Our story today is called "The Cali

Our story today is called "The Californian's Tale." It was written by Mark Twain. Here is Shep O'Neal with the story.STORYTELLER: When I was young, I went looking for gold in California. I never found enough to make me rich. But I did discover a beautiful part of the country. It was called "the Stanislau." The Stanislau was like Heaven on Earth. It had bright green hills and deep forests where soft winds touched the trees.Other men, also looking for gold, had reached the Stanislau hills of California many years before I did. They had built a town in the valley with sidewalks and stores, banks and schools. They had also built pretty little houses for their families.At first, they found a lot of gold in the Stanislau hills. But their good luck did not last. After a few years, the gold disappeared. By the time I reached the Stanislau, all the people were gone, too.Grass now grew in the streets. And the little houses were covered by wild rose bushes. Only the sound of insects filled the air as I walked through the empty town that summer day so long ago. Then, I realized I was not alone after all.A man was smiling at me as he stood in front of one of the little houses. This house was not covered by wild rose bushes. A nice little garden in front of the house was full of blue and yellow flowers. White curtains hung from the windows and floated in the soft summer wind.Still smiling, the man opened the door of his house and motioned to me. I went inside and could not believe my eyes. I had been living for weeks in rough mining camps with other gold miners. We slept on the hard ground, ate canned beans from cold metal plates and spent our days in the difficult search for gold.Here in this little house, my spirit seemed to come to life again.I saw a bright rug on the shining wooden floor. Pictures hung all around the room. And on little tables there were seashells, books and china vases full of flowers. A woman had made this house into a home.The pleasure I felt in my heart must have shown on my face. The man read my thoughts. "Yes," he smiled, "it is all her work. Everything in this room has felt the touch of her hand."One of the pictures on the wall was not hanging straight. He noticed it and went to fix it. He stepped back several times to make sure the picture was really straight. Then he gave it a gentle touch with his hand."She always does that," he explained to me. "It is like the finishing pat a mother gives her child's hair after she has brushed it. I have seen her fix all these things so often that I can do it just the way she does. I don't know why I do it. I just do it."As he talked, I realized there was something in this room that he wanted me to discover. I looked around. When my eyes reached a corner of the room near the fireplace, he broke into a happy laugh and rubbed his hands together."That's it!" he cried out. "You have found it! I knew you would. It is her picture. I went to a little black shelf that held a small picture of the most beautiful woman I had ever seen. There was a sweetness and softness in the woman's expression that I had never seen before.The man took the picture from my hands and stared at it. "She was nineteen on her last birthday. That was the day we were married. When you see her…oh, just wait until you meet her!""Where is she now?" I asked."Oh, she is away," the man sighed, putting the picture back on the little black shelf. "She went to visit her parents. They live forty or fifty miles from here. She has been gone two weeks today.""When will she be back?" I asked. "Well, this is Wednesday," he said slowly. "She will be back on Saturday, in the evening."I felt a sharp sense of regret. "I am sorry, because I will be gone by then," I said."Gone? No! Why should you go? Don't go. She will be so sorry. You see, she likes to have people come and stay with us.""No, I really must leave," I said firmly.He picked up her picture and held it before my eyes. "Here," he said. "Now you tell her to her face that you could have stayed to meet her and you would not."Something made me change my mind as I looked at the picture for a second time. I decided to stay.The man told me his name was Henry.That night, Henry and I talked about many different things, but mainly about her. The next day passed quietly.Thursday evening we had a visitor. He was a big, grey-haired miner named Tom. "I just came for a few minutes to ask when she is coming home," he explained. "Is there any news?""Oh yes," the man replied. "I got a letter. Would you like to hear it? He took a yellowed letter out of his shirt pocket and read it to us. It was full of loving messages to him and to other people – their close friends and neighbors. When the man finished reading it, he looked at his friend. "Oh no, you are doing it again, Tom! You always cry when I read a letter from her. I'm going to tell her this time!""No, you must not do that, Henry," the grey-haired miner said. "I am getting old. And any little sorrow makes me cry. I really was hoping she would be here tonight."The next day, Friday, another old miner came to visit. He asked to hear the letter. The message in it made him cry, too. "We all miss her so much," he said.Saturday finally came. I found I was looking at my watch very often. Henry noticed this. "You don't think something has happened to her, do you?" he asked me.I smiled and said that I was sure she was just fine. But he did not seem satisfied.I was glad to see his two friends, Tom and Joe, coming down the road as the sun began to set. The old miners were carrying guitars. They also brought flowers and a bottle of whiskey. They put the flowers in vases and began to play some fast and lively songs on their guitars.Henry's friends kept giving him glasses of whiskey, which they made him drink. When I reached for one of the two glasses left on the table, Tom stopped my arm. "Drop that glass and take the other one!" he whispered. He gave the remaining glass of whiskey to Henry just as the clock began to strike midnight.Henry emptied the glass. His face grew whiter and whiter. "Boys," he said, "I am feeling sick. I want to lie down."Henry was asleep almost before the words were out of his mouth.In a moment, his two friends had picked him up and carried him into the bedroom. They closed the door and came back. They seemed to be getting ready to leave. So I said, "Please don't go gentlemen. She will not know me. I am a stranger to her."They looked at each other. "His wife has been dead for nineteen years," Tom said."Dead?" I whispered."Dead or worse," he said."She went to see her parents about six months after she got married. On her way back, on a Saturday evening in June, when she was almost here, the Indians captured her. No one ever saw her again. Henry lost his mind. He thinks she is still alive. When June comes, he thinks she has gone on her trip to see her parents. Then he begins to wait for her to come back. He gets out that old letter. And we come around to visit so he can read it to us."On the Saturday night she is supposed to come home, we come here to be with him. We put a sleeping drug in his drink so he will sleep through the night. Then he is all right for another year."Joe picked up his hat and his guitar. "We have done this every June for nineteen years," he said. "The first year there were twenty-seven of us. Now just the two of us are left." He opened the door of the pretty little house. And the two old men disappeared into the darkness of the Stanislau.ANNOUNCER: You have just heard the story "The Californian's Tale." It was written by Mark Twain and adapted for Special English by Donna de Sanctis. Your storyteller was Shep O'Neal. For VOA Special English, this is Shirley Griffith.

