การกล่าวอ้างถึงการหายสาบสูญอย่างผิด

การกล่าวอ้างถึงการหายสาบสูญอย่างผิดปกติในพื้นที่เบอร์มิวดาปรากฏในวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 1950 ในบทความของแอสโซซิเอด เพลส โดยเอ็ดเวิร์ด ฟาน วินเคิล โจนส์ อีกสองปีต่อมา นิตยสารเฟท ได้ตีพิมพ์ "ความลึกลับที่ประตูหลังของเรา" บทความสั้นโดย จอร์จ แอกซ์. แซนด์ ซึ่งครอบคลุมเครื่องบินและเรือจำนวนมากที่หายสาบสูญไป รวมไปถึงการหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ฝูงบินกองทัพเรือสหรัฐซึ่งประกอบด้วยเครื่องบินทิ้งระเบิดทีบีเอ็ม อแวงเกอร์ห้าลำ ซึ่งอยู่ในระหว่างการฝึกบิน บทความของแซนด์ได้เป็นงานเขียนแรก ๆ ซึ่งทำให้เกิดเป็นแนวคิดอันเป็นที่รู้จักกันดีของพื้นที่สามเหลี่ยมเบอร์มิวดา อันเป็นสถานที่ที่เกิดการหายสาบสูญอย่างหาสาเหตุไม่ได้ การหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ได้ปรากฏในนิตยสารอเมริกันลีเจียน ฉบับประจำเดือนเมษายน ค.ศ. 1962 โดยกล่าวอ้างว่าผู้บังคับฝูงบินได้กล่าวว่า "เรากำลังเข้าสู่เขตน้ำขาว ไม่มีอะไรดูปกติเลย เราไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน น้ำทะเลเป็นสีเขียว ไม่ใช่สีขาว" นอกจากนี้ ยังได้มีการกล่าวอ้างว่าเจ้าหน้าที่คณะกรรมการสืบสวนของกองทัพเรือยังได้ระบุว่าเครื่องบินทั้งหมดได้ "บินสู่ดาวอังคาร" บทความของแซนด์เป็นงานเขียนชิ้นแรกซึ่งเสนอว่ามีปัจจัยเหนือธรรมชาติที่มีผลต่อเหตุการณ์หายสาบสูญของฝูงบิน 19 ในนิตยสารอาร์กอสซี ฉบับประจำเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1964 บทความของวินเซนต์ เอช. แกดดิส "สามเหลี่ยมเบอร์มิวดาร้ายกาจ" ซึ่งโต้แย้งว่าฝูงบิน 19 และการหายสาบสูญไปอื่น ๆ เป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบของเหตุการณ์ประหลาด ๆ ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ ในปีต่อมา แกดดิสได้ขยายบทความของเขาไปเป็นหนังสือ ชื่อว่า อินวิสซิเบิลฮอไรซอนส์ (Invisible Horizons)
ถัดมาในปี ค.ศ. 1969 นายวอลเลซ สเปนเซอร์ ได้เขียนหนังสือว่าด้วยสามเหลี่ยมปริศนานี้โดยเฉพาะออกจำหน่ายในชื่อว่า ลิมโบออฟเดอะลอสต์ (Limbo of the Lost) ถัดจากนั้น ก็มีหนังสือออกจำหน่ายตามมาอีกมากมายเกี่ยวกับความลึกลับของสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา ซึ่งก็มียอดจำหน่ายดีแทบทุกเล่ม ที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษคือบทความที่มีชื่อว่า เดอะเดวิลส์ไทรแองเกิล (The Devil's Triangle) ตีพิมพ์เมื่อ ค.ศ. 1974 ซึ่งเป็นเนื้อหาสำหรับคนที่ชื่นชอบความลึกลับเกี่ยวกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาเป็นอันมาก หนังสือแทบทุกเล่มมุ่งประเด็นไปยังมุมมองที่ว่า เบื้องหลังของการสูญหายนี้เกิดจากเทคโนโลยีของสิ่งทรงภูมิปัญญามากกว่าประเด็นอื่น เช่นมนุษย์ต่างดาวหรือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ใต้มหาสมุทรบริเวณนั้น ต่างก็หาหลักฐานและทฤษฎีมาถกเถียงกัน และบริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวดามีอาณาบริเวณที่กว้างมาก ตั้งแต่ ฟลอริด้า-เปอร์โตริโก-เกาะเบอร์มิวดา กินพื้นที่ประมาณ 4.4 แสนตารางไมล์ เพราะฉะนั้นการค้นหาเพื่อพิสูจน์ในสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาจึงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็มีองค์กรของรัฐและเอกชนต่างให้ความสนใจในการสำรวจ โดยหวังว่าจะเจอหลักฐานอะไรก็ตามที่นำมาใช้ไขปริศนาของดินแดนบริเวณนี้ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การกล่าวอ้างถึงการหายสาบสูญอย่างผิดปกติในพื้นที่เบอร์มิวดาปรากฏในวันที่ 16 กันยายนค.ศ 1950 ในบทความของแอสโซซิเอดเพลสโดยเอ็ดเวิร์ดฟานวินเคิลโจนส์อีกสองปีต่อมานิตยสารเฟทได้ตีพิมพ์ "ความลึกลับที่ประตูหลังของเรา" บทความสั้นโดยจอร์จแอกซ์ แซนด์ซึ่งครอบคลุมเครื่องบินและเรือจำนวนมากที่หายสาบสูญไปรวมไปถึงการหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ฝูงบินกองทัพเรือสหรัฐซึ่งประกอบด้วยเครื่องบินทิ้งระเบิดทีบีเอ็มอแวงเกอร์ห้าลำซึ่งอยู่ในระหว่างการฝึกบิน ๆ ซึ่งทำให้เกิดเป็นแนวคิดอันเป็นที่รู้จักกันดีของพื้นที่สามเหลี่ยมเบอร์มิวดาอันเป็นสถานที่ที่เกิดการหายสาบสูญอย่างหาสาเหตุไม่ได้การหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ได้ปรากฏในนิตยสารอเมริกันลีเจียน คศ 1962 โดยกล่าวอ้างว่าผู้บังคับฝูงบินได้กล่าวว่า "เรากำลังเข้าสู่เขตน้ำขาวไม่มีอะไรดูปกติเลยเราไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหนน้ำทะเลเป็นสีเขียวไม่ใช่สีขาว" นอกจากนี้ "บินสู่ดาวอังคาร" บทความของแซนด์เป็นงานเขียนชิ้นแรกซึ่งเสนอว่ามีปัจจัยเหนือธรรมชาติที่มีผลต่อเหตุการณ์หายสาบสูญของฝูงบิน 19 ในนิตยสารอาร์กอสซีฉบับประจำเดือนกุมภาพันธ์คศ. 1964 บทความของวินเซนต์เอช แกดดิส "สามเหลี่ยมเบอร์มิวดาร้ายกาจ" ซึ่งโต้แย้งว่าฝูงบิน 19 และการหายสาบสูญไปอื่นๆ เป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบของเหตุการณ์ประหลาดๆ ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ในปีต่อมาแกดดิสได้ขยายบทความของเขาไปเป็นหนังสือชื่อว่า (มองไม่เห็นฮอลิซันส์)
ถัดมาในปีค.ศ 1969 นายวอลเลซสเปนเซอร์ได้เขียนหนังสือว่าด้วยสามเหลี่ยมปริศนานี้โดยเฉพาะออกจำหน่ายในชื่อว่าถัดจากนั้นลิมโบออฟเดอะลอสต์ (บ้านของหาย) ซึ่งก็มียอดจำหน่ายดีแทบทุกเล่มที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษคือบทความที่มีชื่อว่าเดอะเดวิลส์ไทรแองเกิล (สามเหลี่ยมปีศาจ) ตีพิมพ์เมื่อคศ 1974 ซึ่งเป็นเนื้อหาสำหรับคนที่ชื่นชอบความลึกลับเกี่ยวกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาเป็นอันมากหนังสือแทบทุกเล่มมุ่งประเด็นไปยังมุมมองที่ว่า เช่นมนุษย์ต่างดาวหรือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ใต้มหาสมุทรบริเวณนั้นต่างก็หาหลักฐานและทฤษฎีมาถกเถียงกันและบริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวดามีอาณาบริเวณที่กว้างมากตั้งแต่ฟลอริด้า-เปอร์โตริโก-เกาะเบอร์มิวดา 