The spirits of the forest expected

The spirits of the forest expected me to be like those travellers. To give them the beauty and the wonder and the laughter that they had brought with them. That’s why the spirits of the forest, whom couldn’t be seen, saved me and raised me. However they raised me much differently than a human would have. They fed me strange fruits, put me down on a bed of moss and first taught me the words of the wind. Eventually I had grown, was smiling brightly and dancing to music. They had raised me into a wonderful looking young lady.

Though just because I looked wonderful didn’t mean that I was, in the depths of my soul, a wonderful person. A part of me had been twisted, having been raised without human sensitivity. I was missing emotion and my soul had turned black. The spirits of the forest were very pleased with the way I had turned out. They loved me, especially my twisted soul. What the spirits of the forest wanted was something to ease the boredom, and a girl who no longer had the heart of a human filled that role perfectly.

Nineteen years. Just short of twenty. I was older than my mother was when she met my father, but not as old as my father when he had met my mother. Nothing changed in the village over the months and years, and all had forgotten about the abandoned baby.

The village hadn’t changed, but the those who made up the village had. The village elders, the ones who had taken in the travelling entertainers, had died and new babies had been born. A woman of child-bearing age had become the wife of a man in the village and had soon given birth. As a matter of course this young woman had married a man from the village, but it was as if she was nothing. Or perhaps more to the point, for people of the village, she was never there.

The pair had seven children, and of those, four died. Only the first born, the third born and the sixth born lived on. Truth be told, the first born would laugh every time the number of his brethren grew less. His eyes sparkled amber, which the spirits of the forest so loved. The only thing that those brothers and sisters in that closed and tiresome village had in common was their smiling faces.

The daughters looked like their father. The sons looked like their mother. That was the thinking of the human world. I guess that would mean I look a lot like my father. I wonder if I inherited my laugh from him as well. My little brother’s laugh would sound like my mother’s.

The spirits of the forest never really forgave me for going back to the world of the humans. The spirits of the forest tempted me. They tried to lead me astray from the path leading away.

“…show us a performance even more amazing than the last”, is what they said.

“Hey, remember who you’re talking to. It will be simple.”

Because I was only human when I was born. I haven’t been since.

***

There was heavy rain just before the start of spring. It poured down for a long while and formed a body of water in the valley. The water eventually crumbled the rock, sent a river of mud downhill and destroyed the cliff. The people who couldn’t wait for the road to be passable forged their own path through the surrounding wilderness and eventually stumbled upon the old village. There were pilgrims and merchants and messengers and soldiers and a young woman who played the harp.

They brought with them exotic foods, fabrics and news which the villagers had never seen, and over the course of a few days the people of the village began to soften. Among the travellers was one who shone brighter than all the rest. She was a young lady who sang songs so sweet that you would think her dreamy voice was one with her harp and not human at all. Her voice would go high and low with the strangest timing, and would snap the listener back to reality just as they were about to doze off. A wall of people would form around her whenever she sang and even those little creatures of the forest, like the birds and the deer, would come to listen.

There was one young man who adored not the young woman’s songs, but the young woman herself. He was too old to be called a boy, and smiled too innocently to be called a man. Though you could say the same about the light that that shone from the young lady’s eyes, as she too was once a young girl.

She sang.
She smiled.
She held out her hand.

The young man, lost in the music, took her hand.

Before they knew it, the sun, not the rain, came down on the village. The travellers all started to disappear, back to their journeys, one by one, until the last one had left. The young lady with the dreamy voice was also gone. She disappeared, as if carried away by the wind, and no one seemed to notice. The village returned to predictable tranquillity once all the outsiders had gone.

