To His Coy MistressHad we but world

To His Coy Mistress
Had we but world enough, and time,
This coyness, Lady, were no crime
We would sit down and think which way
To walk and pass our long love's day.
Thou by the Indian Ganges' side
Shouldst rubies find: I by the tide
Of Humber would complain. I would
Love you ten years before the Flood,
And you should, if you please, refuse
Till the conversion of the Jews.
My vegetable love should grow
Vaster than empires, and more slow;
An hundred years should go to praise
Thine eyes and on thy forehead gaze;
Two hundred to adore each breast,
But thirty thousand to the rest;
An age at least to every part,
And the last age should show your heart.
For, Lady, you deserve this state,
Nor would I love at lower rate.
But at my back I always hear
Time's wingèd chariot hurrying near;
And yonder all before us lie
Deserts of vast eternity.
Thy beauty shall no more be found,
Nor, in thy marble vault, shall sound
My echoing song: then worms shall try
That long preserved virginity,
And your quaint honour turn to dust,
And into ashes all my lust:
The grave's a fine and private place,
But none, I think, do there embrace.
Now therefore, while the youthful hue
Sits on thy skin like morning dew,
And while thy willing soul transpires
At every pore with instant fires,
Now let us sport us while we may,
And now, like amorous birds of prey,
Rather at once our time devour
Than languish in his slow-chapt power.
Let us roll all our strength and all
Our sweetness up into one ball,
And tear our pleasures with rough strife
Thorough the iron gates of life:
Thus, though we cannot make our sun
Stand still, yet we will make him run.
To His Coy Mistress is a metaphysical poem written by the English author and politician Andrew Marvell (1621–1678) either during or just before the Interregnum.
This poem is considered one of Marvell's finest and is possibly the best recognized carpe diem poem in English. Although the date of its composition is not known, it may have been written in the early 1650s. At that time, Marvell was serving as a tutor to the daughter of the retired commander of the New Model Army, Sir Thomas Fairfax.[1]
Contents [hide]
1 Synopsis
2 Structure
3 Critical reception and themes
4 Allusions in other works
5 References
6 External links
Synopsis[edit]

The speaker of the poem addresses a woman who has been slow to respond to his sexual advances. In the first stanza he describes how he would love her if he were to be unencumbered by the constraints of a normal lifespan. He could spend centuries admiring each part of her body and her

