Restless, shifting, fugacious as ti

Restless, shifting, fugacious as time itself is a certain vast bulk of the population of the red brick district of the lower West Side. Homeless, they have a hundred homes. They flit from furnished room to furnished room, transients forever--transients in abode, transients in heart and mind. They sing "Home, Sweet Home" in ragtime; they carry their lares et penates in a bandbox; their vine is entwined about a picture hat; a rubber plant is their fig tree.

Hence the houses of this district, having had a thousand dwellers, should have a thousand tales to tell, mostly dull ones, no doubt; but it would be strange if there could not be found a ghost or two in the wake of all these vagrant guests.

One evening after dark a young man prowled among these crumbling red mansions, ringing their bells. At the twelfth he rested his lean hand-baggage upon the step and wiped the dust from his hatband and forehead. The bell sounded faint and far away in some remote, hollow depths.

To the door of this, the twelfth house whose bell he had rung, came a housekeeper who made him think of an unwholesome, surfeited worm that had eaten its nut to a hollow shell and now sought to fill the vacancy with edible lodgers.

He asked if there was a room to let.

"Come in," said the housekeeper. Her voice came from her throat; her throat seemed lined with fur. "I have the third floor back, vacant since a week back. Should you wish to look at it?"

The young man followed her up the stairs. A faint light from no particular source mitigated the shadows of the halls. They trod noiselessly upon a stair carpet that its own loom would have forsworn. It seemed to have become vegetable; to have degenerated in that rank, sunless air to lush lichen or spreading moss that grew in patches to the staircase and was viscid under the foot like organic matter. At each turn of the stairs were vacant niches in the wall. Perhaps plants had once been set within them. If so they had died in that foul and tainted air. It may be that statues of the saints had stood there, but it was not difficult to conceive that imps and devils had dragged them forth in the darkness and down to the unholy depths of some furnished pit below.

"This is the room," said the housekeeper, from her furry throat. "It's a nice room. It ain't often vacant. I had some most elegant people in it last summer--no trouble at all, and paid in advance to the minute. The water's at the end of the hall. Sprowls and Mooney kept it three months. They done a vaudeville sketch. Miss B'retta Sprowls--you may have heard of her--Oh, that was just the stage names --right there over the dresser is where the marriage certificate hung, framed. The gas is here, and you see there is plenty of closet room. It's a room everybody likes. It never stays idle long."

"Do you have many theatrical people rooming here?" asked the young man.

"They comes and goes. A good proportion of my lodgers is connected with the theatres. Yes, sir, this is the theatrical district. Actor people never stays long anywhere. I get my share. Yes, they comes and they goes."

He engaged the room, paying for a week in advance. He was tired, he said, and would take possession at once. He counted out the money. The room had been made ready, she said, even to towels and water. As the housekeeper moved away he put, for the thousandth time, the question that he carried at the end of his tongue.

"A young girl--Miss Vashner--Miss Eloise Vashner--do you remember such a one among your lodgers? She would be singing on the stage, most likely. A fair girl, of medium height and slender, with reddish, gold hair and a dark mole near her left eyebrow."

"No, I don't remember the name. Them stage people has names they change as often as their rooms. They comes and they goes. No, I don't call that one to mind."

No. Always no. Five months of ceaseless interrogation and the inevitable negative. So much time spent by day in questioning managers, agents, schools and choruses; by night among the audiences of theatres from all-star casts down to music halls so low that he dreaded to find what he most hoped for. He who had loved her best had tried to find her. He was sure that since her disappearance from home this great, water-girt city held her somewhere, but it was like a monstrous quicksand, shifting its particles constantly, with no foundation, its upper granules of to-day buried to-morrow in ooze and slime.

The furnished room received its latest guest with a first glow of pseudo-hospitality, a hectic, haggard, perfunctory welcome like the specious smile of a demirep. The sophistical comfort came in reflected gleams from the decayed furniture, the raggcd brocade upholstery of a couch and two chairs, a footwide cheap pier glass between the two windows, from one or two gilt picture frames and a brass bedstead in a corner.

The guest reclined, inert, upon a chair, while the room, confused in speech as though it were an apartment in Babel, tried to discourse to him of its divers tenantry.

A polychromatic rug like some brilliant-flowered rectangular, tropical islet lay surrounded by a billowy sea of soiled matting. Upon the gay-papered wall were those pictures that pursue the homeless one from house to house--The Huguenot Lovers, The First Quarrel, The Wedding Breakfast, Psyche at the Fountain. The mantel's chastely severe outline was ingloriously veiled behind some pert drapery drawn rakishly askew like the sashes of the Amazonian ballet. Upon it was some desolate flotsam cast aside by the room's marooned when a lucky sail had borne them to a fresh port--a trifling vase or two, pictures of actresses, a medicine bottle, some stray cards out of a deck.

One by one, as the characters of a cryptograph become explicit, the little signs left by the furnished room's procession of guests developed a significance. The threadbare space in the rug in front of the dresser told that lovely woman had marched in the throng. Tiny finger prints on the wall spoke of little prisoners trying to feel their way to sun and air. A splattered stain, raying like the shadow of a bursting bomb, witnessed where a hurled glass or bottle had splintered with its contents against the wall. Across the pier glass had been scrawled with a diamond in staggering letters the name "Marie." It seemed that the succession of dwellers in the furnished room had turned in fury--perhaps tempted beyond forbearance by its garish coldness--and wreaked upon it their passions. The furniture was chipped and bruised; the couch, distorted by bursting springs, seemed a horrible monster that had been slain during the stress of some grotesque convulsion. Some more potent upheaval had cloven a great slice from the marble mantel. Each plank in the floor owned its particular cant and shriek as from a separate and individual agony. It seemed incredible that all this malice and injury had been wrought upon the room by those who had called it for a time their home; and yet it may have been the cheated home instinct surviving blindly, the resentful rage at false household gods that had kindled their wrath. A hut that is our own we can sweep and adorn and cherish.

