Not only is it just Lin Rui En smil

Not only is it just Lin Rui En smiling, even all the soldiers stood by the sides were overflowing with heartfelt smiles. Whilst everyone is filled with joy, Lin Ran Yi pulls Gui Wan forward, introducing: “This is Prime Minister Lou’s Madam, we went through thick and thin together, escaping from the Nu Capital.”

Lin Rui En turns towards Gui Wan, the very moment their eyes met, his smile slightly falters, brows lightly crinkles, concealing the constantly throbbing pain in his heart, speaking with slight difficulty: “Madam Lou……” The following words remains stuck in his throat, unable to speak out.

Gently nodding her head in acknowledgement, Gui Wan smiles, “Always somehow manage to come across General Lin and your family in moments of crisis, Gui Wan really is extremely fortunate.” Always running into him in important timings, before she knew it, she had already gained additional feelings of rare trust and security towards him.

His lips faintly spreading into a smile, the cold as frost youth displays an extremely rare expression of tenderness, right within the surprised eyes of all those around, his face suddenly shows a drastic change, shooting forward in an arrow-like step, his hands gently hooks, holding up her body as it falls backward.

tumblr_mnr65cF0Oc1rjsmp2o4_500

Gui Wan’s heart gradually feels at ease, the fatigue caused by an entire day and night of hurried travelling because of her mental relaxation, suddenly overtakes her body, vision fades, starting with a tiny spot of fuzziness, spreading out, her body feels light, falling backwards, the final image her eyes catches onto, is the small view of the light blue sky. Within her drowsy state, she feels a very warm pair of strong big hands, supporting her, allowing her to safely sink into dreamland.

At that moment, when Gui Wan suddenly fainted, Lou Sheng and Lin Ran Yi both wanted to extend a helping hand at the same time, having yet to respond in time, Lin Rui En had already rushed forward, holding Gui Wan in his arms, his face ashen, actually revealing a look of panic and heartache, completely oblivious to the reaction of those around him, he picks up the person in his arms, running towards the inside of the city gates, throwing the stunned people to the back his mind.

The soldiers were absolutely surprised, Lou Sheng and Lin Ran Yi stands at the same spot, looking in the direction of the gates, one with an expressionless face, one with a look of gloominess, one surprised, one worried.

******

Very gentle warmth and shining brightness entering her sight, Gui Wan slowly opens her eyes, meeting a pair of very beautiful pupils, the usual cold, has disappeared without a trace in this moment, and is even displaying a look of warmth, softening the contours of the cold general’s face, his faint smile like the wind, Gui Wan softly calls out: “General Lin?”