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไปหานายผู้หญิงขี้อายของเขา
มีเรา แต่โลกพอที่และเวลา
ความกระดากอายนี้ผู้หญิงมีความผิดทางอาญาใด ๆ
เราจะนั่งลงและคิดว่าวิธีการที่
ที่จะเดินและผ่านวันความรักที่ยาวนานของเรา.
เจ้าข้างคงคาอินเดีย '
ทับทิม shouldst หา: i โดยน้ำ
ของ humber จะบ่น i
จะรักคุณสิบปีก่อนน้ำท่วม
และคุณควรจะถ้าคุณโปรดปฏิเสธ
จนถึงการเปลี่ยนแปลงของชาวยิว.
ความรักของฉันพืชจะเติบโต
สัจธรรมกว่าจักรวรรดิและช้ามากขึ้น
ร้อยปีควรจะไปรับการยกย่อง
ตาของเจ้าและหน้าผากเจ้าจ้องมอง;
สองร้อยที่จะรักเต้านมแต่ละ
แต่สามหมื่นที่เหลือ;
อายุ อย่างน้อยในทุกส่วน,
และอายุสุดท้ายที่ควรจะแสดงการเต้นของหัวใจของคุณ.
สำหรับผู้หญิงที่คุณสมควรได้รับรัฐนี้
หรือฉันจะรักในอัตราที่ต่ำ.
แต่ที่ด้านหลังของฉันฉันมักจะได้ยิน
. และเวลาที่รถม้ามีปีกวิ่งใกล้
และโน่นทั้งหมดก่อนที่เรานอน
ทะเลทรายของนิรันดร์มากมาย
ความงามของเจ้าจะไม่ถูกพบ
หรือในสุสานหินอ่อนของเจ้าจะมีเสียง
เพลงสะท้อนของฉันแล้วหนอนจะพยายาม
ยาวที่ ความบริสุทธิ์ของดอง
และเปิดเกียรติแปลกตากับฝุ่น,
และเป็นเถ้าถ่านทุกความต้องการทางเพศของฉัน.
หลุมฝังศพของดีและสถานที่ส่วนตัว
แต่ไม่มีผมคิดว่าจะมีโอบกอด
บัดนี้ในขณะที่สีอ่อนเยาว์
นั่งอยู่บนผิวของเจ้าเหมือนน้ำค้างยามเช้า,
และในขณะที่จิตวิญญาณของเจ้ายินดีที่สัญญา
ในทุกรูขุมขนด้วยไฟทันที
ตอนนี้ให้เราเล่นกีฬาเราในขณะที่เราอาจ
และตอนนี้ความรักเหมือนนกล่าเหยื่อ
ค่อนข้าง ครั้งเมื่อเรากิน
กว่าละเหี่ยในอำนาจช้า chapt ของเขา.
ให้เราหมุนทุกความแข็งแรงและทุก
ความหวานของเราขึ้นเป็นหนึ่งในลูก,
และการฉีกขาดความสุขของเราพร้อมกับการวิวาทหยาบ
อย่างละเอียดประตูเหล็กของชีวิต.
ดังนั้นแม้ว่าเราไม่สามารถทำให้ดวงอาทิตย์ของเรายังคงยืน
แต่เราจะกระทำให้เขาวิ่ง
ไปหานายผู้หญิงขี้อายของเขาเป็นบทกวีที่เขียนโดยเลื่อนลอยผู้เขียนภาษาอังกฤษและนักการเมือง andrew Marvell (1621-1678) ทั้งในระหว่างหรือเพียงแค่ก่อนที่จะว่าง.
บทกวีนี้ถือเป็นหนึ่งในที่ดีที่สุดและอาจจะเป็นบทกวี Carpe เบี้ยเลี้ยงของ Marvell ได้รับการยอมรับที่ดีที่สุดในภาษาอังกฤษแม้ว่าวันที่ขององค์ประกอบของมันไม่เป็นที่รู้จักก็อาจได้รับการเขียนในช่วงต้น 1650s ในเวลานั้น Marvell ทำหน้าที่เป็นครูสอนพิเศษให้กับลูกสาวของผู้บัญชาการทหารที่เกษียณอายุราชการของกองทัพรุ่นใหม่ครับ fairfax thomas. [1]
เนื้อหา [ซ่อน]
1
2 สรุปโครงสร้าง
3 รับที่สำคัญและรูปแบบ
4 อธิฐาน ในงานอื่น ๆ
5
6 อ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก
สรุป [แก้ไข]