Our story today is called "The Californian's Tale."  It was written by Mark Twain. Here is Shep O'Neal with the story.STORYTELLER:  When I was young, I went looking for gold in California. I never found enough to make me rich. But I did discover a beautiful part of the country. It was called "the Stanislau." The Stanislau was like Heaven on Earth. It had bright green hills and deep forests where soft winds touched the trees.Other men, also looking for gold, had reached the Stanislau hills of California many years before I did. They had built a town in the valley with sidewalks and stores, banks and schools. They had also built pretty little houses for their families.At first, they found a lot of gold in the Stanislau hills. But their good luck did not last. After a few years, the gold disappeared. By the time I reached the Stanislau, all the people were gone, too.Grass now grew in the streets. And the little houses were covered by wild rose bushes. Only the sound of insects filled the air as I walked through the empty town that summer day so long ago. Then, I realized I was not alone after all.A man was smiling at me as he stood in front of one of the little houses. This house was not covered by wild rose bushes. A nice little garden in front of the house was full of blue and yellow flowers. White curtains hung from the windows and floated in the soft summer wind.Still smiling, the man opened the door of his house and motioned to me. I went inside and could not believe my eyes. I had been living for weeks in rough mining camps with other gold miners. We slept on the hard ground, ate canned beans from cold metal plates and spent our days in the difficult search for gold.Here in this little house, my spirit seemed to come to life again.I saw a bright rug on the shining wooden floor. Pictures hung all around the room. And on little tables there were seashells, books and china vases full of flowers.  A woman had made this house into a home.The pleasure I felt in my heart must have shown on my face. The man read my thoughts. "Yes," he smiled, "it is all her work. Everything in this room has felt the touch of her hand."One of the pictures on the wall was not hanging straight. He noticed it and went to fix it. He stepped back several times to make sure the picture was really straight.  Then he gave it a gentle touch with his hand."She always does that," he explained to me. "It is like the finishing pat a mother gives her child's hair after she has brushed it. I have seen her fix all these things so often that I can do it just the way she does. I don't know why I do it. I just do it."As he talked, I realized there was something in this room that he wanted me to discover. I looked around. When my eyes reached a corner of the room near the fireplace, he broke into a happy laugh and rubbed his hands together."That's it!" he cried out. "You have found it! I knew you would. It is her picture. I went to a little black shelf that held a small picture of the most beautiful woman I had ever seen. There was a sweetness and softness in the woman's expression that I had never seen before.The man took the picture from my hands and stared at it. "She was nineteen on her last birthday. That was the day we were married. When you see her…oh, just wait until you meet her!""Where is she now?" I asked."Oh, she is away," the man sighed, putting the picture back on the little black shelf. "She went to visit her parents. They live forty or fifty miles from here. She has been gone two weeks today.""When will she be back?" I asked.  "Well, this is Wednesday," he said slowly. "She will be back on Saturday, in the evening."I felt a sharp sense of regret. "I am sorry, because I will be gone by then," I said."Gone?  No!  Why should you go? Don't go. She will be so sorry. You see, she likes to have people come and stay with us.""No, I really must leave," I said firmly.He picked up her picture and held it before my eyes. "Here," he said. "Now you tell her to her face that you could have stayed to meet her and you would not."Something made me change my mind as I looked at the picture for a second time.  