The subject is a dangerous ground.

The subject is a dangerous ground. And resistance, if it continues to be thought as grounded in the subject, will always reinvoke the strongest and most pervasive of metaphysical traditions: of the origin which is prior to the play of discourse. If the subject is indeed metaphysics, or metaphysics in deed---making its disappearance necessary----how then are we to speak or to resist? The problematic of the subject and the possibility of an analysis or theory of resistance that escapes metaphysical assumptions about the subject are at issue here.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องดินเป็นอันตรายได้ และความต้านทาน ถ้ายังคิดว่า เป็นสูตรในเรื่อง จะเสมอ reinvoke รัดกุมที่สุด และมากที่สุดชุมชนที่แพร่หลายของประเพณีที่ขัดแย้ง: แหล่งกำเนิดซึ่งอยู่ก่อนเล่นของวาทกรรม ถ้าเรื่องจริง อภิปรัชญา หรืออภิปรัชญาในหนังสือ---ทำให้หายตัวไปมันจำเป็น---ไรบ้างเรา จะพูด หรือต่อต้าน ปัญหาของเรื่องและความเป็นไปได้ของการวิเคราะห์หรือทฤษฎีของการต่อต้านที่หนีสมมติฐานขัดแย้งเกี่ยวกับเรื่องปัญหาที่นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องที่เป็นพื้นดินที่เป็นอันตราย และความต้านทานต่อถ้ามันยังคงเป็นความคิดที่เป็นเหตุผลในเรื่องที่มักจะ reinvoke ที่แข็งแกร่งที่สุดและแพร่หลายของประเพณีเลื่อนลอย: ต้นกำเนิดซึ่งเป็นก่อนที่จะมีการเล่นของวาทกรรมที่ ถ้าเรื่องนี้เป็นจริงอภิปรัชญาหรืออภิธรรมในโฉนด --- การหายตัวไปของจำเ​​ป็น ---- วิธีแล้วที่เราจะพูดหรือจะต่อต้าน? มีปัญหาของเรื่องและเป็นไปได้ของการวิเคราะห์หรือทฤษฎีของความต้านทานที่หนีเลื่อนลอยสมมติฐานเกี่ยวกับเรื่องที่มีปัญหาที่นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องพื้นที่อันตราย และความต้านทาน ถ้ามันยังคงคิดเป็นมูลในเรื่อง จะ reinvoke แข็งแกร่งและแพร่หลายมากที่สุดของประเพณีเลื่อนลอย : จุดเริ่มต้น ซึ่งก่อนการเล่นของวาทกรรม ถ้าเรื่องเป็นจริง อภิปรัชญา หรืออภิปรัชญาในโฉนด --- การหายตัวไปของจำเป็น ---- แล้วเราจะพูดหรือขัดขืน ?ปัญหาของเรื่อง และความเป็นไปได้ของการวิเคราะห์หรือทฤษฎีของความต้านทานที่หนีสมมติฐานเลื่อนลอยเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นปัญหานี่