***

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิญญาณของป่าคาดว่าฉันเป็นเช่นนั้นนักท่องเที่ยว เพื่อให้พวกเขาความงาม และน่าแปลก และเสียงหัวเราะที่พวกเขาได้มาด้วย ที่ว่าทำไมวิญญาณของป่า ซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ บันทึกฉัน และฉันเติบโตขึ้น อย่างไรก็ตาม พวกเขายกฉันมากแตกต่างมนุษย์จะมี พวกเขาเลี้ยงฉันผลไม้แปลก วางฉันลงบนเตียงของ moss และก่อน สอนคำลม ในที่สุดฉันก็เพิ่มขึ้น ยิ้มสดใส และเต้นรำไปกับเพลง พวกเขาได้ยกฉันเป็นผู้หญิงสาวมองที่ยอดเยี่ยมแต่ เพียง เพราะฉันดูดี เลย ที่ ได้ ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของฉัน ผู้ยอดเยี่ยม เป็นส่วนหนึ่งของฉันมีการบิด มีเพิ่มขึ้น โดยไม่มีความไวต่อมนุษย์ ไม่อารมณ์ และจิตใจของฉันมีเปิดสีดำ วิญญาณของป่าถูกหรรษากับวิธีผมได้เปิดออก พวกเขารักฉัน โดยเฉพาะจิตวิญญาณของบิด สิ่งที่วิญญาณของป่าต้องเป็นสิ่งที่บรรเทาความเบื่อ และผู้หญิงที่มีหัวใจของมนุษย์ไม่เติมบทบาทนั้นอย่างสมบูรณ์ปีทส่วน สั้นเพียงของยี่สิบ ผมเก่ากว่าแม่ของฉันคือเมื่อเธอพบพ่อ แต่ไม่ได้เก่าเป็นพ่อของฉันเมื่อเขาได้พบแม่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านเดือนและปี และทั้งหมดลืมเกี่ยวกับเด็กละทิ้งหมู่บ้านไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ที่ผู้สร้างขึ้นที่หมู่บ้านได้ หัวหน้าหมู่บ้าน คนที่มีมาใน entertainers เดินทาง เสียชีวิต และมีการเกิดทารกใหม่ ผู้หญิงอายุเรืองรองได้กลายเป็น ภรรยาของชายคนหนึ่งในหมู่บ้าน และได้ให้กำเนิดเร็ว ๆ นี้ เป็นเรื่องของ หญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานเป็นคนจากหมู่บ้าน แต่ก็เหมือนกับว่า เธอเป็นอะไร หรือบางทีขึ้นไป คนของหมู่บ้าน เธอไม่เคยมีคู่มีเด็กเซเว่น และของ สี่ตาย เฉพาะแรกเกิด ที่สามเกิด และหกที่เกิด lived บน ความจริงจะบอก เกิดก่อนจะหัวเราะทุกครั้งที่จำนวนพี่น้องของตนเติบโตน้อย ตา sparkled แอมเบอร์ ที่รักวิญญาณของป่า สิ่งเดียวที่เหล่าพี่ ๆ ในหมู่บ้านที่น่าเบื่อ และปิดกัน การยิ้มได้ลูกสาวเหมือนพ่อ บุตรเหมือนแม่ ที่เป็นความคิดของโลกมนุษย์ ผมคิดว่า ที่จะหมายถึง ผมดูมากเช่นพ่อ สงสัยถ้า ฉันมาฉันหัวเราะจากเขาเช่นกัน เสียงหัวเราะของพี่น้อยจะเสียงเหมือนแม่ผีป่าเคยองค์ฉันสำหรับกลับไปยังโลกมนุษย์ วิญญาณของป่ายั่วผม พวกเขาพยายามทำให้ฉันผู้เสียคนจากเส้นทางที่นำไป"... .show เราการแสดงความน่าพิศวงมากขึ้นเรื่อย ๆ ", เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า"Hey จำที่คุณกำลังพูดคุยกัน มันจะเป็นอย่างนั้น"เนื่องจากผมได้เท่ามนุษย์เมื่อผมเกิด ฉันยังไม่ได้ตั้งแต่***มีฝนตกหนักก่อนเริ่มต้นฤดูใบไม้ผลิ มัน poured ลงระยะยาว และเกิดน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุดได้ขยี้ร็อค ส่งน้ำโคลนลง และทำลายหน้าผา คนที่ไม่สามารถรออยู่จะปานปลอมตัวเองเส้นทางผ่านป่าโดยรอบ และสุด stumbled เมื่อหมู่บ้านเก่า มีพิลกริมส์ และร้านค้า และสัง และทหาร และเป็นหญิงสาวที่เล่นฮาร์ปพวกเขามากับอาหารที่แปลกใหม่ ผ้าและข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยเห็น และในช่วงไม่กี่วัน คนของหมู่บ้านเริ่มนุ่ม ในหมู่นักท่องเที่ยวที่มีผู้ shone brighter เหลือ เธอเป็นหญิงสาวที่ร้องเพลงเพื่อที่คุณจะคิดว่า เสียงของเธอฝันหวานเป็นหนึ่ง กับฮาร์ปของเธอ และไม่ใช่คนเลย เสียงของเธอจะไปสูงต่ำกับเวลาแปลกประหลาด และจะชิดฟังไปจริงเหมือนพวกเขาจะหลับ กำแพงคนจะฟอร์มรอบเธอเมื่อใดก็ ตามที่เธอร้อง และแม้แต่เหล่าสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ของป่า นกและสัตว์ จะมาฟังมีหนุ่มคนหนึ่งที่เคารพไม่หญิงสาวเพลง แต่สาวตัวเอง เขาคือเก่าเกินไปที่จะเรียกเด็กผู้ชาย และยิ้ม innocently เกินไปจะเรียกชายคนหนึ่ง แม้ว่า คุณสามารถพูดว่า เกี่ยวกับแสงที่ที่ shone จากดวงตาของหญิงสาว เพราะเกินไปเมื่อสาวShe sang.She smiled.She held out her hand.The young man, lost in the music, took her hand.Before they knew it, the sun, not the rain, came down on the village. The travellers all started to disappear, back to their journeys, one by one, until the last one had left. The young lady with the dreamy voice was also gone. She disappeared, as if carried away by the wind, and no one seemed to notice. The village returned to predictable tranquillity once all the outsiders had gone.***