I decided to stay.The man told me his name was Henry.That night, Henry and I talked about many different things, but mainly about her.  The next day passed quietly.Thursday evening we had a visitor.  He was a big, grey-haired miner named Tom. "I just came for a few minutes to ask when she is coming home," he explained.  "Is there any news?""Oh yes," the man replied. "I got a letter. Would you like to hear it? He took a yellowed letter out of his shirt pocket and read it to us.  It was full of loving messages to him and to other people – their close friends and neighbors. When the man finished reading it, he looked at his friend.  "Oh no, you are doing it again, Tom! You always cry when I read a letter from her. I'm going to tell her this time!""No, you must not do that, Henry," the grey-haired miner said. "I am getting old. And any little sorrow makes me cry. I really was hoping she would be here tonight."The next day, Friday, another old miner came to visit. He asked to hear the letter. The message in it made him cry, too.  "We all miss her so much," he said.Saturday finally came. I found I was looking at my watch very often. Henry noticed this. "You don't think something has happened to her, do you?" he asked me.I smiled and said that I was sure she was just fine. But he did not seem satisfied.I was glad to see his two friends, Tom and Joe, coming down the road as the sun began to set. The old miners were carrying guitars. They also brought flowers and a bottle of whiskey. They put the flowers in vases and began to play some fast and lively songs on their guitars.Henry's friends kept giving him glasses of whiskey, which they made him drink. When I reached for one of the two glasses left on the table, Tom stopped my arm. "Drop that glass and take the other one!" he whispered. He gave the remaining glass of whiskey to Henry just as the clock began to strike midnight.Henry emptied the glass. His face grew whiter and whiter.  "Boys," he said, "I am feeling sick. I want to lie down."Henry was asleep almost before the words were out of his mouth.In a moment, his two friends had picked him up and carried him into the bedroom. They closed the door and came back. They seemed to be getting ready to leave. So I said, "Please don't go gentlemen. She will not know me. I am a stranger to her."They looked at each other.  "His wife has been dead for nineteen years," Tom said."Dead?" I whispered."Dead or worse," he said."She went to see her parents about six months after she got married. On her way back, on a Saturday evening in June, when she was almost here, the Indians captured her. No one ever saw her again. Henry lost his mind. He thinks she is still alive. When June comes, he thinks she has gone on her trip to see her parents. Then he begins to wait for her to come back. He gets out that old letter. And we come around to visit so he can read it to us."On the Saturday night she is supposed to come home, we come here to be with him. We put a sleeping drug in his drink so he will sleep through the night. Then he is all right for another year."Joe picked up his hat and his guitar. "We have done this every June for nineteen years," he said. "The first year there were twenty-seven of us. Now just the two of us are left." He opened the door of the pretty little house. And the two old men disappeared into the darkness of the Stanislau.ANNOUNCER: You have just heard the story "The Californian's Tale."  It was written by Mark Twain and adapted for Special English by Donna de Sanctis. Your storyteller was Shep O'Neal.  For VOA Special English, this is Shirley Griffith.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เรื่องของเราวันนี้คือ "เรื่องของละม้าย" มันถูกเขียน โดยมาร์คทเวน นี่คือ Shep O'Neal กับเรื่อง STORYTELLER: เมื่อหนุ่ม ฉันไปหาทองในแคลิฟอร์เนีย ไม่เคยพบมากพอที่จะทำให้ฉันรวย แต่ผมไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่สวยงามของประเทศ มันถูกเรียกว่า "การ Stanislau" Stanislau เป็นเหมือนสวรรค์บนดิน มันมีเนินเขาสีเขียวสดใสและป่าลึกที่ลมอ่อนสัมผัสต้นไม้ คนอื่น หาทอง ได้ถึงเนินเขา Stanislau ของแคลิฟอร์เนียหลายปีก่อนค่ะ พวกเขาได้สร้างเมืองในหุบเขามีแยะ และร้านค้า ธนาคาร และโรงเรียน นอกจากนี้พวกเขายังได้สร้างบ้านเล็ก ๆ สำหรับครอบครัว ครั้งแรก พวกเขาพบทองมากมายในภูเขา Stanislau แต่โชคดีของพวกเขาไม่ได้สุดท้ายไม่ หลังจากไม่กี่ปี ทองหายไป โดยเวลาผมถึง Stanislau ทุกคนได้หายไป เกินไป หญ้าเติบโตในขณะนี้ และบ้านน้อยถูกครอบคลุม ด้วยพุ่มไม้กุหลาบป่า เสียงแมลงเพียงเติมอากาศขณะที่ฉันเดินผ่านเมืองว่างวันนั้นร้อนนาน ผ่านมา แล้ว ฉันรู้ไม่คนเดียวหลังจากทั้งหมด คนยิ้มทีเขายืนอยู่ด้านหน้าของบ้านน้อย บ้านไม่ได้ถูกปกคลุม ด้วยพุ่มไม้กุหลาบป่า มีสวนสวยเล็ก ๆ หน้าบ้านก็เต็มไป ด้วยดอกไม้สีฟ้า และสีเหลือง ผ้าม่านสีขาวแขวนจากหน้าต่าง และลอยลมร้อนอ่อน ยัง ยิ้ม คนเปิดประตูบ้านของเขา และ motioned ฉัน ฉันไปภายใน และไม่เชื่อสายตาของฉัน ฉันอาศัยสัปดาห์ในเหมืองแร่หยาบค่ายกับคนงานเหมืองทองอื่น ๆ เรานอนบนพื้นดินแข็ง กินถั่วกระป๋องจากแผ่นโลหะเย็น และใช้เวลาหลายวันของเราในการค้นหายากทอง ที่นี่ในบ้านน้อย วิญญาณของฉันดูเหมือน มีชีวิตอีกด้วย ผมเห็นพรมสีสันสดใสบนพื้นไม้ส่อง รูปภาพแขวนรอบ ๆ ห้อง และในตารางเล็ก มีช่วย หนังสือ และเต็มไปด้วยดอกไม้แจกันจีน ผู้หญิงได้ทำบ้านหลังนี้เป็นบ้าน ความสุขที่ฉันรู้สึกในใจของฉันต้องมีแสดงบนใบหน้าของฉัน คนที่อ่านความคิดของฉัน "ใช่ ยิ้ม "มันเป็นงานของเธอ ทุกอย่างในห้องนี้ได้รู้สึกสัมผัสด้วยมือของเธอ" หนึ่งของรูปภาพบนผนังไม่แขวนตรง เขาสังเกตเห็นได้ และไปแก้ไข เขาก้าวกลับไปหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่า รูปภาพตรงจริง ๆ แล้ว เขาให้สัมผัสที่อ่อนโยน ด้วยมือของเขา" เธอเสมอทำให้คุณ เขาอธิบายให้ฉัน "มันเป็นเหมือนการตกแต่ง pat แม่ให้ผมลูกของเธอหลังจากเธอมีงาน ผมเห็นเธอแก้ไขสิ่งเหล่านี้บ่อยครั้งมากที่ผมสามารถทำได้เพียงวิธีการเธอไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันทำ ฉันเพียง" ตามที่เขาพูด ฉันรู้มีบางสิ่งบางอย่างในห้องนี้ที่เขาอยากให้ฉันค้นพบ ผมมองรอบ ๆ เมื่อตามาถึงมุมห้องใกล้เตาไฟ เขายากจนไปหัวเราะมีความสุข และ rubbed มือกัน" ใช่ "เขาร้องออกมา "คุณได้พบมัน ผมรู้ว่า คุณต้องการ รูปภาพของเธอได้ ผมไปชั้นสีดำเล็ก ๆ ที่ขึ้นรูปภาพขนาดเล็กของผู้หญิงสวยที่สุดที่ฉันได้เคยเห็น มีความหวานหอมและความนุ่มนวลในนิพจน์ของผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นก่อน คนเอารูปจากมือของฉัน และจ้องไปที่มัน "เธอได้ nineteen ในวันเกิดของเธอล่าสุด ที่มีวันที่เราได้แต่งงาน เมื่อคุณเห็น her. .. โอ้ รอจนกว่าคุณพบเธอ! "" เธอตอนนี้อยู่ไหน" ถาม" โอ้ เธอคือ,"คนถอนหายใจ ใส่รูปบนชั้นดำน้อยกลับ "เธอไปเยี่ยมพ่อแม่ พวกเขาอาศัยอยู่สี่สิบ หรือห้าสิบไมล์จากที่นี่ เธอได้หายไปวันละสองสัปดาห์วันนี้"" เมื่อเธอจะกลับมา" ถาม "ดี นี้เป็นพุธ เขากล่าวว่า ช้า "เธอจะกลับเสาร์ ในช่วงเย็น" ฉันรู้สึกว่าความคมชัดของริเกร็ต "ฉันขอ เพราะฉันจะไปตามนั้น ฉันกล่าว" หายไปไหน ไม่ใช่! คุณควรไปทำไม ไม่ไป เธอจะขอให้ คุณดู เธอชอบให้คนมา พักผ่อนกับเรา "" ไม่ จริง ๆ ต้องฝาก ผมพูดอย่างนั้น เขารับภาพของเธอ และจัดก่อนตา "ที่นี่ เขากล่าวว่า "ตอนนี้คุณบอกเธอใบหน้าของเธอที่คุณสามารถอยู่กับเธอ และคุณจะไม่" สิ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนใจของฉันขณะที่ฉันมองที่ภาพเป็นเวลา ฉันตัดสินใจอยู่ คนที่บอกฉันพระ Henry.That คืน เฮนรี่ และพูด เกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ แต่ส่วนใหญ่ เกี่ยวกับเธอ วันผ่านไปอย่างเงียบ ๆ เย็นวันพฤหัสเรามีผู้เยี่ยมชม เขามีการขุดแร่ใหญ่ เทา haired ที่ชื่อทอม "ฉันมาเพียงสองสามนาทีเพื่อถามเมื่อเธอมาบ้าน, " เขาอธิบาย "คือมีข่าว" โอ้ ใช่, "ชายคนนั้นตอบ "ผมได้รับจดหมาย คุณต้องการมันหรือไม่ เขาเอาตัวอักษร yellowed ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา และอ่านให้เรา ก็เต็มไปด้วยความรักข้อความเขา และ คนอื่น ๆ – เพื่อนสนิทและเพื่อนบ้านของพวกเขา เมื่อคนเสร็จแล้วอ่านมัน เขามองที่เพื่อนของเขา "โอ้ ไม่ คุณทำได้อีก ทอม คุณมักจะร้องไห้เมื่ออ่านจดหมายจากเธอ ฉันจะบอกเธอตอนนี้ "" ไม่ คุณทำอย่างนั้น เฮนรี่, "กล่าวว่า คนขุดแร่สีเทา haired "ฉันได้รับเก่า และความเสียใจใด ๆ น้อยทำให้ผมร้องไห้ ฉันจริง ๆ หวังเธอจะอยู่ที่นี่คืนนี้" ในวันถัดไป วันศุกร์ คนขุดแร่เก่าที่อื่นมาชม เขาถามฟังตัวอักษร ข้อความในนั้นทำให้เขาร้องไห้ เกินไป "เราคิดถึงเธอมาก เขากล่าวว่า วันเสาร์ก็มา พบฉันถูกมองที่นาฬิกาบ่อย ๆ เฮนรีสังเกตนี้ "คุณไม่คิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ คุณ" เขาถามผม ฉันยิ้ม และกล่าวว่า ผมแน่ใจว่า เธอได้ แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนไม่พอใจ ผมยินดีที่ได้เห็นเพื่อนของเขาสอง ทอมและโจ มาลงถนนพระอาทิตย์เริ่มตั้ง เหมืองเก่าถูกแบกกีตาร์ พวกเขายังนำดอกไม้และขวดวิสกี้ พวกเขาใส่ดอกไม้ในแจกัน และเริ่มเล่นเพลงบางอย่างรวดเร็ว และมีชีวิตชีวาบนกีตาร์ของพวกเขา เพื่อนของเฮนรีเก็บให้เขาแก้ววิสกี้ ซึ่งพวกเขาทำให้เขาดื่ม เมื่อผมถึงหนึ่งแก้วสองที่ด้านซ้ายบนตาราง ทอมหยุดแขน "ปล่อยให้แก้ว และใช้อีกเครื่องหนึ่ง" เขากระซิบ เขาให้แก้ววิสกี้เหลือกับเฮนรี่เหมือนนาฬิกาเริ่มผละงานเที่ยงคืน เฮนรีอบแก้ว พระพักตร์โต whiter และ whiter "เด็กผู้ชาย เขากล่าวว่า "ฉันรู้สึกป่วย อยากนอน" เฮนรี่ได้หลับเกือบก่อนถูกคำจากปากของเขา ประเดี๋ยว เพื่อนของเขาทั้งสองได้รับเขา และนำเขาเข้าไปในห้องนอน พวกเขาปิดประตู และกลับมา พวกเขาดูเหมือนจะได้รับพร้อมที่จะปล่อย ผมว่า "อย่าไปนะท่าน เธอจะไม่รู้จักฉัน ฉันเป็นคนแปลกหน้าเธอ" พวกเขามองกัน "ภรรยาของเขาได้ตายปีทส่วน ทอมกล่าว" ตาย" ฉันกระซิบ" ตาย หรือ เลว เขากล่าวว่า " เธอไปดูของพ่อแม่ประมาณหกเดือนหลังจากที่เธอได้แต่งงาน ในแบบของเธอ กลับ เย็นวันเสาร์ในเดือนมิถุนายน เมื่อเธอเกือบที่นี่ อินเดียจับเธอ ไม่มีใครเคยเห็นเธออีกครั้ง เฮนรีสูญเสียจิตใจของเขา เขาคิดว่า เธอจะยังมีชีวิตอยู่ เมื่อเดือนมิถุนายนมา เขาคิดว่า เธอได้ไปเดินดูของพ่อแม่ของเธอ แล้ว เขาเริ่มที่จะรอเธอกลับมา เขาจะออกจดหมายที่เก่า และเรามาทั่วไปเพื่อให้เขาสามารถอ่านให้เรา" เมื่อคืนวันเสาร์ เธอควรจะมาภายในบ้าน เรามาที่นี่กับเขา เราใส่ยานอนหลับในเครื่องดื่มของเขาเพื่อเขาจะกระเป๋าเดินทาง จากนั้น เขาถูกในปีอื่น" โจรับหมวกของเขาและกีต้าร์ของเขา "เราได้ทำนี้มิถุนายนทุกปีทส่วน เขากล่าวว่า "ปีแรกมียี่สิบเจ็ดของเรา ตอนนี้ เพียงสองเราจะทิ้ง" เขาเปิดประตูบ้านเล็ก ๆ ชายชราทั้งสองหายเข้าไปในความมืดของ Stanislau.ANNOUNCER: คุณเพียงได้ยินเรื่อง "เรื่องของละม้าย" มันถูกเขียน โดย Mark Twain และดัดแปลงสำหรับภาษาอังกฤษพิเศษ โดยดอนน่า de Sanctis คุณ storyteller ถูก Shep O'Neal สำหรับ VOA พิเศษภาษาอังกฤษ นี้คือมหานคร Griffith อังกฤษ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

เรื่องราวของเราในวันนี้จะเรียกว่า "เรื่องของแคลิฟอร์เนีย." มันถูกเขียนโดย Mark Twain นี่คือเชปลโอนีลกับ story.STORYTELLER: เมื่อผมเป็นเด็กผมไปหาทองในแคลิฟอร์เนีย ฉันไม่เคยพบพอที่จะทำให้ฉันมากมาย แต่ฉันได้ค้นพบเป็นส่วนที่สวยงามของประเทศ มันถูกเรียกว่า "Stanislau." Stanislau เป็นเหมือนสวรรค์บนดิน มันมีเนินเขาสีเขียวสดใสและป่าลึกที่ลมอ่อนสัมผัสคน trees.Other ยังมองหาทองได้ถึงเนินเขา Stanislau แคลิฟอร์เนียหลายปีก่อนที่ผมจะทำ พวกเขาได้สร้างเมืองในหุบเขาที่มีทางเท้าและร้านค้าธนาคารและโรงเรียน พวกเขายังสร้างบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ สวยสำหรับ families.At แรกของพวกเขาพวกเขาพบว่าจำนวนมากของทองในภูเขา Stanislau แต่โชคดีของพวกเขาไม่ได้สุดท้าย หลังจากนั้นไม่กี่ปีที่ผ่านมาทองหายไป เมื่อถึงเวลาที่ฉันถึง Stanislau ที่ทุกคนก็หายไป too.Grass ในขณะนี้เพิ่มขึ้นในถนน และบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ถูกปกคลุมด้วยป่าพุ่มกุหลาบ มีเพียงเสียงของแมลงที่เต็มไปด้วยอากาศที่ผมเดินผ่านเมืองที่ว่างเปล่าในวันฤดูร้อนที่นานมาแล้ว จากนั้นฉันรู้ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวหลังจากที่ชายคน all.A ยิ้มมาที่ผมในขณะที่เขายืนอยู่หน้าหนึ่งในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้านหลังนี้ไม่ได้รับการคุ้มครองโดยกุหลาบป่าพุ่มไม้ สวนเล็ก ๆ น้อย ๆ มีความสุขในด้านหน้าของบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีฟ้าและสีเหลือง ผ้าม่านสีขาวห้อยลงมาจากหน้าต่างและลอยในช่วงฤดูร้อนที่อ่อนนุ่ม wind.Still ยิ้มคนที่เปิดประตูบ้านของเขาและ motioned ให้ฉัน ผมไปภายในและไม่อยากจะเชื่อสายตาของฉัน ฉันได้รับการมีชีวิตอยู่เป็นเวลาหลายสัปดาห์ในค่ายการทำเหมืองแร่หยาบกับคนงานเหมืองทองอื่น ๆ เรานอนอยู่บนพื้นดินที่แข็งกินถั่วกระป๋องจากแผ่นโลหะที่หนาวเย็นและใช้เวลาเป็นวันของเราในการค้นหายากสำหรับ gold.Here ในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้จิตวิญญาณของดูเหมือนจะเข้ามาในชีวิต again.I เห็นพรมสว่างบนพื้นไม้ที่ส่องแสง . รูปภาพแขวนทั้งหมดไปรอบ ๆ ห้อง และบนโต๊ะเล็ก ๆ น้อย ๆ มีเปลือกหอยหนังสือและแจกันจีนเต็มไปด้วยดอกไม้ ผู้หญิงคนหนึ่งได้ทำบ้านหลังนี้เป็นความสุข home.The ผมรู้สึกว่าในหัวใจของฉันจะต้องได้แสดงให้เห็นบนใบหน้าของฉัน คนที่อ่านความคิดของฉัน "ใช่" เขายิ้ม "มันเป็นงานของเธอ. ทุกอย่างในห้องนี้มีความรู้สึกสัมผัสจากมือของเธอ." หนึ่งในภาพบนผนังที่ไม่ได้แขวนอยู่ตรง เขาสังเกตเห็นมันและไปแก้ไขได้ เขาก้าวกลับมาหลาย ๆ ครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าภาพได้ตรงจริงๆ จากนั้นเขาก็ให้สัมผัสที่อ่อนโยนด้วยมือของเขา. "เธอเสมอไม่ว่า" เขาอธิบายให้ฉัน "มันเป็นเหมือนการตบการตกแต่งให้แม่ผมเด็กของเธอหลังจากที่เธอได้แปรงมัน. ฉันได้เห็นเธอแก้ไขสิ่งเหล่านี้จึงมักจะว่าผมสามารถทำมันได้ในแบบที่เธอไม่. ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันจะทำมัน ผมแค่ทำมัน. "ในขณะที่เขาพูดคุยกันฉันรู้มีอะไรบางอย่างในห้องนี้ว่าเขาต้องการให้ผมค้นพบ ฉันมองไปรอบ ๆ เมื่อตาของฉันถึงมุมของห้องที่อยู่ใกล้เตาผิงที่เขาบุกเข้าไปหัวเราะมีความสุขและลูบมือของเขาด้วยกัน. "ว่ามัน!" เขาร้องออกมา "คุณจะพบว่ามัน! ผมรู้ว่าคุณจะ. มันเป็นภาพของเธอ. ฉันเดินไปที่ชั้นวางสีดำเล็ก ๆ ที่จัดขึ้นเป็นภาพเล็ก ๆ ของผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ผมเคยเห็น. มีความหวานเป็นและความนุ่มนวลในการแสดงออกของผู้หญิงที่ฉัน ไม่เคยเห็น before.The คนเอาภาพจากมือของฉันและจ้องมองที่มัน. "เธอเป็นคนที่เก้าในวันเกิดครั้งสุดท้ายของเธอ นั่นคือวันที่เราแต่งงานกัน เมื่อคุณเห็นเธอ ... โอ้เพียงแค่รอจนกว่าคุณจะได้พบกับเธอ! "" ที่ตอนนี้เธอคืออะไร? "ฉันถาม." โอ้เธอไป "คนที่ถอนหายใจวางภาพด้านหลังบนหิ้งสีดำเล็ก ๆ น้อย ๆ ." เธอไป จะไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอ พวกเขาอาศัยอยู่สี่สิบหรือห้าสิบไมล์จากที่นี่ เธอได้รับการหายไปสองสัปดาห์วันนี้. "" เมื่อเธอจะกลับมา? "ฉันถาม." ดีนี้เป็นวันพุธที่ "เขาบอกว่าช้า." เธอจะกลับมาในวันเสาร์ในช่วงเย็น. "ผมรู้สึกว่ามีความคมชัด ของความเสียใจ. "ฉันขอโทษเพราะผมจะหายไปแล้ว" ผมพูด. "หายไป? ไม่มี! ทำไมคุณควรจะไป? ไม่ได้ไป เธอจะขอโทษ คุณจะเห็นเธอชอบที่จะมีคนมาพักกับเรา. "" ไม่ผมต้องออกจาก "ผมพูด firmly.He หยิบขึ้นมาภาพของเธอและถือมันไว้ก่อนที่ตาของฉัน." ที่นี่ "เขากล่าว." ตอนนี้คุณ บอกเธอไปที่ใบหน้าของเธอที่คุณสามารถมีอยู่เพื่อตอบสนองของเธอและคุณจะไม่. "อะไรบางอย่างที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดของฉันเป็นฉันมองไปที่ภาพเป็นครั้งที่สอง. ฉันตัดสินใจที่จะ stay.The คนบอกผมว่าชื่อของเขาคือเฮนรี่ คืนนั้นเฮนรี่และผมได้พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่แตกต่างกัน แต่ส่วนใหญ่เกี่ยวกับเธอ. ในวันถัดไปผ่านช่วงเย็น quietly.Thursday เรามีผู้เข้าชม. เขาเป็นใหญ่คนงานเหมืองที่มีผมสีเทาชื่อทอม. "ผมเพิ่งมาไม่กี่นาที ที่จะถามเมื่อเธอมาที่บ้าน "เขาอธิบาย." มีข่าวใด ๆ ? "" โอ้ใช่ "ชายคนนั้นตอบว่า." ผมได้รับจดหมาย คุณต้องการที่จะได้ยินเสียงหรือไม่ เขาเอาตัวอักษรสีเหลืองออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาและอ่านมาให้เรา มันเต็มไปด้วยข้อความรักกับเขาและคนอื่น ๆ - เพื่อนสนิทและเพื่อนบ้านของพวกเขา เมื่อชายคนนั้นเสร็จสิ้นการอ่านมันเขามองไปที่เพื่อนของเขา "โอ้ไม่คุณจะทำมันอีกครั้งทอม! คุณร้องไห้เมื่อได้อ่านจดหมายจากเธอ. ฉันจะบอกเธอเวลานี้" "ไม่ได้คุณไม่ต้องทำอย่างนั้นเฮนรี่" สีเทาดำ คนงานเหมืองกล่าวว่า "ฉันได้รับเก่า. และความเศร้าโศกใด ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้ฉันร้องไห้. ผมก็หวังว่าเธอจะอยู่ที่นี่คืนนี้." ในวันถัดไปวันศุกร์ที่อีกคนงานเหมืองเก่ามาเยี่ยม เขาถามว่าจะได้ยินตัวอักษร ข้อความที่อยู่ในนั้นทำให้เขาร้องไห้เกินไป "เราทุกคนคิดถึงเธอมาก" เขา said.Saturday มาในที่สุด ผมพบว่าผมกำลังมองไปที่นาฬิกาของฉันบ่อยมาก เฮนรี่สังเกตเห็นนี้ "คุณไม่คิดว่าสิ่งที่ได้เกิดขึ้นกับเธอคุณ?" เขาถามฉันฉันยิ้มและบอกว่าผมแน่ใจว่าเธอเป็นเพียงแค่ปรับ แต่เขาไม่ได้ดูเหมือน satisfied.I ดีใจที่ได้เห็นสองเพื่อนของเขาทอมและโจมาลงที่ถนนที่ดวงอาทิตย์เริ่มตั้ง คนงานเหมืองเก่ากำลังแบกกีต้าร์ พวกเขายังนำดอกไม้และขวดวิสกี้ พวกเขาวางดอกไม้ในแจกันและเริ่มที่จะเล่นเพลงได้อย่างรวดเร็วและมีชีวิตชีวาบน guitars.Henry เพื่อนของพวกเขาเก็บไว้ให้เขาแก้ววิสกี้ซึ่งพวกเขาทำให้เขาดื่ม เมื่อผมมาถึงหนึ่งในสองแก้วทิ้งไว้บนโต๊ะทอมหยุดแขนของฉัน "วางแก้วและใช้คนอื่น ๆ " เขากระซิบ เขาให้แก้วที่เหลืออยู่ของวิสกี้กับเฮนรี่เช่นเดียวกับนาฬิกาเริ่มที่จะตี midnight.Henry อบแก้ว ใบหน้าของเขาเพิ่มขึ้นขาวขึ้นและขาวขึ้น "เด็ก" เขากล่าวว่า "ผมรู้สึกป่วย. ฉันต้องการที่จะนอนลง." เฮนรี่กำลังนอนหลับเกือบก่อนคำที่ออกจาก mouth.In ของเขาช่วงเวลาที่เพื่อนทั้งสองคนของเขาได้เลือกเขาขึ้นมาและพาเขาเข้าไปในห้องนอน . พวกเขาปิดประตูและกลับมา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับพร้อมที่จะออก ดังนั้นผมจึงกล่าวว่า "ได้โปรดอย่าไปสุภาพบุรุษ. เธอจะไม่ได้รู้ว่าฉัน. ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอ." พวกเขามองหน้ากัน "ภรรยาของเขาได้รับการตายสิบเก้าปี" ทอมกล่าวว่า. "ตาย?" ผมกระซิบ. "ตายหรือแย่ลง" เขากล่าว. "เธอไปพบพ่อแม่ของเธอประมาณหกเดือนหลังจากที่เธอแต่งงาน. เกี่ยวกับวิธีการของเธอกลับมาในตอนเย็นวันเสาร์ในเดือนมิถุนายนเมื่อเธอก็เกือบที่นี่อินเดียจับเธอ ไม่มีใครเคยเห็นเธออีกครั้ง. เฮนรี่ที่หายไปใจของเขา. เขาคิดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่. เมื่อมิถุนายนมาเขาคิดว่าเธอได้หายไปในการเดินทางของเธอที่จะเห็นพ่อแม่ของเธอ. จากนั้นเขาก็เริ่มที่จะรอให้เธอกลับมา. เขาได้รับการออก จดหมายเก่า. และเรามารอบที่จะเยี่ยมชมเพื่อให้เขาสามารถอ่านได้ให้เรา. "ในคืนวันเสาร์ที่เธอควรจะมาที่บ้านเรามาที่นี่เพื่อจะได้อยู่กับเขา เรานำยาเสพติดในเครื่องดื่มนอนของเขาดังนั้นเขาจะนอนหลับตลอดทั้งคืน จากนั้นเขาก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องอีกปี. "โจหยิบหมวกและกีตาร์ของเขา." เราได้ทำเช่นนี้ทุกเดือนมิถุนายนสำหรับสิบเก้าปี "เขากล่าว." ปีแรกมียี่สิบเจ็ดของเรา . ตอนนี้เพียงแค่เราสองคนที่เหลือ "เขาเปิดประตูของบ้านหลังเล็ก ๆ น้อย ๆ สวยและทั้งสองคนเก่าหายไปในความมืดของ Stanislau.ANNOUNCER นี้:. คุณเคยได้ยินเพียงเรื่อง" เรื่องของแคลิฟอร์เนีย "มันถูกเขียน. โดย Mark Twain และเหมาะสำหรับพิเศษภาษาอังกฤษโดยเอกเดอซานติส. เล่าเรื่องของคุณเป็นเชปลโอนีล. สำหรับ VOA ภาษาอังกฤษพิเศษนี้เป็นเชอร์ลี่ย์กริฟฟิ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เรื่องราวในวันนี้ของเราเรียกว่า " แคลิฟอร์เนียเป็นนิทาน " ทำไมมันถูกเขียนโดย Mark Twain ที่นี่เป็นเชพ โอนีล กับเรื่องราว นิทาน : ทำไมเมื่อฉันยังเด็ก ฉันได้ไปหาทองในแคลิฟอร์เนีย ผมไม่เคยพบว่ามีมากพอที่จะทำให้ข้ารวย แต่ผมพบเป็นส่วนหนึ่งที่สวยงามของประเทศ มันถูกเรียกว่า " stanislau " stanislau เป็นเหมือนสวรรค์บนดินมันมีเนินเขาสีเขียวสดใส และป่าที่ลึกนุ่มสัมผัสลม ต้นไม้ คน อื่น ๆ , มองหาทอง มีถึง stanislau ฮิลล์แคลิฟอร์เนียหลายปี ก่อนที่จะทำ พวกเขาได้สร้างขึ้นเป็นเมืองในหุบเขาที่มีทางเท้า และร้านค้า ธนาคาร และโรงเรียน พวกเขายังปลูกบ้านเล็กๆ สำหรับครอบครัว ในตอนแรก พวกเขาพบมากของทองใน stanislau Hillsแต่โชคดีของพวกเขาไม่ได้สุดท้าย หลังจากไม่กี่ปี ทองหายไป โดยเวลาที่ฉันมาถึง stanislau ทุกคนก็หายไปด้วย หญ้าตอนนี้ โตในถนน และบ้านหลังเล็กๆที่ถูกปกคลุมด้วยป่ากุหลาบพุ่มไม้ เพียงเสียงของแมลงที่เต็มไปอากาศขณะฉันเดินผ่านเมืองว่างวันฤดูร้อนนานมาแล้ว งั้น ฉันว่าฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียว .ผู้ชายยิ้มให้ฉันขณะที่เขายืนอยู่ในด้านหน้าของหนึ่งในบ้านน้อย บ้านหลังนี้ไม่ได้ถูกปกคลุมด้วยป่ากุหลาบพุ่มไม้ สวนเล็ก ๆน้อย ๆที่ดีในด้านหน้าของบ้านเต็มของสีฟ้าและดอกไม้สีเหลือง ผ้าม่านสีขาวห้อยจากหน้าต่างและลอยอยู่ในฤดูร้อนมีลมอ่อน ยังคงยิ้ม เขาเปิดประตูบ้านและ motioned สำหรับผม ผมเข้าไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยผมเคยอยู่มาอาทิตย์ในค่ายเหมืองแร่หยาบกับคนงานเหมืองทองอื่น ๆ เรานอนบนพื้นแข็ง กินถั่วกระป๋องจากแผ่นโลหะเย็นและใช้เวลาวันของเราในการค้นหายากสำหรับทอง อยู่ในบ้านหลังน้อยนี้ วิญญาณของฉันที่ดูเหมือนจะมาชีวิตอีกครั้ง ผมเห็นพรมสว่างที่ส่องพื้นไม้ ภาพแขวนรอบ ๆห้อง และบนโต๊ะเล็กๆ มีหอยหนังสือและแจกันจีน เต็มไปด้วยดอกไม้ ทำไมผู้หญิงจึงทำให้บ้านหลังนี้ เข้ามาในบ้าน ความสุขที่ผมรู้สึกว่าหัวใจของฉันต้องแสดงบนใบหน้าของฉัน คนที่อ่านความคิดของผม ครับ " เขายิ้ม " มันคืองานของเธอ ทุกอย่างในห้องนี้ได้รู้สึกถึงสัมผัสของมือเธอ " หนึ่งภาพบนผนังไม่แขวนตรง เขาสังเกตเห็นมันและไปแก้ไขมันเขาก้าวถอยหลังหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าภาพตรงจริงๆ รึเปล่า แล้วเขาให้สัมผัสนุ่มนวลกับมือของเขา . " เธอไม่เสมอว่า " เขาอธิบายให้ฉัน . " มันเป็นเหมือนการแพท แม่ให้ลูก ผมของเธอหลังจากที่เธอได้สัมผัสมัน ฉันได้เห็นเธอแก้ไข สิ่งต่างๆเหล่านี้จึงมักจะว่าฉันสามารถทำอย่างที่เขาทำ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงทำมัน ฉันจะทำมัน . " เขาพูดนึกได้ว่ามีอะไรในห้องนี้ ว่า เขาต้องการให้ผมค้นพบ ผมมองไปรอบ ๆ เมื่อตาของฉันถึงมุมห้องใกล้เตาผิง เขาแอบเข้าไปหัวเราะมีความสุขและถูมือเข้าด้วยกัน นั่นมัน ! เขาร้องออกมา " คุณได้พบมัน ! ฉันรู้ว่าคุณจะมา มันเป็นรูปของเธอ ฉันไปเล็กน้อยสีดำชั้นที่จัดภาพเล็กของผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ผมเคยเห็นมีความไพเราะและนุ่มนวลในการแสดงออกของผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เขาจึงเอาภาพจากมือของฉันและจ้องหน้ามัน " . เธออายุวันเกิดครั้งสุดท้ายของเธอ วันนั้นเราเคยแต่งงานกัน เมื่อคุณเห็นเธอ . . . โอ้ . . . เพียงแค่รอจนกว่าคุณจะเจอเธอ ! " ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ? ฉันถามว่า โอ้ เธอออกไป เขาถอนหายใจ วางภาพบนหิ้งกลับสีดำเล็ก ๆน้อย ๆเธอไปเยี่ยมพ่อแม่เธอ พวกเขาอยู่สี่สิบ หรือห้าสิบไมล์จากที่นี่ เธอได้หายไปสองอาทิตย์วันนี้ " " เมื่อไหร่เธอจะกลับมา ? ฉันถาม ทำไม " นี่วันพุธ " เขาพูดช้าๆ " เธอจะกลับวันเสาร์ ตอนเย็น . . . " ผมรู้สึกถึงคม เสียใจ " ขอโทษครับ เพราะผมจะไม่อยู่แล้วก็ตาม " ผมพูด " แล้ว ทำไมไม่ ! ทำไมทำไมคุณควรจะไป ? ไม่ต้องไป เธอจะเสียใจ คุณเห็นไหมเธอชอบให้มีคนมาอยู่กับเรา " " ไม่ ไม่ ฉันต้องไปจริงๆ " ผมพูดอย่างหนักแน่น เขาหยิบรูปของเธอและจับมันก่อนที่ตาของฉัน " . ที่นี่ " เขากล่าว ตอนนี้คุณบอกเธอให้ใบหน้าของเธอที่เธอสามารถอยู่ที่นี่ได้เพื่อตอบสนองของเธอและคุณจะไม่ " สิ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดของฉันเป็นฉันมองภาพเป็นครั้งที่ รึเปล่า ผมจึงตัดสินใจที่จะอยู่ เขาบอกว่าเขาชื่อ เฮนรี่ คืนนั้นเฮนรี่และฉันพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆมากมาย แต่ส่วนใหญ่เกี่ยวกับเธอ ทำไมอีกวันผ่านไปอย่างเงียบๆ วันพฤหัสบดีตอนเย็นเรามีแขก รึเปล่า เขาใหญ่ สีเทา ขนคนงานเหมืองชื่อ ทอม " ฉันเพิ่งมาไม่กี่นาทีเพื่อถามเมื่อเธอกลับบ้าน " เขาอธิบาย อะไร " มีข่าว ? " โอ้ ใช่ เขาตอบ " . ฉันได้รับจดหมาย คุณต้องการที่จะได้ยินมันเขาหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋า yellowed เสื้อของเขาและอ่านให้เรา ทำไมมันเต็มไปด้วยข้อความรักเขาและคนอื่น ๆและเพื่อนสนิทของตนและเพื่อนบ้าน เมื่อเขาอ่านจบเขาก็มองเพื่อนๆ ไหม " โอ้ไม่ , คุณกำลังทำมันอีกครั้ง ทอม ! คุณร้องไห้เสมอเมื่อผมอ่านจดหมายของเธอ ฉันกำลังจะบอกเธอนี้ ! " ไม่ คุณต้องไม่ทำแบบนั้น เฮนรี่" คนขุดแร่ที่มีผมสีเทากล่าว ฉันได้รับเก่า และความทุกข์เล็ก ๆน้อย ๆทำให้ฉันร้องไห้ ฉันหวังว่าเธอจะอยู่ที่นี่คืนนี้ " วันรุ่งขึ้น วันศุกร์ อื่นเก่าขุดมาเยือน เขาถามเสียงตัวอักษร ข้อความในนั้นทำให้เขาร้องไห้ด้วย ทำไม " เราคิดถึงเธอมาก " เขากล่าว วันเสาร์ก็มาถึง ฉันพบว่า ฉันมองนาฬิกาบ่อยมาก เฮนรี่สังเกตเห็นนี้" คุณไม่คิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอใช่มั้ย ? เขาถามฉัน ฉันยิ้มและกล่าวว่า ผมมั่นใจว่าเธอสบายดี แต่เขาก็ดูไม่พอใจ ผมดีใจที่เห็นเพื่อนทั้งสองของเขา ทอม และ โจ ลงมาถนน ขณะที่ดวงอาทิตย์เริ่มตั้ง เหมืองเก่า ถือกีตาร์ พวกเขายังนำดอกไม้และขวดวิสกี้พวกเขาใส่ดอกไม้ในแจกันและเริ่มที่จะเล่นได้อย่างรวดเร็วและมีชีวิตชีวาบนกีตาร์เพลงของ เฮนรี่ เพื่อนเก็บให้เขาแก้ววิสกี้ ซึ่งเขาให้เขาดื่ม เมื่อฉันไปถึงสัก 2 แก้วทิ้งไว้บนโต๊ะ ทอมหยุดแขนของฉัน " . วางแก้ว และใช้เวลาอีกหนึ่ง ! " เขากระซิบ .เขาให้เหลือแก้ววิสกี้กับเฮนรี่ก็เป็นนาฬิกาเริ่มตีเที่ยงคืน เฮนรี่ อบแก้ว ใบหน้าของเขาเริ่มขาวและขาว ไหม " เด็ก " เขากล่าว " ผมรู้สึกป่วย ฉันอยากนอน " เฮนรี่หลับก่อนที่คำพูดออกมาจากปากของเขา ในช่วงเวลานั้น เพื่อนทั้งสองของเขาได้เลือกเขาขึ้นและพาเขาไปที่ห้องนอน พวกเขาปิดประตู และกลับมาดูเหมือนพวกเขาจะได้รับพร้อมที่จะไป ผมเลยบอกว่า " อย่าไปเลยครับ เธอจะไม่รู้จักผม ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอ . " พวกเขามองที่แต่ละอื่น ๆ ไหม " ภรรยาของเขาได้ตายตลอด 19 ปี " ทอมกล่าวว่า " ตาย " ? ฉันกระซิบ " ตาย หรือแย่ลง " เขากล่าว " เธอกลับไปหาพ่อแม่ของเธอเกี่ยวกับหกเดือนหลังจากที่เธอแต่งงาน ระหว่างทางกลับ ในตอนเย็นวันเสาร์ในเดือนมิถุนายน เมื่อเธออายุเกือบอินเดียจับเธอ ไม่มีใครเห็นเธออีกเลย เฮนรี่ เสียสติไปแล้ว เขาคิดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เมื่อจูนมา เขาคิดว่าเธอได้เดินทางไปให้เธอเห็นพ่อแม่ของเธอ แล้วเขาก็เริ่มที่จะรอให้เธอกลับมา ที่เขาได้รับจากที่เก่าตัวอักษร และเรากลับมาเยี่ยมชม เพื่อให้เขาสามารถอ่านให้เรา . " ในคืนวันเสาร์ เธอควรจะกลับบ้าน พวกเรามาอยู่ที่นี่กับเขาเราเอายานอนหลับในเครื่องดื่มของเขาดังนั้นเขาจะหลับสบายทั้งคืน แล้วเขาก็ได้อีกปี " โจหยิบหมวกของเขาและกีต้าร์ของเขา” เราทำแบบนี้ทุกเดือนตลอด 19 ปี " เขากล่าว ปีแรกมีจำนวน 27 คน ตอนนี้เราแค่สองคนเท่านั้น เขาเปิดประตูบ้านหลังเล็กๆและสอง ชายชราก็หายไปในความมืดของ stanislau.announcer : คุณเพิ่งได้ยินเรื่องราวที่ " แคลิฟอร์เนียเป็นนิทาน " ทำไมมันถูกเขียนโดย Mark Twain และดัดแปลงสำหรับภาษาอังกฤษพิเศษโดยดอนน่า เดอ ซานติส . นิทานของคุณเชป โอนีล . สำหรับ VOA พิเศษภาษาอังกฤษ นี่เชอรี่ กริฟฟิท

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.