The young tenant in the chair allowed these thoughts to file, soft- shod, through his mind, while there drifted into the room furnished sounds and furnished scents. He heard in one room a tittering and incontinent, slack laughter; in others the monologue of a scold, the rattling of dice, a lullaby, and one crying dully; above him a banjo tinkled with spirit. Doors banged somewhere; the elevated trains roared intermittently; a cat yowled miserably upon a back fence. And he breathed the breath of the house--a dank savour rather than a smell --a cold, musty effluvium as from underground vaults mingled with the reeking exhalations of linoleum and mildewed and rotten woodwork.

Then, suddenly, as he rested there, the room was filled with the strong, sweet odour of mignonette. It came as upon a single buffet of wind with such sureness and fragrance and emphasis that it almost seemed a living visitant. And the man cried aloud: "What, dear?" as if he had been called, and sprang up and faced about. The rich odour clung to him and wrapped him around. He reached out his arms for it, all his senses for the time confused and commingled. How could one be peremptorily called by an odour? Surely it must have been a sound. But, was it not the sound that had touched, that had caressed him?

"She has been in this room," he cried, and he sprang to wrest from it a token, for he knew he would recognize the smallest thing that had belonged to her or that she had touched. This enveloping scent of mignonette, the odour that she had loved and made her own--whence came it?

The room had been but carelessly set in order. Scattered upon the flimsy dresser scarf were half a dozen hairpins--those discreet, indistinguishable friends of womankind, feminine of gender, infinite of mood and uncommunicative of tense. These he ignored, conscious of their triumphant lack of identity. Ransacking the drawers of the dresser he came upon a discarded, tiny, ragged handkerchief. He pressed it to his face. It was racy and insolent with heliotrope; he hurled it to the floor. In another drawer he found odd buttons, a theatre programme, a pawnbroker's card, two lost marshmallows, a book on the divination of dreams. In the last was a woman's black satin hair bow, which halted him, poised between ice and fire. But the black satin hairbow also is femininity's demure, impersonal, common ornament, and tells no tales.

