The in oivo experiments using mice

The in oivo experiments using mice and guinea-pigs
showed that the metabolism and tissue distribution of
radioactivity demonstrated with [14C]lactate-labelled
CSL were similar to those for an equivalent dose of
free [r4C]lactate, although in the former case the
initial rate of 14C02 evolution was somewhat less in
both species and the urinary excretion was significantly
greater. The additional urinary radioactivity in
CSL-treated animals may have been lactoyllactic acid,
derived from enzymic de-esterification of the parent
compound. It has been suggested that lactoyllactate
and higher polymers may escape intermediary oxidation
and be excreted in the urine (Giesecke &
Fabritius, 1974).
The tissue distribution of radioactivity 48 hr after a
single dose of either [‘4C]lactate or [14CJCSL was
found to be similar in the mouse and in the guineapig,
although the total amount of label retained in the
guinea-pig was greater. .
The results are similar to those in the rat reported
by H. C. Hodge (unpublished data 1955, cited by
JECFA, 1974). Although this author found a lower
rate of metabolism to r4COL than was demonstrated
in the present study (60”/;, of the administered 14C
excreted in 24 hr, compared to 80:/ in the mouse and
guinea-pig), he reported that the levels of urinary
radioactivity were similar in animals given either
CL4C]lactate or [14C]CSL and that the tissue levels of
radioactivity were also similar, although neither the
proportion of the dose excreted nor the total activity
retained was given.
Homogenates of liver and intestinal mucosa from
all three species studied rapidly hydrolysed CSL to
lactic and stearic acids. Whole blood from rats and
mice also hydrolysed CSL, although at a much slower
rate than the liver and gut mucosa.
Thus the results of the metabolic studies lead to the
conclusion that the biological fate of CSL is comparable
in both rodent (rat and mouse) and non-rodent
(guinea-pig) species and that the metabolism both in
vivo and in vitro proceeds by the hydrolysis of the
compound to stearic and lactic acids by the nonspecific
carboxylic ester hydrolases. The products of
metabolism are subsequently disposed of along
normal physiological routes.
Despite the failure to detect any significant
hydrolysis of CSL by human blood: the single sample
of human duodenal mucosa readily hydrolysed this
compound to stearic acid and lactic acid. It seems
likely. therefore, that the metabolism of CSL would
be similar in man to that in the rodent and nonrodent
species examined.
Although these experiments were conducted only
with male animals, similar results are likely with
female animals. The toxicological studies, both shortterm
and long-term, have not revealed any differences
in the response of male and female rats or dogs to
CSL administration (JECFA, 1974) and there are no
qualitative differences in the tissue distribution and
substrate specificity of the carboxylic ester hydrolases
in male and female animals (Albro & Thomas, 1973;
Frisch, 1971).
As CSL is hydrolysed to normal physiological components,
it is unlikely to present a toxicological problem
in terms of its metabolic fate in man at the dose
levels encountered in the human diet.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการทดลอง oivo
ใช้หนูและตะเภาหมูแสดงให้เห็นว่าการเผาผลาญอาหารและการจัดจำหน่ายเนื้อเยื่อของกัมมันตภาพรังสีแสดงให้เห็นด้วย
[14C] แลคเตทที่มีข้อความ
