The autoimmune theory of aging, int

The autoimmune theory of aging, introduced by Roy L. Walford in 1969, asserts that with age, the immune system tends to lose efficiency and experiences widespread dysfunction, evidenced by autoimmunity (immune reactions against one's own body proteins) and a decreased ability to respond to infection and other immune challenges. Human immunity is a highly regulated and coordinated process, and is often divided into two components. The first, known as innate immunity, provides a defense against pathogens (potential disease‐causing agents) in a nonspecific way; and the second, known as adaptive or protective immunity, involves a specific response to a pathogen that the body has seen before. Once the body is exposed to an antigen (a foreign substance or pathogen capable of causing an immune response), antibodies will be produced that specifically target that antigen.

There are many different types of cells that are involved in protecting the body against infection; the primary cells involve ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎี autoimmune ของริ้วรอยแนะนำโดย Roy Walford ลิตรในปี 1969 อ้างว่าด้วยอายุระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายมีแนวโน้มที่จะสูญเสียประสิทธิภาพและประสบการณ์ความผิดปกติอย่างรวดเร็วหลักฐานโดย autoimmunity (ปฏิกิริยาภูมิคุ้มกันร่างกายของตัวเองหนึ่งโปรตีน) และความสามารถในการปรับตัวลดลงในการตอบสนอง การติดเชื้อของระบบภูมิคุ้มกันและความท้าทายอื่น ๆ ภูมิคุ้มกันของมนุษย์มีการควบคุมอย่างมากและขั้นตอนการประสานงานและมักแบ่งออกเป็นสองส่วน ครั้งแรกที่รู้จักกันเป็นภูมิคุ้มกันให้การป้องกันเชื้อโรค (ก่อให้เกิดโรคที่มีศักยภาพตัวแทน) ในทางเชิญชม; และครั้งที่สองหรือที่เรียกว่าการปรับตัวหรือการสร้างภูมิคุ้มกันป้องกันเกี่ยวข้องกับการตอบสนองที่เฉพาะเจาะจงที่จะก่อให้เกิดโรคที่ร่างกายได้เห็นมาก่อน เมื่อร่างกายสัมผัสกับแอนติเจน (สารแปลกปลอมหรือเชื้อโรคที่ก่อให้เกิดความสามารถในการตอบสนองของภูมิคุ้มกัน), แอนติบอดีจะมีการผลิตที่กำหนดเป้าหมายเฉพาะแอนติเจนที่. มีหลายประเภทของเซลล์ที่มีส่วนร่วมในการปกป้องร่างกายจากการติดเชื้อคือ เซลล์หลักที่เกี่ยวข้องกับการ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีออโตอิมมูนของอายุ แนะนำโดยรอยลิตรวอลเฟิร์ดใน 1969 , ยืนยันว่าอายุ ระบบภูมิคุ้มกันมีแนวโน้มที่จะสูญเสียประสิทธิภาพและประสบการณ์อย่างกว้างขวางในการเห็นได้จากภาวะภูมิต้านตนเอง ( ปฏิกิริยาภูมิคุ้มกันต่อหนึ่งของร่างกาย โปรตีน ) และลดลงความสามารถในการตอบสนองต่อการติดเชื้อ และความท้าทายภูมิคุ้มกันอื่นๆ ภูมิคุ้มกันของมนุษย์เป็นอย่างมากในการควบคุมและประสานงานกระบวนการและมักถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ครั้งแรกที่รู้จักกันเป็นภูมิคุ้มกันโดยกำเนิด จะช่วยให้ป้องกันโรค ( อาจก่อให้เกิดโรค‐แทน ) ในแบบไม่จำเพาะ และสอง รู้จักปรับตัว หรือภูมิคุ้มกัน ป้องกัน เกี่ยวข้องกับการตอบสนองที่เฉพาะเจาะจงกับเชื้อโรคที่ร่างกายได้เห็นมาก่อนเมื่อร่างกายสัมผัสกับแอนติเจน ( สารต่างประเทศ หรือเชื้อโรคที่สามารถก่อให้เกิดการตอบสนองภูมิคุ้มกัน ) , แอนติบอดีจะถูกผลิตที่เฉพาะเป้าหมายที่แอนติเจน .

มีหลายประเภทที่แตกต่างกันของเซลล์ที่เกี่ยวข้องในการปกป้องร่างกายจากการติดเชื้อ เซลล์หลักที่เกี่ยวข้องกับ . . . . . . .