And then he traversed the room like a hound on the scent, skimming the walls, considering the corners of the bulging matting on his hands and knees, rummaging mantel and tables, the curtains and hangngs, the drunken cabinet in the corner, for a visible sign, unable to perceive that she was there beside, around, against, within, above him, clinging to him, wooing him, calling him so poignantly through the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระสับกระส่าย เลื่อนลอย fugacious เวลาตัวเองเป็นกับบางกลุ่มใหญ่ของประชากรอำเภอสีแดงอิฐของฝั่งตะวันตกต่ำกว่า จรจัด พวกเขามีร้อยบ้าน พวกเขา flit จากห้องพักการตกแต่งห้อง อินพุตวงจรตลอด - อินพุตวงจรในที่พักอาศัย อินพุตวงจรในหัวใจและจิตใจ พวกเขาร้องเพลง "บ้าน หวานบ้าน" ragtime พวกเขาพกความ lares และ penates ใน bandbox ไวน์ของพวกเขาเป็น entwined เกี่ยวกับหมวกรูปภาพ โรงงานยางมะเดื่อของตนได้ดังนั้น บ้านของอำเภอ มีมีชาวพัน ควรมีนิทานพันบอก ส่วนใหญ่น่าเบื่อคน มีข้อสงสัย แต่มันจะแปลกถ้ามีไม่พบผีหรือสองในการปลุกของทุกท่านเหล่านี้ vagrantหนึ่งตอนเย็นมหัศจรรย์ชายหนุ่ม prowled ในหมู่เหล่านี้ผุสีแดงเจ ringing ระฆังของพวกเขา ที่ทวาทศี เขาคัดสรรของเขาแบบ lean มือกระเป๋าตามขั้นตอน และเช็ดฝุ่นจาก hatband และหน้าผากของเขา ระฆังลมแต่เพียงแห่ง และห่างในบางระยะไกล กลวงลึกไปประตูนี้ บ้านสิบสองระฆังเขามีรุ้ง มาเป็นแม่บ้านที่ทำให้เขาคิดว่า เป็น unwholesome, surfeited หนอนที่กินถั่วเป็นการเปลือกกลวง และตอนนี้ พยายามที่จะเติมตำแหน่งว่างที่กิน lodgersเขาถามว่า มีห้องพักให้"มาใน ว่า ที่แม่บ้าน เสียงของเธอมาจากลำคอของเธอ ลำคอของเธอดูเหมือนมีเส้นบรรทัดกับขนสัตว์ "แล้วชั้น 3 กลับ ว่างตั้งแต่หลังสัปดาห์ หากคุณต้องการดูได้หรือไม่"ชายหนุ่มตามเธอขึ้นบันได ไฟลมจากแหล่งไม่เฉพาะบรรเทาเงาของห้องโถง พวกเขา trod อย่างเบา ๆ ตามบันไดปูพรมจะมี forsworn กี่ตัวเอง เหมือนจะกลายเป็นผัก การมี degenerated ที่อันดับ sunless อากาศฝอยอันเขียวขจีหรือมอประมาณที่เพิ่มขึ้นเป็นการภายใน และเป็น viscid ภายใต้ฝ่าเท้าเช่นอินทรีย์ ที่เปิดแต่ละบันไดมีตรงไหนที่ว่างในผนัง บางทีพืชมีเมื่อการตั้งค่าอยู่ภายใน ถ้า พวกเขาได้เสียชีวิตในที่อากาศไม่บริสุทธิ์ และเหม็น มันอาจจะมีรูปปั้นของนักบุญยืนอยู่มี แต่ก็ไม่ยากที่จะตั้งครรภ์ว่า imps และปีศาจได้ลากพวกเขามา ในความมืด และ ลงลึก unholy ของบางหลุมตกแต่งที่ด้านล่าง"นี่คือห้องพัก กล่าวว่า แม่บ้าน จากลำคอของเธอขนยาว "ได้ห้องพัก มัน ain't มักจะว่าง ฉันมีบางคนที่สง่างามที่สุดในฤดูร้อนล่าสุด - ไม่มีปัญหาเลย และชำระเงินล่วงหน้าในนาที น้ำท้ายศาลา Sprowls และ Mooney เก็บได้สามเดือน พวกเขาทำร่าง vaudeville นางสาว B'retta Sprowls — คุณอาจเคยได้ยินของเธอ - โอ้ ที่มีเพียงชื่อเวที - ขวาไปแต่งตัวที่มีที่แขวนสมรส กรอบ ก๊าซนี่ และคุณเห็นห้องตู้เสื้อผ้ามากมาย ห้องพักทุกคนชอบได้ ไม่ยังคงเป็นเวลานาน""มีหลายคนละคร rooming นี่ไหม" ถามชายหนุ่ม"พวกเขามา และไป สัดส่วนดีของ lodgers ของฉันเชื่อมโยงกับตัวละคร ใช่ รัก อยู่ย่านการละคร นักแสดงคนไม่เคยมาพักยาวเลย เจ็บของฉันร่วมกัน ใช่ พวกเขามา และพวกเขาไป"เขาหมั้น ห้องจ่ายสัปดาห์ล่วงหน้า กำลังเหนื่อย กล่าวว่า และจะใช้ครอบครองครั้ง เขานับออกเงิน ห้องพักมีทำพร้อม ก็ แม้แต่ผ้าขนหนูและน้ำ เป็นแม่บ้านที่ย้ายไปเขาใส่ เวลาพัน คำถามที่เขาดำเนินการที่ปลายลิ้นของเขา"สาว - นางสาว Vashner - นางสาว Eloise Vashner - คุณจำดังกล่าวเป็นหนึ่งใน lodgers ของคุณ เธอจะร้องเพลงบนเวที มัก ผู้หญิงเป็นธรรม ความสูงปานกลาง และ เรียว ผมทอง น้ำตาลและไฝดำใกล้คิ้วซ้ายของเธอ""ไม่ ฉันจำชื่อ ให้ระยะที่คนมีชื่อพวกเขาเปลี่ยนแปลงมักจะเป็นห้องของพวกเขา พวกเขามา และที่ไป ไม่ ฉันไม่เรียกว่าหนึ่งไปใจ"555 เสมอหมายเลขห้าเดือนมืดไม่ขาดระยะและลบสิ่งที่หลีกเลี่ยง ใช้เวลามาก โดยวันสงสัยผู้จัดการ ตัวแทน โรงเรียน และ choruses ยามค่ำคืนท่ามกลางผู้ชมของละครจาก casts all-star ลงต่ำเพื่อว่า