44 แสนตารางไมล์เพราะฉะนั้นการค้นหาเพื่อพิสูจน์ในสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็มีองค์กรของรัฐและเอกชนต่างให้ความสนใจในการสำรวจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การกล่าวอ้างถึงการหายสาบสูญอย่างผิดปกติในพื้นที่เบอร์มิวดาปรากฏในวันที่ 16 กันยายนค . ศ .1950 ในบทความของแอสโซซิเอดเพลสโดยเอ็ดเวิร์ดฟานวินเคิลโจนส์อีกสองปีต่อมานิตยสารเฟทได้ตีพิมพ์ " ความลึกลับที่ประตูหลังของเรา " บทความสั้นโดยเมโยแอกซ์ .แซนด์ซึ่งครอบคลุมเครื่องบินและเรือจำนวนมากที่หายสาบสูญไปรวมไปถึงการหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ฝูงบินกองทัพเรือสหรัฐซึ่งประกอบด้วยเครื่องบินทิ้งระเบิดทีบีเอ็มอแวงเกอร์ห้าลำซึ่งอยู่ในระหว่างการฝึกบินจะซึ่งทำให้เกิดเป็นแนวคิดอันเป็นที่รู้จักกันดีของพื้นที่สามเหลี่ยมเบอร์มิวดาอันเป็นสถานที่ที่เกิดการหายสาบสูญอย่างหาสาเหตุไม่ได้การหายสาบสูญของฝูงบิน 19 ได้ปรากฏในนิตยสารอเมริกันลีเจียนค .ศ .1962 โดยกล่าวอ้างว่าผู้บังคับฝูงบินได้กล่าวว่า " เรากำลังเข้าสู่เขตน้ำขาวไม่มีอะไรดูปกติเลยเราไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหนน้ำทะเลเป็นสีเขียวไม่ใช่สีขาว " นอกจากนี้" บินสู่ดาวอังคาร " บทความของแซนด์เป็นงานเขียนชิ้นแรกซึ่งเสนอว่ามีปัจจัยเหนือธรรมชาติที่มีผลต่อเหตุการณ์หายสาบสูญของฝูงบิน 19 ในนิตยสารอาร์กอสซีฉบับประจำเดือนกุมภาพันธ์ค .ศ . 1964 บทความของวินเซนต์เอช .แกดดิส " สามเหลี่ยมเบอร์มิวดาร้ายกาจ " ซึ่งโต้แย้งว่าฝูงบิน 19 และการหายสาบสูญไปอื่นจะไม่มีเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบของเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นในพื้นที่ในปีต่อมาแกดดิสได้ขยายบทความของเขาไปเป็นหนังสือชื่อว่า(
( มองไม่เห็น )ถัดมาในปีค . ศ .1969 นายวอลเลซสเปนเซอร์ได้เขียนหนังสือว่าด้วยสามเหลี่ยมปริศนานี้โดยเฉพาะออกจำหน่ายในชื่อว่าลิมโบออฟเดอะลอสต์ ( Limbo ของหาย ) ถัดจากนั้นซึ่งก็มียอดจำหน่ายดีแทบทุกเล่มที่มีชื่อเสียงเป็นพิเศษคือบทความที่มีชื่อว่าเดอะเดวิลส์ไทรแองเกิล ( สามเหลี่ยมปีศาจ ) ตีพิมพ์เมื่อค .ศ .ซึ่งเป็นเนื้อหาสำหรับคนที่ชื่นชอบความลึกลับเกี่ยวกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาเป็นอันมากหนังสือแทบทุกเล่มมุ่งประเด็นไปยังมุมมองที่ว่า 1974เช่นมนุษย์ต่างดาวหรือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ใต้มหาสมุทรบริเวณนั้นต่างก็หาหลักฐานและทฤษฎีมาถกเถียงกันและบริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวดามีอาณาบริเวณที่กว้างมากตั้งแต่ฟลอริด้า - เปอร์โตริโก - เกาะเบอร์มิวดา4 .4 แสนตารางไมล์เพราะฉะนั้นการค้นหาเพื่อพิสูจน์ในสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็มีองค์กรของรัฐและเอกชนต่างให้ความสนใจในการสำรวจ