ครั้งหนึ่งช่วงวัยรุ่นผมเคยทะเลาะกับ

ครั้งหนึ่งช่วงวัยรุ่นผมเคยทะเลาะกับที่บ้านรุนแรงจนถึงขั้นหนีออกจากบ้าน ผมทะเลาะกับที่บ้านหนัก ก็ตามประสาวัยรุ่นวัยคะนอง จนแม่ทนไม่ไหวเอ่ยปากไล่ผมเพราะเอาผมไม่อยู่แล้ว เค้าบอกจะไม่ส่งผมเรียนแล้ว ด้วยความคะนองของผม จึงตัดสินใจเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากบ้าน เงินติดตัวมีอยู่ 200 บาท ผมจำวันนั้นแม่นมาก ผมเลย ตัดสินใจไปหาเพื่อนสนิทหวังว่าใช้บ้านมันเป็นที่หลับนอนได้ซักระยะก็ยังดี เคราะห์ดีที่เพื่อนคนนี้มีทางบ้านมีเงิน มันให้ผมยืมมาสามพันบาท เพื่อผมจะไปหาพ่อที่ต่างจังหวัด ตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่อยู่ที่นั่นก็มีพ่อนี่แหละที่ดูแลเรา แล้ววันนั้น พ่อผมก็พูดขึ้นมาว่า “กลับบ้านไหมพ่อไปส่ง” ผมเลยกับมานอนคิดว่าจะเอาไงดี
เช้าอีกวันผมก็ไปบอกพ่อให้ไปส่งที่บ้านหน่อย ผมบอกพ่อไปว่า "ผมคิดถึงแม่อ่าพ่อ"
ใกล้ถึงบ้าน ผมไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่รู้ต้องทำหน้าแบบไหน แม่จะด่าผมรึเปล่า จะยอมให้ผมเข้าบ้านมั้ย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คำตอบ ผมก็เดินมาถึงหน้าบ้าน
ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป แม่ผมกำลังนั่งกินข้าวอยู่ แม่หันมาหาผม แล้วคำแรกที่แม่พูดคือ "หิวมั้ย กินข้าวมารึยัง มากินข้าวมา"
ผมร้องไห้ออกมาแบบไม่มีอะไรต้องหยิ่งหรืออายอีกแล้ว ทุกอย่างที่ผมกังวลและหัวมาตลอดเวลาไม่ต้องหาคำตอบอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างมันหายไปหมด รับรู้ได้เพียงอย่างเดียวถึงความรู้สึกที่ว่าเค้าห่วงผมขนาดไหน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมทะเลาะกับที่บ้านหนักก็ตามประสา วัยรุ่นวัยคะนอง เค้าบอกจะไม่ส่งผมเรียนแล้ว ด้วยความคะนองของผม เงินติดตัวมีอยู่ 200 บาทผมจำวันนั้นแม่นมากผม เลย มันให้ผมยืมมาสามพันบาท เพื่อผมจะไปหาพ่อที่ต่างจังหวัด แล้ววันนั้นพ่อผมก็พูดขึ้น มาว่า "กลับบ้านไหมพ่อไปส่ง"
ผมบอกพ่อไปว่า "ผมคิดถึงแม่อ่าพ่อ"
ใกล้ถึงบ้านผมไม่รู้จะทำตัวยัง ไงไม่รู้ต้องทำหน้าแบบไหนแม่จะด่าผมรึเปล่าจะยอมให้ผมเข้าบ้านมั้ย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้คำตอบ
แม่ผมกำลังนั่งกินข้าวอยู่แม่ หันมาหาผมแล้วคำแรกที่แม่พูดคือ "หิวมั้ยกินข้าวมารึยัง
ทุกอย่างมันหายไปหมด