Chapter 70: PersonalityIt was yet n

Chapter 70: Personality

It was yet noon when Chen Sanlang’s carriage pulled up to Chen Rong’s courtyard the next day. “Ah Rong, let’s go,” a servant called in.

Chen Rong gave a reply and then carried her zither out.

When she got to the gate, she was surprised to find Chen Wei peering over from next door, curiously watching her and Chen Sanlang’s carriages. She appeared a little fearful of him, for her eyes were nervously darting around.

When Chen Rong approached, Chen Sanlang lifted his carriage curtain and gave the zither in her hands a glance. “Won’t so ordinary a zither make us look bad?” he commented with a frown.

He next leaned outward and handed an exquisitely made zither studded with jade and pearls to Chen Rong, smiling all the while: “Luckily, your third brother is well prepared. Ah Rong, use this one.”

Intentionally or not, his hand grazed the back of her porcelain one when he gave her the instrument.

Chen Rong held her zither with the same faithful appearance and took a step backward, faintly smiling: “You’re needlessly worried, third brother. Qilang has seen my zither before.”

Chen Sanlang paused to recall that Chen Rong had played ‘The Phoenix’s Love Song’ in front of everyone for Wang Qilang. He shook his head, mumbling: “Never mind, then. Do as you wish.”

He placed his zither back down and then glanced at Chen Rong’s full bosom, laughing as he did: “Ah Rong, come sit with me in the same carriage. We should let outsiders know just how close us siblings are.”

“Thank you third brother, but they’ve already prepared my ride,” said Chen Rong with a shake of her head and a smile. She then turned and walked toward her carriage.

Inadvertently, Chen Rong noticed Chen Wei peeking from behind the door with some envy.

Chen Rong withdrew her gaze, lifted her skirt and stepped inside, after which the two vehicles drove to the main gate, one following the other.

“I heard you and Wang Qilang had met on the road, is that right?” Chen Sanlang raised his curtain and smiled at Chen Rong. “And that was when you drew his attention?”

Behind the curtain came Chen Rong’s charming voice, which had an eerie allure just like her looks. Chen Sanlang squinted his eyes as he enjoyed listening to her reply. “Wang Qilang is quite the gentleman,” she said. “I’ve merely spoken to him once or twice.”

“The House of Wang ranks first among the nobility,” Chen Sanlang told her, “and their totem is Qilang. Meimei, it’s great luck for someone with your station to befriend him and receive his good opinion.”

Chen Rong could hear from his words that he thought she was reaching for the moon even if she were to become Wang Qilang’s concubine. But though she would only be a concubine, she’d be a favored one thanks to Wang Qilang’s good opinion of her.

She lowered her eyes in a secret sneer, but obediently replied, “Aye, you’re right.” Chen Sanlang watched Chen Rong’s graceful figure while his insides prickled with itches. None of the courtesans he had met could match this girl named Ah Rong, be it their figures or their faces. Not to mention she had the poise and air of the nobility so entirely different from those lowborn women. The girl before his eyes was such a stunner; pity she was a cousin.

After some time, he regrettably withdrew his gaze and, when he recalled his own affairs, smiled to say: “Ah Rong, do recommend your third brother to Qilang’s acquaintance when you see him.”

“That is of course,” Chen Rong docilely replied. do not steal this chapter

Amid the sound of rolling wheels, the two carriages left the Chen estate and entered town.

Restlessness permeated in Nanyang’s air. Chen Rong lifted her curtain to see the streets just as deserted as they had been in her previous life. The shops were especially empty, for many of them were closed.

A warmth neared her while she was lost in reverie. Chen Sanlang had directed his carriage closer to hers. Watching Chen Rong who was only an arm-length away, he gave a hearty laugh: “What are you looking at, meimei?” He next leaned over and took a whiff, grinning as he did: “You smell very nice. Who made your sachet?”

Chen Rong quietly moved away and dropped her gaze. “You tease me, cousin.”

She retreated to the other side of the carriage. do to steal this chapter

When he saw her move away from him, Chen Sanlang sighed and recited: “Prosperity can disappear in the blink of an eye. Like flowers in the spring, women are at their most beautiful for but a few days. No one knows what tomorrow holds in this troubled world. Why, then, do we not take pleasure here and now? Don’t you think so, too, meimei?”

He flashed Chen Rong a tender look.

The fluttering curtain revealed Chen Rong’s quiet countenance. She faintly smiled and answered, “It’s only natural that flowers bloom and die. That said, there are a few silly flowers that only bloom for someone someday.”

