There appear to be two main reasons

There appear to be two main reasons. First, since theory itself intermingles ideas from philosophy, linguistics, history, political theory, and psychoanalysis, why should theorists worry about whether the texts they're reading are literary or not? For students and teachers of literature today there is a whole range of critical projects. topics to read and write about-such as images of women in the early twentieth century where you can deal with both literary and non-literary works. You can study Virginia Woolf's novels or Freud's case histories or both. and the distinction doesn't seem methodologically crucial. It's not that all texts are somehow equal: some texts are taken to be richer, more powerful, more exemplary, more contestatory, more central, for one reason or another. But both literary and non-literary works can be studied together and in similar ways

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีปรากฏ เป็นเหตุผลหลักสองประการ ครั้งแรก ตั้งแต่ทฤษฎีตัวเอง intermingles คิดจากปรัชญา ภาษาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ทฤษฎีการเมือง และ psychoanalysis ทำไมควร theorists กังวลว่าพวกเขากำลังอ่านข้อความเป็นวรรณคดี หรือไม่ สำหรับนักเรียนและครูของวรรณกรรมปัจจุบัน มีหลากหลายโครงการที่สำคัญ หัวข้อการอ่านและเขียนเกี่ยวกับดังกล่าวเป็นภาพของผู้หญิงในศตวรรษที่ยี่สิบต้นที่คุณสามารถจัดการกับงานไม่ใช่วรรณคดี และวรรณกรรม คุณสามารถศึกษานวนิยายของเวอร์จิเนียวูลฟ์ หรือหากของ Freud หรือทั้งสองอย่าง และแตกเหมือน methodologically สำคัญ ไม่ว่า ข้อความทั้งหมดเป็นอย่างใดเท่า: บางข้อความจะถูกนำเป็นขึ้น มีประสิทธิภาพมากขึ้น เตรียมขึ้น contestatory มากขึ้น เพิ่มเติม เซ็นทรัล สำหรับเหตุผลหนึ่งหรืออื่น แต่สามารถศึกษางานวรรณคดี และ วรรณกรรมไม่ใช่ร่วมกัน และวิธีที่คล้ายกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดูเหมือนจะมีสองเหตุผลหลัก ครั้งแรกตั้งแต่ทฤษฎีตัวเอง intermingles ความคิดจากปรัชญาภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ทฤษฎีการเมืองและจิตวิเคราะห์ว่าทำไมควรทฤษฎีกังวลเกี่ยวกับว่าตำราพวกเขากำลังอ่านเป็นวรรณกรรมหรือไม่? สำหรับนักเรียนและครูของวรรณกรรมวันนี้มีทั้งช่วงของโครงการที่สำคัญ หัวข้อการอ่านและเขียนเกี่ยวกับการดังกล่าวเป็นภาพของผู้หญิงในต้นศตวรรษที่ยี่สิบที่คุณสามารถจัดการกับงานทั้งวรรณกรรมและไม่ใช่วรรณกรรม คุณสามารถเรียนนวนิยายเวอร์จิเนียวูล์ฟหรือฟรอยด์ประวัติศาสตร์กรณีหรือทั้งสองอย่าง และความแตกต่างไม่ได้ดูเหมือนสำคัญ methodologically มันไม่ได้ว่าข้อความทั้งหมดเท่ากันอย่างใด: บางตำราจะถูกนำไปยิ่งขึ้นมีประสิทธิภาพมากขึ้นซึ่งจะเป็นแบบอย่างเพิ่มเติม contestatory เพิ่มเติมกลางสำหรับหนึ่งหรือเหตุผลอื่น แต่ผลงานทั้งวรรณกรรมและไม่ใช่วรรณกรรมสามารถศึกษาร่วมกันและในรูปแบบที่คล้ายกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีปรากฏเป็นสองเหตุผลหลัก อย่างแรก เพราะทฤษฎีตัวเอง intermingles แนวคิดจากปรัชญา ภาษาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ทฤษฎีทางการเมืองและทฤษฎีจิตวิเคราะห์ ทำไมต้องกังวลเกี่ยวกับว่าข้อความที่พวกเขากำลังอ่านเป็นวรรณกรรม หรือ ไม่ ? สำหรับครูและนักเรียนของวรรณกรรมในวันนี้มีทั้งช่วงของโครงการที่สำคัญหัวข้อที่อ่านและเขียน เช่น ภาพสตรีในศตวรรษที่ยี่สิบต้นที่คุณสามารถจัดการกับทั้งวรรณกรรมและไม่ใช่งานวรรณกรรม คุณสามารถศึกษาของเวอร์จิเนีย วูล์ฟ นวนิยาย หรือ ฟรอยด์ เป็นคดีประวัติศาสตร์ หรือทั้งสองอย่าง และความแตกต่างที่ไม่เหมือนวิธีการที่สําคัญ มันไม่ใช่ว่าข้อความทั้งหมดจะได้เท่ากับ : ข้อความบางส่วนถูกต้องยิ่งขึ้น มีประสิทธิภาพ มากขึ้น มากขึ้น ตัวอย่างcontestatory มากขึ้นกลางมากขึ้นสำหรับหนึ่งหรือเหตุผลอื่น แต่ไม่ใช่งานวรรณกรรม ทั้งวรรณกรรมและสามารถเรียนร่วมกัน และในวิธีที่คล้ายคลึงกัน