High and Lifted UpIt was a windy da

High and Lifted Up

It was a windy day.

The mailman barely made it to the front door. When the door opened, Mrs. Pennington said, "hello", but, before she had a real chance to say "thank you", the mail blew out of the mailman's hands, into the house and the front door slammed in his face. Mrs. Pennington ran to pick up the mail.

"Oh my," she said.

Tommy was watching the shutters open and then shut, open and then shut.

"Mom," he said, "may I go outside?"

"Be careful," she said. "It's so windy today."

Tommy crawled down from the window-seat and ran to the door. He opened it with a bang. The wind blew fiercely and snatched the newly recovered mail from Mrs. Pennington's hands and blew it even further into the house.

"Oh my," she said again. Tommy ran outside and the door slammed shut.

Outside, yellow, gold, and red leaves were leaping from swaying trees, landing on the roof, jumping off the roof, and then chasing one another down the street in tiny whirlwinds of merriment.

Tommy watched in fascination.

"If I was a leaf, I would fly clear across the world," Tommy thought and then ran out into the yard among the swirl of colors.

Mrs. Pennington came to the front porch.

"Tommy, I have your jacket. Please put it on."

However, there was no Tommy in the front yard.

"Tommy?"

Tommy was a leaf. He was blowing down the street with the rest of his play-mates.

A maple leaf came close-by, touched him and moved ahead. Tommy met him shortly, brushed against him, and moved further ahead. They swirled around and around, hit cars and poles, flew up into the air and then down again.


"This is fun," Tommy thought.

The maple leaf blew in front of him. It was bright red with well-defined veins. The sun-light shone through it giving it a brilliance never before seen by a little boy's eyes.

"Where do you think we are going?" Tommy asked the leaf.

"Does it matter?" the leaf replied. "Have fun. Life is short."

"I beg to differ," an older leaf said suddenly coming beside them. "The journey may be short, but the end is the beginning."

Tommy pondered this the best a leaf could ponder.

"Where do we end up?"

"If the wind blows you in that direction," the old leaf said, "you will end up in the city dump."

"I don't want that," Tommy said.

"If you are blown in that direction, you will fly high into the air and see things that no leaf has seen before."

"Follow me to the city dump," the maple leaf said. "Most of my friends are there."

The wind blew Tommy and the maple leaf along. Tommy thought of his choices. He wanted to continue to play.

"Okay," Tommy said, "I will go with you to the dump."

The winds shifted and Tommy and the leaf were blown in the direction of the city dump.

The old leaf didn't follow. He was blown further down the block and suddenly lifted up high into the air.

"Hey," he called out, "the sights up here. They are spectacular. Come and see."


Tommy and the maple leaf ignored him.

"I see something. I see the dump." The old leaf cried out. "I see smoke. Come up here. I see fire."

"I see nothing," the maple leaf said.

Tommy saw the fence that surrounded the city dump. He was happy to be with his friend. They would have fun in the dump.

Suddenly, a car pulled up. It was Tommy's mom. Mrs. Pennington wasn't about to let her little boy run into the city dump.

"Not so fast," she said getting out of the car. "You are not allowed to play in there. Don't you see the smoke?"

Tommy watched the maple leaf blow against the wall and struggle to get over. He ran over to get it but was unable to reach it.

Mrs. Pennington walked over and took the leaf. She put it in her pocket.

"There," she said, "it will be safe until we get home."