Wanting to raise her hand, she gets caught in an entanglement, and only then did she realise she is actually grabbing onto his hand, Gui Wan was embarrassingly surprised, immediately letting go.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จะมีเพียงหลิน Rui En รอยยิ้ม ทั้งหมดแม้กระทั่งทหารที่ยืนอยู่ โดยด้านข้างถูกเต็มไป ด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ ในขณะที่ทุกคนเต็มไป ด้วยความสุข Lin Ran Yi ดึง Gui Wan ไปข้างหน้า แนะนำ: "เป็นนายกรัฐมนตรี Lou ม่าย ผิดหนา และบางด้วยกัน หนีออกจากเมืองหลวงนู"Lin Rui En เปิดต่อ Gui Wan เวลาตาพบ รอยยิ้มของเขาเล็กน้อย falters คิ้วเบา ๆ crinkles ปกปิดความเจ็บปวดต่อเนื่องจังหวะในใจ พูด ด้วยความยากลำบากเล็กน้อย: "ม่ายลู..." คำต่อไปนี้ยังติดอยู่ในคอของเขา ไม่ได้พูดออกมาค่อย ๆ nodding หัวของเธอในรับทราบ Gui Wan ยิ้ม "เสมออย่างใดจัดการเจอหลินทั่วไปและครอบครัวของคุณในช่วงเวลาของวิกฤต Gui Wan จริง ๆ ก็โชคดีมาก" เสมอทำงานเป็นเขาในเวลาสำคัญ ก่อนเธอรู้ เธอแล้วได้รับการเพิ่มเติมความรู้สึกของความหายากความน่าเชื่อถือและความปลอดภัยต่อเขาริมฝีปากของเขารวย ๆ แพร่เข้าไปในรอยยิ้ม เย็นเป็นน้ำแข็งเยาวชนแสดงนิพจน์ที่หายากมากของความอ่อนโยน อยู่ในระยะสายตาประหลาดใจทั้งหมดที่ประมาณ ใบหน้าของเขาก็แสดงการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง ถ่ายภาพไปข้างหน้าในขั้นตอนเหมือนลูกศร มือของเขาค่อย ๆ ตะขอ ถือขึ้นร่างกายของเธอ ตามตรงย้อนหลังtumblr_mnr65cF0Oc1rjsmp2o4_500Gui Wan’s heart gradually feels at ease, the fatigue caused by an entire day and night of hurried travelling because of her mental relaxation, suddenly overtakes her body, vision fades, starting with a tiny spot of fuzziness, spreading out, her body feels light, falling backwards, the final image her eyes catches onto, is the small view of the light blue sky. Within her drowsy state, she feels a very warm pair of strong big hands, supporting her, allowing her to safely sink into dreamland.At that moment, when Gui Wan suddenly fainted, Lou Sheng and Lin Ran Yi both wanted to extend a helping hand at the same time, having yet to respond in time, Lin Rui En had already rushed forward, holding Gui Wan in his arms, his face ashen, actually revealing a look of panic and heartache, completely oblivious to the reaction of those around him, he picks up the person in his arms, running towards the inside of the city gates, throwing the stunned people to the back his mind.The soldiers were absolutely surprised, Lou Sheng and Lin Ran Yi stands at the same spot, looking in the direction of the gates, one with an expressionless face, one with a look of gloominess, one surprised, one worried.******Very gentle warmth and shining brightness entering her sight, Gui Wan slowly opens her eyes, meeting a pair of very beautiful pupils, the usual cold, has disappeared without a trace in this moment, and is even displaying a look of warmth, softening the contours of the cold general’s face, his faint smile like the wind, Gui Wan softly calls out: “General Lin?”Wanting to raise her hand, she gets caught in an entanglement, and only then did she realise she is actually grabbing onto his hand, Gui Wan was embarrassingly surprised, immediately letting go.