CSL
มีความคล้ายคลึงกับที่สำหรับปริมาณเทียบเท่าฟรี[r4C] นม
แต่ในกรณีที่อดีตเริ่มต้นอัตรา 14C02 วิวัฒนาการค่อนข้างน้อยทั้งสองชนิดและการขับถ่ายปัสสาวะอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้น กัมมันตภาพรังสีปัสสาวะเพิ่มเติมในสัตว์ CSL ได้รับการรักษาอาจจะได้รับกรด lactoyllactic, มาจากทางเอนไซม์ de-esterification ของแม่สาร มันได้รับการแนะนำว่า lactoyllactate และโพลิเมอร์ที่สูงขึ้นอาจจะหลบหนีออกซิเดชั่ตัวกลางและถูกขับออกมาในปัสสาวะ (Giesecke & Fabritius, 1974). การกระจายเนื้อเยื่อของกัมมันตภาพรังสี 48 ชั่วโมงหลังจากที่ครั้งเดียวทั้ง['4C] แลคเตทหรือ [14CJCSL ถูกพบจะคล้ายในเมาส์และใน guineapig ที่แม้ว่าจำนวนของฉลากเก็บไว้ในหนูตะเภาสูง . ผลลัพธ์ที่ได้จะคล้ายกับผู้ที่อยู่ในหนูที่มีการรายงานโดย HC ฮ็อดจ์ (ข้อมูลที่ไม่ได้ตีพิมพ์ปี 1955 โดยอ้าง JECFA, 1974) แม้ว่าผู้เขียนคนนี้พบว่าต่ำกว่าอัตราการเผาผลาญจะ r4COL กว่าก็แสดงให้เห็นในการศึกษาในปัจจุบัน(60 "/ ;, ของ 14C ยาขับออกมาใน24 ชั่วโมงเมื่อเทียบกับ 80: / ในเมาส์และหนูตะเภา) เขารายงานว่า ระดับของปัสสาวะกัมมันตภาพรังสีมีความคล้ายคลึงกันในสัตว์ได้รับทั้งCL4C] แลคเตทหรือ [14C] CSL และว่าระดับเนื้อเยื่อของกัมมันตภาพรังสีก็มีความคล้ายกันแต่ทั้งสัดส่วนของปริมาณที่ขับออกมาหรือกิจกรรมรวมสะสมได้รับ. homogenates ของตับและ เยื่อบุลำไส้จากทั้งสามสายพันธุ์ศึกษาCSL ย่อยอย่างรวดเร็วแลคติกและกรดสเตียริก เลือดจากหนูและหนูยัง CSL ย่อยแม้ว่าที่ช้าอัตรากว่าตับและเยื่อบุลำไส้. ดังนั้นผลการศึกษาการเผาผลาญนำไปสู่ข้อสรุปที่ว่าชะตากรรมทางชีวภาพของ CSL เทียบได้ในหนูทั้งสอง(หนูและเมาส์) และไม่ใช่หนู(หนูตะเภา) สายพันธุ์และการเผาผลาญอาหารทั้งในร่างกายและในหลอดทดลองเงินโดยการย่อยสลายของสารกรดสเตียริกและแลคติกโดยเชิญชมเอสเตอร์คาร์บอกซิhydrolases ผลิตภัณฑ์ที่มีการเผาผลาญอาหารมีจำหน่ายต่อมาตามเส้นทางร่างกายปกติ. อย่างไรก็ตามความล้มเหลวในการตรวจสอบใด ๆ ที่สำคัญการย่อยสลายของCSL ด้วยเลือดของมนุษย์: ตัวอย่างเดียวของเยื่อเมือกในลำไส้ของมนุษย์ได้อย่างง่ายดายย่อยนี้สารสเตียกรดแลคติกและกรด ดูเหมือนว่ามีแนวโน้มที่ ดังนั้นที่การเผาผลาญอาหารของ CSL จะคล้ายกันในคนที่ว่าในหนูและnonrodent ชนิดการตรวจสอบ. แม้ว่าการทดลองเหล่านี้ได้รับการดำเนินการเฉพาะกับสัตว์ชายผลที่คล้ายกันมีแนวโน้มที่จะมีสัตว์เพศหญิง การศึกษาทางพิษวิทยาทั้งในระยะสั้นและระยะยาวยังไม่ได้เผยให้เห็นความแตกต่างในการตอบสนองของชายและหนูเพศเมียหรือสุนัขบริหารCSL (JECFA, 1974) และไม่มีความแตกต่างของคุณภาพในการกระจายเนื้อเยื่อและความจำเพาะพื้นผิวของคาร์บอกซิเอสเตอร์ hydrolases ในสัตว์ชายและหญิง (Albro และโทมัส, 1973; Frisch, 1971). ในฐานะที่เป็น CSL ถูกย่อยในส่วนของร่างกายปกติก็ไม่น่าที่จะนำเสนอปัญหาทางพิษวิทยาในแง่ของชะตากรรมของการเผาผลาญอาหารในคนที่ปริมาณระดับที่พบในอาหารของมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน oivo ทดลองใช้เมาส์ และหนูตะเภา พบว่าเนื้อเยื่อ
การเผาผลาญอาหารและการกระจายของรังสีให้กับ 14c
[ ]
CSL และติดป้ายกันให้เทียบเท่ายา
ฟรี [ r4c ] แลค แต่ในกรณีอดีต
อัตราเริ่มต้นของวิวัฒนาการ 14c02 ค่อนข้างน้อยใน
ทั้งสองชนิด และการขับถ่ายปัสสาวะ
อย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นกัมมันตภาพรังสีในเพิ่มเติมใน
CSL รักษาสัตว์อาจได้รับ lactoyllactic กรด
มาจากทางเอนไซม์ เดอ เอสเทอริฟิเคชันของแม่
สารประกอบ จะได้รับการชี้ให้เห็นว่า lactoyllactate
และโพลิเมอร์ที่สูงอาจหนีกลางออกซิเดชัน
และถูกขับออกทางปัสสาวะ ( กีซิก
& ฟาบริเชียส , 1974 ) .
เนื้อเยื่อการแพร่กระจายของกัมมันตภาพรังสีที่ 48 ชั่วโมงหลัง
ฤทธิ์ของ '4c แลคเหมือนกัน [ ] หรือ [ 14cjcsl คือ
พบจะคล้ายกับเมาส์และในกินีพิก
, แม้ว่าจำนวนป้ายเก็บไว้ใน
หนูทดลองได้มากขึ้น .
ผลลัพธ์จะคล้ายกับในหนูที่รายงานโดย H . C .
ฮ็อดจ์ ( พิมพ์ข้อมูลโดยอ้าง
jecfa 1955 , 1974 ) ถึงแม้ว่าผู้เขียนพบว่าลดอัตราการเผาผลาญเพื่อ r4col มากกว่า