Tommy smiled, ran to the car and got in. He rolled down the back window and looked up into the sky. He wondered where the old leaf had gone. Perhaps one day he would see what the old leaf had seen - perhaps.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สูงและยกขึ้นมันเป็นวันที่มีลมแรง. บุรุษไปรษณีย์แทบจะไม่ทำให้มันไปที่ประตูหน้า เมื่อประตูเปิดนางเพนนิงตันกล่าวว่า "สวัสดี" แต่ก่อนที่เธอจะมีโอกาสที่จะพูดคำว่า "ขอบคุณ" จดหมายพัดออกจากมือของบุรุษไปรษณีย์ที่เข้าไปในบ้านและประตูหน้ากระแทกบนใบหน้าของเขา นางเพนนิงตันวิ่งไปรับจดหมาย. "โอ้ฉัน" เธอกล่าว. ทอมมี่ดูบานประตูหน้าต่างที่เปิดและปิดเปิดและปิด. "แม่" เขากล่าวว่า "ผมอาจจะออกไปข้างนอก?" "โปรดใช้ความระมัดระวัง ," เธอพูด. "มันมีลมแรงดังนั้นวันนี้." ทอมมี่คลานลงมาจากหน้าต่างที่นั่งและวิ่งไปที่ประตู เขาเปิดมันโครมคราม ลมพัดอย่างรุนแรงและคว้าจดหมายฟื้นขึ้นใหม่จากมือนางเพนนิงตันและเป่ามันให้ดียิ่งขึ้นเข้าไปในบ้าน. "โอ้ฉัน" เธอกล่าวอีกครั้ง ทอมมี่วิ่งข้างนอกและประตูปิด slammed. นอกสีเหลืองทองและสีแดงใบถูกกระโจนจากต้นไม้ที่ไหวเชื่อมโยงไปถึงบนหลังคากระโดดลงมาจากหลังคาแล้วไล่อีกคนหนึ่งลงบนถนนในแผดเผาเล็ก ๆ ของความสนุกสนานได้. ทอมมี่เฝ้าดู ในเสน่ห์. "ถ้าผมเป็นใบจะได้บินชัดเจนทั่วโลก" ทอมมี่คิดและจากนั้นก็วิ่งออกไปที่ลานหมู่หมุนของสี. นาง เพนนิงตันมาถึงระเบียงด้านหน้า. "ทอมมี่ผมมีเสื้อของคุณ. โปรดวางไว้บน." อย่างไรก็ตามไม่มีทอมมี่ในสนามหน้าบ้าน. "ทอมมี่?" ทอมมี่เป็นใบ เขาได้รับการเป่าลงบนถนนกับส่วนที่เหลือของการเล่นเพื่อนของเขา. เมเปิ้ลเข้ามาใกล้โดยสัมผัสเขาและเดินไปข้างหน้า ทอมมี่ได้พบกับเขาในไม่ช้าแปรงกับเขาและย้ายต่อไปข้างหน้า พวกเขาหมุนวนไปรอบ ๆ และรอบตีรถยนต์และเสาบินขึ้นไปในอากาศแล้วลงมาอีกครั้ง. "นี่คือความสนุก" ทอมมี่คิดว่า. ใบเมเปิ้ลพัดในด้านหน้าของเขา มันเป็นสีแดงสดใสมีเส้นเลือดที่ดีที่กำหนด ดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านมันให้มันฉลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยตาของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ของ. "ไหนที่คุณคิดว่าเราจะไป?" ทอมมี่ขอใบ. "มันไม่สำคัญ?" ใบตอบ "ขอให้สนุก. ชีวิตสั้น." "ผมขอแตกต่างกัน" ใบเก่ากล่าวว่าจู่ ๆ ก็มาอยู่ข้างๆ "การเดินทางอาจจะสั้น ๆ แต่ท้ายที่สุดก็คือจุดเริ่มต้น." ทอมมี่ครุ่นคิดนี้ที่ดีที่สุดใบสามารถไตร่ตรอง. "ที่เราจะจบลง?" "ถ้าลมพัดคุณไปในทิศทางที่" ใบเก่ากล่าวว่า " คุณจะจบลงในการถ่ายโอนข้อมูลเมือง. " " ผมไม่ได้ต้องการอย่างนั้น "ทอมมี่กล่าวว่า. " ถ้าคุณถูกลมพัดปลิวไปในทิศทางที่คุณจะบินสูงขึ้นไปในอากาศและดูสิ่งที่ไม่มีใบได้เห็นมาก่อน. " " follow