ลำโพงของบทกวีที่อยู่ในผู้หญิงที่ได้รับช้าที่จะตอบสนองต่อความก้าวหน้าทางเพศของเขา ในบทแรกที่เขาอธิบายว่าเ​​ขาจะรักเธอถ้าเขาจะได้รับการปราศจากภาระผูกพันโดยข้อ จำกัด ของอายุการใช้งานปกติ เขาอาจจะใช้มานานหลายศตวรรษชื่นชมส่วนหนึ่งของร่างกายของเธอแต่ละคนและเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จะเล็กพระ Coy
เรา แต่พอโลก และ เวลา,
นี้ coyness ผู้หญิง มีอาชญากรรมไม่
เราจะนั่งลง และคิดว่า วิธีใด
เข้ารักเรานานวันแล้ว
พระองค์เคียงข้างคงคาอินเดีย
ค้นหาทับทิม Shouldst: ฉัน โดยน้ำ
ของ Humber จะบ่น ฉัน
รักสิบปีก่อนน้ำท่วม,
และคุณควร ได้โปรด ปฏิเสธ
จนถึงแปลงของชาวยิว
รักผักควรเติบโต
Vaster กว่า จักรวรรดิ และ ช้ามากขึ้น;
ร้อยปีจะไปสรรเสริญ
ตาใจ และสาย ตาเจ้าหน้าผาก;
สองร้อยบูชาแต่ละเต้านม,
แต่พันสามสิบจะเหลือ;
อายุน้อยไปทุกส่วน,
และยุคสุดท้ายควรแสดงหัวใจของคุณ
สำหรับ ผู้หญิง คุณสมควรได้รับสถานะนี้,
หรือจะรักที่ต่ำกว่าอัตราการ
แต่ที่หลัง เสมอฟัง
เวลาของ wingèd hurrying ราชรถใกล้;
yonder ทั้งหมดก่อนเรานอน
พระใหญ่นิรันดร์.
งามพระองค์จะไม่พบ,
หรือ ในพระองค์เพดานหินอ่อน เสียงจะ
เพลงฉัน echoing: แล้วหนอนจะลอง
ที่รักษาความบริสุทธิ์ จึง
และเกียรติของบริการเปิดฝุ่น,
และ เป็นขี้เถ้าลัสท์ของฉัน:
ไม้ใกล้ฝั่งของดี และเป็นส่วนตัว ,
แต่ไม่มีคิด ไม่มีกอด.
ตอนนี้ดังนั้น ขณะฮูอ่อนเยาว์
อยู่บนผิวพระองค์เหมือนน้ำค้างตอนเช้า,
และ ขณะจิตยินดีพระองค์ชาย
ที่ทุกรูขุมขนด้วยไฟทันที,
ตอนนี้ ให้เรากีฬาเราขณะเราอาจ,
และตอนนี้ เช่น amorous นกของ เหยื่อ,
แต่ครั้งของ devour เวลา
กว่า languish ในพลังงานช้า chapt ของเขา
ให้เราสะสมความแข็งแรงของเราทั้งหมดและทั้งหมด
ความหวานหอมของเราขึ้นไปลูกหนึ่ง,
และการฉีกขาดของเราความสุขกับมิดหยาบ
อย่างประตูเหล็กของชีวิต:
ดังนั้น แม้ว่าเราไม่ให้ดวงอาทิตย์ของเรา
ยืนยัง แต่เราจะให้เขาทำได้
เพื่อพระ Coy เล็กเป็นกลอนพื้ยที่เขียน โดยผู้เขียนอังกฤษและนักการเมืองแอนดรูมาร์เวลล์ (1621–1678) ในระหว่าง หรือ ก่อน Interregnum.
กลอนนี้ถือเป็นหนึ่งของห้องดีที่สุด และอาจเป็นกลอนเดี้ยรู้จักดีที่สุดในอังกฤษได้ แม้ว่าวันขององค์ประกอบที่ไม่รู้จัก จะมีการเขียนใน 1650s ก่อน ในขณะนั้น มาร์เวลล์ถูกเสิร์ฟเป็นอนุบาลให้ลูกสาวของผู้บัญชาการปลดทหารรุ่นใหม่ เซอร์โทมัสแฟร์แฟกซ์[1]
เนื้อหา [ซ่อน]
ข้อสรุป 1
โครงสร้าง 2
3 รับสำคัญและรูปแบบ
Allusions 4 ในงานอื่น ๆ
อ้างอิง 5
6 ลิ้งค์
ข้อสรุป [แก้ไข]

