ตอนที่ 4Nothing to SeeIt was half p

ตอนที่ 4
Nothing to See
It was half past two in the morning. In the lighthouse, Grace w.as asleep in her room. It was a small, tidy room, with white walls. Her dress was on the back of the door and her other clothes were on a chair by the bed. There were some books on a desk, and some sea-birds' eggs on a table. Someone knocked at the door. Grace!' her father's voice called. "Wake up, lass. I need you to help me.' "What is it, father?' She got up quickly, and opened the door. William Darling stood there with a candle in his hand. He was wearing his big black coat and heavy boots and his hat was pulled down over his ears. His face was tired, and wet with rain. The storm is worse. The wind is coming from the north now, and it's stronger. We shall have to go outside and tie the boat down, or we shall lose it!' All right. I'll be down in a minute.' Quickly, Grace closed the door and put her clothes on. She often got up in the night. There was always work on a lighthouse, and the sea did not wait for morning. A minute later, she ran downstairs to the kitchen, put a coat over her thin dress. tied her hair under her hat, and followed her father out into the night. The wind nearly lifted her off her feet. It was strong, black, hard and wet. She opened her mouth to call to her father, but the words blew away into the night. Her coat and dress blew out behind her like paper, and the rain hit her face, like small stones. She walked slowly after her father, to the boathouse. Her father was carrying a small lantern, and in its light Grace saw a great wave of white water. It broke against the rock in front of the boathouse, and white water crashed against the boathouse doors. William shouted something to Grace but she could not hear him the sounds of the wind and the sea were too loud, too terrible. In the boathouse, she helped her father tie the boat down to the rock. They tied down the oars, too, so that nothing could move them. Then they ran outside and carried everything into the kitchen their chickens, their fishing things. Nothing could stay outside on a night like this. Before they went back in, Grace stared out into the night. The light from the top of the lighthouse flashed out over the water, and for thirty seconds she could see very well. One after another, the big, black waves came out of the darkness waves ten, twenty metres high! When they hit the rock there was a huge crash, and white water flew everywhere, thuty, forty metres up over the Longstone rock. Grace stared out, over the waves, past the rocks and islands. But thank God! she could see no lights, no ships. No ship could live in that sea tonight. Grace! Come on in, lass!' Her father held the door open behind her, She went in quickly, and he closed the door behind them. Her mother had warm drinks ready for them. Go to bed now, father,' Grace said. "You've had no sleep yet tonight. I'll watch the light now, and mother can come up at five. All right, lass, he said. William was very tired. He went upstairs with his wife, and