เขา dreaded หาอะไรเขามากที่สุดหวังว่าสำหรับเพลงฮอลล์ ผู้ที่ได้รักเธอที่สุดได้พยายามหาเธอ เขาแน่ใจว่า ตั้งแต่เธอหายตัวไปจากบ้าน เมืองนี้ดี girt น้ำจัดเธออยู่ แต่มันเป็นเหมือนทรายดูดที่ไบค์ ขยับตลอดเวลา ของอนุภาคกับมูลนิธิไม่ เม็ดด้านบนของวันนี้ฝังให้เหล่า ooze และน้ำเมือกตกแต่งห้องรับแขกล่าสุด มีเรืองแสงแรกของเทียม ยินดีต้อนรับรีบ haggard ขอไปทีเช่นรอยยิ้มกว้างของ demirep คอมโซฟิสติมาในดูเสมือนที่สะท้อนจากเฟอร์นิเจอร์ผุ เบาะยก raggcd ของตัวโซฟา และเก้าอี้ 2 ตัว แก้วราคาถูกท่าเรือ footwide ระหว่างสองหน้าต่าง เฟรมรูปภาพนในหนึ่ง หรือสองและ bedstead ทองเหลืองในมุมห้องพักตั้ง inert ตามเก้าอี้ ในขณะที่ห้องพัก สับสนในการพูดถึงเรื่องอพาร์ทเมนท์ในบาเบล พยายามวาทกรรมเขา tenantry ของนักดำน้ำพรม polychromatic เช่นบาง flowered ใสสี่เหลี่ยม ทรอปิคอลอิสเล็ทวางล้อมรอบ ด้วยทะเลปู soiled billowy เมื่อผนัง papered เกย์ได้ที่รูปภาพที่ไล่คนจรจัดจาก house house ถึง - เดอะ Huguenot รัก ทะเลาะวิวาทแรก จัดงานแต่งงานเช้า Psyche ที่น้ำพุ เค้า chastely รุนแรงของหิ้งถูก ingloriously veiled หลังม่านบาง pert ออก rakishly askew เช่น sashes ของบัลเลต์แอมะซอน เมื่อมันถูกบาง flotsam อ้างว้างโยนไว้ตามในห้องล่องเมื่อเซลลัคกี้ได้แบกรับนั้นพอร์ตสด - แจกัน trifling หรือสอง รูปภาพนักแสดง ขวดยา บัตรบางหลงทางจากดาดฟ้าหนึ่ง เป็นตัวของ cryptograph กลายเป็นชัดเจน สัญญาณเล็กน้อยจากห้องพักของขบวนแห่งพัฒนาที่สำคัญ พื้นที่ threadbare ในพรมหน้าแต่งตัวที่บอกว่า ผู้หญิงคนนั้นน่ารักมาเดินในนั่ง นิ้วเล็ก ๆ พิมพ์บนผนังพูดนักโทษเล็กน้อยพยายามส่งของไปแสงแดดและอากาศ การ splattered คราบ raying เช่นเงาของระเบิด bursting เห็นที่อัปปางแก้วหรือขวดได้ splintered หากำแพง แก้วท่าข้ามได้รับ scrawled กับเพชรส่ายตัวชื่อ "มารี" เหมือนที่สืบทอดของชาวห้องตกแต่งมีเปิดในโกรธ - บางทีล่อเกิน forbearance โดยทั้งความฉูดฉาด - และ wreaked เมื่อนั้นจิตใจของพวกเขา บิ่น และรอย ช้ำ เฟอร์นิเจอร์ โซฟา ผิดเพี้ยน ด้วยชีวิตชีวาสปริง ดูเหมือน สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่ได้ถูกสังหารในระหว่างความเครียดบาง convulsion ประหลาด แรงกระเพื่อมบางมีศักยภาพมากมี cloven ชิ้นดีจากหิ้งหินอ่อน แผ่นแต่ละชั้นเป็นเจ้าของเฉพาะต้อนความ shriek เนื่องจากทุกข์ทรมานที่แยกจากกัน และแต่ละ เหมือนอย่างไม่น่าเชื่อว่า ความมุ่งร้ายและบาดเจ็บทั้งหมดนี้ได้ถูก wrought ตามห้อง โดยผู้ที่ได้เรียกว่าเวลาบ้าน และยัง อาจได้รับสัญชาตญาณบ้าน cheated รอดอย่างคนตาบอด ความโกรธ resentful ที่เทพเจ้าบ้านเท็จที่ได้จุดอาชญาของพวกเขา กระท่อมที่อยู่ของเราเองเราสามารถกวาดประดับ และหวงแหนผู้สาวในเก้าอี้ได้ความคิดเหล่านี้ไปยังแฟ้ม นุ่ม - shod ผ่านจิตใจของเขา ในขณะที่มีลอยเข้ามาในห้องพักตกแต่งเสียง และตกแต่งกลิ่น เขาได้ยินในห้องพัก tittering และ incontinent ขึงหัวเราะ คนอื่น monologue ของการประชุมเพลิง แสนยานุภาพของลูกเต๋า แบบลัลลาบาย และหนึ่ง dully ร้องไห้ ข้างบนเขา tinkled ไวโอลินที่ มีจิตวิญญาณ ประตูตีอยู่ รถไฟยกระดับเป็นระยะ ๆ roared แมว yowled เป็นท่าตามหลังรั้ว และเขาหายใจลมหายใจของบ้าน - เซเฟอร์ dank มากกว่ามีกลิ่น - ความเย็น ควร effluvium จากใต้ดิน vaults สำราญ exhalations reeking ของเสื่อน้ำมัน และเล่มเป็นเชื้อราและเน่าแสนอร่อยแล้ว ทันที มีสรรพ ห้องเต็มไป ด้วยกลิ่นแรง หวานของ mignonette มาเป็นตามบุฟเฟ่ต์เดียวของลมดังกล่าว sureness หอม และเน้น เกือบดูเหมือน visitant นั่งเล่น และคนร้องออกเสียง: "อะไร รักหรือไม่" ว่าเขามีการ เรียก sprang ขึ้น และประสบเกี่ยวกับการ กลิ่นอุดมไปด้วยพืชเขา และห่อเขารอบ ๆ เขาถึงออกแขนของเขามัน ความรู้สึกของเขาสับสน และ commingled ครั้ง วิธีสามารถหนึ่ง peremptorily เรียก โดยมีกลิ่น ย่อม จะต้องได้รับเสียง แต่ ไม่ว่าเสียงที่ได้สัมผัส ที่มีคนนั้นกอดเขา"เธอได้รับในห้องนี้ เขาร้อง และเขา sprang เพื่อ wrest จากโทเค็น สำหรับเขารู้เขาจะรับรู้สิ่งเล็กที่สุดที่ได้อยู่กับเธอ หรือเธอได้สัมผัส กลิ่นนี้เหมือน ๆ ของ mignonette กลิ่นที่เธอรัก และทำของตนเอง - ไหนมาได้อย่างไรห้องพักได้แล้ว แต่ตั้งลวก ๆ ตามลำดับ กระจายอยู่ตามผ้าพันคอแต่งตัว flimsy ได้ครึ่งหก hairpins - เพื่อนที่รอบคอบ จำแนกไม่ได้ของ womankind ผู้หญิงของเพศ อนันต์ของอารมณ์ และ uncommunicative ของกาล เขาเหล่านี้ถูกละเว้น ตระหนักขาดเอกลักษณ์ของวารสาร Ransacking ลิ้นชักของแต่งตัวที่เขามาตามผ้าเช็ดหน้าถูกละทิ้ง เล็ก ไม่เท่ากัน เขากดมันต่อหน้า โชว์ และกำเริบ ด้วย heliotrope เขาอัปปางก็พื้น ในลิ้นชักอื่น เขาพบปุ่มคี่ โปรแกรมละคร การ์ดของ pawnbroker, marshmallows สองหายไป หนังสือบนทำนายฝัน สุดท้ายเป็นผู้หญิงผมดำแพรโบว์ ซึ่งหยุดเขา เตรียมพร้อมระหว่างน้ำแข็งและไฟ แต่ hairbow แพรสีดำยังเป็นเครื่องประดับของผู้หญิงษรยิ้ม ไนซ์โฮ ทั่วไป และบอกไม่รู้สึกแล้ว เขาถูกตรวจสอบห้องพักเช่นหมาบนกลิ่น skimming ผนัง พิจารณามุมของปูปูดบนเขามือและหัวเข่า rummaging หิ้ง และตาราง ม่าน และ hangngs ตู้เมาในมุม สำหรับเครื่องมองเห็น ไม่สังเกตว่า เธอมีข้าง รอบ กับ ภายใน ข้างบนเขา ติดเขา , wooing เขา เรียกเขานั้น poignantly ถึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระสับกระส่ายขยับ fugacious เวลาตัวเองเป็นจำนวนมากบางใหญ่ของประชากรของอำเภออิฐสีแดงที่ต่ำกว่าฝั่งตะวันตก ไม่มีที่อยู่อาศัยที่พวกเขามีเป็นร้อย ๆ บ้าน พวกเขาโผจากห้องไปที่ห้องได้รับการตกแต่งพร้อมเฟอร์นิเจอร์ชั่วคราวตลอดไป - ชั่วคราวในที่พำนัก, ชั่วคราวในหัวใจและจิตใจ พวกเขาร้องเพลง "โฮมสวีทโฮม" ในแร็กไทม์; พวกเขาดำเนินเทพเจ้าของพวกเขาและผีเรือนในหีบใส่ของเล็กที่บุบสลายง่ายนั้น เถาของพวกเขาจะโอบเกี่ยวกับหมวกภาพ; โรงงานยางคือต้นมะเดื่อของพวกเขา. ดังนั้นบ้านของเขตนี้ต้องมีเป็นพัน ๆ ชาวควรมีเป็นพัน ๆ เรื่องที่จะบอกส่วนใหญ่คนที่น่าเบื่อไม่ต้องสงสัยเลย; แต่มันจะแปลกถ้ามีไม่พบผีหรือสองในการปลุกของแขกผู้เข้าพักทุกคนจรจัดเหล่านี้ได้. เย็นวันหนึ่งหลังจากที่มืดชายหนุ่มด้อม ๆ มอง ๆ ในหมู่เหล่านี้บี้คฤหาสน์สีแดงเสียงระฆังของพวกเขา ที่เขาวางสิบสองมือยันสัมภาระของเขาเมื่อขั้นตอนและเช็ดฝุ่นออกจาก hatband และหน้าผากของเขา ระฆังเป่าลมและไกลออกไปในบางระยะไกลลึกกลวง. ต้องการประตูนี้, บ้านสิบสองที่มีระฆังที่เขาเคยรุ่งมาแม่บ้านที่ทำให้เขาคิดว่าของไม่ดีหนอนเบื่อหน่ายที่ได้กินถั่วไปยังกลวง เปลือกและขอตอนนี้จะเติมช่องว่างที่มี lodgers กิน. เขาถามว่ามีห้องที่จะให้. "มาใน" แม่บ้านกล่าวว่า เสียงของเธอมาจากลำคอของเธอ; ลำคอของเธอดูเหมือนจะเรียงรายไปด้วยขน "ผมมีชั้นที่สามกลับว่างตั้งแต่สัปดาห์กลับ. หากคุณต้องการที่จะมองมัน?" ชายหนุ่มที่เดินตามเธอขึ้นบันได แสงลมจากแหล่งใดไม่มีลดลงเงาของห้องโถง พวกเขาไม่มีเสียงเมื่อเหยียบบันไดพรมที่ทอผ้าของตัวเองจะได้ forsworn มันดูเหมือนจะมีกลายเป็นผัก; จะมีการเสื่อมสภาพในตำแหน่งที่อากาศ sunless เพื่อตะไคร่เขียวชอุ่มหรือการแพร่กระจายของตะไคร่น้ำที่ขยายตัวในแพทช์เพื่อบันไดและเหนียวใต้ฝ่าเท้าเช่นสารอินทรีย์ ที่หันของบันไดแต่ละซอกว่างอยู่ในผนัง บางทีอาจจะเป็นพืชที่ครั้งหนึ่งเคยถูกตั้งอยู่ภายในพวกเขา ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาเสียชีวิตในที่เหม็นและอากาศบริสุทธิ์ อาจเป็นได้ว่ารูปปั้นของเซนต์สได้ยืนอยู่ที่นั่น แต่มันก็ไม่ยากที่จะตั้งครรภ์ที่อิมพ์และปีศาจได้ลากพวกเขาไว้ในความมืดและลงไปที่ระดับความลึกไม่บริสุทธิ์บางหลุมที่ตกแต่งด้านล่าง. "นี่คือห้องพัก" กล่าวว่า แม่บ้านจากลำคอของเธอมีขนยาว "มันเป็นห้องที่ดีมันไม่ได้เป็นที่ว่างมักจะมีบางคนที่สง่างามมากที่สุดในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา -... ปัญหาที่ทุกคนและจ่ายเงินล่วงหน้าเพื่อนาทีน้ำในตอนท้ายของห้องโถง Sprowls และ Mooney. . เก็บมันไว้สามเดือนพวกเขาทำร่างเพลงนางสาว B'retta Sprowls -. คุณอาจเคยได้ยินเธอ - โอ้ว่าเป็นเพียงชื่อเวที --right มีมากกว่าแต่งตัวเป็นที่ที่ทะเบียนสมรสแขวนกรอบ ก๊าซอยู่ที่นี่และคุณจะเห็นมีมากมายห้องพักตู้เสื้อผ้า. เป็นห้องที่ทุกคนชอบ. มันไม่เคยอยู่ไม่ได้ใช้งานเป็นเวลานาน. "" คุณมีคนที่แสดงละครหลาย rooming ที่นี่? " ถามชายหนุ่มคนหนึ่ง. "พวกเขามาและไป. สัดส่วนที่ดีของ lodgers ของฉันคือการเชื่อมต่อกับโรงภาพยนตร์. ใช่ครับนี่คืออำเภอละคร. คนนักแสดงที่ไม่เคยอยู่นานทุกที่. ฉันได้รับส่วนแบ่งของฉัน. ใช่พวกเขามา พวกเขาไป. "เขามีส่วนร่วมในห้องจ่ายสำหรับสัปดาห์ล่วงหน้า เขาเหนื่อยเขากล่าวว่าและจะเข้าครอบครองในครั้งเดียว เขานับเงิน ห้องพักได้รับการทำพร้อมที่เธอกล่าวว่าแม้กระทั่งผ้าขนหนูและน้ำ ในฐานะที่เป็นแม่บ้านย้ายออกไปเขาใส่เป็นครั้งพันคำถามที่ว่าเขาดำเนินการในช่วงปลายลิ้นของเขา. "เด็กสาว - นางสาว Vashner - นางสาวเอลัวอิส Vashner - คุณจำดังกล่าวเป็นหนึ่งใน lodgers ของคุณ? เธอจะร้องเพลงบนเวทีมากที่สุด. สาวยุติธรรมของความสูงขนาดกลางและเรียวสีแดงที่มีผมสีทองและตัวตุ่นที่มืดใกล้คิ้วซ้ายของเธอ. "" ไม่ฉันจำไม่ได้ว่าชื่อ. พวกเขาเวทีคน มีชื่อที่พวกเขาเปลี่ยนได้บ่อยเท่าที่ห้องพักของตน. พวกเขามาและพวกเขาไป. ไม่ฉันจะไม่เรียกว่าเป็นหนึ่งในใจ. "ฉบับที่ มักจะไม่มี ห้าเดือนของการสอบสวนไม่หยุดหย่อนและหลีกเลี่ยงไม่ได้ในเชิงลบ เวลามากดังนั้นการใช้จ่ายโดยวันในการซักถามผู้บริหารตัวแทนโรงเรียนและนะจ๊ะ; ในเวลากลางคืนในหมู่ผู้ชมในโรงภาพยนตร์จากทุกดุจดาวลงไปที่ห้องโถงเพลงให้ต่ำที่เขาหวั่นเพื่อค้นหาสิ่งที่เขาหวังมากที่สุดสำหรับ ใครที่เคยรักดีที่สุดของเธอได้พยายามที่จะตามหาเธอ เขาแน่ใจว่าตั้งแต่การหายตัวไปของเธอจากบ้านนี้ดีเมืองน้ำรัดกอดเธออยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่มันเป็นเหมือนทรายดูดมหึมาขยับอนุภาคของมันอย่างต่อเนื่องโดยมีรากฐานที่ไม่มีเม็ดบนของวันฝังพรุ่งนี้ในโคลนตม และน้ำเมือก. ห้องได้รับการตกแต่งที่ได้รับจากผู้เข้าพักล่าสุดที่มีการเรืองแสงแรกของการหลอกการต้อนรับที่น่าตื่นเต้นเศร้ายินดีต้อนรับทำลวก ๆ เช่นรอยยิ้มที่กว้างขวางของ demirep ความสะดวกสบาย sophistical มาสะท้อนสะท้อนจากเฟอร์นิเจอร์ผุที่เบาะผ้า raggcd ของโซฟาและเก้าอี้สองแก้วท่าเรือ footwide ราคาถูกระหว่างสองหน้าต่างจากหนึ่งหรือสองกรอบรูปทองและเตียงทองเหลืองในมุม. พัก reclined เฉื่อยเมื่อเก้าอี้ในขณะที่ห้องพักสับสนในคำพูดราวกับว่ามันเป็นพาร์ทเมนต์ในบาเบลพยายามที่จะบรรยายให้เขาของลูกบ้านนักดำน้ำของ. พรมมีหลายสีเช่นบางที่ยอดเยี่ยมดอกสี่เหลี่ยมเกาะเขตร้อนวางล้อมรอบด้วย ทะเลคลื่นของปูที่เปื้อน เมื่อผนังเกย์ papered มีภาพเหล่านั้นที่จะไล่ตามหนึ่งไม่มีที่อยู่อาศัยจากบ้านไปที่บ้าน - คู่รักถือวิสาสะการทะเลาะกันครั้งแรกอาหารเช้าจัดงานแต่งงาน, ความคิดที่น้ำพุ ของหิ้ง chastely ร่างรุนแรงที่ถูกปกคลุม ingloriously อยู่เบื้องหลังเสือกผ้าบางวาด rakishly ไว้วางใจเช่นผ้าคาดเอวของบัลเล่ต์อเมซอน เมื่อมันเป็นบางอย่างที่ลอยน้ำรกร้างโยนกันโดยห้องลอยคอเมื่อแล่นเรือโชคดีได้พัดพาพวกเขาไปยังพอร์ตสด - แจกันจิ๊บจ๊อยหรือสองภาพของนักแสดงหญิงที่ขวดยาบางบัตรจรจัดจากดาดฟ้า. หนึ่งโดยหนึ่ง ในขณะที่ตัวละครของ cryptograph ที่กลายเป็นที่ชัดเจนสัญญาณเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เหลือด้วยขบวนห้องพักได้รับการตกแต่งของแขกผู้เข้าพักได้รับการพัฒนาอย่างมีนัยสำคัญ พื้นที่ขุยในพรมในด้านหน้าของโต๊ะเครื่องแป้งบอกว่าผู้หญิงที่น่ารักเดินในฝูงชน ลายนิ้วมือเล็ก ๆ บนผนังของนักโทษพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ พยายามที่จะรู้สึกทางของพวกเขาไปยังดวงอาทิตย์และอากาศ คราบสาด, ray บนเหมือนเงาของระเบิดระเบิดที่ร่วมเป็นสักขีพยานที่ขว้างแก้วหรือขวดได้เดาะกับเนื้อหาของมันกับผนัง ข้ามแก้วท่าเรือที่ได้รับการ scrawled เพชรในตัวอักษรส่ายชื่อ "มารี". ดูเหมือนว่าการสืบมรดกของชาวบ้านในห้องพักพร้อมเฟอร์นิเจอร์ได้หันไปโกรธ - ล่อลวงอาจจะเกินความอดทนจากความหนาวเย็นฉูดฉาดของ - และคร่าชีวิตผู้คนเมื่อความรักของพวกเขามัน เฟอร์นิเจอร์ที่ได้รับการบิ่นและช้ำ; ที่นอนบิดเบือนโดยระเบิดน้ำพุดูเหมือนมอนสเตอร์ที่น่ากลัวที่ถูกฆ่าตายในระหว่างความเครียดบางชักแปลกประหลาด บางการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่มีศักยภาพมากขึ้นมีการผ่าเป็นชิ้นที่ดีจากหิ้งหินอ่อน ไม้กระดานในแต่ละชั้นที่เป็นเจ้าของลาดเทโดยเฉพาะอย่างยิ่งและเป็นเสียงกรีดร้องจากความทุกข์ทรมานที่แยกต่างหากและบุคคล มันดูเหมือนว่าทุกอย่างไม่น่าเชื่อการปองร้ายนี้และได้รับบาดเจ็บได้รับการกระทำเมื่อห้องโดยคนที่เคยเรียกมันว่าเป็นเวลาที่บ้านของพวกเขา และยังอาจจะได้รับสัญชาติญาณโกงบ้านที่รอดตายสุ่มสี่สุ่มห้าโกรธแค้นที่พระเจ้าใช้ในครัวเรือนที่ผิดพลาดที่ก่อความโกรธของพวกเขา กระท่อมที่เป็นของเราเองที่เราสามารถกวาดและประดับและหวงแหน. ผู้เช่าหนุ่มสาวในเก้าอี้ที่ได้รับอนุญาตความคิดเหล่านี้ไปยังแฟ้มหุ้มนุ่มผ่านความคิดของเขาในขณะที่มีลอยเข้ามาในห้องได้รับการตกแต่งเสียงและกลิ่นที่ตกแต่ง เขาได้ยินเสียงในห้องพักคิกคักและไม่หยุดยั้งเสียงหัวเราะหย่อน; ที่คนอื่น ๆ พูดคนเดียวของด่าว่าที่แสนยานุภาพของลูกเต๋า, เพลงกล่อมเด็กและผู้ร้องไม่เป็นเรื่อง; ดังกล่าวข้างต้นเขาแบนโจ tinkled ด้วยจิตวิญญาณ ประตูกระแทกที่ใดที่หนึ่ง; รถไฟยกระดับคำรามเป็นระยะ ๆ ; แมว yowled เข็ญใจเมื่อรั้วกลับ และเขาสูดลมหายใจลมหายใจของบ้าน -. เป็นกลิ่นที่พอหมาด ๆ มากกว่ากลิ่น --a เย็น effluvium เหม็นอับจากห้องใต้ดินใต้ดินผสมกับตุๆ exhalations ของเสื่อน้ำมันและงานไม้เน่าโรคราน้ำค้างและจากนั้นก็ในขณะที่เขาวางที่นั่นห้องพักที่เต็มไปด้วยแรงกลิ่นหอมของดอกมินยะเนท มันมาเป็นเมื่อบุฟเฟ่ต์เดียวของลมที่มีความมั่นใจดังกล่าวและมีกลิ่นหอมและเน้นว่ามันเกือบจะดูเหมือนอาคันตุกะที่อยู่อาศัย ชายคนนั้นก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ ว่า "สิ่งที่รัก?" ราวกับว่าเขาได้รับการเรียกและลุกขึ้นยืนและเผชิญหน้ากับเกี่ยวกับ กลิ่นที่อุดมไปด้วยยึดติดกับเขาและห่อเขาไปรอบ ๆ เขาเอื้อมมือออกแขนของเขามันความรู้สึกทั้งหมดของเขาเป็นครั้งที่เกิดความสับสนและผสมปนเป วิธีการหนึ่งที่อาจจะเรียกว่าอย่างกำปั้นทุบดินกลิ่นแล้ว? แน่นอนมันจะต้องได้รับเสียง แต่เป็นเรื่องที่ไม่ได้เสียงที่ได้สัมผัสที่ได้ลูบเขา? "เธอได้รับในห้องนี้" เขาร้องไห้และเขาลุกที่จะแย่งชิงจากโทเค็นเพราะเขารู้ว่าเขาจะรับรู้สิ่งที่น้อยที่สุดที่เคยเป็น กับเธอหรือว่าเธอได้สัมผัส นี้กลิ่นหอมของดอกมินยะเนทห่อกลิ่นที่เธอเคยรักและทำให้เธอเอง - มาจากไหนมันได้หรือไม่ห้องพักได้รับการแต่ตั้งลวกในการสั่งซื้อ กระจัดกระจายอยู่บนแต่งตัวผ้าพันคอบอบบางได้ครึ่งโหลปัก - รอบคอบเหล่านั้นแยกไม่ออกเพื่อนของบรรดาผู้หญิง, ผู้หญิงเพศที่ไม่มีที่สิ้นสุดของอารมณ์และความตึงเครียดของการไม่พูด เหล่านี้เขาละเว้นจากการขาดสติชัยชนะของพวกเขาของตัวตน ransacking ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งที่เขามาถึงทิ้งเล็ก ๆ ผ้าเช็ดหน้ามอมแมม เขากดไปที่ใบหน้าของเขา มันเป็นชีวิตชีวาและอวดดีกับสีม่วง; เขาโยนมันลงไปที่พื้น ในลิ้นชักอีกเขาพบปุ่มแปลกโปรแกรมโรงละครบัตรโรงรับจำนำสองมาร์ชเมลโลว์หายไปหนังสือเกี่ยวกับการทำนายของความฝัน ในช่วงที่ถูกผ้าซาตินสีดำของผู้หญิงโบว์ผมที่หยุดเขาทรงตัวระหว่างน้ำแข็งและไฟ แต่ hairbow ผ้าซาตินสีดำยังเป็นของผู้หญิงเอียงอาย, ไม่มีตัวตน, เครื่องประดับร่วมกันและบอกเล่าเรื่องราว no. และจากนั้นเขาเดินทางข้ามห้องเหมือนหมาในกลิ่นที่ skimming ผนังพิจารณามุมของปูปูดบนมือและหัวเข่าของเขา การค้นหาหิ้งและตาราง, ผ้าม่านและ hangngs ตู้เมาในมุมสำหรับสัญญาณที่มองเห็นไม่สามารถที่จะรับรู้ว่าเธออยู่ที่นั่นข้างรอบกับภายในเหนือเขายึดมั่นกับเขาแสวงหาเขาเรียกเขาว่าดังนั้น ปวดร้าวผ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระสับกระส่าย ขยับ fugacious เวลาตัวเองมีขนาดใหญ่มากหนึ่งของประชากรของสีแดงอิฐเขตล่างของฝั่งตะวันตกเลย บ้าน พวกเขามีเป็นร้อยหลัง เขาโผจากในห้องพักที่ตกแต่งเพื่อตกแต่งห้องชั่วคราวตลอดไป -- ชั่วคราวในที่ประทับชั่วคราวในหัวใจและจิตใจ พวกเขาร้องเพลง " บ้านคือวิมานของเรา " แจ๊ซ พวกเขาแบกของเทพเจ้าแห่งบ้านในร้อยเอ็ด กล่องใส่ของกระจุกกระจิก ;เถาองุ่นของเขาเป็นพันเกี่ยวกับภาพหมวกยางปลูกมะเดื่อ .