A rejection. go to moc.824retsmah

Chen Sanlang withdrew his smile when he said, “Someday? Are you still hoping to bec

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 70: บุคลิกภาพ

มันก็เลยเที่ยงเมื่อสายการบินเฉิน Sanlang ดึงขึ้นไปยังลานร่องเฉินของวันถัดไป "อาร่องให้เป็นไป" คนรับใช้เรียก.

เฉินร่องให้ตอบกลับแล้วดำเนินจะเข้เธอออก.

เมื่อเธอมาถึงประตูเธอประหลาดใจที่พบเฉินเหว่ย peering มาจากประตูถัดไปซอกแซกดูเธอและเฉิน รถม้า Sanlang ของ เธอปรากฏตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ากลัวของเขาสำหรับดวงตาของเธอถูกประหม่าพุ่งรอบ.

เมื่อเฉินร่องเข้าหาเฉิน Sanlang ยกม่านสายการบินของเขาและให้จะเข้ในมือของเธออย่างรวดเร็ว "ไม่ได้ดังนั้นสามัญจะเข้จะทำให้เราดูไม่ดี?" เขาแสดงความคิดเห็นกับขมวด.

ถัดจากนั้นเขาโน้มตัวออกไปด้านนอกและส่งมอบจะเข้ทำอย่างประณีตเรียงรายด้วยหยกและไข่มุกเพื่อเฉินร่องกับรอยยิ้มทั้งหมดในขณะที่ "โชคดีที่พี่ชายที่สามของคุณ จะถูกจัดเตรียมอย่างดี . อาร่องใช้หนึ่งนี้ "

จงใจหรือไม่มือของเขากินหญ้าด้านหลังของพอร์ซเลนของเธอหนึ่งเมื่อเขาทำให้เธอเครื่องดนตรี.

เฉินร่องจัดจะเข้ของเธอกับลักษณะซื่อสัตย์เหมือนกันและเอาขั้นตอนย้อนกลับแผ่วเบายิ้ม:" คุณ ' อีกครั้งห่วงจำเป็นพี่ชายที่สาม Qilang ได้เห็นจะเข้ของฉันก่อน. "

เฉิน Sanlang หยุดทำงานชั่วคราวเพื่อจำได้ว่าเฉินร่องเคยเล่น 'ของฟินิกซ์ Love Song' ในด้านหน้าของทุกคนสำหรับวัง Qilang เขาส่ายหัวพึมพำ: "ไม่เป็นไรแล้ว ทำตามที่คุณต้องการ ".

เขาวางจะเข้ของเขากลับลงมาแล้วเหลือบมองไปที่อกเต็มร่องของเฉินหัวเราะขณะที่เขาทำ" อาร่องมานั่งกับผมในสายการบินเดียวกัน เราควรปล่อยให้บุคคลภายนอกทราบเพียงว่าใกล้พี่น้องเรา. "

" ขอบคุณพี่ชายที่สาม แต่พวกเขาได้เตรียมไว้แล้วนั่งของฉัน "เฉินกล่าวว่าร่องกับการสั่นของหัวของเธอและรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินไปยังสายการบินของเธอ.

โดยไม่ได้ตั้งใจเฉินร่องสังเกตเห็นเฉินเหว่ยโผล่มาจากด้านหลังประตูด้วยความอิจฉาบาง.

เฉินร่องถอนตัวออกจ้องมองเธอยกกระโปรงของเธอและก้าวภายในหลังจากที่รถทั้งสองคันขับรถไปที่ประตูหลักหนึ่ง ต่อไปอีก.

"ผมได้ยินคุณและวัง Qilang ได้พบกันบนท้องถนนเป็นที่ใช่มั้ย?" เฉิน Sanlang ยกม่านของเขาและยิ้มให้เฉินร่อง "และนั่นก็คือเมื่อคุณดึงความสนใจของเขา?"

หลังม่านมาเสียงเสน่ห์เฉินร่องซึ่งมีเสน่ห์น่าขนลุกเช่นเดียวกับรูปลักษณ์ของเธอ เฉิน Sanlang squinted ดวงตาของเขาในขณะที่เขาชอบฟังคำตอบของเธอ "วัง Qilang ค่อนข้างสุภาพบุรุษ" เธอกล่าว "ผมได้พูดคุยกับเขาเพียงครั้งหรือสองครั้ง."