in two minutes they were asleep. Grace finished her drink quickly, and changed out of her wet clothes. Then she went up alone to the room with the big windows at the top of the lighthouse. The wild wind screamed, and shook the glass. It was half past three in the morning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนที่ 4ไม่มีอะไรให้ดูIt was half past two in the morning. In the lighthouse, Grace w.as asleep in her room. It was a small, tidy room, with white walls. Her dress was on the back of the door and her other clothes were on a chair by the bed. There were some books on a desk, and some sea-birds' eggs on a table. Someone knocked at the door. Grace!' her father's voice called. "Wake up, lass. I need you to help me.' "What is it, father?' She got up quickly, and opened the door. William Darling stood there with a candle in his hand. He was wearing his big black coat and heavy boots and his hat was pulled down over his ears. His face was tired, and wet with rain. The storm is worse. The wind is coming from the north now, and it's stronger. We shall have to go outside and tie the boat down, or we shall lose it!' All right. I'll be down in a minute.' Quickly, Grace closed the door and put her clothes on. She often got up in the night. There was always work on a lighthouse, and the sea did not wait for morning. A minute later, she ran downstairs to the kitchen, put a coat over her thin dress. tied her hair under her hat, and followed her father out into the night. The wind nearly lifted her off her feet. It was strong, black, hard and wet. She opened her mouth to call to her father, but the words blew away into the night. Her coat and dress blew out behind her like paper, and the rain hit her face, like small stones. She walked slowly after her father, to the boathouse. Her father was carrying a small lantern, and in its light Grace saw a great wave of white water. It broke against the rock in front of the boathouse, and white water crashed against the boathouse doors. William shouted something to Grace but she could not hear him the sounds of the wind and the sea were too loud, too terrible. In the boathouse, she helped her father tie the boat down to the rock. They tied down the oars, too, so that nothing could move them. Then they ran outside and carried everything into the kitchen their chickens, their fishing things. Nothing could stay outside on a night like this. Before they went back in, Grace stared out into the night. The light from the top of the lighthouse flashed out over the water, and for thirty seconds she could see very well. One after another, the big, black waves came out of the darkness waves ten, twenty metres high! When they hit the rock there was a huge crash, and white water flew everywhere, thuty, forty metres up over the Longstone rock. Grace stared out, over the waves, past the rocks and islands. But thank God! she could see no lights, no ships. No ship could live in that sea tonight. Grace! Come on in, lass!' Her father held the door open behind her, She went in quickly, and he