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิญญาณของป่าที่คาดว่าจะให้ผมเป็นผู้ที่ชอบเดินทาง เพื่อให้พวกเขามีความงามและความสงสัยและเสียงหัวเราะที่พวกเขาได้นำกับพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่วิญญาณของป่าซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้บันทึกฉันและเติบโตฉัน อย่างไรก็ตามพวกเขายกฉันมากที่แตกต่างกว่าจะมีมนุษย์ พวกเขาเลี้ยงฉันผลไม้แปลก ๆ ใส่ฉันลงบนเตียงของมอสและเป็นครั้งแรกสอนให้ฉันคำพูดของลม ในที่สุดผมก็เพิ่มขึ้นเป็นรอยยิ้มสดใสและเต้นรำไปกับเสียงเพลง พวกเขาได้ยกให้ฉันเป็นที่ยอดเยี่ยมหญิงสาวมอง. แม้เพียงเพราะผมมองที่ยอดเยี่ยมไม่ได้หมายความว่าผมอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของฉันเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ส่วนหนึ่งของฉันได้รับการบิดที่ได้รับการเลี้ยงดูโดยไม่ต้องมีความไวของมนุษย์ ผมก็หายไปอารมณ์และจิตวิญญาณของฉันได้กลายเป็นสีดำ วิญญาณของป่ามีความยินดีมากกับวิธีที่ผมได้เปิดออก พวกเขารักผมโดยเฉพาะจิตวิญญาณของฉันบิด สิ่งที่จิตวิญญาณของป่าอยากเป็นอะไรบางอย่างที่จะบรรเทาความเบื่อหน่ายและผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีหัวใจของความเป็นมนุษย์ที่เต็มไปบทบาทที่สมบูรณ์แบบ. เก้าปี เพียงแค่สั้น ๆ ของยี่สิบ ผมก็แก่กว่าแม่ของฉันก็คือตอนที่เธอได้พบกับพ่อของฉัน แต่ไม่ได้เช่นเดิมเป็นพ่อของฉันเมื่อเขาได้พบกับแม่ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านในช่วงหลายเดือนและปีที่ผ่านมาและได้ลืมเกี่ยวกับทารกที่ถูกทอดทิ้ง. หมู่บ้านไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ผู้ที่สร้างขึ้นในหมู่บ้านมี ผู้สูงอายุหมู่บ้านคนที่ได้รับความบันเทิงในการเดินทางที่เสียชีวิตและทารกใหม่ได้เกิด ของผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์ได้กลายเป็นภรรยาของชายคนหนึ่งในหมู่บ้านและได้รับเร็ว ๆ นี้เกิด เป็นเรื่องของหลักสูตรหญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานกับชายคนหนึ่งจากหมู่บ้าน แต่มันก็เหมือนกับว่าเธอเป็นอะไร หรือบางทีอาจจะมากขึ้นไปยังจุดที่ผู้คนในหมู่บ้านที่เธอไม่เคยมี. ทั้งคู่มีลูกเจ็ดและของผู้ที่สี่เสียชีวิต เฉพาะคนแรกที่เกิดที่สามเกิดและที่หกเกิดอาศัยอยู่บน ความจริงจะบอกคนแรกที่เกิดจะหัวเราะทุกครั้งที่จำนวนพี่น้องของเขาที่ขยายตัวน้อยลง ดวงตาของเขาเป็นประกายสีเหลืองซึ่งจิตวิญญาณของป่าเพื่อให้คนที่คุณรัก สิ่งเดียวที่พี่ชายและน้องสาวของผู้ที่อยู่ในหมู่บ้านที่ปิดและน่าเบื่อมีเหมือนกันก็คือใบหน้ายิ้มของพวกเขา. ลูกสาวดูเหมือนพ่อของพวกเขา บุตรชายดูเหมือนแม่ของพวกเขา นั่นคือความคิดของโลกมนุษย์ ฉันเดาว่าจะหมายถึงผมมองมากเหมือนพ่อของฉัน ฉันสงสัยว่าฉันได้รับการถ่ายทอดเสียงหัวเราะของฉันจากเขาเช่นกัน หัวเราะน้องชายคนเล็กของฉันจะเสียงเหมือนแม่ของฉัน. วิญญาณของป่าไม่เคยยกโทษจริงๆฉันเพื่อที่จะกลับไปโลกของมนุษย์ วิญญาณของป่าทดลองเรา พวกเขาพยายามที่จะทำให้ฉันหลงทางจากเส้นทางที่นำไป. "... แสดงให้เราเห็นผลการดำเนินงานที่น่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา" เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า. "เฮ้อย่าลืมคนที่คุณกำลังพูดคุยกับ มันจะง่าย. "เพราะผมเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวเมื่อผมเกิด ผมยังไม่ได้รับตั้งแต่. *** มีฝนตกหนักเป็นเพียงก่อนเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ มันไหลรินลงมาในขณะที่ยาวและเกิดขึ้นร่างของน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุดก็ร่วงหินส่งแม่น้ำโคลนดาวน์ฮิลล์และทำลายหน้าผา คนที่ไม่สามารถรอสำหรับถนนที่จะผ่านไปได้ปลอมแปลงเส้นทางของตัวเองผ่านป่าโดยรอบและในที่สุดก็สะดุดเมื่อหมู่บ้านเก่า มีผู้แสวงบุญและร้านค้าและผู้สื่อสารและทหารและหญิงสาวคนหนึ่งที่เล่นพิณ. พวกเขามากับพวกเขาอาหารที่แปลกใหม่, ผ้าและข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยเห็นและในช่วงไม่กี่วันที่คนของหมู่บ้านที่จะเริ่มต้นกับ ทำให้นิ่ม ในบรรดานักท่องเที่ยวเป็นคนหนึ่งที่ส่องสว่างกว่าส่วนที่เหลือทั้งหมด เธอเป็นหญิงสาวที่ร้องเพลงหวานที่คุณจะคิดว่าเสียงเหมือนฝันของเธอเป็นหนึ่งเดียวกับพิณและไม่ใช่มนุษย์ของเธอที่ทุกคน เสียงของเธอจะไปที่สูงและต่ำกับระยะเวลาที่แปลกประหลาดและจะตะครุบฟังกลับไปที่ความเป็นจริงเช่นเดียวกับที่พวกเขากำลังจะหลับใน ผนังของคนจะเป็นรอบ ๆ ตัวเธอเมื่อใดก็ตามที่เธอร้องเพลงและแม้ผู้ที่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ของป่าเช่นนกและกวางที่จะมาฟัง. มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่นชอบไม่ได้เป็นเพลงของหญิงสาว แต่หญิงสาวที่ตัวเอง . เขาเป็นคนที่แก่เกินไปที่จะถูกเรียกว่าเด็กผู้ชายคนหนึ่งมากเกินไปและยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจที่จะเรียกว่าชายคนหนึ่ง แม้ว่าคุณอาจจะบอกว่าเหมือนกันเกี่ยวกับแสงที่ส่องจากดวงตาของหญิงสาวขณะที่เธอเคยเป็นมากเกินไปเด็กสาว. เธอร้องเพลง. เธอยิ้ม. เธอยื่นออกมามือของเธอ. ชายหนุ่มหายไปในเพลงพาเธอ มือ. ก่อนที่พวกเขารู้ว่าดวงอาทิตย์ไม่ได้ฝนลงมาในหมู่บ้าน นักท่องเที่ยวทั้งหมดที่ตั้งขึ้นให้หายไปได้กลับไปเดินทางของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งจนคนสุดท้ายที่มีเหลือ หญิงสาวที่มีความฝันเสียงก็หายไปยัง เธอหายไปเช่นถ้าดำเนินการไปตามลมและดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็น หมู่บ้านกลับไปที่ความเงียบสงบที่คาดการณ์ครั้งหนึ่งบุคคลภายนอกทั้งหมดได้หายไป. ***