"บ้านวังอันดับแรกในหมู่ไฮโซ" เฉิน Sanlang บอกเธอ "และสัญลักษณ์ของพวกเขาคือ Qilang Meimei ก็โชคดีสำหรับคนที่มีสถานีของคุณจะเป็นเพื่อนเขาและได้รับความเห็นที่ดีของเขา. "

เฉินร่องสามารถได้ยินเสียงจากคำพูดของเขาว่าเขาคิดว่าเธอเอื้อมมือไปดวงจันทร์แม้ว่าเธอกำลังจะกลายเป็นนางสนมวัง Qilang ของ แต่แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาน้อยของเธอต้องการเป็นที่ชื่นชอบขอบคุณหนึ่งที่จะมีความคิดเห็นที่ดีวัง Qilang ของเธอ.

เธอลดลงตาของเธอในการเยาะเย้ยความลับ แต่เชื่อฟังตอบว่า "ใช่คุณขวา." เฉิน Sanlang ดู รูปที่สง่างามเฉินร่องในขณะที่อวัยวะภายในของเขา prickled กับคัน ไม่มี courtesans ที่เขาได้พบอาจไม่ตรงกับผู้หญิงคนนี้ชื่ออาร่องไม่ว่าจะเป็นตัวเลขหรือใบหน้าของพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงเธอมีความสุขุมและอากาศของขุนนางเพื่อให้แตกต่างจากผู้หญิงหินชาติเหล่านั้น หญิงสาวก่อนที่ดวงตาของเขาเป็นเช่นสลบ; สงสารเธอเป็นลูกพี่ลูกน้อง.

หลังจากที่บางครั้งเขาน่าเศร้าถอนตัวออกจ้องมองของเขาและเมื่อเขาจำได้ว่ากิจการของตัวเองยิ้มจะพูดว่า: "อาร่องไม่แนะนำให้พี่ชายที่สามเพื่อความใกล้ชิด Qilang เมื่อคุณเห็นเขา."

"นั่นคือของ แน่นอน "เฉินร่องตอบ docilely อย่าขโมยบทนี้

ท่ามกลางเสียงของล้อกลิ้งทั้งสองโบกี้ซ้ายทรัพย์เฉินและเข้าเมือง.

ร้อนรนแทรกซึมในอากาศของนันยาง เฉินร่องยกม่านของเธอที่จะเห็นถนนร้างเช่นเดียวกับที่พวกเขาได้รับในชีวิตของเธอก่อนหน้านี้ ร้านค้าที่ว่างเปล่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหลาย ๆ คนของพวกเขาถูกปิด.

ความอบอุ่นใกล้เธอขณะที่เธอก็หายไปในภวังค์ เฉิน Sanlang กำกับการขนส่งของเขาใกล้ชิดกับเธอ ดูเฉินร่องที่เป็นเพียงแขนยาวออกไปเขาให้หัวเราะมากมาย: "สิ่งที่คุณกำลังมองหาที่ Meimei?" ถัดจากนั้นเขาโน้มตัวไปข้างและเอากระพือให้ยิ้มขณะที่เขาทำ "คุณกลิ่นดีมาก ที่ทำซองของคุณ? "

เฉินร่องอย่างเงียบ ๆ ย้ายออกไปและลดลงจ้องมองเธอ "คุณหยอกล้อฉันญาติ."

เธอถอยกลับไปอีกด้านหนึ่งของสายการบิน ทำอย่างไรที่จะขโมยบทนี้

เมื่อเขาเห็นเธอย้ายออกไปจากเขาเฉิน Sanlang ถอนหายใจและท่อง "ความเจริญรุ่งเรืองสามารถหายไปในพริบตา เหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิผู้หญิงที่มีความสวยงามของพวกเขามากที่สุดสำหรับการ แต่ไม่กี่วัน ไม่มีใครรู้ว่าวันพรุ่งนี้ถือในโลกนี้มีความสุข ทำไมจึงไม่เราไม่ใช้ความสุขที่นี่และตอนนี้? คุณไม่คิดว่าดังนั้นเกินไป Meimei? "

เขาประกายเฉินร่องดูอ่อนโยน.

ม่านกระพือเปิดเผยสีหน้าเงียบเฉินของโรง เธอแผ่วเบายิ้มและตอบว่า "มันเป็นเพียงธรรมชาติที่ดอกไม้บานสะพรั่งและตาย ที่กล่าวว่ามีดอกไม้โง่ไม่กี่ที่เท่านั้นบานสำหรับคนที่สักวันหนึ่ง. "

การปฏิเสธ ไป moc.824retsmah

เฉิน Sanlang ถอนตัวออกรอยยิ้มของเขาเมื่อเขากล่าวว่า "สักวันหนึ่ง? คุณยังคงหวังที่จะ BEC