closed the door behind them. Her mother had warm drinks ready for them. Go to bed now, father,' Grace said. "You've had no sleep yet tonight. I'll watch the light now, and mother can come up at five. All right, lass, he said. William was very tired. He went upstairs with his wife, and in two minutes they were asleep. Grace finished her drink quickly, and changed out of her wet clothes. Then she went up alone to the room with the big windows at the top of the lighthouse. The wild wind screamed, and shook the glass. It was half past three in the morning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนที่ 4
ไม่มีอะไรจะดู
มันเป็น 02:30 ในตอนเช้า ในประภาคารเกรซ w.as นอนหลับอยู่ในห้องของเธอ มันเป็นขนาดเล็กห้องเป็นระเบียบเรียบร้อยกับผนังสีขาว การแต่งกายของเธอเป็นที่ด้านหลังของประตูและเสื้อผ้าอื่น ๆ ของเธออยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง มีหนังสือบางเล่มบนโต๊ะทำงานและไข่บางนกทะเลบนโต๊ะได้ ใครบางคนเคาะประตู เกรซ! เสียงของพ่อของเธอที่เรียกว่า "ตื่นขึ้นสาว. ฉันต้องการให้คุณช่วยฉัน. ' "มันคืออะไรพ่อ? เธอลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็วและเปิดประตู วิลเลียมที่รักยืนอยู่ที่นั่นกับเทียนในมือของเขา เขาสวมเสื้อคลุมสีดำของเขาใหญ่และรองเท้าหนักและหมวกของเขาถูกดึงลงไปหูของเขา ใบหน้าของเขาเหนื่อยและเปียกฝน พายุที่เลวร้ายยิ่ง ลมมาจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือในขณะนี้และมันเป็นที่แข็งแกร่ง เราจะต้องออกไปข้างนอกและผูกเรือลงหรือเราจะสูญเสียมัน! สิทธิ์ทั้งหมด ฉันจะลงไปในนาที. ' ได้อย่างรวดเร็ว, เกรซปิดประตูและใส่เสื้อผ้าของเธอบน บ่อยครั้งที่เธอลุกขึ้นในเวลากลางคืน มีก็มักจะทำงานบนประภาคารและน้ำทะเลไม่ได้รอตอนเช้า นาทีต่อมาเธอวิ่งไปที่ห้องครัวชั้นล่างใส่เสื้อบางกว่าชุดของเธอ ผูกผมของเธอภายใต้หมวกของเธอและเดินตามพ่อของเธอออกมาในเวลากลางคืน ลมเกือบยกเธอออกจากเท้าของเธอ มันเป็นที่แข็งแกร่ง, สีดำ, หนักและเปียก เธอเปิดปากของเธอที่จะโทรไปหาพ่อของเธอ แต่คำพัดออกไปในเวลากลางคืน เสื้อโค้ทและการแต่งกายของเธอพ่นออกมาอยู่ข้างหลังเธอเช่นกระดาษและฝนตีใบหน้าของเธอเช่นเดียวกับก้อนหินขนาดเล็ก เธอเดินช้าหลังจากที่พ่อของเธอไปยังเรือ พ่อของเธอกำลังถือโคมไฟขนาดเล็กและในแง่ของเกรซเห็นคลื่นลูกที่ดีของน้ำสีขาว มันยากจนกับหินในด้านหน้าของเรือและน้ำสีขาวชนกับประตูเรือ วิลเลียมตะโกนอะไรบางอย่างที่เกรซ ​​แต่เธอไม่สามารถได้ยินเสียงของเขาเสียงของลมและน้ำทะเลมีเสียงดังเกินไปน่ากลัวเกินไป ในเรือเธอช่วยพ่อของเธอผูกเรือลงไปถึงศิลา พวกเขาผูกลงพาย, เกินไปดังนั้นว่าไม่มีอะไรที่จะย้ายไป จากนั้นพวกเขาก็วิ่งออกไปข้างนอกและดำเนินการทุกอย่างเข้าไปในครัวไก่ของพวกเขาสิ่งประมงของพวกเขา ไม่มีอะไรที่จะอยู่ข้างนอกในคืนเช่นนี้ ก่อนที่พวกเขาเดินกลับไปในเกรซจ้องมองออกไปในเวลากลางคืน แสงจากด้านบนของประภาคารประกายออกไปในน้ำและสำหรับสามสิบวินาทีที่เธอจะได้เห็นเป็นอย่างดี หลังจากนั้นอีกหนึ่งคลื่นขนาดใหญ่สีดำออกมาจากคลื่นความมืดสิบยี่สิบเมตรสูง! เมื่อพวกเขาตีหินมีความผิดพลาดมากและน้ำสีขาวบินทุก thuty สี่สิบเมตรขึ้นกว่าหิน Longstone เกรซจ้องออกในช่วงคลื่นที่ผ่านโขดหินและเกาะ แต่ขอบคุณพระเจ้า! เธอจะได้เห็นแสงไฟไม่มีไม่มีเรือ เรือไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในทะเลคืนนี้ว่า เกรซ! มาในสาว! พ่อของเธอจัดขึ้นเปิดประตูด้านหลังของเธอ, เธอเดินไปได้อย่างรวดเร็วและเขาปิดประตูอยู่เบื้องหลังพวกเขา