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิญญาณแห่งป่าที่คาดผมเหมือนนักท่องเที่ยวเหล่านั้น ให้สวยงาม และ สงสัย และเสียงหัวเราะที่พวกเขานำมากับพวกเขา สาเหตุที่วิญญาณแห่งป่า ซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ช่วยชีวิตข้าไว้ และเลี้ยงดูฉัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาเลี้ยงดูผมมากแตกต่างจากมนุษย์ก็มี พวกเขาให้อาหารฉันแปลกผลไม้วางฉันลงบนเตียงของมอส และคนแรกที่สอนผมให้คำพูดของลม ในที่สุดผมก็โต ก็ยิ้มและเต้นเพลง พวกเขาได้ยกชั้นเป็นวิเศษมองสาวน้อย

แต่เพียงเพราะผมดูดีมาก ไม่ได้หมายความว่าผมอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ เป็นคนดี ส่วนหนึ่งของข้าถูกบิด ได้รับการเลี้ยงดูโดยไว มนุษย์ฉันหายไปอารมณ์และจิตวิญญาณของฉันได้กลายเป็นสีดำ วิญญาณแห่งป่า ยินดีกับสิ่งที่ฉันได้เปลี่ยนไป พวกเขาชอบผม โดยเฉพาะผมบิดวิญญาณ สิ่งที่ป่าต้องการบางอย่างเพื่อบรรเทาความเบื่อ และผู้หญิงที่ไม่ได้หัวใจของมนุษย์ที่เต็มไปบทบาทที่สมบูรณ์

อายุ 19 ปี เพียงสั้น ๆยี่สิบฉันแก่กว่าแม่ของฉันเมื่อเธอได้พบกับพ่อ แต่ไม่แก่เท่าพ่อ เมื่อเขาได้พบกับแม่ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้าน ผ่านเดือนและปี และลืมเรื่องทิ้งลูก

หมู่บ้านไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ผู้ที่สร้างขึ้นในหมู่บ้านมี ผู้สูงอายุในหมู่บ้าน คนที่เคยถ่ายในการเดินทางผู้ให้ความบันเทิงเสียชีวิตและทารกใหม่ได้เกิด ผู้หญิงไทยมีอายุได้กลายเป็นภรรยาของผู้ชายในหมู่บ้านนี้ และได้ให้กำเนิด เป็นเรื่องแน่นอน หญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานกับผู้ชายในหมู่บ้าน แต่มันก็เป็นไปได้ ถ้าเธอไม่มีอะไร หรือบางทีอาจเพิ่มเติมไปยังจุดที่ผู้คนของหมู่บ้าน เธอเคยมี

คู่ได้ 7 คน และพวกที่ 4 ตายเพียงแรกเกิด , ที่สามเกิด 6 เกิดและอาศัยอยู่ ความจริงจะบอก แรกเกิดจะหัวเราะทุกครั้ง จำนวนพี่น้องที่เติบโตน้อยลง ตาของเขาเป็นประกายอำพัน ซึ่งป่าน่ารัก สิ่งเดียวที่พวกพี่น้องในที่ปิด และน่าเบื่อ หมู่บ้านมีเหมือนกันก็คือ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพวกเขา .

ลูกสาวหน้าเหมือนพ่อลูกชายหน้าเหมือนแม่ นั่นคือความคิดของมนุษย์โลก . ฉันเดาว่านั่นหมายความว่า ฉันเหมือนพ่อ ผมสงสัยว่าถ้าผมได้รับเสียงหัวเราะจากเขาเช่นกัน ขำน้องจะเหมือนแม่ . . .

ป่าไม่เคยยกโทษให้ฉันเพื่อจะกลับไปยังโลกของมนุษย์ วิญญาณแห่งป่าล่อลวงฉันพวกเขาพยายามที่จะนำทางฉันไปในทางที่ผิด จากเส้นทางที่นำออกไป

" . . . . . . . โชว์การแสดงที่น่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา " เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า

" นี่ จำได้มั้ยว่านายกำลังพูดอยู่กับใคร มันก็จะง่าย "

เพราะผมเป็นเพียงมนุษย์ ที่ได้เกิดมา ผมยังไม่ได้รับตั้งแต่

* * *

มีฝนหนักเพียงก่อนเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิมันเทลงไปได้สักพักและรูปแบบที่มีร่างกายของน้ำในหุบเขา น้ำในที่สุด crumbled หินส่งแม่น้ำโคลนลงและทำลายหน้าผา คนที่ไม่รอถนนเป็นเส้นทางผ่านปลอมของตัวเองผ่านรอบป่า และในที่สุด stumbled เมื่อหมู่บ้านเก่ามีผู้แสวงบุญและพ่อค้าและผู้สื่อสาร และทหาร และหญิงสาวผู้บรรเลงพิณ

พวกเขามากับพวกเขาที่แปลกใหม่ อาหาร ผ้า และข่าวที่ชาวบ้านไม่เคยพบเห็น และมากกว่าหลักสูตรของไม่กี่วัน ชาวบ้านเริ่มนิ่ม ของผู้เดินทางเป็นหนึ่งที่ส่องแสงสว่างกว่าทั้งหมดที่เหลือเธอเป็นสาวน้อยที่ร้องเพลงแล้วเสียงที่หวานที่คุณจะคิดว่าเธอมีพิณของเธอและไม่ใช่มนุษย์ทั้งหมด เสียงของเธอจะสูงต่ำ ด้วยเวลาที่แปลกประหลาด และจะ snap ฟังกลับไปจริงเช่นเดียวกับที่พวกเขากำลังจะงีบหลับไป ผนังของผู้คนจะฟอร์มรอบเธอเมื่อใดก็ตามที่เธอร้องเพลง และแม้แต่พวกสิ่งมีชีวิตเล็กๆในป่าเช่น นก กวาง จะฟัง

มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่เคยเคารพ ไม่ใช่เพลงของหญิงสาว แต่หญิงสาวเอง เขาแก่เกินกว่าจะเรียกว่าเด็ก และก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสาเกินกว่าจะเรียกว่ามนุษย์ ถึงแม้ว่าคุณไม่สามารถพูดเดียวกันเกี่ยวกับแสงที่ส่องจากดวงตาของหญิงสาวที่เธอเคยเป็นสาว

เธอ

ร้องเพลง เธอยิ้ม เธอจับมือเธอ

หนุ่มหายไปในเพลง จับมือเธอ

ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว พระอาทิตย์ ไม่ใช่ฝน มาที่หมู่บ้าน ผู้เดินทางทั้งหมดเริ่มหายไป กลับมาที่การเดินทางของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง จนสุดท้ายเหลืออยู่ หญิงสาวด้วยเสียงชวนฝันก็หายไป เธอหายตัวไป เช่น ถ้ากวาดไปตามลม และดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นหมู่บ้านกลับสู่ความเงียบสงบเมื่อบุคคลภายนอกได้ทั้งหมดได้หายไปแล้ว . . .

* * *