)ในการศึกษา ( 60 " ; , ของผู้ 14c
ขับออกมาใน 24 ชั่วโมง เทียบกับ 80 : / เมาส์และ
หนูทดลอง ) เขารายงานว่า ระดับของทางเดินปัสสาวะ
กัมมันตภาพรังสีมีความคล้ายคลึงกันในสัตว์ให้เหมือนกัน
cl4c ] ] หรือ [ 14c แลคจำกัดและระดับเนื้อเยื่อ
กัมมันตภาพรังสีก็คล้ายกัน แต่ไม่
สัดส่วนของยาขับ หรือกิจกรรมทั้งหมดไว้ให้

.homogenates ตับและลำไส้เยื่อเมือกจากทั้ง 3 ชนิดที่ศึกษาอย่างรวดเร็ว


แลกติกและกรดสเตียริกจำกัด . เลือดทั้งหมดจากหนูและหนูยังพบ
จำกัด แม้ว่าในอัตราที่ช้าลงกว่าที่ตับและลำไส้ mucosa
.
ดังนั้นผลการศึกษาการเผาผลาญอาหารนำไปสู่
สรุปว่าโชคชะตาทางชีวภาพของ CSL จะเปรียบ
ทั้งในหนู ( หนูและเมาส์หนู
) และไม่( หนูทดลอง ) ชนิดและการเผาผลาญอาหารในร่างกายทั้งในหลอดทดลองโดยและเงิน

เพื่อการย่อยสลายของสารประกอบและสเตียกรด lactic โดยเจาะจง
หมู่เอสเทอร์ไฮโดรเลส . ผลิตภัณฑ์ของการเผาผลาญต่อมาทิ้ง


ตามเส้นทางทางสรีรวิทยาปกติ แม้จะมีความล้มเหลวในการตรวจสอบใด ๆที่สำคัญของ CSL โดยการย่อย

ตัวอย่างเดียว เลือดมนุษย์ของเยื่อบุลำไส้มนุษย์พร้อมพบสารนี้
กรดสเตียและกรดแลคติก ดูเหมือนว่า
มีแนวโน้มที่ ดังนั้น การเผาผลาญของ CSL จะคล้ายมนุษย์
ในหนูและ nonrodent

ถึงแม้ว่าสายพันธุ์ทดสอบ การทดลองเหล่านี้มีวัตถุประสงค์เพียง
กับสัตว์เพศผู้ ผลลัพธ์ที่คล้ายคลึงกันมากกับ
สัตว์เพศเมีย การศึกษาทางพิษวิทยาทั้งุ
และระยะยาวไม่พบความแตกต่าง
ในการตอบสนองชายและหญิงหนู หรือสุนัข
CSL การบริหาร ( 1974 jecfa ) และไม่มีความแตกต่างในการกระจายคุณภาพ

( และความจำเพาะของหมู่เอสเทอร์ไฮโดรเลส
ในเพศชาย และหญิงสัตว์ ( แอลโบร&โทมัส , 1973 ;
สด , 1971 )
เป็นบริษัทที่เป็นองค์ประกอบทางสรีรวิทยาปกติ
มันไม่น่าที่จะนำเสนอ
ปัญหาทางพิษวิทยาในแง่ของโชคชะตาของการเผาผลาญอาหารในมนุษย์ในระดับปริมาณรังสี
ที่พบในอาหารของมนุษย์