แม่ของเธอมีเครื่องดื่มที่อบอุ่นพร้อมสำหรับพวกเขา ไปที่เตียงตอนนี้พ่อ 'เกรซกล่าวว่า "คุณได้มีการนอนหลับที่ยังไม่คืนนี้. ฉันจะดูแสงที่ขณะนี้และแม่สามารถมาขึ้นที่ห้า. สิทธิทั้งหมดสาวเขากล่าวว่า. วิลเลียมก็เหนื่อยมาก. เขาไปชั้นบนกับภรรยาของเขาและในสองนาที พวกเขากำลังนอนหลับ. เกรซเสร็จเธอดื่มได้อย่างรวดเร็วและเปลี่ยนจากชุดเสื้อผ้าที่เปียกของเธอ. จากนั้นเธอก็ขึ้นไปคนเดียวไปยังห้องที่มีหน้าต่างบานใหญ่ที่ด้านบนของประภาคาร. ลมป่ากรีดร้องและส่ายแก้ว. มันเป็นครึ่งหนึ่ง ผ่านมาสามในตอนเช้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่ 4

ไม่มีอะไรจะเห็นเป็นสองครึ่ง ในตอนเช้า อยู่ในประภาคาร , เกรซ w.as หลับอยู่ในห้องของเธอ มันเป็นขนาดเล็ก ทำความสะอาดห้องที่มีผนังสีขาว แต่งตัวของเธอในด้านหลังของประตูและเสื้อผ้าอื่น ๆของเธอบนเก้าอี้ข้างเตียง มีหนังสือบางเล่มบนโต๊ะ และไข่ของนกทะเลบนโต๊ะ มีคนมาเคาะประตู เกรซ ! พ่อของเธอ " เสียงเรียก ตื่น , สาวฉันต้องการให้นายช่วย " อะไรเหรอ พ่อ ? เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเปิดประตู วิลเลียมที่รักยืนเทียนในมือของเขา เขาสวมเสื้อคลุมสีดำของเขาใหญ่ และ รองเท้าหนักและหมวกของเขาถูกดึงลงมา หูของเขา สีหน้าเขาเหนื่อย และ เปียกฝน พายุรุนแรง ลมมาจากทิศเหนือ แล้ว มันขึ้นเราจะต้องไปข้างนอกและผูกเรือลง หรือเราจะสูญเสียมัน ! เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะลงไป ' อย่างรวดเร็ว เกรซ ปิดประตู และใส่เสื้อเธอ เธอมักจะตื่นในเวลากลางคืน มันมักจะทำงานบนประภาคาร และทะเลไม่รอเช้า นาทีต่อมา เธอวิ่งลงไปในครัว ใส่เสื้อใหม่เสื้อบางๆของเธอ ผูกผมของเธอภายใต้หมวกของเธอและตามพ่อของเธอออกมาในตอนกลางคืน ลมเกือบยกเธอออกจากเท้าของเธอ มันแรง ดำ หนักและเปียก เธออ้าปากเรียกพ่อของเธอ แต่คำพูดพัดออกไปในเวลากลางคืน เสื้อของเธอ และแต่งเธอเป่าหลัง เช่น กระดาษ และฝนตีใบหน้าของเธอ เหมือนหินขนาดเล็ก เธอเดินอย่างช้าๆ หลังจากที่บิดาของเธอ โบ๊ทเฮ้าส์ พ่อของเธอกำลังถือโคมไฟขนาดเล็กของแสงและเกรซเห็นคลื่นใหญ่ของน้ำสีขาว มันทุบกับหินในด้านหน้าของเรือ และน้ำสีขาวตกอยู่กับร้าน ประตู วิลเลี่ยมตะโกนอย่างเกรซ แต่เธอไม่สามารถได้ยินเสียงของลมและทะเลก็ดังน่ากลัว ในร้าน เธอช่วยพ่อของเธอผูกเรือลงไปในหิน พวกเขาผูกลงพายด้วยดังนั้นอะไรที่สามารถย้ายไป แล้วพวกเขาก็วิ่งออกไป และดำเนินการทุกอย่างในครัวไก่ของพวกเขา สิ่ง ของพวกเขาตกปลา ไม่มีอะไรอยู่ข้างนอกในเวลากลางคืนแบบนี้ ก่อนจะกลับเข้าไปในบ้าน เกรซจ้องมองออกไปในเวลากลางคืน แสงจากด้านบนสุดของประภาคารแวบออกไปเหนือน้ำ และสามสิบวินาที เธอมองเห็นได้เป็นอย่างดี หนึ่งหลังจากที่อื่นใหญ่คลื่นสีดำออกมาจากความมืดคลื่นสิบยี่สิบเมตรสูง เมื่อพวกเขาตีหินมีการชนขนาดใหญ่และน้ำสีขาวบินทุกที่ thuty สี่สิบเมตร ขึ้นเหนือ longstone ร็อค เกรซมองออกผ่านคลื่น ผ่านโขดหินและเกาะ แต่ขอบคุณพระเจ้า เธอ เห็น ไม่มีไฟ ไม่มีเรือ ไม่มีเรืออยู่ในทะเลนั้น คืนนี้ เกรซ ! ไม่เอาน่า สาว !' พ่อถือประตูเปิดอยู่ข้างหลังเธอ เธอเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาปิดประตูด้านหลังพวกเขา แม่ของเธอมีเครื่องดื่มอุ่น พร้อม ไปนอนแล้ว ท่านพ่อ " เกรซกล่าว คุณเคยไม่นอนเลยคืนนี้ ผมจะดูแสงแล้ว และแม่ก็มาขึ้นที่ 5 เอาล่ะ สาว เขากล่าวว่า วิลเลียม เหนื่อยมาก เขาเพิ่งจะขึ้นไปข้างบนกับภรรยาของเขา และในอีกสองนาที ก็หลับเกรซดื่มเสร็จเธออย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของเธอ งั้นเธอขึ้นไปคนเดียวในห้องที่มีขนาดใหญ่หน้าต่างที่ด้านบนสุดของประภาคาร ลมป่ากรีดร้องและจับมือแก้ว มันตีสามครึ่ง ในตอนเช้า