เพราะ บ้านในเขตนี้ มีพันอาศัยอยู่ ควรมีพันนิทานบอก ส่วนใหญ่ทึบที่ไม่มีข้อสงสัย แต่มันคงจะแปลก ถ้าที่นั่นไม่พบ ผี หรือ สอง ใน ปลุกแขก

คนจรจัดเหล่านี้ทั้งหมดเย็นวันหนึ่งหลังจากที่มืด ชายหนุ่ม prowled ในหมู่เหล่านี้บี้แดงแมนชั่น กระดิ่งของ ที่ 12 เขา rested ของเขายันมือสัมภาระตามขั้นตอน และเช็ดฝุ่นจากของเขาในอีกไม่ช้า และหน้าผาก เสียงระฆังลมและห่างในลึกกลวงบางระยะไกล

กับประตูนี้ ที่สิบสองบ้านใคร เบลล์เขาดังขึ้นมาจากแม่บ้านที่ทำให้เขาคิดเป็นแสลงของ ,surfeited หนอนที่กินของนัทกับเปลือกกลวงและตอนนี้พยายามที่จะเติมที่ว่างด้วยกินคนเช่า

เขาถามว่ามีห้องให้

" มา " ว่า แม่บ้าน เสียงของเธอออกมาจากลำคอ ลำคอของเธอดูเหมือนจะเรียงรายไปด้วยขนสัตว์ " ฉันมีชั้นสามหลัง ว่างตั้งแต่หนึ่งสัปดาห์หลัง หากคุณต้องการที่จะดู ?

ชายหนุ่มตามเธอมาแสงรำไรจากแหล่งใดไม่มีเท่าเงาของหอพัก เขา trod บนบันไดอย่างไร้เสียงพรมที่ทอของตัวเองจะได้ทวนคําสาบานได้ มันดูเหมือนจะเป็นผัก มีการทะเลาะเบาะแว้งในอันดับ sunless อากาศไลเคนที่เขียวชอุ่ม หรือแพร่กระจาย มอสที่ขึ้นในแพทช์ไปยังบันได และเหนียวอยู่ใต้เท้า เช่น สารอินทรีย์ในแต่ละรอบของบันไดว่างเปล่า niches ในผนัง บางทีพืชเคยตั้งไว้ภายในนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาได้ตายในที่สกปรก และอากาศที่บริสุทธิ์ . มันอาจเป็นได้ว่า รูปปั้นของนักบุญได้ยืนอยู่ที่นั่น แต่มันก็ไม่ยากที่จะตั้งครรภ์ที่อิมพ์และปีศาจได้ลากเขาไปในที่มืด และลงไปที่ระดับความลึกที่ชั่วร้ายบางตกแต่งหลุมข้างล่าง

" นี่เป็นห้อง" กล่าวว่า แม่บ้าน จากคอขนเธอ” ห้องสวยดีนะคะ มันไม่ได้มักจะว่าง ฉันมีบางอย่างที่หรูหราที่สุดของบุคคลในช่วงฤดูร้อน -- ปัญหาที่ทุกคนไม่และจ่ายเงินล่วงหน้าไปก่อน น้ำที่ส่วนท้ายของห้องโถง และ sprowls Mooney เก็บไว้ได้ 3 เดือน พวกเขาทำเพลงวาดภาพ นางสาว b'retta sprowls -- คุณอาจจะเคยได้ยินชื่อเธอ . . . โอ้แค่ชื่อบนเวที . . . ตรงนั้นเลย กว่าแผลที่ใบสมรสแขวน , ใส่ร้าย ก๊าซที่นี่ , และคุณจะเห็นมีหลายห้อง ตู้เสื้อผ้า มันเป็นห้องที่ทุกคนชอบ มันไม่เคยอยู่ว่างยาว . "

" คุณมีคนแชร์ห้องละครมากมายที่นี่ " ? ถามชายหนุ่ม

" พวกเขามาและไป สัดส่วนที่ดีของคนเช่าของฉันเกี่ยวข้องกับโรงละคร ครับท่านนี้เป็นย่านละคร . นักแสดงคนที่ไม่เคยอยู่ยาวเลย ฉันได้รับส่วนแบ่งของผม ใช่ พวกเขามาและพวกเขาไป "

เขาร่วมห้อง จ่ายเป็นสัปดาห์ล่วงหน้า เขาเหนื่อย เขากล่าวว่า และจะยึดทันที เขานับเอาเงิน ห้องได้ถูกเตรียมพร้อมแล้ว เธอบอกว่า แม้แต่ผ้าเช็ดตัวและน้ำ เป็นแม่บ้านที่ย้ายไปเขาใส่พัน , เวลา ,