ลำโพงของกลอนอยู่ผู้หญิงที่ได้รับช้าเพื่อตอบสนองต่อความก้าวหน้าทางเพศของเขา ในบทร้อยกรองครั้งแรกที่เขาอธิบายว่า เขาจะรักเธอถ้า เขาถูกให้เป็นเอกสิทธิ์ โดยข้อจำกัดของอายุปกติ เขาอาจอยากใช้มานานหลายศตวรรษแต่ละส่วนของร่างกายของเธอและเธอชื่นชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาสะเทิ้นหญิง
ซึ่งจะช่วยได้เราแต่โลกพอและเวลา,
นี้สะเทิ้น,เลดี้,ไม่มีความผิด
ซึ่งจะช่วยเราจะนั่งลงและคิดว่าซึ่งทาง
ซึ่งจะช่วยในการเดินและผ่านความยาวของเราความรักของวัน.
ท่านโดยอินเดียคงคาลัย'ด้าน
ซึ่งจะช่วยนายเจียระไนได้พบกับเราโดยที่เวลาน้ำขึ้นน้ำลง
ของ humber จะบ่น. ฉันจะ
รักคุณสิบปีก่อนน้ำท่วม
และคุณควรหากคุณโปรดปฏิเสธ
ซึ่งจะช่วยให้การแปลงของชาวยิวที่.
ความรักของฉันผักควรจะกว้างใหญ่ไพศาล
ซึ่งจะช่วยขยายตัวมากกว่าอาณาจักรและมากขึ้นช้า;
หนึ่งร้อยปีควรจะไปยกย่องสรรเสริญ
ตาและหน้าผากของท่านในการจ้องมอง;
สองร้อยในการบูชาแต่ละอก,
แต่สามสิบหมื่นที่เหลือ;
ช่วงอายุที่น้อยกว่าในทุกส่วน,
และสุดท้ายอายุจะแสดงหัวใจของคุณ.
สำหรับ,เลดี้,คุณควรได้รับนี้รัฐ,
ไม่จะฉันรักที่ลดอัตราดอกเบี้ย.
แต่ที่กลับมาแล้วผมจะได้ยินเสียง
เวลาในการทำงานของรถ wingèd เร่งใกล้กับ;
และโน้นทั้งหมดก่อนเรานอน
ของหวานของขนาดใหญ่ชั่วกัลปาวสาน.
ของท่านจะไม่มีความงามมากขึ้นพบได้,
หรือ,ในของพระองค์ด้วยหินอ่อน Vault ,จะเสียงสะท้อนถึงเพลง
ของฉันแล้วเวิร์มจะลอง
ที่ยาวได้รับการสงวนรักษาอย่างดีเยี่ยมเป็นหญิงพรหมจารี,
และมีเสน่ห์น่าดึงดูดใจของคุณเพื่อเป็นเกียรติแก่เลี้ยวไปยังฝุ่น,
และเข้าสู่ขี้เถ้าทั้งหมดของผมปรารถนา:
ที่หลุมศพของที่ชั้นดีและส่วนตัวที่,
แต่ไม่มีความคิดของฉันไม่มีอ้อมกอด.
ตอนนี้จึง,ในขณะที่หนุ่มสี
ตั้งอยู่บนผิวของพระองค์ช่วงเช้าเหมือนน้ำค้าง,
และจิตวิญญาณในขณะที่ท่านจะทำให้แกหนี
ทุกรูพร้อมด้วยได้ทันทีจุดไฟ,
แต่ตอนนี้เราเล่นกีฬาเราในขณะที่เราอาจ,
และในตอนนี้เหมือนคบชู้สู่ชายนกจับเหยื่อ,
มากในครั้งเดียวของเราเวลากิน
กว่าอ่อนเพลียลงในของเขาช้า - chapt พลังงาน.
ปล่อยให้เราหมุนทั้งหมดของเราและความแข็งแกร่งของความหวานของเราทั้งหมด
ซึ่งจะช่วยได้ในหนึ่งลูก,
และฉีกขาดความเพลิดเพลินใจของเราพร้อมด้วยการต่อสู้กันรุนแรง
ได้อย่างทั่วถึงให้ประตูเหล็กของชีวิต:
ดังนั้นแม้ว่าเราไม่สามารถทำให้แสงแดดของเราอยู่นิ่ง
ซึ่งจะช่วยให้เราก็ยังจะทำให้เขาทำงานได้
เขาสะเทิ้นหญิงเป็น อภิปรัชญา บทกวี ภาษาอังกฤษ ที่เขียนโดยผู้เขียนและนักการเมืองแอนดรูว์ Marvell ( 1621 - 1678 )ทั้งในระหว่างการใช้งานหรืออยู่ก่อนที่ช่วงที่.
นี้อ่านบทกวีได้รับการพิจารณาให้เป็นหนึ่งใน Marvell ของที่พักที่ดีที่สุดและเป็นที่รู้จักดีที่สุด Carpe Diem Cafe เหมาะบทกวีใน ภาษาอังกฤษ .แม้ว่าวันที่ของการเขียนของมันไม่ใช่มันอาจจะเป็นที่รู้จักกันได้เขียนใน 1650 ต้น ที่ว่าเวลา, Marvell ก็จัดให้บริการเป็นครูสอนพิเศษให้กับบุตรสาวของผู้บังคับการกองร้อยที่ครบกำหนดตามวาระของที่ใหม่รุ่นกองทัพ,เซอร์โทมัส Fairfax .[ 1 ],
เนื้อหา[ซ่อน]

สาระสำคัญ 123 ที่สำคัญโครงสร้าง
แผนกต้อนรับและโครงสร้าง
4 ดอยช์แบงก์สาขาประเทศไทยในงานอื่นๆ

65 การอ้างอิง ภายนอก L
สาระสำคัญ[แก้ไข]

ลำโพงของบทกวีแอดเดรสที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีการเคลื่อนตัวช้าในการตอบสนองต่อความก้าวหน้าทางเพศของเขา ในบทแรกที่เขาจะอธิบายวิธีการเขาก็จะรักเธอถ้าเขาจะมีคนลำลองด้วยข้อจำกัดของอายุยืนตามปกติ ท่านสามารถใช้ช่วงเวลาหลายศตวรรษเพลิดเพลินใจไปกับส่วนของร่างกายของเธอและเธอ