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่เพียง แต่มันเป็นเพียงหลิน Rui En ยิ้มแม้ทหารทั้งหมดยืนอยู่ด้านข้างถูกล้นไปด้วยรอยยิ้มจริงใจ ในขณะที่ทุกคนจะเต็มไปด้วยความสุขหลินวิ่งยี่ดึง Gui Wan ไปข้างหน้าแนะนำ: ". นี้เป็นนายกรัฐมนตรีของลูท่านผู้หญิงเราเดินผ่านหนาและบางกันหนีออกมาจากนูทุน" หลิน Rui En หันไปทาง Gui วานมาก ขณะที่สายตาของพวกเขาได้พบกับรอยยิ้มของเขาเล็กน้อยชะงักคิ้วเบา ๆ crinkles, ปกปิดสั่นปวดอย่างต่อเนื่องในหัวใจของเขาพูดด้วยความยากลำบากเล็กน้อย:. "มาดามลู ...... " คำต่อไปนี้ยังคงติดอยู่ในลำคอของเขาไม่สามารถที่จะพูดออกมาเบา ๆ พยักหน้า หัวของเธอในการรับรู้, กุยวรรณยิ้ม "เสมอจัดการอย่างใดที่จะเจอทั่วไปหลินและครอบครัวของคุณในช่วงเวลาของวิกฤต Gui Wan จริงๆเป็นโชคดีมาก." เคยทำงานอยู่ในตัวเขาในการกำหนดเวลาที่สำคัญก่อนที่เธอจะรู้ว่าเธอมีอยู่แล้ว ความรู้สึกเพิ่มเติมได้รับความไว้วางใจที่หายากและการรักษาความปลอดภัยต่อเขา. ริมฝีปากของเขาแผ่วเบาแพร่กระจายเป็นรอยยิ้มที่เย็นเป็นหนุ่มน้ำค้างแข็งแสดงการแสดงออกที่หายากมากของความอ่อนโยนขวาภายในตาแปลกใจของทุกคนทั่วใบหน้าของเขาอยู่ ๆ ก็แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง, ยิงไปข้างหน้าในขั้นตอนที่ลูกศรเหมือนมือของเขาเบา ๆ ตะขอถือขึ้นร่างกายของเธอในขณะที่มันตกอยู่ข้างหลัง. tumblr_mnr65cF0Oc1rjsmp2o4_500 หัวใจ Gui Wan ค่อยรู้สึกสบายใจเมื่อยล้าที่เกิดจากการตลอดทั้งวันและคืนวันที่เดินทางรีบเพราะการผ่อนคลายทางจิตของเธอ ทันใดนั้นมายังร่างกายของเธอจางหายวิสัยทัศน์ที่เริ่มต้นด้วยจุดเล็ก ๆ ของความเลือนกระจายออกร่างกายของเธอรู้สึกเบาตกข้างหลังภาพสุดท้ายดวงตาของเธอจับบนเป็นมุมมองเล็ก ๆ ของท้องฟ้าสีฟ้าอ่อน ที่อยู่ในรัฐง่วงนอนของเธอเธอรู้สึกเป็นคู่ที่อบอุ่นมากของมือใหญ่ที่แข็งแกร่งสนับสนุนเธอปล่อยให้เธอได้อย่างปลอดภัยจมลงไปในโลกแห่งความฝัน. ในขณะที่เมื่อกุย Wan ทันใดนั้นลมลู Sheng และหลินวิ่งยี่ทั้งสองต้องการที่จะขยายมือช่วย ในเวลาเดียวกันมียังไม่ได้ตอบสนองในเวลาหลิน Rui En ได้รีบวิ่งไปแล้วไปข้างหน้าถือ Gui Wan อยู่ในอ้อมแขนของเขาซีดใบหน้าของเขาจริงเผยให้เห็นรูปลักษณ์ของความหวาดกลัวและความโศกเศร้าอย่างสมบูรณ์ลบเลือนไปปฏิกิริยาของคนรอบข้างเขาให้ เขาหยิบขึ้นมาคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาวิ่งไปทางด้านในของประตูเมือง, การขว้างปาคนตะลึงไปด้านหลังความคิดของเขา. ทหารก็ต้องประหลาดใจอย่างลู Sheng และหลินวิ่งยี่ยืนอยู่ที่จุดเดียวกันมองไปในทิศทางที่ ประตูหนึ่งด้วยใบหน้าไร้อารมณ์หนึ่งที่มีลักษณะของความเศร้าโศกหนึ่งประหลาดใจหนึ่งกังวล. ****** ความอบอุ่นอ่อนโยนมากและส่องสว่างเข้ามาในสายตาของเธอกุย Wan ช้าเปิดตาของเธอ, ห้องประชุมคู่ นักเรียนที่สวยงามมากเย็นปกติได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยในขณะนี้และแม้จะแสดงลักษณะของความอบอุ่นนุ่มรูปทรงของใบหน้าทั่วไปเย็นของรอยยิ้มจาง ๆ ของเขาเหมือนลม Gui Wan เบา ๆ โทรออก: "นายพล หลิน? " อยากจะยกมือของเธอเธอได้รับการติดอยู่ในสิ่งกีดขวางและเพียงแล้วเธอรู้ว่าเธอเป็นจริงโลภลงบนมือของเขากุย Wan รู้สึกประหลาดใจเปิ่นทันทีปล่อยให้ไป