัฒนาจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวการวิจัยเพื่อเพิ่มองค์ความรู้ด้านผลกระทบ
ของระบอบประเภทในรูปแบบการพัฒนาการท่องเที่ยว โดยเฉพาะ นอกจากนี้ยังมีโอกาสสำหรับการเปรียบเทียบหรือการโอน
รูปแบบความรู้จากบริบทเวียดนาม

เข้าใจเป็นไปได้หรือเกิดขึ้นจริงรูปแบบของการพัฒนาการท่องเที่ยวในประเทศเปลี่ยนแปลง
อื่น ๆ เช่นของเดิมของประเทศคอมมิวนิสต์ในยุโรปตะวันออก
pre-1986 ก่อนโด๋ยเม้ย

7 สไตล์ฝรั่งเศสที่พักอาหารและลักษณะบริการสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับ
นักท่องเที่ยวก่อนสงครามเวียดนาม มากจากโครงสร้างพื้นฐานทางกายภาพของอาณานิคมการท่องเที่ยว
เครื่องได้รับความเสียหายทางกายภาพในสงครามอเมริกัน และความต้องการที่พักหรูหรา
มากน้อยหลังจากสงครามมากกว่าในยุคอาณานิคม เนื่องจากการต่ำ
อำนาจการซื้อในกลุ่มทัวร์และนักท่องเที่ยวชาวยุโรปตะวันออกที่คิด
สำหรับส่วนใหญ่ของนักท่องเที่ยวของเวียดนามภายหลังการรวมชาติ จากนั้น ระหว่างปี 1975
แล้ว 1988 , ความสำคัญของที่พักฝรั่งเศสและอาหารลดลงในขอบเขตที่ดี
( EIU , 1993 , p . 62 ) รีสอร์ทสร้างขึ้นในช่วงยุคเก่าฝรั่งเศสได้มีวัตถุประสงค์หลักที่แบ่งวันหยุดสุดสัปดาห์
หรืออยู่ที่สั้นมากแรงบันดาลใจจากชนชั้นกลางแบบยุโรป

โรงแรมเหล่านี้มีขึ้นเพื่อมาตรฐานของนักท่องเที่ยวต่างชาติที่เคย
อีกเริ่มมาเวียดนามหลังปี 1986 เนื่องจากส่วนใหญ่โรงแรมเหล่านี้ขาดใด ๆหรือเพื่อความบันเทิงเครื่องเกินเตียง
นันทนาการและบริการอาหาร ( UNDP โครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ
[ ] , 2534 , หน้า 22 ) และบางส่วนได้ถูกแปลง
อื่น ๆการใช้หรือได้ลดลงในช่วง 1 : 1986 ทรุดโทรม
ช่วงต้น 1990 : ระยะเวลาของการปกครองของรัฐแรกและกิจการร่วมค้า
ช่วงยุคคอมมิวนิสต์ จนถึงดอยมอย รัฐบาลเป็นเจ้าของ แต่เพียงผู้เดียวของ
ที่พักในเวียดนาม ในช่วงปีแรกของโด๋ยเม้ย โรงแรมส่วนใหญ่ยังเป็นของรัฐและของ
จะมาตรฐานต่ำทั่วไป ที่จุดเริ่มต้นของช่วงเวลานี้ที่สุด
นักท่องเที่ยวเวียดนามยังคงมาจากประเทศคอมมิวนิสต์ประเทศ Comecon
เศรษฐกิจสภาเพื่อการช่วยเหลือซึ่งกันและกันทางเศรษฐกิจ ) และไม่ได้ต้องการมาตรฐานสูง
ของที่พัก หรืออาจจะมากที่สุดของพวกเขามีโซโรงแรมราคามาตรฐาน
ระหว่างประเทศ ห้องพักมากที่สุดในเวียดนาม มีประเพณีของรัฐ ,
8
VNAT ด้วย ,จังหวัดและเมืองท่องเที่ยวรัฐวิสาหกิจและกระทรวงต่างๆ และหน่วยงานของรัฐ
วิ่ง ส่วนใหญ่ของโรงแรม ( เวียดนามแห่งชาติการบริหารงานของการท่องเที่ยว
[ VNAT ] , 2544 , หน้า 40 ) เพราะกิจการร่วมค้าต่างประเทศ ยังไม่ได้ดำเนินการในเวียดนาม
โรงแรมรัฐไม่พบใด ๆ การแข่งขันในตลาดที่พัก

UNDP / WTO เวียดนาม 1989 การท่องเที่ยวรายได้เป็นค่าประมาณ US $ 140
ล้านบาท และประมาณว่า 8 , 000 คน โดยตรง ที่ใช้ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
( EIU , 2536 , หน้า 63 ) รัฐบาลเวียดนามจึงเป็น " เยือนเวียดนาม ปี 2533 "
หวังส่งเสริมการท่องเที่ยวในประเทศ อย่างไรก็ตาม โครงการนี้ไม่ถือว่า
ส่วนใหญ่ล้มเหลวโดย Economist Intelligence Unit ( EIU )ซึ่งอ้างการขาดแคลนของโรงแรม
บุหรี่ , เครื่องการท่องเที่ยวที่เหมาะสม การบริการ และสายการบิน ที่นั่งเป็นปัจจัย ( 1993
หน้า 63 ) เริ่มแรกของปี 1990 มีห้องพักน้อยมากของมาตรฐานสากล
ในเวียดนาม ( VNAT , 2544 , หน้า 39 ) ในปี 1990 , UNDP และ WTO เอกสาร
นับห้องพักมาตรฐานระหว่างประเทศเพียงคู่ในประเทศทั้งหมด ( UNDP , 1991 , p .
20 )มันกลายเป็นที่เห็นได้ชัดว่าปริมาณและคุณภาพของเวียดนามท่องเที่ยวโครงสร้างพื้นฐาน
และสิ่งอำนวยความสะดวกไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของตลาดการท่องเที่ยว
ระหว่างประเทศ ไม่มีความรู้ และเงินที่จำเป็นเพื่อนำมาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
ของประเทศ รัฐบาลเวียดนามถูกบังคับให้ยุติการผูกขาดของ
ในการท่องเที่ยวกับยกความตระหนักในความสำคัญของ
โครงสร้างพื้นฐานเพียงพอที่จะพัฒนาการท่องเที่ยว รัฐบาลเวียดนามได้เริ่มมาตรการกระตุ้นการท่องเที่ยวเพื่อล่อ
กิจการร่วม บริษัท ต่างประเทศที่จะลงทุนในการพัฒนาในเวียดนาม ( EIU 1993
, หน้า 63 )