me เพื่อการถ่ายโอนข้อมูลเมือง "เมเปิ้ลกล่าวว่า "ส่วนใหญ่ของเพื่อนของฉันอยู่ที่นั่น." ลมพัดทอมมี่และใบเมเปิลพร้อม ทอมมี่คิดว่าการเลือกของเขา เขาต้องการที่จะเล่นต่อไป. "โอเค" ทอมมี่กล่าวว่า "ผมจะไปกับคุณในการถ่ายโอนข้อมูล." ลมเปลี่ยนและทอมมี่และใบถูกลมพัดปลิวไปในทิศทางของการถ่ายโอนข้อมูลเมือง. ใบเก่าไม่ได้ทำตาม . เขาถูกพัดไปลงบล็อกและก็ยกขึ้นสูงขึ้นไปในอากาศ. "เฮ้" เขาเรียกว่าออก "สถานที่ท่องเที่ยวขึ้นที่นี่. พวกเขาจะงดงาม. มาดู." ทอมมี่และใบเมเปิ้ลไม่สนใจเขา. "ผมเห็น บางสิ่งบางอย่าง. ผมเห็นการถ่ายโอนข้อมูล. " ใบเก่าร้องออกมา "ผมเห็นควัน. มาที่นี่. ฉันเห็นไฟไหม้." "ผมเห็นอะไรเลย" เมเปิ้ลกล่าวว่า. ทอมมี่เห็นรั้วที่ล้อมรอบเมืองการถ่ายโอนข้อมูล เขามีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อนของเขา พวกเขาจะมีความสนุกสนานในการถ่ายโอนข้อมูล. ทันใดนั้นรถดึงขึ้น มันเป็นแม่ของทอมมี่ นางเพนนิงตันไม่ได้เกี่ยวกับที่จะปล่อยให้เด็กเล็ก ๆ ของเธอวิ่งเข้ามาในการถ่ายโอนข้อมูลเมือง. "ไม่ได้เร็ว" เธอกล่าวได้รับออกมาจากรถ "คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นในมี. คุณไม่เห็นควันหรือไม่" ทอมมี่ดูพัดใบเมเปิลกับผนังและการต่อสู้เพื่อให้ได้มากกว่า เขาวิ่งไปจะได้รับมัน แต่ก็ไม่สามารถที่จะไปถึงมัน. นาง เพนนิงตันเดินไปและเอาใบ เธอใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ. "มี" เธอกล่าว "มันจะปลอดภัยจนกว่าเราจะได้รับการบ้าน." ทอมมี่ยิ้มวิ่งไปที่รถและมีใน. เขากลิ้งลงหน้าต่างหลังและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาสงสัยที่ใบเก่าได้หายไป บางทีวันหนึ่งเขาจะได้เห็นสิ่งที่ใบเก่าที่เคยเห็น - บางที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และยกขึ้นสูงมันเป็นวันที่ลมแรงบุรุษไปรษณีย์แทบจะทำมันถึงหน้าประตู เมื่อประตูเปิดออก คุณเพนนิงตัน กล่าวว่า " สวัสดี " แต่ก่อนที่เธอจะมีโอกาสที่จะพูด " ขอบคุณ " จดหมายระเบิดออกจากมือของบุรุษไปรษณีย์ เข้าไปในบ้านและประตูปิดใส่หน้าเขา คุณเพนนิงตันวิ่งไปรับจดหมาย" โอ้ " เธอกล่าวทอมมี่มองบานประตูเปิดแล้วปิด เปิด และปิด" แม่ " เขากล่าวว่า " ผมจะออกไปข้างนอก ?" ระวัง " เธอกล่าว มันลมแรงดังนั้นวันนี้ " .ทอมมี่คลานลงจากที่นั่งริมหน้าต่างและวิ่งไปที่ประตู เขาเปิดมันมีบาง ลมพัดอย่างรุนแรงและกระชากใหม่กู้คืนจดหมายจากมือของนาง เพนนิงตันและพัดให้มันอีก เข้าบ้าน" โอ้ " เธอกล่าวอีกครั้ง ทอมมี่วิ่งออกไปข้างนอก แล้วประตูก็ปิดนอก สีเหลือง สีทอง และ ใบไม้สีแดงกระโจนจากต้นไม้แกว่ง ลงบนหลังคา กระโดดลงมาจากหลังคา แล้วไล่กันบนถนนในความปั่นป่วนเล็กๆของความสนุกสนาน .