The only way to enter through that

The only way to enter through that narrow gate
Is make myself smaller by cutting and tearing down myself
Just when I think I have almost nothing left to lose
I suddenly I look into the mirror to realize I have yet to lose my pride

The home I left behind, the faces I long to see and those warm dinners and laughters
I shake my head to shake them off,
Then I hear a voice calling my name and saying, "don't stop keep going"

If I'll ever be able to reach deep down under the furious waves
Where the rivers gather (into the sea)
Then someday, I will weep and laugh until my heart explodes
And put an end to a long, journey with no regrets

Then again, I'm starting to find rest in
The hard bet that I'm getting user to and it makes me afraid and worried
My shameful laziness and every little greed
How old should I be to put my heart at rest?

Day by day, the burden of solitude gets heavier yet I endure its weight
Because the fear of being meaninglessly forgotten
Is even harder and sadder (Then the burden of solitude)

If I'll ever be able to reach deep down under the furious waves
Where the rivers gather (into the sea)
Then someday, I will weep and laugh until my heart explodes
And put an end to a long, journey with no regrets

In order to know the real me that no one ever told me about

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีเดียวที่จะป้อนผ่านที่แคบประตูจะทำให้ตัวเองเล็กลง โดยตัดกันลงตัวเองเพียงเมื่อผมคิดว่า ผมเกือบจะไม่เหลืออะไรจะสูญเสียผมก็ดูในกระจกจะรู้ฉันยังไม่ได้สูญเสียความภาคภูมิใจของฉันบ้านฉันทิ้ง ใบหน้าผมยาวดูเหล่านั้นอบอุ่นเย็น และ laughtersผมสั่นหัวสั่นได้แล้วฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อของฉัน และพูดว่า "ไม่หยุดให้ไป"ถ้าเคยจะสามารถเข้าถึงลึกลงใต้คลื่นรุนแรงที่แม่รวบรวม (ในทะเล)แล้วสักวันหนึ่ง ฉันจะร้อง และหัวเราะจนกว่าหัวใจของฉันระเบิดและยุติการเดินทางยาว โดยไม่เสียดายแล้วอีกครั้ง ฉันเริ่มที่จะค้นหาส่วนที่เหลือใน เดิมพันยากที่ผู้ใช้สามารถโหวตและมันทำให้ฉันกลัว และกังวลความขี้เกียจของฉันน่าอับอายและทุกความโลภน้อยอายุผมควรจะใส่ใจในส่วนที่เหลือภาระของสันโดษได้รับหนักกว่าวัน แต่ฉันอดทนน้ำหนักของเนื่องจากกลัวการถูกลืม meaninglesslyแม้จะยาก และแม่ของยุนแจ (แล้วภาระของสันโดษ)ถ้าเคยจะสามารถเข้าถึงลึกลงใต้คลื่นรุนแรงที่แม่รวบรวม (ในทะเล)แล้วสักวันหนึ่ง ฉันจะร้อง และหัวเราะจนกว่าหัวใจของฉันระเบิดและยุติการเดินทางยาว โดยไม่เสียดายเพื่อที่จะทราบความจริง ผมว่าไม่มีใครเคยบอกฉันเกี่ยวกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีเดียวที่จะป้อนผ่านประตูแคบ
คือทำให้ตัวเองมีขนาดเล็กโดยการตัดและการฉีกขาดลงตัวเอง
เพียงเมื่อฉันคิดว่าฉันได้เกือบจะไม่เหลืออะไรให้สูญเสีย
ผมก็ผมมองเข้าไปในกระจกที่จะตระหนักถึงฉันยังไม่สูญเสียความภาคภูมิใจของฉันที่บ้านฉันซ้าย เบื้องหลังใบหน้าผมยาวที่จะเห็นและผู้ที่รับประทานอาหารค่ำที่อบอุ่นและเสียงหัวเราะผมสั่นหัวของฉันจะจับพวกเขาออกจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของฉันและพูดว่า "ไม่ได้หยุดให้ไป" ถ้าฉันเคยจะสามารถ เข้าถึงลึกลงไปภายใต้คลื่นโกรธไหนแม่น้ำรวบรวม (ลงไปในทะเล) แล้วสักวันหนึ่งผมจะร้องไห้และหัวเราะจนระเบิดหัวใจของฉันและหมดสิ้นไปนานกับการเดินทางไม่เสียใจแล้วอีกครั้งฉันเริ่มที่จะหาส่วนที่เหลือ ในเดิมพันที่ยากที่ฉันได้รับผู้ใช้และมันทำให้ฉันกลัวและกังวลความเกียจคร้านที่น่าอับอายของฉันและทุกความโลภน้อยอายุเท่าไหร่ฉันควรจะใส่หัวใจของฉันที่เหลือ? นับวันภาระของความเหงาที่ได้รับหนัก แต่ฉันต้องทน น้ำหนักของมันเพราะกลัวว่าจะถูกลืม meaninglessly ได้ยากและเศร้า (แล้วภาระของความสันโดษ) ถ้าฉันเคยจะสามารถเข้าถึงลึกลงไปภายใต้คลื่นโกรธไหนแม่น้ำรวบรวม (ลงไปในทะเล) แล้วสักวันหนึ่งผมจะ ร้องไห้และหัวเราะจนระเบิดหัวใจของฉันและหมดสิ้นไปนานกับการเดินทางไม่เสียใจเพื่อที่จะทราบความจริงผมว่าไม่มีใครเคยบอกฉันเกี่ยวกับ