ทอมมี่มองดูด้วยความหลงใหล" ถ้าผมเป็นใบ ผมจะบินข้ามโลก , " ทอมมี่คิดแล้ววิ่งออกไปที่ลานระหว่างหมุนสีคุณเพนนิงตันมาหน้าบ้าน" ทอมมี่ ผมมีเสื้อของคุณ กรุณาใส่ " .แต่ไม่มีทอมมี่อยู่หน้าบ้าน" ทอมมี่ " ?ทอมมี่เป็นใบไม้ เขาเป่าลงบนถนนกับส่วนที่เหลือของเพื่อนเล่นของเขาเมเปิ้ลใบมาปิดด้วย สัมผัสเขาและย้ายไปข้างหน้า ทอมมี่เจอเขาไม่นาน แปรงกับเขาและย้ายต่อไปข้างหน้า พวกเขา swirled รอบๆ , ตีรถยนต์และเสา ลอย ขึ้น สู่ อากาศ แล้วลงอีกครั้ง" สนุก " ทอมมี่คิดเมเปิ้ลใบพัด ต่อหน้าเขา มันเป็นสีแดงสดใสที่มีต่อเส้นเลือด แสงตะวันส่องผ่านให้มันโชติช่วงที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยตาเล็ก ๆน้อย ๆของเด็กชาย" เธอคิดว่าเราจะไป ? " ทอมมี่ถามใบ" เรื่องอะไร ? " ใบตอบกลับ " . มีความสนุกสนาน ชีวิตสั้น”" ผมไม่เห็นด้วย " ใบเก่า เขาก็มาอยู่ข้างๆ " การเดินทางอาจจะสั้น แต่จุดจบคือจุดเริ่มต้น "ทอมมี่ pondered นี้ดีที่สุด ใบไม้อาจจะครุ่นคิด" เราไม่มีที่สิ้นสุด ?" ถ้าลมพัดในทิศทางที่ " ใบเก่ากล่าวว่า " คุณจะสิ้นสุดในเมืองขยะ "" ผมไม่ต้องการแบบนั้น , " ทอมมี่พูด" ถ้าคุณพัดในทิศทางที่คุณจะบินสูงขึ้นไปในอากาศ และเห็นสิ่งที่ไม่มีใบได้เห็นมาก่อน " ." ตามข้าไปที่เมืองขยะ " ใบเมเปิ้ลกล่าว ส่วนใหญ่เพื่อนของฉันมี .ลมพัดทอมมี่และใบเมเปิ้ลด้วย ทอมมี่คิดทางเลือกของเขา เขาต้องการที่จะเล่นต่อไปได้" โอเค " เขากล่าวว่า " ผมจะไปกับคุณที่ทิ้ง "ลมเปลี่ยนทอมมี่และใบพัดในทิศทางของการถ่ายโอนข้อมูลเมืองใบเก่า ไม่ได้ตาม เขาเป่าเพิ่มเติมลงในบล็อก และก็ยกสูงขึ้นไปในอากาศ" นี่ " เขาเรียก " สถานที่ท่องเที่ยวที่นี่เลย พวกเขาจะตื่นเต้น มาและดู .ทอมมี่และใบเมเปิ้ลไม่สนใจเขา" ผมเห็นบางอย่าง ผมเห็นทิ้ง " ใบเก่า ร้องออกมา " ผมเห็นควัน มาที่นี่ ผมเห็นไฟ”" ฉันไม่เห็นอะไรเลย " ใบเมเปิ้ลกล่าวทอมมี่ เห็นรั้วที่ล้อมเมืองขยะ เขามีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อน พวกเขาจะสนุกในการถ่ายโอนข้อมูลทันใดนั้น รถดึงขึ้น มันคือแม่ของทอมมี่ คุณเพนนิงตันก็ไม่ได้ให้หล่อน เด็กน้อยวิ่งเข้าไปในเมืองขยะ" ไม่เร็ว " เธอกล่าวออกมาจากรถ " . คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นในนั้น คุณไม่เห็นควัน ?ทอมมี่ดูใบไม้พัดกับผนังและการต่อสู้เพื่อให้ได้มา เขาวิ่งมาได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะเข้าถึงมันคุณเพนนิงตัน เดิน ไป แล้วเอาใบ เธอใส่มันในกระเป๋าของเธอ" ไม่มี " เธอกล่าว " มันจะปลอดภัยจนกว่าเราจะได้รับบ้านทอมมี่ยิ้ม วิ่งรถได้ เขารีดลงหน้าต่างด้านหลังและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาสงสัยว่าใบเก่าก็หายไปแล้ว บางทีวันหนึ่งเขาจะดูว่าใบเก่าเคยเห็นบางที